All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 121 - Chapter 130

“อะไรนะ?”หวงจางงุนงงยิ่ง ยามนี้สถานการณ์มาถึงจุดนี้แล้วหรือว่าตู้หมิงเสวียนจะโง่เขลาถึงขนาดมองไม่ออกว่า เรื่องทั้งหมดนี้มีฉินอ๋องคอยชักใยอยู่?เขาไม่รู้เลยว่า ประสบการณ์ของตู้หมิงเสวียนกับพรรคพวกจะต่างจากเขาโดยสิ้นเชิงตู้หมิงเสวียนและสวีรั่วไห่ มี “คนใน” คอยช่วยเหลือจนถึงตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่เชื่อว่าพื้นที่ที่ฉินหมิงยึดกลับมานั้นไร้ที่ติ“บอกสิ่งที่เจ้าสืบพบมาสิ!”“บอกพวกเขาไปเถอะ”ฉินหมิงเตือนไปหนึ่งคำ หวงจางจึงหยิบรายงานออกมาจากกระเป๋าด้วยความจริงจังด้านบนมีรอยนิ้วมือสีแดงของพยานประทับอยู่“ท่านอ๋อง การแบ่งที่ดินเหล่านี้ไม่มีอะไรผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ พื้นที่พวกนั้นมีปัญหาโรคระบาด จำเป็นต้องแยกออกไปพ่ะย่ะค่ะ!”ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกไป ทุกคนในห้องก็เงียบลงมุมปากของตู้หมิงเสวียนกระตุก ทันใดนั้นก็เข้าใจทุกอย่าง“ดียิ่ง เจ้ากับฉินอ๋องร่วมมือกันนี่เอง!”“ข้ารู้อยู่แล้วเชียว! ไม่เช่นนั้นผลการสอบสวนทั้งหมดก่อนหน้านี้จะเป็นโมฆะได้อย่างไร?”“ต้องเป็นพวกเจ้าสมรู้ร่วมคิดกันมานานแล้ว คิดจะกำจัดข้า!”หวงจางเป็นที่รู้จักในเรื่องความซื่อสัตย์สุจริตมาตลอดตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่

หลังจากรออยู่อีกหลายวันหลังจากได้รับข่าวจากหานหมิงรุ่ยว่าหวงจางได้ออกจากหลิงหนานไปเรียบร้อยแล้ว ฉินหมิงก็เรียกเฉาชวนมา“ร้านค้าในเมืองหลินเจียงเตรียมพร้อมอย่างไรบ้าง”นับตั้งแต่ฟางชิงหย่วนและอู่ชิงเหย่จากไปเมืองเฉียนถังทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของที่นี่ ล้วนเป็นเฉาชวนที่คอยจัดการแต่ค่ายทหารมีทหารจำนวนมาก เฉาชวนไม่เพียงต้องดูแลค่ายทหารเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการก่อสร้างที่ดินสามพันหมู่ ร้านขายผ้า และโรงย้อมผ้าในเมืองหลินเจียงด้วยเขายุ่งจนหัวหมุน วุ่นวายจนโงหัวไม่ขึ้นแม้แต่ตอนที่ฉินหมิงถามถึงเรื่องนี้ เฉาชวนก็ยังนิ่งไปครู่หนึ่ง“ถ้าท่านอ๋องไม่พูดออกมา กระหม่อมเองก็คงจะลืมไปแล้ว... กระหม่อมฝากเรื่องนี้ให้เสี่ยวเยว่ไปจัดการแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ได้ เช่นนั้นข้าจะไปดูสักหน่อย”ช่วงนี้ ฉินหมิงเองก็สังเกตเห็นว่ากวนเยว่ออกไปทำธุระอยู่บ่อยๆ จริงๆแต่เขายุ่งอยู่กับการรับมือหวงจาง ยุ่งมากจริงๆ จึงไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมดูเหมือนว่ากวนเยว่ก็กำลังพยายามอย่างหนักอยู่เหมือนกันมาถึงเมืองหลินเจียง ข้ามถนนไปอีกหลายสาย ฉินหมิงก็เห็นร้านที่ซ่งติ้งเซิงหาไว้ให้ซ่งติ้งเซิงเป็นคนที่มีความพิเศษเฉพาะตั

