All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 71 - Chapter 80

กองทหารชุดนี้มีจำนวนไม่มากนัก เพียงหนึ่งร้อยกว่าคนแม่ทัพผู้เป็นหัวหน้าสวมเกราะ ร่างกายกำยำล่ำสันใบหน้ารูปเหลี่ยมที่คล้ายเกิดมาพร้อมกับสีหน้าหม่นหมองขมปร่า“ข้าคือซุนเฉิงแม่ทัพรักษาการณ์สองดินแดนหูกว่าง”“สองวันก่อนฉินอ๋องนำกำลังฝ่าด่านเข้ามา ได้ยินว่าร่วมมือกับแม่ทัพฟางเหวินเลี่ยงแห่งเมืองเฉียนถังของพวกเจ้า ต่อยตีทหารของ ข้าจึงตั้งใจมาตรวจสอบเป็นพิเศษ”ซุนเฉิงไม่ใช่แม่ทัพประจำการที่ชายแดน ประจำการอยู่ภายในแคว้น จึงไม่มีหน้าที่สำคัญนักดีชั่วอย่างไรเขาก็เป็นแม่ทัพคนหนึ่งเมื่อได้ยินว่ามีคนกล้าละเมิดศักดิ์ศรีของตนถึงเพียงนี้ เขาจึงมาด้วยตนเองอยากจะมาเจรจากับวังโซ่วเหยียนเจ้าเมืองเฉียนถังที่อยู่เบื้องหลังของฟางเหวินเลี่ยง เพื่อทวงความเป็นธรรม!“อ้อ ท่านแม่ทัพซุนหรือ”หวู่ชิงเหย่ไม่แม้แต่จะช้อนตามอง พอฟังจบก็เอ่ยอย่างเคารพว่า“ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว เมื่อสองวันก่อนใต้เท้าวังได้รับข่าวแล้ว จึงสั่งให้ข้ามารอท่านอยู่ที่นี่โดยเฉพาะ”“เจ้าคือ...?”ซุนเฉิงกวาดตามองชุดเครื่องแบบของหวู่ชิงเหย่สองสามครั้งดูท่าแล้วก็คงเป็นแม่ทัพท้องถิ่นคนหนึ่งหวู่ชิงเหย่ไม่ตอบคำถามนั้

ก็แค่นี้เอง หม่อมฉันยังสามารถนำทัพได้อีกด้วย! ไม่สู้ให้หม่อมฉันลองดูหน่อยดีหรือไม่?”กวนเยว่ซุกหน้าลงในอ้อมอกของฉินหมิง พลางออดอ้อนอย่างอ่อนหวานนางอยากนำทัพออกศึกแต่ตอนที่ฉินหมิงมอบหมายให้สามองครักษ์รับหน้าที่ดูแลความมั่นคงในพื้นที่ คล้ายไม่พิจารณานางเลยแน่นอนว่า เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกไม่พอใจอยู่ภายในใจหลายส่วน“รอภายภาคหน้ามีโอกาส ข้าจะให้เจ้านำทัพออกศึกแน่นอน”ฉินหมิงไม่อาจหักใจให้กวนเยว่ไปพัวพันกับกองทัพได้ก่อนเดินทางมาที่นี่เขาเคยให้คำมั่นสัญญากับนางเฉินไว้แล้ว จะไม่ปล่อยให้กวนเยว่ต้องตกอยู่ในอันตราย“คนหลอกลวง”อารมณ์ของหญิงสาวมักเปลี่ยนไปไม่มั่นคงเมื่อครู่ยังกอดฉินหมิงอย่างออดอ้อนได้ยินคำพูดของฉินหมิงแล้ว กวนเยว่กลับกัดเขาทีหนึ่ง หันหลังแล้วกระทืบเท้าจากไปด้วยความโมโหฉินหมิงตรวจดูสภาพโรงงานของตนหนึ่งรอบแล้ว จากนั้นกวักมือเรียกซ่งติ้งเซิงที่ยืนอยู่ไม่ไกล“มีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง?”ซ่งติ้งเซิงรีบวิ่งเหยาะๆ เข้ามาหาอย่างรวดเร็วผ่านการร่วมทุกข์ร่วมสุขในช่วงวิกฤตโรคระบาดมาแล้ว ตอนนี้เขาก็นับว่าเป็นคนของฉินหมิงไปครึ่งหนึ่งแล้วเช่นกันฉินหมิงถามเขาว่า“ช่วง

“ทุกคนค่อยๆ พูดคุยกันตามเหตุผล อย่าทะเลาะกันเลย ใช้อารมณ์ไม่ใช่เรื่องดีเท่าใดนัก”แม้จะเอ่ยเช่นนั้น แต่ท่าทีของเขายังมุ่งมั่นอย่างมากดังเดิมไม่ยอมแบ่งพื้นที่ให้ฉินหมิง“ใต้เท้าวัง เจ้าอย่าลืมบุญคุณกันง่ายดายถึงเพียงนั้นเลย”ฉินหมิงยกชาขึ้นจิบอีกคำ พูดกับวังโซ่วเหยียนด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปวังโซ่วเหยียนชะงักไป“กระหม่อมทำอันใด?”“ข้าควบคุมโรคระบาดไว้ได้ ไม่ให้ลามมาถึงเมืองของเจ้า หรือเจ้าไม่ควรขอบคุณข้าหรือ?”วังโซ่วเหยียนเพียงยิ้มบางๆ ก่อนส่ายหัวตอบกลับเรียบๆ“ท่านนี่คือพูดเหลวไหลไร้สาระ โรคระบาดที่เมืองหลินเจียงก็ไม่ได้ลุกลามอะไรแต่แรก ต่อให้ท่านไม่มาจัดการ ก็ยังมีซ่งติ้งเซิงอยู่นี่”เดิมทีเขาก็เป็นขุนนางคลุกคลีในราชสำนักมาหลายปีเพียงไม่กี่คำ ก็สามารถลบล้างผลงานที่ฉินหมิงแสดงออกมาได้อย่างหมดจด“ช่างเถอะ พูดกับเจ้าไปก็ไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ต้องใช้วิธีจริงจังกันหน่อยแล้ว”ฉินหมิงโบกมือ ทั้งยังไม่โกรธวังโซ่วเหยียนและฟางเหวินเลี่ยงรู้สึกหนักอึ้งภายในใจฟางเหวินเลี่ยงถึงกับโพล่งออกมาอย่างโกรธเคืองว่า“ท่านอ๋องยังกล้าคิดจะทำลายเมืองเฉียนถังของกระหม่อมหรือ?”“นั่นรุนแรงเกิ

