All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 131 - Chapter 140

หรือหวงจางผู้ที่เที่ยงธรรมไม่เอนเอียงให้แก่ผู้ใดมาโดยตลอด จะกำลังปกป้องฉินหมิงอยู่?“ท่านทั้งหลาย ฉินอ๋องล้อมรั้วที่ดินไว้ถึงสามพันหมู่ ข้าหลวงที่รุดไปตรวจสอบกลับไม่พบสิ่งใดผิดปกติ เจ้าว่าเป็นไปได้หรือ?”หลังปล่อยให้เรื่องราวคุกรุ่น ฮ่องเต้เฉียนก็เอ่ยปากถามเหล่าขุนนาง“ทรงกล่าวได้ถูกต้อง! ฉินอ๋องอาจใช้กลวิธีลับบางอย่างเพื่อปกปิดความจริงก็เป็นได้!”“ใต้เท้าหวงก็อาจถูกตบตาเข้าให้แล้ว”นับแต่ฉินหมิงจากไป ในราชสำนักก็แทรกซึมไปด้วยขุนนางขั้วอำนาจของเซียวซูเฟยเมื่อฮ่องเต้เฉียนเปิดประเด็น ก็ย่อมมีผู้เห็นพ้องด้วยเป็นจำนวนมาก “ฝ่าบาท... หรือท่านคิดว่าโรคระบาดนี้ไม่อาจเป็นเรื่องจริงไปได้?”เฉินซื่อเม่าก้าวขึ้นหน้า เขาเป็นคนแรกที่ค้านต่อคำกล่าวเหล่านี้“จะเป็นจริงไปได้อย่างไรเล่า? พื้นที่ตั้งสามพันหมู่ นับวันเขามีแต่ยิ่งเหิมเกริมขึ้นทุกทีแล้ว!”ฮ่องเต้เฉียนไม่แม้แต่จะเก็บคำพูดของเฉินซื่อเม่าไปใส่ใจ เมื่อเห็นเหล่าขุนนางในท้องพระโรงเริ่มออกความเห็นไม่หยุดหย่อน ท้ายสุดเขาจึงเบนสายตาไปยังผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อย่างจิ้นอ๋อง“ฉินเยว่ เจ้าเห็นว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไร?”เห็นได้ชัดว

สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็ยังเกิดขึ้นจนได้หากจะได้รายชื่อผู้ค้าทั้งหมดที่แอบร่วมมือกับเขาโดยไม่ผ่านหอการค้าหลิ่งหนานได้ภายในเวลาอันสั้นแล้วเล่าก็มีเพียงจากร้านขายผ้าของกวนเยว่เท่านั้น เพราะในร้านขายผ้ามีสมุดบัญชีของฉินหมิงวางไว้มากมาย“ย่ามันเอ๋ย กลัวสิ่งใดได้สิ่งนั้น”“ไปเรียกฉางไป๋ซานมา!”ฉินหมิงสบถเสียงต่ำ ก่อนหันหลังเดินก้าวใหญ่มุ่งหน้าไปยังอีกฟากหนึ่งของถนนหลายวันมานี้กวนเยว่ยังคงเปิดร้านอย่างสงบสุข ไม่ได้พบปัญหาแต่อย่างใดเมื่อฉินหมิงมาถึง นางยังคงนั่งอยู่ในร้าน สวมชุดที่ตัดเย็บจากผ้าทอของร้านนี่เป็นวิธีการหนึ่งที่นางคิดขึ้นมาได้ภายใต้การชี้แนะของฉินหมิงอย่างไรนางก็หน้าตาสะสวย อีกทั้งรูปร่างดี จึงไม่ยากเลยที่จะนำชุดจากร้านขายผ้ามาใส่ให้ดูงามล้ำได้ ปกติแล้วนางก็มักจะแต่งกายงดงาม เป็นเสมือนไซซีแห่งร้านขายผ้าช่วยเป็นหน้าเป็นตาโฆษณาได้อย่างง่ายดาย“ท่านมาแล้วหรือ”เห็นฉินหมิงเดินเข้ามา กวนเยว่ก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างนิ่งๆ แกมแฝงด้วยความฉงนสงสัยโดยปกติช่วงเวลานี้ ฉินหมิงมักจะอยู่ในค่ายทหาร“เรียกคนมารวมกันให้หมด วันนี้หากไม่มีข้าอนุญาต ห้ามผู้ใดก้าวออกจากร้านแม้แต่ก้า

