All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 271 - Chapter 280

“อะไรนะ?”ฉินหมิงอึ้งงั้นไปครู่หนึ่ง ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ซ่งติ้งเซิงจึงอธิบายว่า“ตำรับอาหารเหล่านั้นของท่าน อย่างพวกซอสหอยนางรมใช้สำหรับผัดผัก หรือผงชูรสอะไรนั่น มีพ่อครัวเฒ่าบางคนคิดว่าทำเช่นนี้ไม่ได้ อย่างไรเสียก็ไม่เคยเห็นของเช่นนี้มาก่อน หากทำแบบนี้ อาจกระทบต่อชื่อเสียงของร้านอาหารได้”“แต่ก็มีพ่อครัวหนุ่มบางคน ยอมเชื่อในตำรับอาหารของท่าน นี่ก็เลยลองทำดู ผลก็คือล้ำหน้าพ่อครัวเฒ่าเหล่านั้นไปแล้ว”ฟังถึงตรงนี้ ฉินหมิงถึงกับมึนงงทำอาหารยังมีการแก่งแย่งใหม่เก่าอีกหรือ?“จากนั้นเล่า?”ซ่งติ้งเซิงยักไหล่อย่างจนใจ“จากนั้นก็คือพวกพ่อครัวเฒ่าเหล่านั้นรู้ว่าตนเองคิดผิด ปากก็บอกยอมรับ แต่ยังอึดอัดคับข้องใจ วันนี้ก็เลยลอบมีปากเสียงกับคนหนุ่มเหล่านั้นทั้งวัน”ตำรับอาหารของฉินหมิงเหล่านี้ ล้วนผสมผสานเครื่องปรุงรสแบบใหม่ รูปแบบเปลี่ยนไปมากนักในยุคที่ยังค่อนข้างหัวโบราณ ศึกษาทำอาหารก็ต้องเป็นศิษย์ฝึกหั่นผักหั่นเนื้ออยู่สิบกว่าปีกว่าจะได้จับกระทะแบบนี้ ย่อมถูกมองว่าแปลกใหม่อยู่แล้วแน่นอนว่าย่อมทำให้พวกพ่อครัวเกิดความสงสัยโดยเฉพาะพ่อครัวเฒ่าเหล่านี้ ก็รู้สึกไม่อยากยอมรับ คล้ายกั

“เจ้าไปหาคนมาจากที่ใด ไม่ซื่อสัตย์เอาเสียเลย”ฉินหมิงเหลือบตามองซ่งติ้งเซิงด้วยสีหน้าแปลกประหลาดซ่งติ้งเซิงเกาศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว“ท่านอ๋อง พ่อครัวเหล่านี้ล้วนมีชื่อเสียงไม่น้อยในเมืองหลินเจียง เมื่อวานได้รับความขุ่นข้องหมองใจ คาดว่าวันนี้คงตั้งใจหาเรื่องเพื่อล้างแค้น นี่จึงไปโผล่ฝั่งตรงข้ามของพวกเราพ่ะย่ะค่ะ”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”ฉินหมิงเข้าใจขึ้นมาในทันใดว่าเหตุใดพ่อครัวเหล่านั้นถึงชอบวางท่ากันนักที่แท้ก็เพราะคนยุคสมัยนี้ขาดแคลนคนมากความสามารถก็คล้ายก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินมา ศิษย์บางคนอยากเป็นพ่อครัวเต็มตัว ต้องฝึกอยู่ใต้มืออาจารย์สิบกว่าปีถึงจะได้โอกาสการกดขี่ที่ยาวนานและโหดร้ายแบบนี้ ย่อมทำให้คนมีฝีมือกลายเป็นพวกถือตัว หัวแข็ง ขึ้นไม่น้อยหลังเรียนจนเป็นแล้ว อารมณ์และท่าทีของพวกเขาก็แย่ขึ้นมากที่พวกเขาเย่อหยิ่งก็เพราะเคยถูกกดขี่มามาก ในวันนี้เลยต้องเอาคืนทบต้นทบดอกจู่ๆ ซ่งติ้งเซิงก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้“ท่านอ๋อง… พวกเขาคงไม่ขโมยตำรับอาหารของท่านไปหมดหรอกใช่หรือไม่?”“มีความเป็นไปได้!”เมื่อวานฉินหมิงนำตำรับอาหารออกมา ไม่ได้ป้องกัน

