All Chapters of ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Chapter 261 - Chapter 270

ฉินหมิงเดินเข้าไปตบไหล่เขาเบา ๆ กล่าวปลอบใจสองสามประโยค แล้วจึงส่งซ่งเถี่ยจู้ออกไปซ่งติ้งเซิงที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า“ท่านอ๋อง หลี่เอ้อร์หนิวผู้นี้ช่างเลวทรามเสียจริง สามารถสร้างข่าวลือเกี่ยวกับภรรยาของผู้อื่นได้ น่าขยะแขยงสิ้นดี”“อืม ต้องหาโอกาสกำจัดตัวปัญหานี่ทิ้งเสีย”เดิมทีฉินหมิงก็ไม่คิดจะปล่อยปัจจัยที่ไม่มั่นคงเช่นนี้ไปอยู่แล้วจัดการให้เร็วที่สุดย่อมดีที่สุดพอถึงตอนค่ำ ฉางไป๋ซานที่เขาจัดให้ไปทำธุระก็รีบร้อนวิ่งกลับมาที่โรงทอผ้า“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เร็วขนาดนี้เชียว?”“พ่ะย่ะค่ะ เจ้าหลี่เอ้อร์หนิวก่อเรื่องเก่งเกินไป หลังจากกลับไปก็ไปหาเจ้าที่ดินในท้องถิ่นที่ชื่อหลี่เหลียนซาน มาขวางทางถนนที่เรากำลังสร้างอยู่ในภูเขา”เรื่องการสร้างถนนดำเนินมาหลายเดือนแล้วกองทัพของฉินหมิงเคลื่อนทัพไปถึง ปูวัสดุลงไปก็เป็นอันเสร็จสิ้นไม่เคยพบเจอกับอุปสรรคใหญ่อันใดมาก่อนอำเภอและหมู่บ้านต่าง ๆ ก็เข้าใจดีว่าการสร้างถนนเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาบางครั้งถึงกับมีชาวบ้านในหมู่บ้าน นำน้ำและผลไม้มามอบให้กับเหล่าทหารที่ทำงานโดยเฉพาะ“ไปกันเถอะ”ฉินหมิงตามฉางไป๋ซานมาถึงตีนเขาแห่งห

เช้าตรู่ ขณะที่ผู้คนในเมืองหลินเจียงที่หาเช้ากินค่ำต่าง ๆ ตื่นขึ้นมาเริ่มทำงานเสียงผู้คนเอะอะคึกคักมาจากถนนแต่ไกลเมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ จึงพบว่าเป็นซ่งติ้งเซิงที่นำเกวียนนักโทษมาแห่ประจานไปทั่วเมืองหลินเจียงด้วยตนเองคนที่เมื่อวานยังได้ยินข่าวลือมากมาย บัดนี้ต่างพากันรู้สึกเย็นสันหลังวาบ“ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะ...”“ชู่ว อย่าพูด! เจ้าอยากจะเป็นเหมือนเขาหรืออย่างไร?”ตอนนี้ บรรดาคนที่ชอบพูดจาไร้สาระต่างพากันเงียบกริบทุกคนไม่ใช่คนโง่ ไม่ว่าก่อนหน้านี้ฉินหมิงจะจงใจเล่นงานหลี่เอ้อร์หนิวจริงหรือไม่ ตอนนี้การกระทำของเขาก็ได้ยืนยันเรื่องนั้นแล้วหากยังมีใครกล้าต่อต้านเขาอีก ก็เท่ากับไม่รักชีวิตของตัวเองแล้ว“น่ากลัวจริง ๆ”แม้ว่าผู้คนที่สัญจรไปมาบนถนนจะอยากพูดคุยกันใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าทำเช่นนั้นต่างพากันก้มหน้าแล้วรีบเดินจากไปหลังจากที่ซ่งติ้งเซิงนำตัวหลี่เอ้อร์หนิวเข้าไปในที่ว่าการแล้ว ก็จงใจสั่งให้ลูกน้องเปิดประตูใหญ่ของที่ว่าการให้กว้างขึ้น“อ๊า...!”“อ๊า...!”…ไม่นาน ก็มีเสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากข้างในตอนรับประทานอาหารกลางวัน ฉินหมิงก็ได้รับข่าวดีจากซ่งติ้งเซิงและที

