Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 91 - Bab 100

“หือ?”ดวงตาของฟางชิงหย่วนสว่างไสวขึ้นมาทันทีไม่เสียทีที่เป็นท่านอ๋อง วิสัยทัศน์นี้เหนือล้ำกว่าตนไปอีกขั้นเสียอีก“หากเป็นเช่นนั้น…งั้นก็จะสามารถสำเร็จผลได้จริง!”เมื่อกล่าวมาถึงจุดนี้ ฟางชิงหย่วนก็ตกตะลึงไปอีกครั้งเขาพลันเงยหน้าขึ้นมา มองฉินหมิงอยากไม่เชื่อ“ฝ่าบาท ทรงได้ร้านค้าที่เมืองหลินเจียงมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฟางชิงหย่วนนั้นเข้าใจในตัวฉินหมิงเป็นอย่างมาก ผู้อื่นล้วนพูดก่อนทำทีหลังแต่ท่านอ๋องของพวกเขานั้นต่างออกไป หลายครั้งล้วนทำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงค่อยกล่าวออกมานี่มิใช่แค่สูงกว่าไปอีกขึ้นแล้ว ท่านอ๋องนั้นทรงไปยืนอยู่บนยอดเมฆแล้ว!“ของเมืองหลินเจียงนั้นคุยไม่ยาก ภาพอักษรโบราณของเซียวฉีเหนียนยังขายไม่หมด รอแลกเป็นเงินแล้ว ค่อยซื้อมาจากซ่งติ้งเซิงก็ได้แล้ว”“เช่นนั้นทรงหาร้านค้าได้จากที่ใดพ่ะย่ะค่ะ?”“เมืองเฉียนถังน่ะสิ ได้ร้านค้ายอดขายดีมาหลายร้าน คาดว่าอีกไม่กี่วันหวู่ชิงเหย่ก็จะเอาโฉนดที่ดินกลับมาแล้ว”สิ่งที่เขาคิดจะทำจริงๆ ก็คือการใช้เครื่องทอผ้าให้เกิดประโยชน์สูงสุดแบบนี้ถึงจะหาเงินได้มาก“ท่านอ๋อง ที่ดินในเมืองเฉียนถังก็ได้มาแล้วเช่นกันใช่หรือไม่พ่ะย่ะค

ฉินหมิงสบตากับเฉาชวนทีหนึ่ง ชื่อนี้นับว่าทำให้พวกเขาประหลาดใจอยู่บ้างเฉาชวนนึกถึงความมิตรภาพระหว่างพ่อของกวนเยว่กับเย่โส่วเจียงขึ้นมา จึงกล่าวว่า“หากเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านแม่ทัพเย่ งั้นก็ต้องเรียกเยว่น้อยมา นางจะมีน้ำหนักมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าก็คิดแบบนั้นเช่นกัน”หลังฉินหมิงกลับมา ก็จัดการเรื่องกิจการของค่ายทหารอยู่ตลอดพอดีเลย เขาก็คิดถึงสาวงามตัวน้อยของตนพอดี“เช่นนั้นก็มอบให้ท่านแล้ว?”ซ่งติ้งเซิงกับเฉาชวนย่อมเชิญกวนเยว่มาไม่ได้แน่“อื้อ”อันที่จริงแล้ว สำหรับพวกเว่ยกว่างซวินทั้งสองคน ฉินหมิงมิได้มีการลงโทษที่แท้จริงอะไรที่จงใจเก็บตัวพวกเขาไว้ในค่ายทางของตนเป็นการเฉพาะ ก็เพื่อให้วังโส่วเหยียนแห่งเมืองเฉียนถังอยู่ในสภาวะ ‘ขว้างมุสิกเกรงภาชนะ’ ไม่กล้าทำสิ่งใดที่หุนหันพลันแล่นเพราะเว่ยกว่างซวินอยู่ในมือฉินหมิง เขาจึงสามารถขยายความผิดของฟางเหวินเลี่ยงให้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ได้ทุกเมื่อวังโส่วเหยียนต้องตระหนักถึงจุดนี้แน่ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ความเป็นไปได้นี้เกิดขึ้น เขาย่อมจะมอบร้านค้าขายดีพวกนั้นให้ฉินหมิงอย่างว่าง่ายที่พักของกวนเยว่ ถูกซ่งติ้งเซิงจัดไว้ที่

