All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 101 - Chapter 110

“พวกเขากำลังทำอะไร?”ขณะที่ฉินหมิงกำลังกินข้าวอยู่ที่นี่ก็มีร่างเงาสายหนึ่งยื่นศีรษะเข้ามาจากด้านนอกผู้มาคือหลิวฉ่วงเมื่อเฉาชวนเห็นเขามา ก็ขมวดคิ้วกล่าว“เหล่าหลิว ท่านอ๋องกำลังรับแขก เหตุใดเจ้าเข้ามาก็ไม่บอกสักคำ?”“ข้าก็แค่มาดูหน่อย อีกอย่างนะ มีที่ไหนตอนรับแขก ยังมีคนกลุ่มหนึ่งตั้งวงเล่นไพ่โกวอยู่ที่ข้างๆ?”หลิวฉ่วงยื่นปากชี้ ทุกคนก็หันไปทางกลุ่มคนที่กำลังโวยวายเสียงดังด้านนอก“ใต้เท้าหานบอกว่าเล่นสนุกๆ ก็เลยเล่นกับพวกเขาสองสามตา”ฉินหมิงโบกมือด้วยรอยยิ้ม เพื่อบอกให้เฉาชวนไม่ต้องโกรธ“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง”เมื่อได้ยินคำอธิบายของฉินหมิง หลิวฉ่วงก็ไม่ได้คิดอะไรมากตอนนี้เป็นช่วงพักกินข้าวของค่ายทหารพอดี ทหารส่วนใหญ่คนกำลังว่างมีหลายคนที่กำลังเดินเล่นหรือไม่ก็นอนเหมือนหลิวฉ่วงไม่รู้ว่าเป็นเพราะเล่นไพ่โกว หรือเล่นกันค่อนข้างหนัก เพียงครู่เดียวก็หมดเงินไปสิบกว่าตำลึงแล้วไม่นานนัก ทางหานหมิงรุ่ยก็ดึงดูดผู้คนมาไม่น้อย“เล่นได้ห่วยแตกจริงๆ!”หลิวฉ่วงเป็นคนตรงไปตรงมา เมื่อเห็นหานหมิงรุ่ยแพ้บ้างชนะบ้าง และเงินที่ลงไปก็เยอะขึ้นเรื่อยๆด้วยเหตุนี้จึงอดไม่ได้ที่จะบ่นพึ

หลิวฉ่วงคิดตาม พบว่าที่หานหมิงรุ่ยพูดนั้นมีเหตุผลจริงๆไม่ว่าอย่างไร ตนเองก็ไม่เสียเปรียบอย่างมากก็ยืมเงินให้เขานิดหน่อย ไว้เขาเอามาคืนก็สิ้นเรื่องเดี๋ยวนะ……เขานึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน“เจ้าจะคืนเงินให้ข้าจริงหรือ?”“มันแน่อยู่แล้ว! อีกทั้งพวกเรายังมีโอกาสชนะไม่ใช่หรือ? หากชนะขึ้นมา เจ้าก็ได้กำไรก้อนโตเลยนะ”หานหมิงรุ่ยเกลี้ยกล่อมราวกับหวังดี“แม่ทัพรูปงามอย่างน้องชาย จ่ายเงินแค่ไม่กี่สิบตำลึงเพื่อหาผู้หญิงธรรมดา มันไม่สมฐานะและภูมิฐานของเจ้าเลย!”“แม้แต่ข้าก็ทนดูไม่ได้!”หลิวฉ่วงทั้งถูกชมทั้งถูกเกลี้ยกล่อม เพียงไม่นานก็ต้านทานไม่ไหวแล้วเขาล้วงเงินออกจากหน้าอกสามสิบตำลึง แล้วกล่าวอย่างทะนุถนอม“เจ้าเล่นระวังหน่อย ต้องชนะให้ได้นะ”“มันแน่อยู่แล้ว!”“เฮ้อ……”ห่างออกไป ไม่รู้ว่าเป็นเว่ยกว่างซวินหรือซุนเฉิงที่ถอนหายใจเบาๆฉินหมิงกับซ่งติ้งเซิงหันไปมองหน้ากันแวบหนึ่ง ทั้งสองก็เกือบกลั้นหัวเราะไม่ไหวเช่นกัน“รู้อย่างนี้ เก็บเงินไว้ซื้อถังหูลู่[1]ให้เสี่ยวเยว่สองสามไม้ยังดีกว่า”ฉินหมิงคิดในใจเงียบๆ แต่กลับไม่ได้เข้าไปห้ามเดิมทีเขาตั้งใจจะให้อีกฝ่ายยืมเงินบางส่วนใครจะค

