Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 61 - Bab 70

เสี่ยวปาไม่ล่วงรู้ นางเล่าต่ออย่างออกรสออกชาติว่า “ตอนแรกคุณหนูสวีไม่ยินยอม แต่พอคุณหนูว่านลู่ชิงผู้นั้นยกองค์ชายสี่มากล่าวอ้าง บอกว่าเป็นการฉุดองค์ชายสี่ให้เรียนช้าลงด้วย นางจึงยอมออกมาแต่โดยดีเพคะ ตอนนี้คงกำลังหาวิธีเข้าเรียนอยู่ แต่คงยังคิดไม่ออกนั่นเอง”ประโยคทั้งหมดของเสี่ยวปาทำจ้าวหมิงอวี่อึ้งงัน บอกไม่ถูกว่าควรต้องรู้สึกอย่างไร “เจ้ามานี่”เสี่ยวปาขยับเข้ามาตามเสียงสั่งทุ้มต่ำเย็นชานั้นชายหนุ่มล้วงกล่องใส่ตำราของตน “นำบทกวีเล่มนี้ไปให้นางท่องจำก็พอ บอกนางให้รีบกลับมาเรียนต่อทันที”เสี่ยวปารับไว้ “เพคะ”ตำราเล่มนี้เป็นบทกวีหนึ่งในหลายบทที่อาจารย์เฉาเรียบเรียงขึ้นมา แต่เป็นบทที่อีกฝ่ายโปรดปรานที่สุด ภาคภูมิใจที่สุด หากใครท่องได้ย่อมทำให้อาจารย์เฉาพึงใจจ้าวหมิงอวี่ส่งคนไปสืบจนทราบจึงท่องจำไว้ เขาคิดสงบศึกกับตาเฒ่าเฉาแล้ว วันนี้จึงคิดว่าจะเอาหน้าเสียหน่อยแต่ยามนี้จำต้องเปิดทางให้ผู้อื่นก่อนเมื่อชะตาพลิกผันมีปัญหาเข้ามามิหยุดหย่อน มีชีวิตไม่แน่นอน การเอาตัวรอดได้นั้นจำต้องมีสติปัญญาหลิ่งหลินยิ่งไม่เคยมีปัญหากับการต้องใช้สมองเท่าใด แต่ไหนแต่ไรนางก็เป็นคนเรียนรู้ได้เร็ว มีทักษะห

หลิ่งหลินไม่สนใจสายตาสื่อนัยนั่นเพียงลุกขึ้นยืน กล่าวฉะฉาน “เรียนท่านอาจารย์ตามตรง ข้ามีปัญหาที่บ้านต้องสะสางเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นก็ยังอ่านตำรามิได้ละเลย ตำราที่อ่านล่วงหน้านอกชั้นเรียนล้วนเป็นของอาจารย์เฉา และข้าก็ได้พบว่าบทกวีที่อาจารย์รังสรรค์ออกมาช่างน่าทึ่ง สำนวนละเมียดละไม สะสวยราวบุปผาผลิบาน ข้าอ่านแล้วให้รู้สึกจิตใจเบิกบานเหลือเกิน สุขสำราญเสียจนสามารถคลายทุกข์ที่เพิ่งประสบพบเจอที่บ้าน ข้าจึงเร่งสะสางปัญหา แล้วรีบมาทันที ยามนี้แม้เหนื่อยล้าแทบขาดใจก็ยังต้องการเข้ามาเรียนวิชากับท่านให้จงได้เจ้าค่ะ”กล่าวจบก็ไม่เว้นช่วงปล่อยเวลาชักช้ามากความ นางร่ายกลอนในบทกวีที่ท่องมาทันที “เหมันต์ผุดเกล็ดน้ำแข็งค้างกระจ่างขาว ราตรีไร้ดาว ทิวาไร้ตะวัน ไม่มีแสงเฉิดฉายกระจ่างใจ เพียงสกุณนาขับขานระรานรื่น ย่อมปลุกจิตวิญญาณปราชญ์ให้ฟื้นตื่นคืนสติ”หลิ่งหลินร่ายกลอนบทต่อบทไปเรื่อยๆ “บุปผาจันทรา ลมบูรพา ธาราหลั่งไหลเคียงคีรี คืนวันหมุนเวียน คนชรา สกุณาปีกกล้า ท้านภา โผผินบินทะยาน มิหวนมา วิญญูชนผงาดกล้า นำคุณธรรมค้ำฟ้า โลกามิไร้ผู้ค้ำจุน...” นางท่องได้ทุกบทด้วยสีหน้าภาคภูมิใจเป็นล้นพ้น จนคนแต่งบท

