Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 141 - Bab 150

ย้อนกลับไปครั้งที่หลิ่งเฮ่อยังไม่ถือกำเนิด หวังเหลียนหรงคือสตรีตระกูลหวังอันยิ่งใหญ่ ถูกวางตัวหมายมั่นให้เป็นหงส์คู่มังกร เมื่อเติบโตขึ้นถึงวัยปักปิ่นก็ได้แต่งงานเข้าตำหนักบูรพากลายเป็นพระชายาสูงศักดิ์ในรัชทายาท พระนามว่าเฉินอี้น่าเสียดาย เฉินอี้แม้เป็นถึงว่าที่องค์ราชัน แต่กลับโง่เขลาเบาปัญญาเรื่องอิสตรี นางใดเสแสร้งแกล้งมารยา นางใดมีรักแท้ เขาถึงขั้นมองไม่ออก ถูกปิดหูปิดตาจากคนที่ไว้วางใจจนมืดบอดแรกเริ่มรัชทายาทตกหลุมรักชายาเอกของตนจนหมดใจ สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว เพียงแต่การมีสตรีข้างหมอนเพียงคนเดียวมิอาจกระทำ ต่อมาเขาจึงแต่งชายาคนรองเข้าตำหนักบูรพาและนั่นคือจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์แปรผัน ความไม่แน่นอนของหัวใจบุรุษเฉินอี้เริ่มมองพระชายาเอกแซ่หวังผู้เถรตรงเป็นสตรีร้ายกาจและมองชายารองอย่างจูรั่วซีเป็นสตรีแสนดี ดุจบุปผาที่งดงามอ่อนหวานน่าทะนุถนอมเป็นที่สุดทั้งๆ ที่หวังเหลียนหรงมีความรักใคร่ให้เฉินอี้ด้วยใจจริง แต่จูรั่วซีหวังเพียงผลประโยชน์จากตัวเขา เฉินอี้ไม่เคยมองขาดเลยสักคราหวังเหลียนหรงแม้มีเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงเฉกสตรีชั้นสูง หากแต่มิเคยแสดงด้านอ่อนแอให้ใครเห็น นางเป็นคุ

คืนวันคืบคลาน ความทรมานยังคงมิสิ้นสุดหวังเหลียนหรงเปลี่ยนผู้อื่นมิได้ ยิ่งแก้ไขโชคชะตาอันบัดซบมิได้เช่นกัน กระนั้นเพื่อความอยู่รอดและบุตรชายเติบใหญ่ปลอดภัย นางจำต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง การติดตามจอมโจรชั่วช้ามินับว่าเป็นอันใด ขอเพียงมารยาเข้าไว้ เสน่ห์ชั้นสูงแห่งสตรีเพศสารพัดเพียรงัดออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์กับบุรุษชั้นต่ำก็เท่านั้นกลางวันทำอาหาร กลางคืนปรนนิบัติบ่มเตียงอุ่นเหอฟานแม้เป็นบุรุษกักขฬะมิถนอมบุปผา แต่เมื่อได้รับการเอาอกเอาใจกลับอารมณ์ดีหัวเราะเสียงดัง ดื่มเหล้าชามใหญ่ เมามายข้ามคืน ทุกครั้งหลังจากเหอฟานพาสมุนออกไปก่อกรรมทำชั่วแล้วกลับมาก็มักจะเรียกหาเพียงหวังเหลียนหรงปรารถนากกกอดนางทั้งคืน เสพสุขสมใจสิบปีผ่านไป... เสี่ยวหลางที่เก็บความคั่งแค้นในกระแสเลือดเอาไว้ลึกสุดใจ เพียรฝึกฝนตนเองอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งฝีมือเก่งกาจกลายเป็นจอมโจรคนสำคัญ ทำทุกอย่างตามคำสั่งจนเหอฟานไว้เนื้อเชื่อใจรับเป็นลูกบุญธรรม มอบหมายงานใหญ่อย่างไม่สงสัยระแคะระคายใดๆ“ฮ่าๆ หรงเอ๋อร์ บุตรชายของเจ้านับเป็นผู้กล้าที่ชั่วช้า ช่างถูกใจข้ายิ่งนัก มิเสียแรงที่ข้าฟูมฟักตั้งแต่อยู่ในครรภ์เจ้า”หวังเหลียนหรงคล

เมื่อบุปผาต่างขั้วสลับร่างเปลี่ยนวิญญาณกายผสานกับวิญญาณที่เปลี่ยนผันผิดแผก จะมอบคืนวันอันสงบสุขได้อย่างไร?***นางคือสวีหลิงเยี่ยน นิสัยอ่อนไหวง่ายดายยิ่ง แค่ลมพัดใบไม้ร่วงก็ร้องไห้ได้ นอกนั้นยังอ่อนแอขี้แพ้ ฉายาตัวไร้ค่าประจำชั้นเรียนทว่าเมื่อจู่ๆ ต้องมาอยู่ในร่างสตรีแข็งแกร่งเปี่ยมอำนาจ มีสมุนมารใต้อาณัตินับหมื่น และมีสามีเป็นจอมมารผู้เก่งกาจแต่ชั่วช้าคงถึงเวลาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียทีกระมัง***คำนำนักเขียนนิยายบุปผาวารีเป็นเรื่องราวของสตรีต่างขั้วสองคนสลับร่างกันอย่างคาดไม่ถึง เล่มนี้เป็นเรื่องราวของสาวน้อยสวีหลิงเยี่ยน สตรีอ่อนแอและโง่เขลาขลาดกลัวนางสลับร่างกับหลิ่งหลิน กลายเป็นมารหญิงแห่งสำนักไพรีพิฆาต ต้องปกครองสมุนมารทั้งหุบเขาปีศาจ ไม่พอ ยังมีสามีหล่อเหลาช่างเอาแต่ใจชีวิตที่เคยอาภัพไร้ผู้ใดเหลียวแลกลับได้รับชะตาที่สามารถพลิกฟ้าคว่ำพสุธา ผู้คนพินอบพิเทา ตามเฝ้าปรนนิบัติทุกอย่างก้าว ปัญหาที่เคยหลีกหนี บัดนี้ล้วนแก้ไขได้ เพียงเรียกหา ‘สามี’'เพื่อได้เคียงข้างท่าน ข้าจะแข็งแกร่งและกล้าหาญ ให้มากกว่าวันวาน'คำเตือนนิยายเรื่องนี้ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ชาติใดทุกตัวละคร

