All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 111 - Chapter 120

พวกสวีรั่วไห่ที่อยู่ด้านหลังของเขาย่อมเป็นพวกรักตัวกลัวตายเช่นกัน จึงเริ่มกระซิบกระซาบกันขึ้นมามีบางคนถึงขนาดเสนอให้ออกไปตั้งกระโจม ถ้าอาศัยอยู่ด้านนอกก็สามารถแยกตัวออกจากโรคระบาดแล้วเมื่อหวงจางได้ยินคำพูดของพวกเขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ตำหนิด้วยความโมโหว่า“พอได้แล้ว ที่ไหนก็มีโรคระบาดทั้งนั้น ติดแล้วอย่างไร?”“หากพวกเจ้ากลัวตาย ตอนนี้ก็ไสหัวกลับไปให้หมด!”ตู้หมิงเซวียนถูกคนฝ่ายตนตำหนิเช่นนี้ พลันรู้สึกขายหน้าขึ้นมาทันทีรีบนำวิธีการของพวกแบ่งพรรคแบ่งฝ่ายในราชสำนักออกมาตอบโต้ว่า“หากใต้เท้าหวงกล่าวเช่นนี้ ข้าก็อยากจะกลับไปจริงๆ”“เพียงแต่เรื่องนี้ต้องขอให้ท่านไปทูลอธิบายต่อฝ่าบาทด้วยตัวเองแล้ว อย่าให้พวกเรากลับไปแล้วไม่อาจรายงาน แถมยังต้องถูกตำหนิอีก”พูดไปได้ไม่กี่คำ ตู้หมิงเซวียนก็จะดึงพรรคหาพวกอีกแล้วหวงจางเกลียดเหตุการณ์เช่นนี้เป็นที่สุด จึงเอ่ยปากทันทีว่า“เชิญกลับไปได้เลย ข้าจะอธิบายให้พวกท่านเอง”แม้แต่ฉางไป๋ซานที่อยู่ด้านข้างก็ชมดูเบิกบานขึ้นมาแล้ว เขานั่งยองๆ อยู่ด้านข้างรอพวกเขาสู้กันเองกระทั่งแอบจดจำสถานการณ์ของแต่ละคนไว้ในใจ เพื่อสะดวกต่อการวิเ

วันนี้ นับว่าเขาได้ล่วงเกินตนอย่างที่สุดโดยไม่รู้ตัวแล้ว!ที่สำคัญคือวันนี้เมื่อสวีรั่วไห่เห็นว่าตนพักอยู่ชั้นล่าง ยังพูดเรื่องนี้กับตู้หมิงเซวียนทั้งอย่างอ้อมค้อมและเปิดเผยไปสองสามคำอยากให้เขาช่วยพูดสักหน่อย ให้ตนย้ายขึ้นไปพักบนห้องชั้นดีผู้ใดจะนึกว่าตู้หมิงเซวียนไม่สนใจแม้แต่น้อย ไม่เห็นเขาเป็นคนเลยสักนิดเสียทีที่ตนประจบประแจงเขามาตลอดทางสวีรั่วไห่ถึงกับนึกได้อย่างชัดเจนถึงสีหน้าเยาะเย้ย ยามเหล่าขุนนางที่เดินทางมาด้วยกันเห็นตนพักในห้องชั้นล่าง!“ย่ามันเถอะ! แม่ง!”สวีรั่วไห่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหลุกขึ้นมาเดินกระทืบเท้าตึงตึงตึงไปมา เมื่อนอนกลับลงไปก็ยังคงนอนไม่หลับในไม่ช้า เวลาก็ล่วงมาถึงตีสามฟังเสียงรบกวนที่ลากยาวของคนเคาะโมงยามลอยมาท่ามกลางความมืดมิดไร้แสงไฟ สวีรั่วไห่ยังคงเบิกตาจ้องมองเพดานด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นฝอยเลือดแดง ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจก๊อก ก๊อก ก๊อก…ในเวลานั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากประตูสวีรั่วไห่หันศีรษะมาอย่างแข็งเกร็งอีกฝ่ายคล้ายจะเข้าใจว่าสวีรั่วไห่หลับไปแล้วจึงเคาะต่ออีกสองสามครั้ง“ผู้ใดมาเอาดึกดื่นป่านนี้? แสร้งทำเป็นผีมาหลอก