“เคยเจอก็ดี อีกประเดี๋ยวพวกเรายังต้องไปคุยเรื่องซื้อเหมืองแร่กันต่อ”ฉินหมิงต้องการเปิดเหมืองสักสองสามแห่ง กิจการนี้ได้เงินเร็วดีมากยังสามารถจัดหาโลหะให้โรงหลอมโลหะ ให้พวกเขาสามารถผลิตอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆ ให้ได้fh;pแต่ความขัดแย้งเรื่องการแย่งชิงที่ดินที่มีมานานนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่นับว่าแก้ไขแล้วเสร็จหากอยากได้เหมืองแร่จากมือราชสำนักมาใช้เป็นประโยชน์ส่วนตัว ด้วยท่าทีของฮ่องเต้เฉียนที่ทำตัวคล้ายว่าเป็นพ่อเลี้ยงของเขา ฉินหมิงจึงรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะซื้อมาก่อนเมื่อมีกำลังมากขึ้น ค่อยมองหาเหมืองอื่นๆ นอกเขตแต่ถ้าไม่ได้ก็แย่งมาเสียเมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว เขาก็ตกตะลึง“โลกใบนี้สวยงามเช่นนี้ แต่ข้ากลับหัวรุนแรงเช่นนี้ ไม่ดี ไม่ดีเลย...”“ต้องเป็นหลิวฉ่วงเจ้าคนบุ่มบ่ามนั่นแพร่เชื้อมาแน่!”ขณะที่ฉินหมิงกำลังครุ่นคิดอยู่ เขาก็รู้สึกถึงมือคู่หนึ่งที่ยื่นเข้ามาในแขนเสื้อของเขาสัมผัสนั้นอบอุ่น แต่ก็เย็นเยียบเล็กน้อย“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ หม่อมฉันอธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับร้านค้าให้พวกเขาฟังหมดแล้วเพคะ”กวนเยว่ดึงฉินหมิงไปตามทาง มุ่งหน้าไปยังหอก

คิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินหมิงก็พูดขึ้นว่า“ข้าจะสืบหาเรื่องนี้และหาคำอธิบายมาให้เจ้า แต่ของต้องส่งถึงค่ายทหารก่อน เรื่องทหารเป็นเรื่องสำคัญยิ่ง รอไม่ได้”“ท่านอ๋อง เช่นนี้... ข้าไม่อาจมอบงานได้นะพ่ะย่ะค่ะ” โจวฉือตอบด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยฝ่ายหนึ่งคือฉินอ๋อง ฝ่ายหนึ่งคือหอการค้าไม่ก็หัวของเขาหลุดออกจากบ่า ไม่ก็ถูกไล่ออกเพราะแหกกฎของหอการค้าสมัยนี้ทำกิจการร้านค้ำลำบาก หอการค้าทุกแห่งจึงต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัดในเมื่อคำสั่งมาจากเบื้องบน เขาจึงไม่มีทางฝ่าฝืนได้“อ้อ? ข้าพูดเงื่อนไขกับเจ้า แต่แม้แต่หน้าก็ไม่ไว้ให้กันหรือ?”ฉินหมิงหรี่ตาลง จ้องมองโจวฉือบรรยากาศในร้านเย็นเยียบลงเพราะคำพูดของโจวฉือสีหน้าของฉินหมิงหม่นลง ไม่คิดว่าหอการค้าท้องถิ่นจะดื้อรั้นถึงเพียงนี้กวนเยว่คว้ามือของฉินหมิงเอาไว้แล้วขยิบตาดังคำกล่าวที่ว่า มังกรแข็งแกร่งไม่อาจสู้งูเจ้าถิ่นอีกทั้งพวกเขายังมีทรัพยากรมากมายอยู่ในกำมือแต่ถ้าผู้มีอำนาจยังกลัวผู้ที่อ่อนแอกว่า ฉินหมิงที่มีอำนาจทางทหารอยู่ในมือ ทั้งยังหนีมาไกลถึงหลิ่งหนานแล้ว ไม่กลัวที่จะไปขัดใจใครทั้งนั้น“เช่นนั้นแบ่งกันครึ่งหนึ่งก่อนได้หรือไม่พ

ระหว่างทางกลับ ฉินหมิงรู้สึกว่าม้าศึกไม่ใช่เรื่องใหญ่หลิ่งหนานมีน้ำมีภ฿เขาล้อมรอบ หากทำสงครามในสถานที่เช่นนี้ การมีม้าศึกหรือไม่นั้นไม่สำคัญอาวุธยุทโธปกรณ์ดีสำคัญที่สุดส่วนม้าศึกนั้น อย่างน้อยที่สุดก็เป็นแค่ใช้ป้องกันราชสำนัก...เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉินหมิงก็ส่ายหัว ค่อยๆ รวบรวมความคิดเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าตนเองเดินเข้ามาในเมืองแล้วเมืองหลินเจียง เมื่อเทียบกับเมืองที่เจริญแล้วเหล่านั้น ยังดูล้าหลังกว่าอยู่บ้างเมื่อฟ้ามืดลง บ้านเรือนทุกหลังก็ดับไฟ เตรียมตัวเข้านอนแต่บางจุดบนถนนก็ยังคงประดับไฟสว่างอยู่อย่างเช่นร้านขายผ้า อย่างเช่นหอการค้าสาขาย่อยตอนที่ฉินหมิงเดินผ่านหอการค้าสาขาย่อย ชะโงกหน้ามองเข้าไปข้างในโจวฉือหลับตาลงครึ่งหนึ่ง นั่งสับผงกอยู่ด้านในเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างนอก เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองเมื่อพบว่าเป็นฉินหมิงก็รีบหลับตาลงทันที ไม่สนใจเขาอีกฉินหมิงเข้าใจ ดูเหมือนว่ากลยุทธ์ซ่อมทางขึ้นเขาลอบข้ามเฉินชัง[footnoteRef:1]ของเขา จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขุ่นเคืองใจ [1: กลยุทธ์ซ่อมทางขึ้นเขาลอบข้ามเฉินชัง คือ กลยุทธ์ทางการทหารของจีนโบราณ หมายถึงการแสร้งทำเ