Todos os capítulos de ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Capítulo 381 - Capítulo 390

คนที่ก้าวออกมา คืออัครเสนาบดีเฉินซื่อเม่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฉินหมิงนั้นไม่ต้องพูดอะไรมากนักในตอนนั้นเขาก็คืออาจารย์ของฉินหมิง ซึ่งมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับเขาเป็นอย่างยิ่งแม้แต่ตอนที่ฉินหมิงออกจากเมืองหลวง ไปยังหลิ่งหนาน เฉินซื่อเม่าก็เคยช่วยพูดให้เขาในราชสำนักอยู่หลายครั้งหลายหน“เฉินซื่อเม่า เจ้าจะพูดอะไรหรือ?”ฮ่องเต้เฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเฉินซื่อเม่าเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนัก มีรากฐานที่มั่นคง บวกกับเขาที่มีประสบการณ์มากพอ และมีความสามารถล้นเหลือหากคนคนนี้ก้าวออกมา ฮ่องเต้เฉียนก็มิอาจตรัสปฏิเสธโดยตรงเหมือนที่ทำกับขุนนางทั่วไปได้ไม่ว่าอย่างไร ก็จะต้องแสร้งทำท่าที ฟังเขาพูดให้จบก่อน“ฝ่าบาท ถึงแม้ฉินอ๋องจะกระทำผิด แต่โทษมิควรหนักถึงเพียงนี้นะพ่ะย่ะค่ะ”น้ำเสียงของเฉินซื่อเม่าจริงจังเป็นอย่างยิ่ง และเอ่ยปากอย่างเด็ดเดี่ยวหนักแน่น“เรื่องนี้ข้าก็เข้าใจดี อันที่จริงแล้วตระกูลเซียวเป็นคนผิดก่อน ฉินอ๋องจึงทำการตอบโต้ ซึ่งตามหลักเหตุผลแล้วก็สามารถเข้าใจได้”เพียงตรัสคำนี้ออกมา เหล่าขุนนางจำนวนไม่น้อยที่รู้เหตุการณ์ต่างก็พากันพยักหน้าพวกเขาต่างก็รู้สึกว่าที่เ

เมื่อเผชิญหน้ากับความเงียบของทุกคน ฮ่องเต้เฉียนก็เริ่มทำการแสดงเดี่ยวกันขึ้นมาเพียงแต่เขาเป็นคนที่เหลี่ยมจัด ซึ่งมิยอมเสียเกียรติในฐานะจักรพรรดิของตนเอง เพื่อไปมุ่งเล่นงานฉินหมิงโดยตรงฮ่องเต้เฉียนกวาดสายตามองขุนนางในท้องพระโรง แล้วจึงตรัสขึ้นอย่างช้า ๆ ว่า“เรื่องนี้จะให้กรมกิจการราชวงศ์และกรมพิธีการร่วมกันจัดการลงโทษ ผู้ใดที่กระทำผิดก็ให้ลงโทษโดยมิต้องปรานี!”ได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างก็พากันขมวดคิ้วเฉินซื่อเม่าและเฉียนไฉก็ค่อนข้างมิพอใจนักกรมกิจการราชวงศ์ขึ้นตรงกับราชวงศ์ หรือเรียกได้ว่าเป็นคนของฮ่องเต้เฉียนนั่นเองส่วนในกรมพิธีการก็ผู้สนับสนุนของเซียวซูเฟยการนำเรื่องนี้ไปมอบให้พวกเขาในเวลาเช่นนี้ ย่อมเห็นได้ชัดว่าต้องการที่จะพิพากษาโทษเบาให้เป็นหนัก!ในเวลานี้ขุนนางของกรมพิธีการและกรมกิจการราชวงศ์จึงรีบก้าวเข้ามาแล้วกล่าวว่า“กระหม่อมรับพระราชโองการขอรับ!”“กระหม่อมรับพระราชโองการขอรับ!”……เดิมทีพวกเขาก็อยากจะช่วยฉินเยว่แต่อนิจจาเจ้าหนุ่มคนนี้มิฉลาดเอาตัวรอดเสียเลยกระทั่งบทสนทนาก็มิอาจโน้มน้าวพวกขุนนางได้ อีกทั้งยังแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวเกินควรอีกด้วยนี่จึงทำให้ทุก

