Todos os capítulos de ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Capítulo 371 - Capítulo 380

เมื่อฉู่หวยซินเอ่ยปากขึ้นบรรดาพ่อค้าที่ยืนอยู่ทางด้านหลังต่างก็เผยสีหน้าชื่นชมในทันใดทุกคนก็ล้วนคิดเช่นนี้ เพียงแต่ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยออกมาตรง ๆ เท่านั้นแต่ฉู่หวยซินแตกต่างออกไป เขามีสกุลเซียวหนุนหลังอยู่ต่อให้ไม่มีฉินหมิงคอยปกป้อง ภายภาคหน้าก็ยังพึ่งพาสกุลเซียวได้ ผู้มีฐานะดีแต่กำเนิดย่อมได้เปรียบผู้ที่ไม่มีอะไรเลย เขาย่อมไม่มีวันสูญเสียอะไรมากนัก“เหตุใดจะไม่เหมือนกัน ในเมื่อยังอยู่ในเขตแดนต้าเฉียน ก็ล้วนเหมือนกันทั้งนั้น”ฉินหมิงรู้ดีว่าคนผู้นี้ต้องก่อเรื่องแน่ จึงเอ่ยปากถามกลับเสียงเรียบฉู่หวยซินยังไม่ทันได้พูด ฉินหมิงก็เอ่ยปากต่อว่า“สินค้าจากโรงทอผ้าสามารถส่งอิทธิพลต่อทั้งแถบเจียงหนาน ไม่ว่าก่อนหน้านี้หรือตอนนี้ ล้วนเป็นเช่นนั้นทั้งสิ้น”คำพูดของเขาทำให้หัวใจทุกคนหนักอึ้งเพราะทุกคนต่างรู้ดีถึงการต่อสู้ครั้งก่อนระหว่างสกุลเซียวและฉินหมิงสกุลเซียวเพื่อทำลายโรงทอผ้า ได้กว้านซื้อผ้าไปกักตุนไว้เป็นจำนวนมาก แล้วนำมาขายตัดราคากันนี่ทำให้เหล่าเถ้าแก่ร้านขายผ้าทั้งแถบเจียงหนานต่างพากันเดือดร้อนนับแต่ตั้งแต่ฉินหมิงเข้ามารับช่วงต่อ พวกเขาก็ไม่ได้รับผลกระทบอันใดอีกชนิด

เห็นฉินหมิงยังสงบนิ่งถึงเพียงนี้ ภายในคำพูดไม่เห็นตนอยู่ในสายตาเลยสักนิดฉู่หวยซินที่กำลังเดือดดาลแต่ไร้กำลังตวาดเสียงเฉียบ แต่จิตใจกลับหวาดหวั่น “หากท่านมีความสามารถก็ลองดู! กิจการสิ่งทอของเจียงหนานไม่มีวันตกอยู่ในมือท่าน!”“ข้าก็กำลังลองอยู่นี่ไงเล่า อย่าร้อนใจไป”ฉินหมิงชี้ไปที่ตลาดเบื้องหน้าราคาผ้าภายในตลาดลดลงเรื่อย ๆแต่ราคาที่ลดลงนั้น อยู่ในขอบเขตที่เขารับได้พวกเขาต้นทุนต่ำ ต่อให้ลดราคาก็ยังได้กำไรแต่โรงทอของฉู่หวยซินไม่ไหวแล้วเขาร้อนใจมากเสียงเริ่มสั่นเครือ“ท่าน...ท่านรอก่อนเถอะ!”ฉู่หวยซินรีบวิ่งกลับบ้าน หยิบกระดาษกับพู่กันเขียนจดหมายถึงเถ้าแก่ร้านขายผ้าหลายแห่งที่ตนรู้จักสองวันผ่านไปร้านขายผ้าของฉู่หวยซินราวกับเป็นอัมพาตไปก็มิปาน ลูกจ้างภายในร้านต่างยืนเบิกตาโตเมื่อเทียบกับแต่ก่อน ร้านขายผ้ากลับเงียบเหงาไร้ผู้คนยิ่งกว่าเสียอีกส่วนฉินหมิงได้พบกับเถ้าแก่ร้านขายผ้าที่มีเล่ห์เหลี่ยมหลายคนในอำเภอชางซานใช่แล้ว ก็เหมือนอย่างที่เขาพูดไว้ คนเหล่านี้เจ้าเล่ห์จนชวนให้คนตกใจเพียงเห็นท่าไม่ดีขึ้นมาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็มีเถ้าแก่ร้านขายผ้าหลายแห่งมาที่อ