“ง่ายดายถึงเพียงนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”ซ่งติ้งเซิงมองฉินหมิงอย่างสงสัย รู้สึกสับสนเล็กน้อยฉินหมิงกลับกล่าวอย่างสงบมั่นคงว่า“ในช่วงที่ป่วยอยู่ ไม่มีโอกาสได้ตรวจสอบมากนักหรอก เกรงว่าใต้เท้าหวงผู้รักการตรวจสอบเป็นอย่างยิ่งจะร้อนใจแทบตายเลยหล่ะ”“ถึงเวลานั้น ให้ตู้หมิงเซวียนสืบเจออะไรขึ้นมาระหว่างเขาป่วย พอสองฝ่ายเปรียบเทียบกันจนเกิดความแตกต่าง เขาค่อยไปโอ้อวดอีกสักรอบ ยั่วโมโหหวงจางอีกสักหน่อย เจ้าคิดว่าเขาจะเป็นอย่างไร?”“นี่…!”ซ่งติ้งเซิงกลืนน้ำลายดัง ‘อึก’ ครั้งหนึ่งท่านอ๋องทรงเหี้ยมโหดเหลือเกิน จะต้องบีบคั้นคนจนถึงที่สุดจึงจะพอหรือ…“กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ช่วงนี้ไม่ต้องมาที่นี่อีก ครั้งหน้าที่พบกัน ก็เป็นตอนที่เจ้าเป็น ‘พยานผู้มีมลทิน’ แล้ว”ก่อนซ่งติ้งเซิงจากไป ถูกฉินหมิงเรียกเขามากำชับเพิ่มประโยคหนึ่ง“สิ่งใดคือพยานผู้มีมลทินหรือพ่ะย่ะค่ะ?”คำนี้ค่อนข้างใหม่อยู่บ้าง ซ่งติ้งเซิงยังไม่ใคร่เข้าใจนักฉินหมิงเข้าใจความหมายของสายตาเขา จึงกล่าวว่า“ก็คือนักโทษที่ออกมาเป็นพยานชี้ตัวคนผิดเพื่อลดโทษให้ตัวเอง”“ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเข้าใจแล้ว!”ซ่งต

เมื่อกลับถึงห้อง แม้ตู้หมิงเซวียนจะยังมีไข้ต่ำอยู่ ก็ยังคงตบไหล่ของสวีรั่วไห่ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านคำเรียกก็เปลี่ยนเป็น ‘เหล่าสวี’ ด้วย“เหล่าสวี เจ้าเป็นผู้มีคุณูปการที่สุดของคดีนี้จริงๆ!”“รอถึงตอนที่พวกเราได้รับรางวัลหลังกลับไปราชสำนัก ข้าจะช่วยชื่นชมเจ้าต่อหน้าเซียวซูเฟยแน่!”“ขอบพระคุณใต้เท้าตู้มาก ขอบพระคุณใต้เท้าตู้มากขอรับ!”สวีรั่วไห่พลันตื่นเต้นไม่หยุด ที่เขาทำมากมายถึงเพียงนี้ ก็เพื่อไต่เต้าให้สูงขึ้นไปยามนี้เมื่อได้รับคำมั่นสัญญาจากตู้หมิงเซวียน ก็ทำให้เขารู้สึกว่าทุกสิ่งนี้ล้วนคุ้มค่าขึ้นมาในทันที“หลายวันนี้ เจ้าก็จงให้พวกเขาไปตรวจสอบตามที่ซ่งติ้งเซิงบอกมาเถอะ”“ขอรับ!”เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วยิ่งพริบตาเดียวก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้วในครึ่งเดือนมานี้ เหล่าขุนนางที่มาตรวจสอบต่างทยอยกันติดไข้ทรพิษส่วนฉินหมิงกับกวนเยว่ก็ยังคงวิ่งไปที่ค่ายอู่เวย จัดการเรื่องกองทัพของพวกเขาดังเช่นที่ผ่านมาราวกับทุกสิ่งล้วนมิได้เกิดขึ้นส่วนพวกตู้หมิงเซวียนนั้น ก็ตื่นเต้นเริงร่าขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลาง ‘ความจริง’ ที่ค้นพบขึ้นอย่างไม่ขาดสายหากจะบอกว่าในกลุ่มของพวกเขามีผู้ใดที่อยู่ในเม

ทว่าเมื่อเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นหลังการผลักประตู ตู้หมิงเซวียนก็ต้องตกตะลึงไปเขาเห็นบนเตียงมีเด็กน้อยที่กำลังได้รับการดูแลเพราะไข้ขึ้นจนใบหน้าแดงก่ำผู้หนึ่ง“พวกท่านจะทำสิ่งใด?”ข้างกายของเด็กหญิงน้อยมีหญิงชาวนาที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหยาบนางหนึ่งเมื่อเห็นกลุ่มคนที่ดูดุร้าย นางก็กอดเด็กหญิงไว้ในอ้อมอกเพื่อปกป้องตามสัญชาตญาณทันที“ไม่ ไม่มีอะไร…”ต่อให้ตู้หมิงเซวียนจะเลวร้ายเพียงใด ก็ไม่มีทางสร้างความลำบากให้หญิงชาวนานางหนึ่งเขาหมุนกายกลับไปแล้วปิดประตูลง ปากก็พึมพำกับตนเองไปตลอดว่า“เป็นไปไม่ได้ เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”“หวงจาง เจ้าตั้งใจหาผู้ป่วยโรคไข้ทรพิษมาแพร่โรคระบาดใช่หรือไม่?”ทันใดนั้น ตู้หมิงเซวียนก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหวงจางเขม็งหวงจางตะลึงไปครู่หนึ่ง คล้ายจะยังไม่ได้สติกลับมาว่า อีกฝ่ายถึงกับกล่าวคำพูดที่ไม่ผ่านสมองเช่นนี้ออกมาได้เช่นไรฉินหมิงที่ยืนอยู่ด้านข้างรับชมจนเบิกบาน จึงช่วยกล่าวเตือนสติตู้หมิงเซวียนว่า“ใต้เท้าตู้ ท่านคิดว่าผู้คนในหมู่บ้านจะยินยอมหรือ?”“ท่านอ๋องกล่าวได้ถูกต้อง ต่อให้ข้าอยากทำ แต่คนของหมู่บ้านเจิ้งเจียก็ไม่มีทางพยักหน้าตกลงแน่”หวงจางเอ่ยป