All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 141 - Chapter 150

เซียวเทียนเช่อเห็นพวกเขากำลังทะเลาะกัน ก็ไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด กลับยกมือกอดอก ปล่อยให้สถานการณ์ยังคงดำเนินต่อไป พูดได้ว่าเดิมทีวันนี้พวกเขาตั้งใจจะมาอวดเบ่งอำนาจ ครั้นได้เห็นถึงปัญหาความขาดแคลนเสบียงของค่ายทหารอู่เวยก็ยิ่งเยาะเย้ยซ้ำเติมเข้าไปใหญ่ แต่สิ่งที่พวกเขาคิดอาจจะคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อย หลิวฉ่วงแสยะยิ้ม “ข้าอดยากอย่างนั้นหรือ?” “ข้ากินดีกว่าเจ้าตั้งเยอะ ทั้งยังมีสตรีรูปงามคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายทุกวัน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเยาะเย้ยข้า?” “ยังจะมาปากแข็งอีก” ใบหน้าของหยางเหลียนเต็มไปด้วยสีหน้าดูถูก “ตอนนี้ใคร ๆ ในราชสำนักต่างก็รู้กันทั่วว่าค่ายทหารอู่เวยของพวกเจ้าได้ถูกส่งตัวไปยังหลิ่งหนานพร้อมกับอ๋องฉินแล้ว” “หรือว่าจริง ๆ แล้วอ๋องฉินทรงเลี้ยงดูทหารไว้เอง!” พวกเขาไม่เชื่อ ภายในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่เดือน ฉินหมิงสามารถดูแลค่าทหารอู่เวยได้เป็นอย่างดี แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ ชาวหนานหมานกำลังรุกราน สงครามใกล้จะปะทุเต็มที หากไม่คาดหวังให้สามหน่วยพิทักษ์รักษาเขตแดน อย่าว่าแต่พื้นที่สามพันหมู่ในมือของอ๋องฉินเลย แม้แต่เมืองอื่น ๆ ในหลิ่งหนานก็อ

ฉินหมิงนึกถึงร่างเงาอันเย้ายวนและอ่อนช้อยของว่านชูขึ้นมา รวมถึงความรู้สึกที่อยากตีก้นของนางก่อนหน้านั้น... แม้ว่าใบหน้าจะแดงก่ำ แต่เขาก็ยังยืนยันว่า “ไม่งดงาม” จะเอาใจสตรี ต้องโน้มน้าวเป็น บางครั้งการพูดความจริงก็ไม่ได้ทำให้พวกนางยอมแลกความจริงใจกับเจ้า ตรงกันข้ามอาจจะทำให้พวกนางหาโอกาสก่อเรื่อง เพิ่มความอึดอัดใจมากเดิม “จริงหรือ?” “จริงแท้แน่นอน!” “เหอะ หม่อมฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะสู่ขอนางมาเป็นพระชายารองของท่านดีหรือไม่ เช่นนี้พวกเราสองคนก็จะได้เจอกันทุกวัน คิดไม่ถึงว่าท่านจะหัวสูงถึงเพียงนี้” กวนเยว่ทอดถอนใจเบา ๆ ฉินหมิงผงะทันที ก่อนจะรีบกล่าวว่า “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ?” “หม่อมฉันพูดว่าพระชายารอง...” “ไม่ใช่ประโยคนี้!” “หม่อมฉันถามท่านว่านางดงามหรือไม่” “งดงาม!” ฉินหมิงรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ทันที นัยน์ตาเปล่งประกายความคาดหวังระยิบระยับ แต่วินาทีต่อจากนั้น มือข้างหนึ่งกลับหยิกแขนของเขาอย่างรุนแรง “รู้อยู่แล้วว่าท่านจะต้องโลภตัณหา!” “ข้าเปล่า เจ้าพูดเองว่าจะสู่ขอนางมาเป็นพระชายารอง ” “หม่อมฉันแค่ลองหยั่งเชิงท่านไม่ได้หรือ?” กวนเยว่โกรธเป็นฟื

กวนเยว่นำวัตถุทรงกระบอกยาวที่ฉินหมิงมอบให้มาวางลงตรงหน้า เมื่อมองทะลุกระจกใสด้านบนสุดเข้าไป จะเห็นเพียงการเคลื่อนไหวของทุกคนในยามค่ำคืนอยู่ไกล ๆ แม้ว่าจะห่างกันถึงหนึ่งพันจั้ง แต่ทุกอย่างในสายตาของกวนเยว่กลับชัดเจนขึ้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “นี่คืออะไร? มองเห็นชัดขนาดนี้เชียว” กวนเยว่มองไปทางฉินหมิงด้วยสีหน้าเบิกบานใจ ในฐานะที่เป็นเด็กสาวที่เติบโตอยู่ในค่ายทหาร นางรู้ดีว่าการมองการณ์ไกลในสนามรบนั้นหมายความว่าอย่างไร ฉินหมิงกล่าวอธิบาย “สิ่งนี้เรียกว่ากล้องส่องทางไกล โดยใช้หลักการของเลนส์เว้าและเลนส์นูน ก็สามารถประดิษฐ์ออกมาได้แล้ว” ความสามารถในการผลิตในยุคสมัยนี้ค่อนข้างจำกัด ต่อให้ฉินหมิงจะรู้วิธีการประดิษฐ์กล้องส่องทางไกล แต่ส่วนประกอบกลับหาได้ยากยิ่ง สุดท้ายแล้วฉินหมิงก็ไปเจอกับแร่ธาตุโปร่งใสที่มีเนื้อสัมผัสที่ไม่เลวมากจำนวนหนึ่ง เขาจึงลงมือหล่อหลอมด้วยตัวเองอยู่หลายวัน จนในที่สุดก็ประดิษฐ์กล้องส่องทางไกลออกมาได้หลายตัว “สภาพถนนหนทางบนภูเขาค่อนข้างซับซ้อน มีกล้องส่องทางไกลติดตัว ต่อให้เป็นชนเผ่าหนานหมานที่มีความเชี่ยวชาญด้านการใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศในการต่อสู