อย่างไรหานหมิงรุ่ยก็เป็นแม่ทัพระดับสูงในกองทัพผ่านศึกในสนามรบมานับไม่ถ้วน และฝีมือก็แข็งแกร่งมาก แต่กลับถูกหลิวฉ่วงชกใส่คางโดยไม่ทันตั้งตัวต่อให้แข็งแกร่งเพียงใดก็รับไม่ไหว สายตาพร่ามัว ร่างล้มฟุบกับพื้นจนลุกไม่ขึ้นทันที“พอได้แล้ว!”เฉาชวนรีบพุ่งออกไป ขวางหลิวฉ่วงที่จะลงมือซ้ำเอาไว้รวมรบด้วยกันมานานหลายปี เขารู้ดีว่าหมัดของชายฉกรรจ์ตรงหน้าหนักเพียงใดซ่งติ้งเซิง เว่ยกว่างซวิน และคนอื่นต่างก็ตกใจ รีบเข้าไปตรวจดูอาการของหานหมิงรุ่ยทันทีเมื่อเห็นว่าเขาแค่หมดสติ ยังไม่ถึงกับตาย ทุกคนจึงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบพากันประคองเขาลุกขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย ฉินหมิงกลับมองดูภาพนี้อย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นหลิวฉ่วงถูกเฉาชวนและทหารคนอื่นจับตัวไว้แล้ว เขาจึงจะเดินเข้าไปอย่างใจเย็น“เหล่าหลิว ช่วยบอกพวกเราหน่อยได้หรือไหมว่า เมื่อครู่เจ้าถูกผีอะไรสิง ถึงได้ยืมเงินให้เขา?”ดวงตาของหลิวฉ่วงแดงก่ำ ความขมขื่นจากการเสียเงินสะท้อนอยู่ในใจ ความรู้สึกคับข้องใจก็ผุดขึ้นแต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่นานก็เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้แล้วจึงรีบหันไปกล่าวกับฉินหมิง“ท่านอ๋อง พวกเขาล้วนเป็นคนของท่าน

เหมือนว่าเวลาที่ผู้ชายหลอกล่อเด็กผู้หญิงไปเปิดห้อง มักจะพูดเช่นนี้ไม่มากก็น้อยกันทุกคนเลยเกรงว่าขั้นต่อไปคงจะพูดว่าแค่ถูไถ ไม่สอดใส่หรอก“แต่ แต่……พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ”ใบหน้าที่เรียวยาวของกวนเยว่เต็มไปด้วยความจนใจคิ้วบางก็สั่นเล็กน้อย เหมือนกลัวมาก“แค่พักผ่อนด้วยกัน ข้าอยากนอนกับเจ้าเหลือเกิน”ฉินหมิงสาบานต่อฟ้า อย่างน้อยประโยคครึ่งหลังก็เป็นความจริง“เช่นนั้นท่านห้ามแตะต้องข้านะ”กวนเยว่มองฉินหมิงที่ทำหน้าจริงใจอย่างลังเลสุดท้ายก็ยอมอ่อนข้อฉินหมิงนอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดว่าขั้นต่อไปจะทำอะไรดีแต่ในเวลานี้เอง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอกกะทันหัน“ท่านอ๋อง ข้ากลับมาแล้ว!”เป็นเสียงของอู่ชิงเหย่“ไอ้เวรเอ๊ย……”กวนเยว่สะดุ้ง ถีบฉินหมิงตกเตียงโดยตรงฉินหมิงเลิกแขนเสื้อขึ้น ก็จะไปจัดการเจ้าบัดซบอู่ชิงเหย่แต่ทันทีที่ออกไป กลับพบว่าฟางชิงหย่วนกับอู่ชิงเหย่ล้วนยืนอยู่ที่ข้างนอกได้ชัดว่าเป็นเรื่องสำคัญ“แค่กๆ”ฉินหมิงกระแอมสองที ปรับอารมณ์ครู่หนึ่ง“มีอะไร?”“ท่านอ๋อง วังโส่วเหยียนได้ส่งมอบร้านค้าขายดีให้พวกเราแล้ว ใต้เท้าฟางอยากไปเปิดโรงย้อมผ้ากับร้านขา

ทุกคนล้วนมาจากราชสำนักเวลาสำนักตรวจการทำคดี มักจะเป็นเช่นนี้เสมอไม่ว่ากับใคร พวกเขาก็ทำเหมือนตนเองเหนือกว่า แม้แต่เวลาที่ไม่ทำคดี ก็เชิดหน้าชูคอ ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลยแต่ฉินหมิงที่จะถูกตรวจสอบในวันนี้ โอหังกว่าพวกเขาเสียอีกชั่วขณะกลุ่มคนที่โดนขวางยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทันใดนั้นเอง มีร่างเงาสายหนึ่งเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉินหมิงอย่างใจเย็น“ไม่เจอกันนาน อารมณ์ของท่านอ๋องดูฉุนเฉียวขึ้นมาก”คนผู้นี้สวมชุดสีดำ รูปร่างผอมสูง สีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงก็แข็งกร้าว แค่เห็นก็รู้ว่าไม่ควรไปยุ่งด้วยเมื่อซ่งติ้งเซิงเห็นดังนี้ ก็หดหัวไปหลบอยู่ที่ข้างหลังของฉินหมิงเขาเป็นเพียงขุนนางชั้นผู้น้อย เมื่อเห็นคนของราชสำนักมา ก็ยังรู้สึกหวั่นเกรงอยู่บ้างเมื่อเทียบกันแล้ว ฉินหมิงหยิ่งยโสกว่ามากเขาชี้หน้าหวงจางก็ด่าทอทันที“หวงจาง ใครให้เจ้าเข้ามาในค่ายทหาร?”“ค่ายทหารของข้า เจ้าอยากเข้าก็เข้าหรือ?”“หากทำให้ภารกิจป้องกันของที่นี่ล่าช้า ข้าฆ่าเจ้ามันก็ไม่เกินเลย!”ฉินหมิงรู้จักหวงจางดีคนผู้นี้ชอบให้ใช้ไม้แข็งเป็นอย่างที่คิด หวงจางก็ไม่ได้โกรธ เพียงพยักหน้าแล้วกล่าวเสี