Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 51 - Bab 60

ฟ่านเจินให้รู้สึกเห็นใจสวีหลิงเยี่ยนขึ้นมาอย่างแท้จริง อีกฝ่ายแลดูจะเป็นคนกตัญญูรักครอบครัวเสียด้วย ก่อนนี้สตรีอื่นต่างเร่งร้อนมาเข้าตำหนักก่อนใคร เพื่อหวังให้เข้าตาองค์ชายสี่โดยเร็วที่สุด แต่นางกลับมาเข้าเรียนช้าเพราะอยู่เรือนช่วยมารดา ครานี้ต้องช่วยบิดา ต่อให้มิใช่นักฆ่าก็คงจำเป็นต้องหาวิธีฆ่าคนแล้วฟ่านเจิ้งเองก็คิดไม่ต่าง นางช่างน่าเห็นใจ แต่ว่า...“แผนการของพวกเราก็ไม่ควรเปลี่ยนนะพ่ะย่ะค่ะ” ฟ่านเจิ้งว่า “แม้พระองค์รังเกียจนางและไม่ชอบวิธีการนี้ แต่ยังคงต้องแสร้งเป็นเหยื่อลอบจับเสือต่อไป เพราะไม่นานฝ่ายเราจะได้หลักฐานและมีพยานเอาผิดองค์ชายรองส่งให้ฝ่าบาทเสียที”ฟ่านเจินพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชายเฉกเดิม “ใช่ๆ เร่งเปิดทางให้นางเข้าหาแล้วรับตัวมาไว้ข้างกายเลยเพคะ”ลูกน้องคนสนิทคิดกันไป ในขณะที่จ้าวหมิงอวี่เพียงปิดตำรา อิงแผ่นหลังกว้างกับพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ ท่าทางเงียบงันเย็นชา พาให้คู่แฝดลอบมองอย่างลุ้นระทึก ด้วยมิอาจคาดเดาความคิดของเจ้านายท้ายที่สุดจ้าวหมิงอวี่ยืดตัวลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง กล่าวเสียงเรียบอย่างเกียจคร้าน “ข้ารังเกียจนางจริง หน้าที่เข้าหานางข้าให้พวกเจ้า วั

ใบหน้าดำคล้ำยิ่งนานยิ่งบึ้งตึง ประกายตาแข็งกร้าวเกินบ่าวทั่วไป และนั่นย่อมทำให้องครักษ์ผู้หนึ่งสัมผัสได้ จึงหันมาเห็นพอดี ทำให้สตรีหันมาเช่นกัน “อ๊ะ! ท่านพี่หู ตรงนั้นมีคนนั่งอยู่ มันคงเห็นพวกเราแล้วเป็นแน่ บังอาจนัก!”วาจานางกำนัลผู้นี้ชัดเจนว่าไม่พอใจอย่างยิ่งนางรีบเดินตรงดิ่งท่าทางพร้อมตำหนิอย่างรุนแรง องครักษ์หนุ่มแซ่หูจึงรีบปรี่เข้าหาพร้อมสีหน้าดุดันเช่นกัน ทิศทางด้านหน้าของพวกเขาคือจ้าวหมิงอวี่ที่ยามนี้ปลอมตัวเป็นแค่บ่าวชายผิวคล้ำจนจำรูปลักษณ์เดิมมิได้“เจ้า! บ่าวชั้นต่ำ มานั่งทำอันใดตรงนี้” หูซั่วคำรามอย่างต้องการข่มขวัญจ้าวหมิงอวี่มีหรือจะกลัว เขาเสียงเย็น “ข้าต่างหากที่ต้องถาม พวกเจ้ามาทำระยำอันใดกันตรงนี้”ชายหญิงชะงักกึกหูซั่วกัดฟันกรอดรับไม่ได้กับคำด่าจึงคำรามดุดัน “เหิมเกริมนัก พวกข้าทำสิ่งใด เจ้ามีหลักฐานหรือไร” “หลักฐาน?” จ้าวหมิงอวี่เหยียดยิ้ม “ข้าเป็นพยานเห็นกับตาก็พอกระมัง”หูซั่วหยัน “หึ! ใครจะเชื่อบ่าวระดับล่างเช่นเจ้ามากกว่าข้าที่เป็นถึงองครักษ์”จ้าวหมิงอวี่ร้อง “อ้อ เช่นนั้นให้คนเปิดประโปรงนางพิสูจน์แล้วกัน”นางกำนัลหน้าแดงเถือก รีบหนีบขาอย่างไว“จ่ะ เจ้า