เมื่อกลับมาในห้อง ว่านซูก็กระซิบถามฉินหมิง “คนของราชสำนักมาแล้วหรือ?”“อืม แต่ไม่สำคัญอะไรหรอก ก็แค่การลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เท่านั้น”ฉินหมิงเคยติดต่อเฉินซื่อเม่ากับเฉียนไฉ และทราบถึงการลงโทษของราชสำนักต่อตนเองมาก่อนแล้ว ก็แค่ชดใช้ค่าเสียหาย และปรับเงินเป็นเวลาสามปีเท่านั้นการปรับเงินเช่นนี้ ฉินหมิงแทบมิได้เอามาใส่ใจ แต่การชดเชยค่าเสียหายนั้น กลับมีปัญหาอยู่เล็กน้อย เพราะครั้งนี้คนของราชสำนักฉลาดขึ้น จึงมิได้ให้เจาจ่ายเงินชดเชยให้ตระกูลเซียวโดยตรง และใช้โทษฐานการก่อกวนหอการค้าถิ่น โดยให้เขาชดเชยให้ราชสำนักโดยตรง และต้องจ่ายชดเชยสามแสนตำลึงภายในรวดเดียว “ท่านเตรียมจะจัดการอย่างไรเล่า? ข้าได้ยินมาว่าราชสำนักเรียกเงินสามแสนตำลึงจากท่าน”ข่าวของว่านซูว่องไวอย่างยิ่ง นับตั้งแต่การลงโทษฉินหมิงจนถึงตอนนี้ ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว เดิมทีนางห่วงใยต่อฉินหมิงอย่างมาก แน่นอนว่าย่อมรู้เรื่องเหล่านี้อยู่แล้ว “สามแสนตำลึง มิใช่เงินจำนวนน้อย ๆ ”ฉินหมิงร่วมสังสรรค์กับพ่อค้าเหล่านั้นไปพลาง และพูดคุบกับว่านซูไปด้วย“ใช่สิ การซื้อขายของเจียงหนานยังมิทันเริ่ม ในมือท่านก็มิเงินไม่มากนัก ต

เขาสังเกตได้ว่า ฉินหมิงกำลังค่อย ๆ หลุดพ้นจากการควบคุมของราชสำนักเหมือนกับที่พวกขุนนางในราชสำนักคิดเอาไว้ การที่ฉินหมิงเข้ามาในหลิ่งหนานมิได้เหมือนกับคนที่หายสาบสูญไปเฉย ๆตรงกันข้าม เขากลับเหมือนผู้ที่มีความสามารถสูงที่ได้เหยียบเข้าสู้พื้นที่ใหม่เพียงระยะเวลาสองปีสั้น ๆ เขาได้เติบโตถึงขั้นนี้กระทั่งทำให้เวลาที่ราชสำนักจะจัดการกับเขา ล้วนจะต้องยั้งมือ และลังเลใจความสามารถระดับนี้ หากจะพูดอย่างไม่ถ่อมตัว ไหนเลยจิ้นอ๋องจะเทียบชั้นได้?“กลับไปกราบทูลเสด็จพ่อแทนข้าทีว่า เงินสามแสนตำลึงยังไม่พอ ในฐานะที่ข้าเป็นลูก ข้าจะจ่ายเพิ่มให้เขาอีกในภายหลัง ถือเสียว่าเป็นดอกเบี้ย”ฉินหมิงบ้าระห่ำเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้!ก็แค่เงิน ข้ามีอยู่แล้ว!แต่มิใช่ว่าราชสำนักจะมาขู่เอาจากข้าได้!แต่ข้าอยากจะให้เมื่อไร พวกเขาถึงจะเอาไปได้ต่างหาก!“เชิญขอรับ”องครักษ์สองสามคนเดินมาถึงตรงหน้าสืออวี้จิ้น แล้วทำสัญญาณมือเชิญเขาดูเหมือนกำลังจะส่งเขาออกไปแต่ในความเป็นจริงแล้วนี่คือฉินหมิงต้องการจะไล่แขกเมื่อเผชิญหน้ากับฉินหมิงที่อวดอำนาจ และมีศักยภาพเหนือผู้อื่นเช่นนี้สืออวี้จิ้นก็รู้สึกเย็

ในพระราชวังชั้นใน หวังเป่าพาชายวัยกลางคนรูปร่างผอมบางผู้หนึ่ง ซึ่งสวมเครื่องแต่งกายขันทีค่อย ๆ เดินออกมา ชายผู้นี้มีใบหน้าที่แสนจะธรรมดา ผิวพรรณซีดเผือด มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่ามิได้สัมผัสแสงแดดมานานหลายปี พวกเขาสองคนเดิน ๆ หยุด ๆ เพื่อหลบเลี่ยงองครักษ์ในพระราชวังตลอดทาง จนกระทั่งยามเที่ยงคืน จึงมาถึงพระตำหนักอวี้ชิง เซียวซูเฟยที่ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเหมือนยามบ่ายไม่กระดิกไปไหน เมื่อเห็นหวังเป่ากลับมา ดวงตาที่ล่องลอยของนางจึงมีแววเปลี่ยนไปเล็กน้อย “พระสนม คนมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตามเสียงของหวังเป่า เซียวซูเฟยก็เลื่อนสายตามองไปยังชายผู้มีใบหน้าซีดขาวที่ยืนอยู่เบื้องหลังเขา “หวงฉี รู้จักข้าหรือไม่?” อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ ในน้ำเสียงไม่มีความเคารพเลยแม้แต่น้อย “ใครจะไม่รู้จักเล่า ว่าในพระราชวังต้นเฉียนของเรามีนางสนมปีศาจผู้ปั่นป่วนการปกครองอยู่คนหนึ่ง?” “หวงฉี เจ้าถูกกักขังมาสิบห้าปี ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ออกไป ว่าอย่างไรเล่า?” เซียวซูเฟยมิได้ใส่ใจคำพูดหยาบคายของเขา เมื่อเทียบระหว่างความแค้นของนางกับฉินหมิงแล้ว สิ่งนี้ไม่ถือว่าเป็นเ