“ไม่ใช่แน่นอน นี่คือสัญญาณที่กำลังถ่ายทอดให้พวกเจ้าต่างหาก” ฉินหมิงชี้ไปยังพลุบนท้องฟ้า ยุคสมัยนี้ยังไม่มีตึกระฟ้าสูง แสงสว่างไสวจากพลุสามารถส่งสัญญาณได้ในระยะไกล “แต่ละสีจะหมายถึงคำสั่ง กองกำลังทหารทั้งหมดที่อยู่ในทุ่งโล่งกว้างเช่นนี้จะสามารถติดต่อกันได้” “คนน้อยไม่เป็นไร แต่เราจะรวมกันได้เร็วยิ่งขึ้นผ่านวิธีนี้ ซึ่งจะทำให้เรามีพละกำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากขึ้น” ฉินหมิงค่อย ๆ พูด ด้วยใบหน้าที่สะท้อนแสงสว่างไสวจากแสงไฟ สายลมที่พัดโชยอย่างแรง ทำให้ฉางไป๋ซานถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ “ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมยิ่งนักฝ่าบาท” เขาคิดมานานแล้ว ด้วยนิสัยของฉินหมิง ไม่มีทางอยู่เบื้องหลังไปได้ตลอดแน่นอน แต่ฉางไป๋ซานคาดเดาไม่ออกว่าฉินหมิงกำลังทำอะไร ดังนั้นจึงได้แต่กลัดกลุ้มอยู่ในใจตลอดเวลา ในที่สุดก็มีคำตอบ เขาตื่นเต้นมาก “รออีกแค่วันเดียว ไข่มุกกองโตของข้าจะมาส่งแล้ว” หากอยากให้พลุของฉินหมิงมีสีสันสดใส จำเป็นจะต้องไข่มุกเข้าไปด้านใน ไข่มุกคือชื่อเรียกทั่วไป จริง ๆ แล้วมันคือธาตุโลหะหลากหลายชนิด แค่เติมเข้าไปในดินปืน ก็จะปรากฏสีสันที่แตกต่างกันแล้ว เพียงแต่วัสดุ

ทู่ฉีเล่าเรื่องราวชีวิตของฉินหมิง ความรักและความเกลียดภายในราชสำนักของต้าเฉียนอีกรอบ แม่ทัพระดับสูงอีกสองคนต่างตั้งใจฟังอย่างมาก “โง่เง่าสิ้นดี แม้แต่ราชสำนักเช่นนี้ก็ยึดมาไม่ได้” สุดท้ายแล้วแม่ทัพระดับสูงของชาวหมานผู้มีรูปร่างผอมสูงข้างกายผู้หนึ่งมีนามว่าหูหลานก็ถ่มน้ำลายทิ้ง และกล่าวอย่างไม่เพอใจ แม่ทัพระดับสูงผู้มีรูปร่างอ้วนท้วมและแข็งแรงมากอีกคนหนึ่งมีนามว่าฮุยหมิงก็ได้แต่ส่ายหน้า “พวกเขาเองก็กำลังฉวยโอกาสจากพื้นที่ขนาดใหญ่ หากยังต่อสู้กันเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วพวกเราอาจจะยึดครองพื้นที่ของพวกเขาก็ได้!” “พูดถูก!” ทู่ฉีมีความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ที่จะต้องสำเร็จอยู่ในใจ “จะเอาอย่างไร จะทำหรือไม่?” “ต้องไปอยู่แล้ว!” เช่นนั้นก็ตามนี้ คืนนั้นทู่ฉีในฐานะกองหน้าก็ได้ถือโอกาสในยามรัตติกาลพาหูหลานแอบเข้าไปด่านตรวจบริเวณชายแดนของด่านหนิงหมิง พวกเขาหายเข้าไปในความมืด ไม่นานก็บุกทะลุแนวป้องกันของด่านตรวจสอบชายแดนเข้าไปได้ จากนั้นก็นำกองกำลังจำนวนหนึ่งตะบึงเข้าไปทางด้านหลังของด่านหนิงหมิงอย่างรวดเร็ว “รายงาน! มีหลายด่านของพวกเราถูกซุ่มโจมตี มีทหารม้าจำนวนหนึ่งบุกทะ