แรงระเบิดจากพลังปริศนาทำให้หินหน้าถ้ำกระจัดกระจายฝุ่นตลบเปิดทางจนแสงสาดส่องเข้ามา หญิงสาวแสบตายิ่งนักแต่กลับต้องเบิกตาโพลง เพราะเห็นคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาแบบย่างสามขุม ท่ามกลางฝุ่นดินสีขุ่นเหมือนกลุ่มควันพวยพุ่ง ปรากฏเงาของบุรุษกำยำเรือนร่างล่ำสันสูงใหญ่ สวมชุดสีดำทะมึน แสงที่สะท้อนเพียงด้านหลังของเขา ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หนวดเคราถมึงทึงดุดันรูปลักษณ์ของคนผู้นี้เหมือนในตำราที่ร่ำเรียนไม่ผิดเพี้ยน ในตำราบ่งบอกถึงบุรุษผู้เป็นขุนพลโจร เป็นราชาแห่งขุนเขา คล้ายพญายมราชพรากวิญญาณน่ะ น่ากลัวยิ่ง!สวีหลิงเยี่ยนตัวสั่นงันงก ทำสิ่งใดไม่ถูกสักอย่าง คิดจะหันซ้ายหันขวาแล้วลุกวิ่งไปหาที่ซ่อนก็ยังไม่กล้า ทุกสิ่งเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป ทำนางสับสนเกินรับไหวถึงอย่างไรหญิงสาวก็เป็นเพียงดรุณีนางน้อยอายุจริงเพียงสิบห้าย่างสิบหกปีความรู้และประสบการณ์ชีวิตที่เคยมีมาตลอด ล้วนมิอาจนำมากล่าวอ้างชี้นำแนวทางได้ทั้งสิ้นฮึก! น้ำตาพลันไหลพราก สวีหลิงเยี่ยนไม่กล้าแม้แต่จะปาดมันออกจากขอบตา ได้แต่เม้มปากจิ้มลิ้มจนแก้มป่องแดงก่ำ ปล่อยน้ำตาไหลรินปริ่มมาถึงปลายคาง นางยามนี้เสมือนนกน้อยบนกลีบบุปผาอ่อนบาง ที่ต้อ

ส่วนลึกของร่างย้ำชัดว่าเขาคือสามีเพียงในนาม ทว่าจิตวิญญาณของนางกระจ่างแจ้งว่าสามีก็คือสามี คือที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของภรรยา นางคือคนของเขาหลิ่งเฮ่อไม่รู้ความคิดนาง เพียงนิ่วหน้าเน้นย้ำ “ต่อหน้าข้าในห้องนี้คือพื้นที่ปลอดภัย ทุกอย่างในนี้เป็นความลับ เจ้าเป็นตัวเองแค่ไหนก็ได้ ร้องไห้ก็ได้ ข้าจะไม่บอกใคร แต่เมื่อออกไปด้านนอก ต่อหน้าผู้อื่น เจ้าต้องเป็นหลิ่งหลินเท่านั้น”หญิงสาวพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและกิริยาเช่นนั้น...หลิ่งเฮ่อลอบยกยิ้มมุมปาก รู้สึกพึงพอใจมาก“เอาล่ะ เมื่อครู่ตอนที่ข้าอุ้มเจ้ามา ข้าสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณและกำลังภายในที่ไหลวนในร่างเจ้า แม้วิญญาณไม่ใช่แต่อย่างไรเสียร่างกายนี้ก็ฝึกฝนวิชาสรรพยุทธขั้นสูงจนปราณผสานกำลังภายในแตกฉาน”สวีหลิงเยี่ยนนิ่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจตามประสาภรรยาตัวน้อยรอคอยคำสั่งสอนจากสามีผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีแล้วสตรีบ้าบิ่นที่เอาแต่ดื้อแพ่งแย้งทุกคำ หลิ่งเฮ่อเห็นเช่นนั้นจึงค่อยๆ อธิบายต่ออย่างใจเย็น ในแบบที่ไม่เคยได้เป็นมาก่อน “ความหมายของข้าก็คือร่างกายของสตรีที่เจ้ายึดครองผู้นี้แข็งแกร่งมาก ยากต่อกร หากเจ้าไม่เข้าใจ ลองซัดฝ่ามือใส่ข้าดู”สตรีผู้เชื่อฟังจ