Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 131 - Bab 140

ท้องพระโรงกว้างใหญ่ เบื้องบนคือฮ่องเต้ เบื้องล่างคือบรรดาขุนนางยืนแน่นขนัดทั้งซ้ายขวา เบื้องหน้าของพวกเขาคือองค์ชายรองจ้าวจื่อหวน ที่มีสภาพบาดเจ็บสาหัสเจียนตายหน้าประตูท้องพระโรง จ้าวหมิงอวี่เดินเข้ามาอย่างงดงามผ่าเผย ไม่มีริ้วรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อยการกล่าวโทษเริ่มขึ้นอีกครา จ้าวจื่อหวนร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด “ขุนนางทุกท่านเป็นสักขีพยาน ช่วยคืนความเป็นธรรมให้ข้า ข้าเป็นเช่นนี้เพราะน้องสี่บุกทำร้ายอย่างเหิมเกริมอุกอาจ ข้าไม่ทันระวังตัว ไหนเลยจะตั้งรับได้ สุดท้ายแล้วน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟมาก ต่อให้มีฝีมือสูงส่งก็ย่อมต้องปราชัย เพราะองค์ชายสี่ มีกำลังคนมากกว่าเยี่ยงนั้น อาวุธครบมือปานนั้น”แม้มีบาดแผลเต็มตัวแต่ภาพลักษณ์ยังคงสำคัญ จ้าวจื่อหวนไม่มีทางยอมรับว่าอ่อนด้อยไร้ฝีมือแน่นอน แต่เป็นเพราะจ้าวหมิงอวี่ใช้กลโกงชั่วร้ายเกินต้านไหวแววตาขุนนางมองจ้าวหมิงอวี่อย่างละเหี่ยใจ เนื่องจากมิใช่ครั้งแรกที่องค์ชายสี่หาเรื่ององค์ชายรอง“องค์ชายสี่ เจ้ามีสิ่งใดจะแก้ต่างหรือไม่?” กระแสเสียงทรงอำนาจของฮ่องเต้ช่างเย็นเยียบจ้าวหมิงอวี่ยิ้มหยัน “พี่รองมักทำตัวเป็นคนผิดชิงกล่าวโทษ กระหม่อมคงปล่อยให้เขากำเริบเ

เขาเอ่ย “เสด็จพ่อ ได้โปรดฟังกุนซือเสิ่นก่อน”ฮ่องเต้หันมาสนใจเสิ่นจื๋อ “เชิญเจ้ากล่าว”เสิ่นจื๋อคุกเข่า “กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมมาวันนี้เพื่อขอสารภาพความผิดของตนพ่ะย่ะค่ะ”จ้าวจื่อหวนเลิกคิ้วฉงน ฮ่องเต้เองก็งุนงง ทุกคนในท้องพระโรงก็เช่นกัน ได้ยินเสิ่นจื๋อว่าต่อ “กระหม่อมมีความผิดที่เสนอความคิดชั่วร้ายในฐานะที่ปรึกษาข้างกายให้องค์ชายรองเสมอมา กระทั่งทุกวันนี้มิอาจหยุดยั้งการกระทำอันเลวทรามต่ำช้าขององค์ชายรองได้”จ้าวจื่อหวนกระตุกคิ้ววูบ สารภาพผิดแบบใด?ฮ่องเต้ถาม “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความเช่นไร”“องค์ชายรองทรงทำเรื่องหยาบช้ามากมาย ก่อนนี้ยังฉุดคร่าหญิงชาวบ้านมาบำเรอกามบ่อยครั้ง เมื่อคืนองค์ชายรองยังสั่งคนไปฉุดคร่าคุณหนูสวี สมควรแล้วที่องค์ชายสี่ไม่ยินดีอยู่เฉยอีกต่อไป ถึงขั้นเข้าไปทำร้ายถึงในตำหนักฉงหวนย่อมเป็นที่เข้าใจได้”“หา!” เหล่าขุนนางเบิกตากว้าง ต่างตะลึงค้างอย่างไม่อาจเชื่อหูตัวเอง “อะไรนะ? ที่แท้เป็นจริงรึ?”จ้าวจื่อหวนชี้หน้าคาดโทษเสิ่นจื๋อ “ไร้สาระ! ข้าไม่มีเหตุผลให้ต้องทำเช่นนั้น พวกเจ้าทุกคนล้วนถูกซื้อตัวไปแล้วจะรวมหัวกันใส่ร้ายข้าอย่างไรก็ได้”ทว่าทั้งองครักษ์เติ้ง ไป๋มู่เจ