หลังจากส่งตวนอ๋องกลับไปแล้วฉินหมิงก็เรียกฉางไป๋ซานที่เฝ้าอยู่หน้าประตูให้เข้ามาในห้อง“เมื่อครู่ที่เขาพูด เจ้าได้ยินหมดแล้วใช่หรือไม่”“ได้ยินแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง สกุลเซียวสู้ท่านไม่ได้ ทำได้เพียงหวังให้ราชสำนักออกหน้าแทน น่าขายหน้ายิ่งนัก!”ฉางไป๋ซานขมวดคิ้วเอ่ยปาก สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความดูแคลนบัดนี้สิ่งที่สกุลเซียวทำ ก็ไม่ต่างจากเด็กที่สู้ไม่ได้แล้วหันไปฟ้องบิดามารดาหรืออาจารย์แต่พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับคนธรรมดา แต่เป็นฉินหมิงฉินหมิงไม่กลัวพวกเขาฟ้องร้อง ตอนนี้เขาไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว ราชสำนักก็ลงโทษจนไม่มีอันใดลงโทษได้อีก หากทำให้เขาโมโหขึ้นมาจริง ๆ ทั้งแคว้นหลิ่งหนานจะต้องสั่นสะเทือน!ราชสำนักยังมีศึกทางเหนืออยู่ ในเวลานี้พวกเขาย่อมไม่กล้าบีบฉินหมิงให้จนตรอก“ปล่อยให้พวกเขาไปฟ้องเถอะ พูดไปแล้ว คนของสกุลเซียวลอบมาฆ่าข้าหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือ?”ฉินหมิงเอ่ยปากเสียงเรียบ จู่ ๆ ก็เอ่ยคำถามแปลกประหลาดขึ้นมาฉางไป๋ซานยกมือขึ้นนับนิ้วอย่างจริงจังแล้วตอบว่า“นับทั้งใหญ่ทั้งเล็กดูแล้ว ทั้งหมดก็ราวเจ็ดถึงแปดครั้งพ่ะย่ะค่ะ”นับตั้งแต่ฉินหมิงสังหารสิบผู้ยิ่งใหญ่ของสกุลเซียวจ

“ท่านจะทำอะไร!”หลิ่วเยว่หลีรีบยกมือปิดปาก จ้องขวดกระเบื้องเล็กในมือฉินหมิงด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “หากเจ้าเขียนข่าวเท็จ ยาพิษในขวดนี้จะทำให้เจ้าลำไส้ทะลุท้องเน่าตายอย่างทรมาน”“หม่อมฉันเขียนความจริง! หม่อมฉันสาบานได้!”หลิ่วเยว่หลีรีบยกสามนิ้วขึ้นสาบาน ใบหน้ารูปไข่ขาวนวลเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกพิษของฉินหมิงร้ายแรงยิ่งนักหากเป็นอย่างที่เขาพูด เบื้องหลังเขามีหน่วยวิจัยเฉพาะทางจริง เช่นนั้นนางไม่มีวันถอนพิษนี้ออกได้แน่!หากกลืนลงไปแล้ว ชาตินี้ก็จะถูกผู้อื่นควบคุมหลิ่วเยว่หลีถอยหลังทีละก้าว น้ำตาไหลพราก ความหวาดหวั่นเกาะกุมหัวใจทั้งดวงแต่ไม่นานก็ถูกฉางไป๋ซานจับกดไว้แน่น ไม่สามารถต่อต้านได้อีกฉินหมิงเปิดฝาขวด หยิบยาสีขาวหนึ่งเม็ดออกมาเม็ดยาสีขาวมีประกายทองระยิบระยับ กลิ่นหอมประหลาดแผ่กำจายในอากาศดวงตาของหลิ่วเยว่หลีหดเกร็งนางแน่ใจว่าไม่เคยเห็นพิษชนิดนี้มาก่อนเลย!จะหายาแก้พิษก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้“ขอร้องท่าน ขอร้องท่าน อย่าให้หม่อมฉันกินเลย!”หลิ่วเยว่หลีดิ้นไม่หยุด แต่ฉางไป๋ซานมั่นคงดั่งกำแพงเหล็ก ไม่ปล่อยให้ขยับได้เลยสักนิด“นี่เป็นแค่คำของเจ้าฝ่ายเดียวเ

“ฝ่าบาท ฉินหมิงบุกรุกตลาดของสกุลเซียว ตอนนี้สกุลเซียวเผชิญหน้ากับความเป็นความตายแล้วเพคะ!”เซียวซูเฟยร้องไห้ดุจดอกสาลี่ต้องหยาดพิรุณพลางเล่าเรื่องออกมาภายในนั้นกลับไม่เอ่ยเรื่องสกุลเซียวทำเรื่องโหดร้ายกับฉินหมิงราวกับว่าจู่ ๆ ฉินหมิงก็ยื่นมือไปทางเจียงหนาน“เจ้าอกตัญญู!”ฮ่องเต้เฉียนกริ้วจัด ตบโต๊ะเสียงดังพลางร้องตะโกนเห็นท่าทีตอบสนองของอีกฝ่าย มุมปากของเซียวซูเฟยพลันสะท้อนรอยยิ้ม“ฝ่าบาท ท่านอย่าเก็บมาใส่ใจเลยเพคะ หม่อมฉันจะกลับไปบอกคนในสกุลเซียว ให้พวกเขาจัดการกันเอง”“น่าจะ...สามารถพ้นวิกฤตในครั้งนี้ไปได้เพคะ”เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา ทันใดนั้นก็ยิ่งทำให้ฮ่องเต้เฉียนอยากปกป้องนาง“สนมรัก เรื่องนี้ไม่ใช่แค่การทะเลาะกันระหว่างพ่อค้า แต่เป็นฉินหมิงไม่คำนึงถึงฐานะเชื้อพระวงศ์ ก่อความวุ่นวาย!”“ว่าราชการวันพรุ่งนี้ เราจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง!”ต่อให้เซียวซูเฟยจะทำท่าทีปฏิเสธ ฮ่องเต้แยนกลับยังเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจเซียวซูเฟยแสดงท่าทางน่าสงสาร คราวนี้กลับเงียบงันไม่พูดจาชัดเจนว่าเป็นการยอมรับโดยปริยายให้ฮ่องเต้เฉียนล้างแค้นแทนตนเหล่าขันทีและนางกำนัลที่อยู่ในวังต่างได้เ