All Chapters of บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Chapter 71 - Chapter 80

จ้าวหมิงอวี่ปรายตามองฟ่านเจิ้งอย่างเย็นชา ทำเอาฟ่านเจิ้งตกใจ เขารีบพูดแก้ “นางคงไม่ได้มอง ข้าคิดไปเอง”ฝ่ายจ้าวหมิงอวี่ เขาจิบชานิ่งๆ ท่าทางคล้ายไม่ใส่ใจ ทว่าในแววตากังขาเผยความหงุดหงิดไม่ชอบใจออกมาชายหนุ่มหันไปสั่งเสียงต่ำเย็นชา “ฟ่านเจิน”“เพคะ”“ไปจับตาดูพวกเขา ไม่แน่คืนนี้อาจติดต่อกัน”ราตรีเย็นเยียบ รอบด้านเงียบสงัด ภายในเรือนหงซิ่ว ตะเกียงในห้องถูกดับไปนานแล้ว เสี่ยวปานอนหลับลึกเสมือนซ้อมตายนานแล้วเช่นกันหลิ่งหลินเองก็กำลังหลับสบาย คล้ายซ้อมตายอีกคน นางกำลังดำดิ่งห้วงฝันอันลึกล้ำ ในฝัน หลิ่งหลินกำลังยืนประจันหน้ากับสวีหลิงเยี่ยนใช่! เป็นสวีหลิงเยี่ยนตัวจริง ทว่าไม่นาน อีกฝ่ายก็กลายเป็นหลิ่งหลินและหลิ่งหลินก็กลายเป็นสวีหลิงเยี่ยนพวกเราสลับร่างกัน! หลิ่งหลินบอกไม่ถูกว่าควรโล่งใจหรือกังวลใจดีที่แท้ร่างของนางยามนี้ไม่ใช่เจียเย่ลูกน้องทรยศ ทว่าเป็นสวีหลิงเยี่ยนที่สัตย์ซื่อแต่อ่อนแอแทนจากนั้นภาพก็ตัดมาที่หลิ่งหลินกำลังห้อตะบึงม้าคู่ใจ ชุดสีแดงสดบนหลังม้าทำให้นางองอาจผึ่งผายเกินบรรยาย นางง้างธนูสุดสาย ยิงนกเหยี่ยวตัวใหญ่ยักษ์บนฟ้าตายตกทีละสิบตัว เลือดสดๆ สาดกระจาย สัตว์ปีก

รุ่งเช้าหิมะตก สีขาวเริ่มปกคลุมเรือนหมิงอัน“เมื่อคืนพวกเขาติดต่อกันจริงๆ เพคะ”ฟ่านเจินเฝ้าจับตาสวีหลิงเยี่ยนกับไป๋มู่เจ๋อทั้งคืน เมื่อได้ความจึงรีบมารายงานทุกอย่างตามที่เห็นและได้ยินอย่างไม่มีตกหล่นแม้ครึ่งคำ “สวีหลิงเยี่ยนเชื่อฟังไป๋มู่เจ๋อยิ่ง ไม่เหมือนถูกบังคับให้จำยอม ดูท่านางคงมีใจให้เขาไม่น้อย ถึงขั้นรับปากยอมเป็นหมากให้ กำลังหาทางใกล้ชิดพระองค์ตามคำสั่งของไป๋มู่เจ๋อเพคะ”จ้าวหมิงอวี่เพียงจิบชารับฟังนิ่งๆ ไม่ว่าอะไรฟ่านเจิ้งถอนหายใจนึกเสียดาย “เป็นดังคาดสินะ” กระนั้นเขาปรับอารมณ์ได้รวดเร็วหันมาหาเจ้านาย “ยินดีกับองค์ชายสี่ ในที่สุดแผนการขั้นแรกก็เป็นดังคาดหมาย”ฟ่านเจินช่วยเสริม “ที่นี้พวกเราก็แค่แสร้งเป็นเหยื่อเพื่อจับเสือตัวน้อย ค่อยๆ สาวไปถึงเสือตัวใหญ่ ภายหน้า ต่อให้องค์ชายรองเป็นที่วางพระทัยปานใดก็ยากแก้ตัวแล้ว”ฟ่านเจิ้งหันมาถามเจ้านาย “องค์ชายสี่ เปลี่ยนชุด ไปเข้าเรียนเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมขาขวาเพื่อเพิ่มความอบอุ่นถูกจ้าวหมิงอวี่เลิกขึ้นแล้วเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ไยดี“วันนี้ไม่เรียน ยังไม่มีอารมณ์”“อ้าว!?”โรงซักล้างค่อนข้างกว้าง ด้านข้างเชื่อมต่อกับด้