“สร้างกับดักหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ใช่แล้ว เจ้ากินก่อนเถอะ กินเสร็จแล้วค่อยออกมา เราไปทำธุระกันสักหน่อย”“พ่ะย่ะค่ะ!”ซ่งติ้งเซิงดื่มโจ๊กข้าวกล้องหมดภายในไม่กี่คำ สวมชุดขุนนางเสร็จ ก็สาวเท้าออกจากประตูใหญ่ทันทีฉินหมิงที่รออยู่บริเวณมุมกำแพง กระซิบเล่าเรื่องประสบการณ์ชีวิตของหานหมิงรุ่ยแก่เขาหลังฟังจบ ซ่งติ้งเซิงก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงพรึงเพริดในเวลาเดียวกัน เขาก็ถอนใจอย่างอดไม่ได้ เรื่องสกปรกในราชสำนักช่างมีมากมายเสียจริงเขาถูกมือไปมา แล้วถามอย่างสงสัยว่า“ท่านอ๋อง กระหม่อมมีคำถามข้อหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ”“คำถามอะไร?”“หานหมิงรุ่ยผู้นั้น คืนเงินท่านแม่ทัพเย่แล้วหรือยังพ่ะย่ะค่ะ?”“ไร้สาระ ย่อมไม่น่ะสิ เจ้าคนไร้เมียนั่นตอนนี้แม้แต่ตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด ยังจะหวังให้เขาคืนเงิน?”ฉินหมิงค้อนเขาทีหนึ่งโลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีคุณธรรมจริยธรรมแม้น ‘ติดหนี้ต้องชดใช้’ จะเป็นหลักการแห่งฟ้าดินที่ถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัยแต่ก็ยังมีอีกคำกล่าวที่ว่า ‘เหาเยอะไม่กลัวคัน’ ด้วย“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ อย่างนั้นหากพวกเรายังเล่นงานเขาเช่นนี้อีก มิเท่ากับไร้คุณธรรมอย่างยิ่งหรือพ่ะย

ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของหานหมิงรุ่ยขาดความซื่อสัตย์ ผู้ที่รู้ถึงการกระทำในอดีตของเขาล้วนไม่มีทางมอบหมายงานสำคัญและเป็นเพราะอาศัยผลงานทางทหารที่สั่งสมมานานหลายปี เขาถึงสามารถดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการในหลิ่งหนานได้ทว่าเมื่ออยู่ในค่ายทหาร การมีตัวตนของเขายังคงประดุจสุนัขที่ไร้ผู้เหลียวแลเมื่อเวลาผ่านไป หนังหน้าหนาของเจ้าตัวนี้จึงหนาขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ไร้ยางอายถึงขึ้นปล่อยตัวปล่อยใจอย่างเหลวแหลกเสียเลยเพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดสนใจ แบบใดสบายใจก็ทำแบบนั้น เห็นผู้ใดไม่ถูกใจก็ชักสีหน้าก็เหมือนกับตอนนี้ ที่แม้แต่ฉินหมิงเขาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตานี่ค่อนข้างคล้ายพวกระดับผู้นำในองค์กรต่างๆ ที่ผ่านไปนานหลายปีก็ไม่ได้เลื่อนตำแหน่งอยู่บ้างซึ่งพวกเขาเองก็รู้ว่า อนาคตไร้หนทางก้าวหน้าแล้วจึงคร้านที่จะเสแสร้งอีก ทำตามอำเภอใจเสียเลยเฉาชวนมองความไม่สบอารมณ์ของฉินหมิงออก จึงเป็นตัวแทนเขาเริ่มเข้าไปพูดคุยกับหานหมิงรุ่ยแทน“ยากนักที่ท่านแม่ทัพหานจะมาเยือนสักครั้ง นั่งลงสนทนากันก่อนเถอะขอรับ”“คุยอะไร? ท่านอ๋อง เรื่องนี้เดิมก็เป็นพวกท่านที่ทำไม่ถูก”หานหมิงรุ่ยเบะปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความ

หานหมิงรุ่ยเป็นหนึ่งในรองผู้บัญชาการทหารท้องถิ่นดังนั้นคำพูดของเขา ย่อมแสดงถึงท่าทีของทางการฉินหมิงจึงมิได้ถกเถียงกับเขา แต่กล่าวอย่างแย้มยิ้มว่า“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ กลับเป็นข้าที่ไม่เข้าใจสถานการณ์แล้ว”“ไม่หรอกพ่ะย่ะค่ะ ทรงมีเจตนาดี เพียงแต่บรรดาทหารในกองทัพก็ต้องการความสมดุลระหว่างหน้าที่และการพักผ่อนเช่นกันมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”เพราะอยากเล่นพนัน ท่าทีในการพูดจาของหานหมิงรุ่ยต่อฉินหมิงในยามนี้จึงดีขึ้นไม่น้อย“เช่นเดียวกันกับกระหม่อม ยามปกติก็ชอบเล่นตาสองตา การพนันเล็กๆ น้อยๆ ช่วยเพิ่มพูนความสุขและความสัมพันธ์ได้อย่างไรล่ะพ่ะย่ะค่ะ”หานหมิงรุ่ยมิได้มีชื่อเสียงมากนัก ดังนั้นยามเกิดเรื่องในตอนนั้น ผู้ที่รู้จึงมีไม่มากยกตัวอย่างเช่นพวกเฉาชวน คนเหล่านี้ล้วนไม่รู้เลยโชคดีที่ครอบครัวของกวนเยว่กับเยว่โส่วเจียงเป็นเพื่อนเก่ากันมานานปกติแล้ว เมื่อแม่ทัพระดับสูงอย่างพวกเขาพูดคุยกันในยามว่าง ถึงจะมีการเปิดเผยข้อมูลบางอย่างออกมาด้วยเหตุนี้ จนถึงตอนนี้หานหมิงรุ่ยจึงยังคงคิดว่า เรื่องของตนนั้นที่นี่น่าจะมีคนรู้ไม่มากดังนั้นต่อหน้าพวกฉินหมิง ตนจึงสามารถแสร้งแสดงเป็นผู้ทรงคุณธรรมไ