All Chapters of บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Chapter 151 - Chapter 160

เรือนเหลียนซินสตรีวัยกลางคนสวมชุดสีฟ้าเรียบง่าย ทว่าท่วงท่ากิริยากลับมิอาจเก็บงำความสง่าสูงศักดิ์ที่ซุกซ่อนไว้ในอดีตมานานปีจนซึมลึกถึงจิตวิญญาณได้นางทอดกายกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงด้วยท่าทางราบเรียบแต่เยียบเย็นคล้ายไร้ชีวิตชีวาขณะยื่นมือรับถ้วยยาจากสาวใช้คนสนิทนามชิงจิ่น“ฮูหยิน ท่านได้ข่าวหรือยังเจ้าคะ”“ข่าว?” หวังเหลียนหรงถามเสียงเรียบ สีหน้าไร้คลื่นอารมณ์ “ดีหรือร้าย?”“ข่าวดีเจ้าค่ะ”“ข่าวอะไร?” น้ำเสียงหาได้ใส่ใจไม่ เพียงกุมช้อนค่อยๆคนยาในถ้วยพลางเป่าปากเบาๆ ไล่ความร้อนอย่างเชื่องช้าผิดกับน้ำเสียงชิงจิ่น นางกล่าวอย่างตื่นเต้น“ข่าวว่าหลงซานมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอี้เชี่ยนแล้วเจ้าค่ะ ท่านได้สะใภ้เพิ่มนะเจ้าคะ”หวังเหลียนหรงขมวดคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย จู่ๆพลันไม่ปรารถนาดื่มยาแล้วอย่างสิ้นเชิง สีหน้าและแววตายังเผยอารมณ์บางอย่างออกมารางๆ“นี่น่ะหรือคือข่าวดีที่เจ้าว่า?”ชิงจิ่นนิ่วหน้าไม่เข้าใจ “ไม่ใช่ข่าวดีหรือเจ้าคะ? ฮูหยินเอ็นดูอี้เชี่ยนมากมิใช่หรือไร?”ช้อนถูกใส่คืนถ้วยยาดังเคล้ง ถ้วยยาถูกวางกลับคืนลงในถาดที่ชิงจิ่นประคองไว้ “ข้าเอ็นดูนางจริง แต่นั่นเป็นเพราะอดีตนางเคยมีชะตาอาภั

บุรุษหนุ่มร่างสูงกำยำกำลังนั่งชันเข่าหนึ่งข้างด้วยท่าทางองอาจน่าเกรงขามตรงหน้าสตรีนางหนึ่งเพื่อแต่งหน้าแต้มชาดให้นางบุคลิกของเขาชวนครั่นคร้าม สีหน้าจริงจัง แววตาดุดันจ้องนิ่งประหนึ่งกำลังศึกษาคัมภีร์มาร ทำเอาฝ่ายสตรีต้องนั่งให้นิ่งยิ่งกว่า นางตัวแข็งทื่อคล้ายเสาไม้ไปแล้วบรรยากาศของสามีภรรยาดำเนินไปเช่นนั้น รอบด้านเงียบงัน ได้ยินแค่เพียงเสียงลมหายใจที่รินรดใส่ใบหน้ากันและกันอย่างแผ่วเบาทว่ากลับทำให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกแปร่ง พาเอาหัวใจเต้นหนักหน่วงสามีกำลังวาดคิ้วให้ภรรยามิใช่เพียงภาพมายา ทว่าเป็นความจริงอันหาได้ยากยิ่งหลิ่งเฮ่อทาชาดวาดคิ้วให้สวีหลิงเยี่ยนที่บัดนี้ครองร่างของหลิ่งหลินเอาไว้เขาพอรู้ว่าเจ้าของร่างเก่าชอบคิ้วเรียวเหมือนกระบี่และริมฝีปากแดงสดประหนึ่งดื่มเลือดคนตลอดเวลาชายหนุ่มแต่งหน้าให้หญิงสาวพลางกล่าว “หลิ่งหลินใจคอโหดเหี้ยม นิสัยหยิ่งยโสโอหัง ยามตัดสินโทษลงทัณฑ์คนทำผิด ยิ่งเด็ดขาดเฉียบคม การแต่งหน้าเช่นนี้ล้วนสื่อนิสัยที่ว่า พอแต่งตัวเสร็จ เจ้าต้องรักษาท่าทีแข็งกระด้างให้เข้ากับการทาชาด แล้วทำตามข้าบอก เข้าใจหรือไม่?”หลิ่งหลินรู้สึกขัดเขินจนหน้าแดงก่ำไปหมดขณะรับค