เพิ่งเข้ามาในตรอก นางก็ถูกผลักกระแทกกำแพงอย่างรุนแรง“รู้หรือไม่ว่าทำให้ข้าผู้เป็นอ๋องโกรธจะต้องแลกด้วยสิ่งใด?”ถูกฉินหมิงหยาบกระด้างใส่เช่นนี้ ว่านซูก็หวาดหวั่นขึ้นมา จึงรีบเอ่ย“หม่อมฉันเป็นผู้รับผิดชอบของโจวฉือ”“หากมีเรื่องใดล้วนเอ่ยกับหม่อมฉันได้ หม่อมฉันสามารถตัดสินใจแทนหอการค้าได้บางส่วนเพคะ”ว่าพลาง เมื่อเห็นว่าฉินหมิงไม่ตอบสนองใดๆ นางจึงเบียดตัวเข้าใกล้ฉินหมิง หมายแสดงความเป็นมิตรหากเป็นสามัญคนธรรมดาที่ถูกนางยั่วเย้า อย่าว่าแต่จะจับนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเช่นฉินหมิงเลย เกรงว่าแม้แต่ใจก็ยังอาจละลายไปด้วยน่าเสียดายก็แต่คนที่นางพบคือฉินหมิงฉินหมิงยื่นหัวแม่มือออกไป หยิกไปยังต้นขานางอย่างแรงโดยไม่คิดถนอม ก่อนกล่าวเสียงกร้าว “เจ้าถือสิทธิ์ในฐานะอะไรจึงจะมาต่อรองกับข้า?”“หม่อมฉัน...คือหัวหน้าหอการค้าคนปัจจุบันเพคะ”ว่านซูเอ่ยขึ้นอย่างหวาดๆทว่าคำพูดนี้กลับเป็นสิ่งที่ฉินหมิงคาดไม่ถึง“หืม?”คิ้วฉินหมิงเลิกขึ้นน้อยๆ ไม่นานก็สงบจิตใจลงได้ หัวหน้าหอการค้าแล้วอย่างไร ทำผิดก็ต้องได้รับโทษอยู่วันยังค่ำคิดได้เช่นนั้น เขาจึงยื่นมือไปหยิกเอวนุ่มนิ่มของนางคราหนึ่ง“ท่าน.

ฉินหมิงปล่อยตัวว่านซู อีกฝ่ายกอดอกตนไว้มั่น มองเขาด้วยสีหน้าเต็มด้วยความระแวดระวัง“ไปได้แล้ว” ฉินหมิงเก็บของให้เรียบร้อย โดยเฉพาะรายการที่เขาจดสรุปเอาไว้เอง แล้วหันหลังเดินจากมา ในรายการนั้นจดเต็มไปด้วยสิ่งของมากมายที่ยังไม่ปรากฏให้เห็นในยุคนี้ ในฐานะคนยุคปัจจุบันประสบการณ์กว้างขวางที่มีวุฒิปริญญาโท เขายังมีสิ่งมากมายที่ล้วนอยากจะทดลองน่าเสียดายก็ตรงที่ยิ่งใช้เวลาอยู่ในยุคนี้นานขึ้นเท่าใด ฉินหมิงก็ยิ่งสัมผัสได้ชัดว่าบางครั้งเทคโนโลยีก็หาใช่อุปสรรคทว่าอุปสรรคที่แท้จริงก็คือผู้คนว่านซูจัดเสื้อผ้าตนให้เรียบร้อย เตรียมเร่งฝีเท้าเดินจากไปพลันจู่ๆ ฉินหมิงก็หันกลับมา ทำเอานางสะดุ้งตื่นไปที“ท่าน...ท่านคิดจะทำสิ่งใดอีก!”ว่านซูถอยหลังไปหลายก้าวเห็นสีหน้าหวาดหวั่นบนใบหน้านางแล้ว ฉินหมิงก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทว่าไม่ได้ก้าวเข้าใกล้อีก ว่านซูหันกายกลับ ทิ้งสายตาซับซ้อนไว้เพียงปราดหนึ่ง ก่อนจะวิ่งออกจากตรอกในสภาพเสื้อผ้ากระกระเซิงยับ......วันถัดมา ณ เมืองเฉียนถังบนถนนเส้นที่คึกคักที่สุด มีร้านขายผ้าแห่งหนึ่งซึ่งปิดประตูงับหน้าต่างเงียบสนิทมาหลายวันแล้วซึ่งก็คือหนึ่งใน

ก็เพื่อเป็นการแสดงอำนาจกดข่มฉินหมิงพลางสบโอกาสนี้ยืนยันอำนาจทางการทหารและบารมีของตนต่อทั่วทั้งหลิ่งหนานไม่ว่าจะเมื่อใด สำหรับเหล่าทหารแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือทรัพยากรและเบี้ยทหารเซียวเทียนเช่อได้รับพระบรมราชานุญาตกำกับควบคุมทรัพยากรหลิ่งหนานด้วยตนเอง และเลี้ยงดูสามหน่วยพิทักษ์ชายแดนนั่นก็เป็นการลดอำนาจอ๋องโดยอ้อมแล้วฉินอ๋องเพียงแย้มยิ้มออกมาจางๆ ไม่ได้พูดเอ่ยสิ่งใดหยางเหลียนรองขุนศึกที่อยู่เบื้องหลังของเซียวเทียนเช่อ ก้าวขึ้นหน้าอธิบาย“ท่านอ๋อง ทรงอย่าขุ่นข้องหมองใจไปเลยพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้พวกเรากำลังต้านการรุกรานจากหนานหมาน อีกทั้งราชสำนักก็จัดสรรทรัพยากรและเบี้ยทหารให้เพียงสามหน่วยพิทักษ์ หาได้ให้แก่ท่านไม่”หากเซียวเทียนเช่อโปร่งใสตรงไปตรงมา เจ้าหยางเหลียนคนนี้ก็เสมือนมีดโกนอาบน้ำผึ้ง ถ้อยคำเมื่อครู่ของเขาเป็นการตอกย้ำสิทธิ์ถือครองทรัพยากรซ้ำๆ ทั้งสบโอกาสบอกแก่ฉินหมิง ว่าราชสำนักหาได้สนับสนุนเขาภายภาคหน้าหากหลิ่งหนานต้องการความสงบ ก็ย่อมต้องฟังความเห็นของเซียวเทียนเช่อสถานการณ์เช่นนี้ ที่จริงฉินหมิงได้คาดการณ์ไว้แต่ต้นแล้วเมื่อตนถูกลดสถานะแล้ว ต่อไปก็เป็นการล