หลิ่งหลินฝังร่างตัวเองอยู่ในถ้ำจำลองอย่างมิดชิด ไม่มีใครเห็นเลยสักนิดนอกจาก....หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ เหตุการณ์ทำร้ายองครักษ์กับนางกำนัลเมื่อครู่ ยังมีคนผู้หนึ่งเห็นอยู่ ไม่ได้การ ทิ้งพยานไว้โจ่งแจ้งมิได้ คิดแล้วก็รีบพุ่งตัวออกมาอีกรอบ แล้วจับตัวคนที่ยังคงนั่งนิ่งประหนึ่งเสาหินให้เข้าถ้ำไปด้วยอีกคนจ้าวหมิงอวี่ “...”ในถ้ำจำลอง หลิ่งหลินยังคงได้ยินเสียงผู้คนวุ่นวาย สุ้มเสียงเหล่านั้นกระจายไปทั่ว ตามหาคนร้ายจ้าละหวั่น นางเงี่ยหูฟังอย่างเงียบงัน ได้ยินคนด้านนอกถามตอบกันว่า“เจ้าเห็นสตรีผู้หนึ่งหรือไม่ นางอาจเป็นคนร้าย”“นางเป็นใคร”“ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นในตำหนักมาก่อน”“รูปพรรณสันฐานเป็นเช่นใด ข้าจะช่วยตามหา”“อายุราวสิบห้าสิบหก ผิวพรรณดี ใบหน้าสะสวย แตกต่างจากนางกำนัล จุดสังเกตปากแดง ดวงตากลมโต สวมชุดสีแดง”“ได้! ปากแดง ชุดแดง ไป! ช่วยกันตามหาให้ทั่ว”เสียงพูดคุยดังต่อเนื่อง คนกระจายตัว พร้อมข่าวนั้นที่กระจายออกไปอย่างทั่วถึงหลิ่งหลินนิ่วหน้า ชุดของนางโดดเด่นเกินไปเสียแล้ว จังหวะนั้นได้ยินคนด้านข้างถามเสียงขรึมว่า“เจ้าเป็นนักฆ่าปลอมตัวมาจริงหรือ?”หลิ่นหลินตอบเสียงเหนื่อย

ตอนนั้นเขาพลาดท่าศัตรูบาดเจ็บสาหัสจากศึกหนักที่ถูกล่อหลอกเข้าทางตาจนและถูกลอบโจมตีไร้ทางหนีเมื่อหลุดพ้นจากคมธนูดุจห่าฝนจนเลือดอาบร่างกลับต้องผจญกับฝูงหมาป่าตัวเขื่องในถ้ำเร้นลับจู่ๆ สตรีชุดแดงผู้หนึ่งก็เข้ามา ฆ่าหมาป่าจนเหี้ยน แล้วยืนแสยะยิ้มสยองบนกองศพเหนือธารโลหิตแดงฉาน จากนั้นนางก็จับเขาขึ้นบ่า แล้วแบกออกมานอกถ้ำ พาฝ่าลูกธนูอันคมกริบอย่างบ้าระห่ำ สังหารมือธนูพวกนั้นอย่างอหังการจนตายเกลื่อน พื้นดินเจิ่งนองไปด้วยเลือด‘หนุ่มน้อย เดิมทีข้าไม่เคยช่วยเหลือใครมีแต่เข่นฆ่า เห็นแก่ที่เจ้ารูปงามหรอกนะ มารดาถึงช่วย’มารดา?ตอนนั้นเขารู้สึกเสียหน้าจนโกรธนางมาก แม้เพิ่งรู้ภายหลังว่านางแก่กว่าเขาถึงห้าปี แต่ครั้งแรกที่เจอกันใบหน้าที่อ่อนกว่าวัยของนางล้วนบ่งบอกได้ดีว่ามิควรกล้าบังอาจขนาดนี้! อีกทั้งไม่เคยมีใครเคยเห็นเขาที่เป็นจอมทัพระดับพระกาฬตกอยู่ในสภาพอนาถ นางเป็นคนแรกและคนเดียวท้ายที่สุดจ้าวหมิงอวี่ก็จนใจกับความบังอาจนั้น เหมือนเช่นในครั้งนี้ ที่รู้สึกจนใจกับสตรีตรงหน้าเช่นกัน น่าเจ็บใจที่แผลเก่ากำเริบ เจ็บจนชาไม่หาย ขยับไม่ได้เสียที“ไปทางนี้”เขาบอกทางเสียงเรียบเมื่อถูกถามอีกครั้งว่าท

หลิ่งหลินไม่คิดว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่บ่าวระดับล่างจะมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้านายชั้นสูงโดยไม่คิดเลื่อนฐานะตัวเองอีกอย่าง อาเป่าคงเป็นคนจำพวกเย่อหยิ่งเย็นชาและสมถะไม่สนฐานะทางสังคม ทุกคนย่อมมีเหตุผลแห่งตน ตัวอย่างมีให้เห็นเยอะแยะ เฒ่าทารกเครายาวที่วันๆ เอาแต่ร่ำสุราเมามายริมถนน ทำตัวเหมือนยาจกเร่ร่อนไร้หลัก ยังเป็นถึงผู้เยี่ยมยุทธไร้แซ่ไร้นามแต่ฝีมือเก่งกล้าสามารถเป็นที่เลื่องลือแต่จะว่าไปแล้ว จ้าวหมิงอวี่เองก็กำพร้ามารดานี่นา คงมีปมในใจเดียวกันกระมังถึงมิแบ่งแยกชนชั้น แบบนี้ล่ะ นางถึงชอบเขา คิดไปคิดมา หลิ่งหลินนึกตกใจตัวเองอ๊ะ! ข้ากำลังคิดอันใด? ไม่ใช่เสียหน่อย! ไม่ได้ชอบ!“ส่วนนางกำนัลชิงเอ๋อร์ จวนสกุลหูรังเกียจอย่างยิ่ง” เสี่ยวปาถูกส่งมาให้จับตาดูคุณหนูสกุลสวีทุกย่างก้าว แต่ด้วยนิสัยช่างจำนรรจาจึงพูดคุยไม่หยุดนางทำปากยื่นเล่าต่ออีกว่า “แม้จะรับเป็นอนุให้บุตรชายก็จริงแต่ก็ทำอย่างจำใจ ชีวิตนางหลังจากนี้ย่อมไม่ดี เห็นว่าตอนนี้นายท่านหูกับฮูหยินหูจ้างบรรดาแม่สื่อเฟ้นหาภรรยาคนใหม่ให้หูซั่วอย่างยากเย็นแสนเข็นจนเลือดตาแทบกระเด็น ไม่มีบ้านใดอยากให้บุตร