ไม่นาน หอมใหญ่ผัดปลิงทะเลและไส้ใหญ่หมูตุ๋นก็ถูกซื้อกลับมาทั้งหมด“นี่มันอาหารขยะอะไรกัน...ข้าล่ะดูแคลนพวกตำรับอาหารบ้าบอเหล่านี้เหลือเกิน!”แม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ร่างกายของอู๋ซานเสากลับซื่อสัตย์นักเขากลัวคนอื่นจะเห็นว่าพ่อครัวใหญ่อย่างตนยังต้องลอบเรียนตำรับอาหารของผู้อื่น จึงรีบซ่อนห่อกระดาษน้ำมันที่บรรจุอาหารไว้ในอกเสื้ออย่างระมัดระวัง ลอบหิ้วกลับเข้าหลังครัว ด่าไปด้วยชิมไปด้วยกินไป ๆ อยู่ดี ๆ เขาก็เงียบลงไม่ด่าอีก“เจ้าอู๋ เป็นเช่นไร?”เหล่าพ่อครัวที่เป็นพวกเดียวกับเขาห้อมล้อมอยู่รอบกาย ต่างพากันจับตามองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา“อร่อย”อู๋ซานเสาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและริษยา แต่ในฐานะพ่อครัว เขาจำต้องยอมรับว่านี่คืออาหารชั้นเลิศ!พอได้ยินดังนั้น เหล่าพ่อครัวรอบกายต่างก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจแม้แต่อู๋ซานเสาก็ยอมเอ่ยปากชมว่าอร่อย เช่นนั้นต้องอร่อยแน่สวบ สวบ สวบพวกเขารีบสืบเท้าขึ้นมา ทุกคนถือตะเกียบคีบอาหารลองชิมกันคนละคำ“อืม? รสชาติไม่เลวเลยจริง ๆ!”“รสชาตินี้...คาดว่าท่านอ๋องซ่อนไว้บางส่วนไม่บอกพวกเรา!”พวกเขาตอบสนองอย่างว่องไว รสชาต

ฉินหมิงโบกมือพลางกล่าวว่า“ย่อมไม่เป็นเช่นนั้น ข้าเพียงได้ยินว่าเจ้ากำลังลองทำอาหาร ในเมื่อเป็นคนในวงการเดียวกัน ข้าก็อยากมาดูสักหน่อยว่าพ่อครัวใหญ่อู๋ทำอะไรออกมาบ้าง”“ไม่ต้องให้ท่านกังวลเรื่องนี้หรอก!”อู๋ซานเสาหัวเราะเสียงเย็น ตอบกลับไปพลางควักตั๋วเงินร้อยตำลึงจากอกเสื้อยื่นให้เสี่ยวเอ้อร์อย่างปวดใจ“เดี๋ยวนี้เป็นพ่อครัวก็ไม่ง่าย ต้นทุนสูงเสียจริง”ฉินหมิงยกมุมปากกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ พูดสัพยอกออกมาอู๋ซานเสาหน้าแดงก่ำ ปิดประตูหลังดังปังฉินหมิงกับซ่งติ้งเซิงหัวเราะลั่น เดินจากไปพร้อมกันเสียงหัวเราะของพวกเขาท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิดก้องกังวานไปไกลในลานหลัง อู๋ซานเสากำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น“หัวเราะเถอะ หัวเราะเข้าไป! พรุ่งนี้ข้าจะทำให้เจ้าร้องไห้ให้ได้!”รุ่งเช้าวันต่อมาฉินหมิงมาที่หอสุราหลิ่งหนานตามปกติ กิจการใหม่เช่นนี้เขาต้องมาคุมเองสักระยะหนึ่งรอให้ทุกอย่างมั่นคงแล้ว ฉินหมิงถึงจะมาน้อยลงเหมือนอย่างโรงทอผ้ากับบ้านชาวนาก็เป็นเช่นนี้“ท่านอ๋อง อรุณสวัสดิ์!”พ่อครัวอี้มาถึงเป็นคนที่สอง ในหอสุราหลิ่งหนาน นอกจากฉินหมิงแล้ว เขาเป็นคนที่ใส่ใจมากที่สุด“ม

คนที่พุ่งออกมาคือพ่อครัวอี้ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟสองวันมานี้เขาพกก้อนอิฐสีเขียวติดตัวตลอดหากไม่ใช่เพราะฉินหมิงกับซ่งติ้งเซิงคอยห้ามไว้ พ่อครัวอี้คงลงมือกับอู๋ซานเสาไปตั้งนานแล้ววันนี้เห็นเขายังกล้ามาอีก ฉินหมิงกับซ่งติ้งเซิงยังพอจะนั่งลงคุยกับอู๋ซานเสาได้อย่างใจเย็นได้แต่พ่อครัวอี้ทำไม่ได้!“พ่อครัวอี้ เจ้าก็แค่สุนัขตัวหนึ่ง! ยังมีหน้ามาวางท่าใส่ข้าอีกหรือ?”อู๋ซานเสาเองก็เดือดสุดขีดเฉกเดียวกันพ่อครัวอี้ไม่พูดพร่ำไร้สาระกับเขา คว้าก้อนอิฐสีเขียวฝ่าฝูงชนไป กระหน่ำฟาดอู๋ซานเสาอย่างเต็มแรงไปสองทีเบื้องหน้าอู๋ซานเสามืดมิด เลือดสด ๆ ไหลพรั่งพรูจากหน้าผาก“เจ้า...เจ้า...”ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึงพรึงเพริดฉินหมิงขยิบตาให้ซ่งติ้งเซิงซ่งติ้งเซิงรีบโบกมือเรียกเหล่าเจ้าหน้าที่ที่เฝ้าอยู่ริมถนนให้มานำตัวทั้งสองไปราษฎร์ที่มุงดูอยู่หน้าร้านเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆพ่อครัวอี้ตะโกนใส่ฝูงชนขณะเดินออกไปว่า“วันนี้ข้ายอมขาดทุน ยอมโดนโบย แต่อู๋ซานเสาคนนี้ลอกเลียนอาหารของหอสุราของพวกเรา ทุกวันต้องคอยขโมย ข้าต้องจัดการเขาให้ได้!”“พอแล้ว ใจเย็นหน่อย!”ซ่งติ้งเซิงกุมห