จ้าวหมิงอวี่ดึงมีดสั้นเปื้อนโลหิตแดงฉานออกมาจากสายคาดเอวสีดำ เชยคางมนของคนงาม ถามเสียงเย็นชา “เจ้ายังปรารถนาแต่งงานให้ข้าอยู่หรือไม่?”หย่งหนิงไม่กล้าส่ายหน้าได้แต่ร่ำไห้พูดละล่ำละลักขณะที่ตัวก็สั่นงันงกไปด้วยว่า “ไม่เพคะ ไม่อยากแต่งแล้ว”จ้าวหมิงอวี่ขยับใบมีดเย็นเฉียบไล้แก้มเนียนเบาๆขณะกล่าวยิ้มๆ “เรื่องที่ท่านย่ากับเจ้าทำลงไป ท่านปู่ไม่รู้กระมัง หากเขารู้เข้าจะเป็นเช่นไร”หย่งหน้าส่ายหน้าพรืด “อย่าบอกนะเพคะ”ชายหนุ่มร้องอ้อ “ได้ข่าวว่าท่านปู่ของเจ้าไม่มีอนุเพราะสัญญากับท่านย่าของเจ้า สามีภรรยารักใคร่ อยู่ด้วยกันทุกวัน ข้าเสนอต่อเสด็จพ่อให้ท่านปู่ของเจ้าเข้าร่วมทัศนาจรกับข้าสักสามปีดีหรือไม่ สามีภรรยาแยกกันเนิ่นนานอาจทำให้ท่านย่าของเจ้ามีสติปัญญามากขึ้น รู้การควรไม่ควรกว่านี้ เจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่”“อย่านะเพคะ ไม่นะเพคะ” ท่านย่าของนางไม่เคยห่างจากท่านปู่สักราตรี อีกฝ่ายต้องตรอมใจตายแน่“อืม...” จ้าวหมิงอวี่ยิ้มร้าย “ยามท่านปู่ไม่อยู่ ท่านย่าอยู่กับเจ้าแค่สองคน เจ้าสามารถยืมมือท่านย่าทำการเอาแต่ใจได้อีก ไม่ดีหรือไร? ท่านปู่ไม่รู้หรอก”“ไม่ๆ ไม่ดี หม่อมฉันไม่เอาแต่ใจแล้วเพคะ”จ้าวหมิ

“ใช่ องค์ชายทั้งหมดมีเพียงพี่สามที่เหมาะสม เสด็จพ่อเองก็คงเห็นพ้อง พระองค์ชอบความครึกครื้นเห็นโอรสแย่งชิง แต่แท้จริงมักมอบหมายงานสำคัญ ทั้งยังส่งองค์ชายสามไปทำการใหญ่ที่ได้ใจชาวประชา ก่อนนี้ที่มีข่าวหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยล้วนเป็นเพราะถูกพี่รองปองร้ายตามไล่ล่าไม่ว่างเว้น เมื่อข้ารู้ ข้าจึงซ้อนแผนพี่รอง และตอนนี้ข้าให้พี่สามกลับมา” เขาอธิบายเรียบเรื่อย ก่อนปิดท้ายด้วยวาจาโอ้อวดที่น่าฟังที่สุดในใต้หล้า “และช่วงนี้ข้าว่างมาก สามารถพาเจ้าท่องยุทธก็ยังได้”“หา!” หลิ่งหลินที่ได้ฟังทั้งหมด ทว่าพลันตาโตในประโยคสุดท้ายเท่านั้น “ท่าน พูดจริงหรือ?”“จริงแท้แน่นอน นอกจากพาท่องยุทธได้แล้วยังสามารถพาเจ้ากลับเข้าหุบเขาปีศาจไปสะสางสิ่งที่ค้างคาใจ ดีหรือไม่เล่า?”“โอ้ว!”หลิ่งหลินดีใจเป็นที่สุด ถึงขั้นเป็นฝ่ายเอื้อมมือดึงใบหน้าบุรุษเข้ามาแนบชิดแล้วจุมพิตไม่หยุด“ดีเหลือเกิน หมิงอวี่ ท่านยอดเยี่ยมยิ่งนัก”จ้าวหมิงอวี่ถูกนางจูบไปหลายทีจนตาลาย จำต้องขบกรามอดทนให้แก่ส่วนนั้นของร่างกาย ซึ่งกำลังรุ่มร้อนและแข็งแกร่งมากขึ้นทุกขณะ “อ่า...หยุดก่อน หลินหลิน เจ้าหยุด!”“ทำไมเล่า ท่านชอบแบบนี้นี่นา” ว่าแล้วจูบต่

ตำหนักหมิงเฟิ่งค่ำคืนมงคล ห้องหอตกแต่งสีแดงละลานตา เครื่องเรือนประณีตพิถีพิถันมากกว่าเก่าหลายเท่า ไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าจ้าวหมิงอวี่ตระเตรียมไว้เพื่อใคร ชายหนุ่มหวังเพียงเห็นสีหน้าพึงใจของเจ้าสาวเพื่อได้ยลแววตาปลื้มปริ่มของนางที่ทอดมอง จ้าวหมิงอวี่จึงไม่ยินยอมรั้งรอในโถงงานเลี้ยง ไม่คิดร่วมดื่มสุราอวยพรกับบรรดาเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์และเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ให้เสียเวลาด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรีบย่ำเท้าจ้ำอ้าวกลับเรือนหออย่างรวดเร็วทว่าเมื่อเดินเข้ามากลับพบเพียงสีแดงงามอร่ามกับความว่างเปล่าภายในห้องหอไร้เงาเจ้าสาวของเขา“หลินหลิน” เรียวคิ้วเข้มขมวดกวาดตามองหา “เจ้าอยู่ไหน?” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเคร่งเครียดชายหนุ่มให้รู้สึกกลัวขึ้นมา หากว่าจู่ๆ วิชามารไม่คาดฝันทำนางหายไป ต้องทำอย่างไร? อสูรผลัดกายเปลี่ยนวิญญาณพานางมาที่นี่ได้ย่อมพานางไปที่อื่นได้ ใช่หรือไม่?ขณะความคิดโลดแล่นในเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุดพลันได้ยินเสียงตอบอู้อี้จากผ้าม่านริมเตียง“ข้าอยู่นี่”จ้าวหมิงอวี่รับหันมอง เห็นหลิ่งหลินซ่อนตัวอยู่ในผ้าม่านนั้นอย่างกลมกลืนราวกับเปลี่ยนกายเป็นเนื้อเดียวกับผ้าม่านไปแล้ว“เข้าไปทำอันใดใน