All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 81 - Chapter 90

“ฟางเหวินเลี่ยง เจ้ายังจะกล้าหาเรื่องอีก?”เดิมซุนเฉิงก็อดกลั้นโทสะไว้เต็มท้องฟางเหวินเลี่ยงเป็นฝ่ายผิดก่อนชัดๆ ยังกล้ามาเอะอะโวยวายกับตนอีกเรื่องเช่นนี้หากเขายังอดทนได้อีก ก็เท่ากับเป็นคนหดหัวจริงๆ แล้ว!“อะไรคือข้ายังจะหาเรื่องอีก?”“ซุนเฉิง เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แนะโน่นแนะนี่ ข้าจะเอาเจ้าให้ตาย!”เดิมฟางเหวินเลี่ยงก็อยู่ในวัยเลือดร้อน พูดไปพูดมาก็จะลงมือวังโส่วเหยียนและเว่ยกว่างซวินต่างดึงไว้ฝั่งละคนจึงได้ไม่ปล่อยให้พวกเขาตีกันขึ้นมา“เจ้าทำร้ายคนก่อน ยังจะกล้ามาโอหังกับข้าอีก? วันนี้หากไม่จัดการเจ้าให้ตาย ข้าจะใช้แซ่เดียวกับเจ้าเลย! ”ซุนเฉิงร้องตะโกนเสียงดัง ขณะกำลังจะพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นออกมาฉินหมิงที่ซ่อนอยู่ที่มุมถนนก็หัวใจกระตุกขึ้นมาไม่อาจให้เขาพูดเรื่องนี้ต่อไปหากพวกเขานำมารวมกัน แล้วคาดเดาเรื่องราวออกมาได้ก็จะไม่ดีแล้วช่างเถิด การอวดเบ่งนี้คงต้องให้เขาเป็นผู้แสดงเองเสียแล้ว!“เจ้าซ่อนอยู่ตรงนี้ อย่าให้พวกเขาเห็น ข้าจะไปด้วยตัวเองสักรอบ”ก่อนจากไป ฉินหมิงกำชับหวู่ชิงเหย่ประโยคหนึ่งครั้งก่อนหวู่ชิงเหย่ได้พบกับซุนเฉิง หากปรากฏตัวออกมาในครา

“เหวินเลี่ยง!”วังโส่วเหยียนรีบพุ่งเข้าไปพยุงฟางเหวินเลี่ยงทหารหลายนายที่อยู่บริเวณรอบๆ ก็พากันเข้ามาประคองเขาและกดจุดชีพจรบริเวณร่องปากที่อยู่ใต้จมูก ต่างมือไม้พัลวันด้วยความตื่นตระหนกด้วยความที่ฟางเหวินเลี่ยงใจร้อนเกินไปจนเพลิงโทสะจู่โจมหัวใจ ผ่านไปครึ่งค่อนวันจึงยังไม่ฟื้นขึ้นมา“เฮ้อ หากรู้แต่แรกจะทำเช่นนั้นเพื่อการใด”ฉินหมิงมองสภาพเลวร้ายของเขาแล้วถอนใจอย่างหดหู่อยู่ด้านข้าง ราวกับสนิทสนมกับเขาอย่างมากเว่ยกว่างซวินและซุนเฉิงคิดว่า ฉินหมิงพูดถึงเรื่องที่ทำร้ายทหารของพวกเขาทว่าที่ฉินหมิงพูดถึง กลับเป็นเรื่องที่ฟางเหวินเลี่ยงออกมาอวดเก่ง ขัดขวางการรวบรวมที่ดินของเขายังกล้ามาอวดเบ่งกับข้าอีก?หากไม่ทำให้เจ้ารู้ว่าเหตุใดดอกไม้จึงมีสีแดงชาด (ก็เพราะมันอาบย้อมไปด้วยเลือด) ข้าก็จะขอใช้แซ่เดียวกับเจ้า!ฉินหมิงคิดอย่างลับๆ อยู่ในใจทว่าบนใบหน้ากลับแสดงสีหน้าโศกเศร้าออกมา ด้วยความเศร้าใจในความโชคร้ายของพวกพ้อง ดั่งสุนัขจิ้งจอกที่เศร้าโศกเพราะความตายของกระต่าย“เหวินเลี่ยงเป็นคนดีคนหนึ่ง เพียงแต่อารมณ์ร้อนเกินไปเท่านั้น”ขณะที่เว่ยกว่างซวินคิดว่าฉินหมิงจะช่วยขอร้องแทนเขาฉ

เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยม ฉินหมิงก็มิได้พูดถึงเรื่องในวันนี้เพียงแต่เรียกเหล่าสาวงามชุดเดิมจากหอสุราฝั่งตรงข้ามมาอีกครั้งหญิงสาวที่มามีทั้งหมดเจ็ดนาง มีพื้นฐานความสัมพันธ์ในครั้งก่อน ฉินหมิงก็พอจะรู้เรื่องราวของพวกนางอยู่บ้างหญิงสาวผู้งดงามทั้งเจ็ดนางนี้เป็นดาวเด่นของหอสุราฝั่งตรงข้าม เป็นที่รู้จักกันในนาม ‘เจ็ดนางฟ้าแห่งเฉียนถัง’ฉินหมิงกับเจ็ดนางฟ้า ด้านหนึ่งกินอาหาร อีกด้านก็พูดคุยเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองเฉียนถังไปด้วยสาวๆ แต่ละนางรู้จักบุรุษดียิ่งและยิ่งรู้วิธีสนทนา บอกเล่าเรื่องข่าวสารของเมืองเฉียนถังแก่ฉินหมิงไม่น้อยตัวอย่างเช่น ถนนสายใดเจริญรุ่งเรืองกว่ากัน หรือช่วงนี้กิจการที่ไหนดีมาก เถ้าแก่ของที่นั่นยามมาที่หอสุราบอกว่าได้กำไรมากน้อยเท่าใด…แม้ฉินหมิงจะสนทนากับพวกนางอย่างมีเบิกบานยิ่งแต่วังโส่วเหยียนกลับมิได้เข้าร่วมด้วยความสงสัยภายในใจเขายิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าฉินหมิงกำลังวางแผนการใดอยู่กันแน่ยังดีที่ฉินหมิงเป็นคนที่เปี่ยมด้วยน้ำใจไมตรีล้วนรับประทานอาหารอยู่บนโต๊ะเดียวกัน ฉินหมิงจึงแบ่งปันสาวงามให้วังโส่วเหยียนคนหนึ่งอย่างใจกว้าง“ใต้เท้าวัง ดื่

มุมปากของวังโส่วเหยียนกระตุกอย่างหยุดไม่อยู่อันที่จริงแล้วฉินหมิงเดาไม่ผิด เขามีเงินจริงๆแต่ปลาไหลเฒ่าที่คลุกคลีอยู่ในวงการมาหลายปี เขาก็เหมือนเนื้อหนังเหนียวที่ไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใดขอเพียงมิใช่พาดดาบลงบนคอเขาเพื่อบีบบังคับเอาเงินเขาย่อมไม่มีทางมอบให้แน่เดิมคิดจะแสดงสีหน้าลำบากใจออกมา ค่อยๆ ต่อรองราคากับฉินหมิงไปทีละนิดแต่เขาผิดไปแล้วเพราะที่เขาได้พบคืออดีตรัชทายาทที่ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแผ่นดิน ฉินอ๋ององค์ปัจจุบันฉินหมิงเคยเจอขุนนางแบบเขามามาก ย่อมรู้ว่าจะจัดการไปทีละก้าวอย่างไร“ท่านอ๋อง กระหม่อมเต็มใจบริจาคโดยสมัครใจพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อเห็นว่าฉินหมิงบีบตนเองมาจนถึงจุดนี้แล้ว เพื่อปกป้องฟางเหวินเลี่ยงไว้ วังโส่วเหยียนจึงได้แต่ยอมแพ้ทว่า หนนี้ก็ถือว่าได้ก่อความแค้นกับฉินหมิงขึ้นมาแล้วหลังกลับไป เขาจะต้องรายงานทุกสิ่งในเมืองเฉียนถังต่อเซียวซูเฟยแน่ตนไม่อาจเอาชนะฉินหมิงได้ แต่เซียวซูเฟยที่ร่วมมือกับรัชทายาทองค์ปัจจุบัน จะต้องสยบเขาลงได้แน่!“ดี! ข้าชอบผู้มีความสามารถที่มีใจทดแทนคุณประเทศชาติแบบท่านนี่แหละ!”ฉินหมิงตบไหล่เขาอย่างพึงพอใจวังโส่วเหยียนคิดอย่างไร

“ท่านอ๋องกระหม่อมมิได้ทำจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”เว่ยกว่างซวินรีบส่ายหัวเขาย่อมไม่เต็มใจยอมรับว่าตนเองแอบส่งคนกลับไปแบบนั้นฉินหมิงต้องกันไม่ยอมปล่อยแน่อันที่จริง เว่ยกว่างซวินไม่รู้ว่าที่รอบนี้ ฉินหมิงให้เขาออกมาโดยเฉพาะ ไม่ให้รั้งอยู่ข้างกายประการแรก ก็เพราะไม่อยากให้เขากับซุนเฉิงเห็นหวู่ชิงเหย่ประการที่สอง ก็เพื่อเป็นการมอบโอกาสให้เขากลับไปเรียกกำลังเสริม“กลับไปที่ค่ายทหารกับข้าก่อนเถอะ พวกเรามาคุยกันเรื่องบทลงโทษที่พวกท่านกระทำการเกินขอบเขตโดยพลการกันก่อน”ผิดจากความคาดหมายของเว่ยกว่างซวินและซุนเฉิง ฉินหมิงถึงกับมิได้ถามสิ่งใดเพิ่มเติมกลับให้พวกเขาตรงไปที่ค่ายทหารแทนกระทั่งกล่าวเพียงกระทำการเกินขอบเขต ไม่ได้พูดถึงเรื่องกำลังพลเกินเกณฑ์ด้วย“เยี่ยงนั้นก็ดี…”เว่ยกว่างซวินนึกสงสัยอยู่ภายในใจติดตามฉินหมิงไปสองวัน ในที่สุดก็กลับมาถึงค่ายทหารอู่เวยบริเวณนอกเมืองหลินเจียงบรรยากาศในค่ายทหารอู่เวยเต็มไปด้วยความพลุกพล่านของการทำงานสามหน่วยพิทักษ์ของฉินหมิงมิได้ติดตามตัวเขาตลอดเวลา แต่ถูกส่งตรงไปเฝ้าชายแดนแล้วส่วนค่ายทหารอู่เวยไม่เหมือนกัน นี่เป็นกองทัพที่ฉินหมิงได้รับอน