สวีหลิงเยี่ยนเล่าอีกว่า “ในฝัน นางชี้หน้าข้าอย่างเกรี้ยวกราด ตวาดก้องซ้ำๆด้วยคำตำหนิด่าทอว่าข้าโง่เขลาไร้ความสามารถได้ครองเรือนร่างทรงอำนาจ แต่กลับใช้กำลังไม่เป็น และนางจะมาตีข้าให้ตาย น่ากลัวมากเจ้าค่ะ” แต่หลิ่งเฮ่อเพียงเอนแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ กล่าวอย่างผ่อนคลายสบายใจ “เจ้าอย่ากังวลเกินไป วิชานี้จะทำให้เจ้าสองคนฝันตรงข้ามความจริงเสมอ”สวีหลิงเยี่ยนกะพริบตา “จริงหรือเจ้าคะ?”“อืม” ทันทีที่ชายหนุ่มกล่าวจบหูพลันได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากประตูหน้าเรือนฟางอิ๋น“มีคนมา!” หลิ่งเฮ่อมีพลังปราณที่แข็งแกร่งประสาทสัมผัสทั้งห้าดีเยี่ยม เขายกมือปราม “พวกเราหยุดคุยเรื่องนี้ก่อน”สวีหลิงเยี่ยนที่เบิกตากับบทสนทนาพลันนิ่งงัน รีบกลืนคำพูดลงคอทันที หญิงสาวอยากถามย้ำว่า หากฝันตรงข้ามความจริง หลิ่งหลินในร่างเก่าของนางจะไม่ตามมาตีอย่างแน่นอนใช่หรือไม่? ไม่มาทวงร่างคืนด้วยหรือเปล่า?จังหวะนั้นมีเสียงมาจากหน้าประตูห้องดังแว่ว “ท่านประมุข แม่นางอี้มาขอพบเจ้าค่ะ”สวีหลิงเยี่ยนมองหน้าหลิ่งเฮ่อแวบหนึ่งรีบตอบ “ข้ารู้แล้ว รอสักครู่”“เจ้าค่ะ”เพราะยามนี้ในห้องชั้นใน หลิ่งเฮ่อไล่สมุนรับใช้ออกไปจนหมด สวีหลิงเย

เรือนของผู้อาวุโสหลิ่งเอ้อร์ต้องเดินทางผ่านป่าไผ่หยกที่หนาทึบรอบทิศอึมครึมคล้ายรัตติกาลอี้เชี่ยนเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วตามนิสัยแห่งตนที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อนแม้แต่ผู่เยว่ยังวิ่งตามไม่ทัน จังหวะนั้นจู่ๆ ผู่เยว่ก็ล้มตึงและกลิ้งคลุกฝุ่นหลุนๆ อย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ“อ๊ะ! ศิษย์พี่! ช่ะ ช่วย...”ผู่เยว่อุทานให้แค่นั้น หากแต่อี้เชี่ยนไม่สนใจ นางวิ่งทิ้งห่างไปไกลแล้ว คล้อยหลังอี้เชี่ยน เงาร่างหนึ่งจึงค่อยๆปรากกฎ พร้อมฝ่าเท้าเหยียบศีรษะของผู่เยว่ที่นอนนิ่งเงียบงันประหนึ่งมอดม้วยดับดิ้นสิ้นใจคนผู้นี้สวมชุดคลุมสีดำ ปิดบังรูปโฉมมิดชิดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เผยเพียงดวงตาเลือดเย็นนางคือเจียเย่ สตรีที่ทรยศเจ้านาย เป็นต้นเหตุการผลัดร่างสลับวิญญาณระหว่างสวีหลิงเยี่ยนกับหลิ่งหลินหญิงสาวเหยียดยิ้มมุมปากขณะขยี้ปลายเท้าตรงศีรษะของผู่เยว่ กลิ่นอายของความน่าสะพรึงกลัวก่อตัวขึ้นรอบกายนาง พริบตาพลันปลิดชีพผู้สลบไสลผู่เยว่ตายโดยไม่รู้ตัวไปทั้งอย่างนั้นเจียเย่คือผู้ติดตามหลิ่งหลินฝีมือจึงไม่สามัญ อีกทั้งผู่เยว่เพิ่งได้รับการชี้แนะในฐานะศิษย์อายุน้อยเมื่อนับระดับขั้นฝีมือแล้วยังห่างชั้นอีกไกลโขผู่เยว่จึงพ่

ผู้อาวุโสอีกคนถามขึ้น “แล้วท่านประมุขเล่า นางอยู่ที่ใด เหตุใดพวกเราไม่เห็นนางออกมา”“ข้าอยู่นี่” เสียงนั้นราบเรียบแต่กังวานไกล สวีหลิงเยี่ยนเดินเนิบนาบเข้ามาทางประตูด้านหน้าอย่างสง่าผ่าเผย เดินเลยผู้อาวุโสทุกคนมานั่งลงที่เก้าอี้ประธานโถงตามความคุ้นเคยของร่างเก่าแม้วิญญาณนี้นับเป็นครั้งแรกกับบรรยากาศการเป็นผู้นำสูงสุดซึ่งไม่เคยพบเจอ แต่ทว่าร่างกายล้วนคุ้นเคยชาชิน อุปสรรคจากความกลัวจึงเบาบาง นางเพียรระงับอาการสั่นเทาที่มือซึ่งอยู่ใต้แขนเสื้อ ไม่มีใครเห็นและพูดให้น้อยเสียงจึงไม่สั่นจนถูกจับได้เมื่อทุกคนเห็นท่านประมุขนั่งก็ทำความเคารพโดยพร้อมเพรียง “คารวะท่านประมุข” สวีหลิงเยี่ยนพยักหน้าน้ำเสียงราบเรียบสงบนิ่ง “ไม่ต้องมากพิธี” แต่ในใจตื่นเต้นสิ้นดี ฮือ...เหตุที่นางทำได้ดีเช่นนี้เพราะหลิ่งเฮ่อ เขายืนอยู่ตรงนั้น ยืนรอตรงเก้าอี้ประธานโถงในฐานะสามีที่พร้อมเคียงข้างภรรยา เรือนร่างสูงใหญ่คล้ายเป็นหลังคาและกำแพงหนาแกร่งคอยปกป้องคุ้มภัยให้นางสวีหลิงเยี่ยนรับรู้ได้เช่นนั้นจึงมั่นใจและทำได้ในแบบที่ตัวนางเองก็คาดไม่ถึงว่าจะกล้าหญิงสาวกวาดตามองทุกผู้คนและทำความรู้จักผ่านความทรงจำของร่างเก่าอย