“ข้าอยากอุ่นเตียง”“จ่ะ เจ้า” ฟ่านเจิ้งอึ้ง “ฮึ! ข้าจะไปเผาเตียงซะ”“พี่ใหญ่ใจร้าย”สองพี่น้องเถียงกันไปมาแทบจะตีกันเหมือนทุกวัน ครั้นถึงคราวจริงจังก็กลับมาสุขุม“องค์ชาย มีรายงานเข้ามาว่าไป๋มู่เจ๋อเสนอชื่อเข้ามาประจำในตำหนักหมิงเฟิ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฟ่านเจิ้งว่า “บางที สวีหลิงเยี่ยนอาจรอเวลานี้” “ใช่ๆ ขอเพียงฝ่าบาทเห็นชอบ ย่อมเปิดทางให้เสือเข้ามาจับเหยื่อตัวอวบอ้วนถึงที่นี่” ฟ่านเจินเริ่มกังวล “องค์ชาย พวกเราหาวิธียับยั้งได้หรือไม่เพคะ”จ้าวหมิงอวี่ไม่รู้คิดอะไรอยู่ แววตาถึงได้เยือกเย็นนัก เขาเอ่ย “เมื่อเสด็จพ่อทรงรื่นรมย์กับการลับคมมีดให้โอรส ผู้ใดควรมาก็มาเถอะ”ฟ่านเจินว่า “องค์ชาย ให้หม่อมฉันเข้าไปแฝงตัวในเรือนพักของนางเถิด จะได้คอยจับตาดูตลอดเวลา พวกเขาต้องติดต่อกันแน่เพคะ”จ้าวหมิงอวี่โบกมืออนุญาตด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เขาไม่อยากคุยเรื่องสวีหลิงเยี่ยนอีก นางอาจจะเหมือน ...แต่ก็เป็นเพียงบุคลิกนิสัย ถึงอย่างไร ก็ไม่ใช่คนเดียวกัน...ในชั้นเรียนวันนี้เรียกดวงตาของบรรดาศิษย์หญิงให้กระจ่างพร่างพราวปานนั้นเพราะอะไรน่ะหรือ?“เพราะมีอาจารย์คนใหม่เข้ามาน่ะสิ นามว่าอะไรนะ ไป๋

ทว่าเพียงครู่ เขาค่อยๆ คลายมือออก ยกมุมปากยิ้ม กล่าวอย่างสุภาพต่ออีกว่า “พอกระหม่อมได้รับข่าวว่าพระองค์บาดเจ็บกลับมาก็ให้นึกห่วงใยยิ่งนัก จำต้องเร่งเข้าเมืองหลวงมาดูใจ”คำว่าดูใจใช้กับคนใกล้ตายมิใช่หรือไร? ฟ่านเจิ้งมือกระตุกกระชับดาบอีกรอบ แต่พอเห็นสายตานายเหนือหัวก็ได้แต่กัดฟันอีกคราไป๋มู่เจ๋อทำหน้าเหลอหลา ไร้ความเคารพยำเกรง “อ่า...ไม่สิ ไม่ใช่! กระหม่อมพูดผิด กลับมาดูแลต่างหาก เห็นหรือไม่? กระหม่อมถึงขนาดเสนอชื่อตัวเองเข้ามาเป็นอาจารย์สอนวิชาศาสตร์ต่างๆ ให้พระองค์ หวังว่าจะตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ไม่พิกลพิการเพราะถูกตีซ้ำพ่ะย่ะค่ะ”จ้าวหมิงอวี่ยังคงสงบเยือกเย็น “รีบมาเถิด ข้ารออยู่”“กระหม่อมจะทุ่มเทสอนสั่งอย่างสุดฝีมือพ่ะย่ะค่ะ”“ตามใจเจ้าเถอะ หวังว่าจะไม่แพ้ภัยตัวเองเสียก่อน”จ้าวหมิงอวี่กล่าวเสียงต่ำ หรี่ตาลงอย่างท้าทาย ในขณะที่ดวงตาไป๋มู่เจ๋อมีประกายหมายมาดดุดันทั้งเย็นชาและอาฆาตไม่ปกปิด ริมฝีปากบางแค่นยิ้มเย็นเชือดเฉือน ทุกกิริยาวาจาของไป๋มู่เจ๋อแสดงออกอย่างผ่าเผยและเถรตรงในความรู้สึกอย่างมิซ่อนเร้นไม่ว่าแค้นเคืองหรือตัดพ้อล้วนเผยออกมาจนสิ้นเขาประสานมือคำนับตามฐานะแล้วสะบัดแ

เมื่อถึงเวลาเรียน ทุกคนก็นั่งเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ละคนกลายร่างเป็นบัณฑิตตัวน้อยผู้รอคอยเพียงศึกษาเล่าเรียนหาความรู้เท่านั้นบรรยากาศในชั้นเรียนกลายเป็นเคร่งเครียดจริงจัง ไม่มีแล้วกิริยาไม่สำรวมเฉกเช่นเมื่อวันก่อน กระนั้นเมื่ออาจารย์หนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาปรากฏตัว บรรยากาศในห้องพลันเปลี่ยนไปอีกครา ดวงตาบรรดาสตรีเต็มไปด้วยแววแช่มชื่นมีชีวิตชีวา พวกนางต่างพากันจับจ้องเจ้าของร่างสูงสง่านั้นไม่วางตา ไม่เว้นแม้แต่หลิ่งหลิน เพียงแต่สาเหตุที่นางมองมิใช่ต้องการชื่นชม หากแต่เป็นพินิจพิจารณา หาจุดเชื่อมโยงกับผู้มาเยือนถึงเรือนของสวีจงสือในราตรีนั้นท่านอาจารย์ผู้ที่เข้ามาคือไป๋มู่เจ๋อ บุรุษผู้หล่อเหลา มีรอยยิ้มละมุนประดับใบหน้าตลอดเวลา เขาสวมชุดสีขาวปักลายเมฆสีเงินแลดูสุขุมเรียบง่าย สง่างามสมเป็นสุภาพชน ศิษย์หญิงแทบทุกคนในชั้นเรียนรู้สึกชมชอบเขามากกว่าองค์ชายสี่ ควรต้องทราบว่าจ้าวหมิงอวี่รูปงามกว่าแต่กลับไม่น่าเข้าหาสักเท่าใด มิใช่เพราะเขาสูงศักดิ์จึงทำให้มิกล้าเข้าใกล้ แต่เป็นเพราะเขาเย่อหยิ่งเย็นชาแผ่กลิ่นอายชวนเหน็บหนาวออกตลอดเวลาปานนั้น ทั้งยังเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีท่วงท่าน่าเกรงขาม ต