แต่พอมายืนตีคู่หมายกลบรัศมีสวีหลิงเยี่ยนยามนี้ ผู้คนกลับมองเปรียบเทียบได้ชัดกับสวีหลิงเยียนที่แต่งกายด้วยชุดสีแดงทาปากสีแดงเช่นทุกวันอย่างไม่สนสายตาใครกลับโดดเด่นเฉิดฉันขึ้นมามากโข ความทะนงตนที่ฉายชัดผ่านดวงตาคู่โตยิ่งเพิ่มความน่าสนเท่ห์และน่าค้นหาความสบายตาของว่านลู่ชิงนั้นทำให้คนเพียงชื่นชม แต่ความร้อนแรงของสวีหลิงเยี่ยนทำให้คนจดจำยากลืมเลือนว่านลู่ชิงไม่เข้าใจสายตาผู้ใดยังคงมั่นอกมั่นใจหันมาบอกสหายว่า “หากเจ้าอยากงดงามมากกว่าแต่ก่อน ปรึกษาข้าได้นะสหายรัก มิใช่แต่งกายไร้กาลเทศะเช่นนี้”หลิ่งหลินเลิกคิ้วยิ้มขัน นางไม่ชอบว่านลู่ชิงก็จริง แต่ก็ไม่คิดผลักไสแล้ว เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมีดีอยู่เช่นกัน ตรงที่ช่วยคนต่างถิ่นเช่นนางแก้เหงา เอาไว้ฝึกลับฝีปาก สนุกดี “ได้สิ เอาไว้ข้าจะปรึกษาเจ้าว่าการแต่งกายก้ำกึ่งคลุมเครือระหว่างสีสันน่ารักสดใสกับสีสง่าสุภาพแบบนี้ เอาความมั่นใจมาจากที่ใดว่ามันดี”ว่านลู่ชิงกะพริบตา “จ่ะ เจ้า”“มีคนกล่าวว่าผู้มีบุคลิกไม่ชัดเจนย่อมตีสองหน้าเก่ง มารยาสาไถยเป็นเลิศ ข้ากำลังหาผู้รู้ปรึกษาเรื่องนี้อยู่พอดี เอาไว้ใช้เสแสร้งยามอยู่ต่อหน้าบุรุษ เจ้าเหมาะสมที่สุด”ว่านลู่

“คุณหนูสวี ข้ารู้มาว่าเจ้ายิงธนูไม่เป็น ข้าจะสอนให้เป็นพิเศษ” ชายหนุ่มพูดพร้อมคลี่ยิ้มอ่อนโยนชวนหลงใหล เขาค่อนข้างมั่นใจในเสน่ห์แห่งบุรุษของตน ทว่าใครอีกคนกลับไม่หลงกล ยามนี้หลิ่งหลินกำลังโมโหตัวเองอยู่ ครุ่นคิดจนหน้านิ่วคิ้วมุ่นมิคลาย เป็นเพราะฝันร้ายเมื่อคืนถึงทำให้นางจิตใจว้าวุ่นไม่อยู่กับเนื้อกับตัวดูเถิด หุนหันพลันแล่นไปหาอาเป่าไม่คิดหน้าคิดหลัง เขาคงเพียงแค่ฟังจะนำปากมาบอกได้ที่ใด?เห็นนางไม่สนใจไป๋มู่เจ๋อเรียกอีกครั้ง “คุณหนูสวี”หลิ่งหลินเพิ่งได้ยินจึงหันมอง เห็นเขาพยักหน้าเรียก “เชิญทางนี้” นางถอนหายใจเดินเข้าไป ต่อหน้าผู้คนมากมาย นางต้องรักษากิริยา เผยอะไรมากมิได้ “ท่านอาจารย์มีสิ่งใดชี้แนะ”“อาจารย์จะสอนเจ้ายิงธนู”“อ้อ...”ไป๋มู่เจ๋อยื่นคันธนูและลูกธนูให้ พอนางรับเอาไว้ เขาก็ก้มหน้าช้อนตาส่งยิ้มอ่อนโยนที่คิดว่าเปี่ยมเสน่ห์ที่สุด พลางเดินอ้อมมาด้านหลัง เอื้อมแขนจับมือนางที่กุมคันธนู อยู่ในท่าคล้ายโอบนางไว้ จงใจโปรยเสน่ห์อันเย้ายวนลงตัว ลูกไม้เช่นนี้เขาสามารถพาสตรีขึ้นเตียงมาแล้วหลายคน“จับแบบนี้แล้วเล็งไปด้านหน้า” สุ้มเสียงอบอุ่นยิ่งหลิ่งหลินทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เคล

ไป๋มู่เจ๋อยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย เขาไม่พูดสิ่งใดต่อ แต่ธนูในมือนางที่ถูกเขากุมไว้พลันถูกง้างจนสายตึง ในอดีตนางต้องฝึกวิชายุทธจึงมีทักษะการยิงธนูเก่งกาจล้ำเลิศ นางย่อมมองออก ทิศทางการยิงของไป๋มู่เจ๋อ เพียงธนูของนางกระทบกับลูกธนูของใครสักคนย่อมหักเหไปปักฉึกที่กระดูกสันหลังของจ้าวหมิงอวี่ดังนั้นเพียงพริบตาก่อนที่ลูกธนูจะถูกยิง นางมีเวลาตัดสินใจได้เพียงเสี้ยวเวลา นั่นก็คือแสร้งกระโดดตกใจ และท่วงท่าเพียงแค่นั้นย่อมทำให้คนบาดเจ็บได้ศีรษะของนางกระแทกปลายคางของไป๋มู่เจ๋อ กระทั่งฟันของเขากระทบกันอย่างแรงโดยมีลิ้นกั้นกลาง ส่วนแขนและมือของเขา เพราะนางใช้วิชามารเคลื่อนกระดูกนั่นเอง แค่พลิกฝ่ามือเท่านั้น นับว่าไป๋มู่เจ๋อยังโชคดีที่นางไม่พลั้งมือใช้วิชามารกร่อนกระดูก มิเช่นนั้นกระดูกทั่วตัวคงป่นปี้แน่แล้วหลิ่งหลินนิ่งคิดถึงเรื่องก่อนนี้จึงเงียบพักใหญ่เห็นสตรีข้างกายเงียบงันเป็นนาน จ้าวหมิงอวี่จึงเอ่ย “ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร” หลิ่งหลินจึงได้สติออกจากภวังค์ความคิดแห่งตน “เอาเป็นว่าข้าเผลอลงมือหนักเกินไป ทำเกินกว่าเหตุแล้ว เจ้าต้องช่วยข้า กระซิบบอกองค์ชายสี่ว่าข้าเจตนาดี วอนพระองค์หาวิธีพ้นผิ