ฟางเหวินเลี่ยงเป็นเพียงแม่ทัพรักษาการณ์อยู่แถบชายแดน ไฉนเลยจะรู้มากถึงเพียงนั้นได้ยินดังนี้ เขาเพียงทอดสายตามองวังโซ่วเหยียนด้วยความสงสัยวังโซ่วเหยียนพูดเนิบๆ ว่า“นั่นเพราะมีคนมากมายกล้าเล่นลูกไม้กับท่านอ๋อง สุดท้ายล้วนพบว่าตนเองสู้เขาในที่มืดไม่ได้”“สุดท้ายทุกคนทำได้เพียงสู้กับเขาอย่างเปิดเผยในที่สว่างอย่างไรเล่า”ฟางเหวินเลี่ยงรู้สึกว่าเหลวไหลอยู่บ้างเขาพ่นลมออกจมูกแล้วพูดว่า“ไฉนเลยจะร้ายกาจเพียงนั้น ยกยอกันเกินจริงจนเขากลายเป็นเทพเซียนไปแล้ว!”“ทุกคนล้วนเป็นคนธรรมดา ใครเก่งกว่าใครกันเล่า?”วังโซ่วเหยียนไม่ต่อต้าน เพียงแต่ความกังวลภายในใจเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆขณะเดียวกันเขาหวังว่าเซียวซูเฟยจะตอบกลับมาเร็วหน่อยทว่าวังโซ่วเหยียนไม่รู้ ต่อให้เซียวซูเฟยรู้ว่าเขาเผชิญหน้ากับความลำบาก ก็ไม่แน่ว่าจะช่วยเขาอย่างไรเสียทางฝั่งเซียวฉีเหนียนก็เกิดเรื่องใหญ่มากกว่าในฐานะครอบครัวเดียวกัน เซียวซูเฟยย่อมช่วยเซียวฉีเหนียนก่อนแน่นอน นี่เป็นเรื่องต่อมาจดหมายจากหลิ่งหนานอยากส่งไปเมืองหลวง ภายใต้เงื่อนไขของยุคสมัยนี้ คาดว่าต้องใช้เวลาเดินทางนับสิบวันไปจนถึงครึ่งเดือนถึงตอนนั้นเร

ต่อให้เป็นคนสนิทที่ตามอยู่ข้างกายฟางเหวินเลี่ยง แต่ละเดือนได้กินของคาวแค่ไม่กี่ครั้งก็ถือว่ามากเพียงพอแล้วหวู่ชิงเหย่ขมวดคิ้ว ตะโกนลั่นด้วยความโกรธ“ยังจะกล้าบอกอีกว่าพวกเจ้าไม่ได้ตามจับตาดูท่านอ๋อง? เงินแค่นี้ยังไม่อยากจ่าย!”“ไม่ใช่ขอรับ พวกเรามาเพื่อคุ้มกันท่านอ๋องจริงๆ…”คนเหล่านั้นนั้นรีบโบกมือพลางถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยสีหน้าหวาดกลัว“เหลวไหล!”“พูดน่าฟังเหลือเกิน ตอนนี้ท่านอ๋องเดือดร้อน ไม่มีเงินจ่ายจะถูกกักตัวไว้แท้ๆ พวกเจ้าก็ยังไม่ยอมช่วย ฟางเหวินเลี่ยงสั่งให้พวกเจ้าคุ้มกันเช่นนี้หรือ?”“คือ...”ฉินหมิงตบไหล่หวู่ชิงเหย่เบาๆ แล้วกระโดดเข้ามารับบทผู้มีจิตใจดี“เหล่าหวู่ อย่าร้อนใจ สหายเหล่านี้คงไม่มีเงินติดตัวมาก อาจจะกำลังรอให้คนที่บ้านเอามาให้ก็ได้”“จัดคนไว้สองสามคน คอยเฝ้าพวกเขาที่นี่ ช่วยกันรวบรวมเงินมาจ่ายให้เสร็จ พวกเราค่อยไปทำธุระกันต่อ”“พ่ะย่ะค่ะ!”หวู่ชิงเหย่ก็จับพวกที่คอยสะกดรอยฉินหมิงมัดไว้เรียบร้อยหลังจากจัดคนคอยเฝ้าดูแลแล้ว เขาก็เดินตามฉินหมิงออกจากโรงเตี๊ยมอันที่จริงฉินหมิงก็ไม่ได้คิดจะให้พวกนั้นจ่ายเงินจริงๆ เพียงแต่ต้องการสั่งสอนพวกเขา ฉวยโอก