คำพูดของฉินหมิงมีเหตุผลอย่างยิ่งก็เหมือนกับที่เขาทำกิจการผ้าทอทำตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งทอผ้า ย้อมผ้า และร้านขายผ้า กิจการทั้งหมดล้วนอยู่ในมือของเขาแบบนี้ถึงจะทำเงินได้มากกว่าเมื่อเห็นว่าเฉาชวนยังคงงุนงง ฉินหมิงก็ถอนหายใจเบา ๆ“เจ้าไม่ได้ไปปรึกษาฟางชิงหย่วนรึ?”“ใต้เท้าฟางวัน ๆ ก็เหมือนมังกรที่เห็นหัวไม่เห็นหาง ไม่ไปเจรจาธุรกิจข้างนอก ก็หมกตัวอยู่ในบ้านศึกษากิจการของเรา ข้าหาตัวเขาไม่เจอเลย”เฉาชวนอยากจะไปหาฟางชิงหย่วนจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่หาตัวไม่เจอหากสามารถขอคำแนะนำจากเขาสักสองสามประโยค ก็คงไม่คิดวิธีโง่ ๆ แบบนี้ออกมา“เอาล่ะ เดี๋ยวเราสองคนกลับไปหาร้านค้าสักแห่ง แล้วเริ่มลงมือกัน”ฉินหมิงสั่งการเขาสองสามประโยค ให้เฉาชวนเก็บของที่มีอยู่ทั้งหมดไว้ในมือ เอาไว้ส่งให้หอสุราเท่านั้น แล้วจึงจากไปอย่างสบายใจด้วยความช่วยเหลือของซ่งติ้งเซิง ก่อนหน้านี้ฉินหมิงได้ร้านค้ามาแล้วจำนวนหนึ่ง เพียงแต่ยังไม่ได้ใช้งานเขาให้ซ่งติ้งเซิงไปหาพ่อครัวและคนงานก่อน ส่วนฉินหมิงก็กลับบ้านเพียงลำพัง เตรียมจะไปปรึกษาว่านซูเรื่องการจัดหาผงชูรสและซอสหอยนางรมกิจการของหอสุรานั้นขึ้นอยู่กับรสชาติของอาห

แต่ฉินหมิงไม่มีความกังวลนี้ฐานะของเขาสูงส่งพอที่จะแบกรับชื่อเสียงของหลิ่งหนานได้“ได้ เดี๋ยวข้าจะไปให้ช่างไม้สลักป้ายร้าน วันนี้ก็สามารถเปิดกิจการได้เลย”ซ่งติ้งเซิงเห็นด้วยกับชื่อนี้อย่างยิ่งฉินหมิงหยิบกระดาษสองสามแผ่นออกมาจากอกเสื้อ บนนั้นมีตัวอักษรเล็ก ๆ เขียนไว้หนาแน่น“เอานี่ไป เดี๋ยวให้พ่อครัวที่เจ้าพามาดู”“นี่คือตำรับอาหารหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ใช่แล้ว ไม่ค่อยเหมือนกับที่พวกเขาเคยเรียนมาเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเป็นพ่อครัวเหมือนกัน พวกเขาดูสักพักก็น่าจะทำเป็น”“พ่ะย่ะค่ะ”ขณะที่ฉินหมิงกำลังหารือกับซ่งติ้งเซิงที่นี่ และถือโอกาสรับวัตถุดิบจำพวกไก่ เป็ด ปลา ที่เฉาชวนส่งมาฉางไป๋ซานก็ขี่ม้าเร็วมาถึงหน้าประตูหอสุราหลิ่งหนาน“ท่านอ๋อง หลี่เหลียนซานไปด้วยตัวเอง แถมยังจับผู้เช่าที่ดินใต้บังคับบัญชาไปสองสามคน พาไปที่ทุ่งนาแล้วลงมือทำร้ายต่อหน้าพวกเรา”“พวกเจ้าลงมือหรือไม่?”ฉินหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าหลี่เหลียนซานพอเห็นคนของเขาไปแล้วจะสงบลงบ้างแต่กลับไม่คิดว่าเขาจะกำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้!“ลงมือพ่ะย่ะค่ะ แต่เขาเอาสัญญาเงินกู้ของผู้เช่าที่ดินสองสามฉบับออกมา บอกว่าเขามาทวง

ดอกเบี้ยของฉินหมิงเห็นได้ชัดว่าน้อยกว่าของหลี่เหลียนซานมากจัดการชำระหนี้ของพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียวแถมยังถือโอกาสเปลี่ยนชาวบ้านจำนวนไม่น้อยในหมู่บ้านกว่างสุ่ยให้กลายเป็นแรงงานของโรงงานอีกด้วยแผนนี้ทำให้หลี่เหลียนซานถึงกับตั้งตัวไม่ติด“เจ้า เจ้า...!”ส่วนชาวบ้านที่เป็นหนี้ซึ่งรายล้อมฉินหมิงอยู่นั้น ต่างพากันตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง“ดี! เยี่ยมไปเลย!”“ขอบพระทัยท่านอ๋อง ขอบพระทัยท่านอ๋อง!!”อันที่จริงพวกเขาล้วนเป็นคนขยันขันแข็ง เพียงแต่ถูกกดขี่มาโดยตลอด จึงไม่มีเวลาที่จะจัดการกับสถานะทางการเงินของครอบครัวตัวเองการเป็นหนี้สินรุงรังมานานหลายปี ทำให้พวกเขาไม่สามารถละทิ้งงานในไร่นาได้ ยิ่งนานวันก็ยิ่งถลำลึกลงไปแต่หากสามารถใช้หนี้ของหลี่เหลียนซานได้หมดสิ้น ไม่ต้องถูกเขาควบคุม และไม่ต้องทำนาให้เขาตลอดไปพวกชาวบ้านก็จะสามารถเลือกไปทำงานที่โรงทอผ้าของฉินหมิง เพื่อหาเงินได้มากขึ้น“หลี่เหลียนซาน ยังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?”ฉินหมิงสั่งให้คนไปตามคนจากร้านแลกเงินมา แล้วเหลือบมองหลี่เหลียนซานหลี่เหลียนซานเห็นฉินหมิงถึงกับดึงร้านแลกเงินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ไม่อยากจะไปมีเรื่องกับร้านแล