Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 31 - Bab 40

“วันนี้หากไม่ใช่เพราะใต้เท้าฟางช่วยเหลือ เกรงว่าไม่เพียงจะถูกปรักปรำ แต่ยังจะถูกทำร้ายเพื่อให้รับสารภาพด้วย”“ต่อให้เป็นเช่นนี้ ท่านก็ยังรู้สึกว่าลูกทำไม่ถูกต้องหรือ?”ชาติที่แล้วฉินหมิงตายอย่างน่าหดหู่ ก็เพราะถูกแย่งผลงานครั้งแล้วครั้งเล่ามาเกิดใหม่ในราชวงศ์นี้ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายผลงานของเขาเด็ดขาดต่อให้เป็นฮ่องเต้ก็ไม่มีข้อยกเว้น!ทำผิดก็ต้องยอมรับ!“เสด็จพ่อ เบี้ยทหารของค่ายทหารอู่เวยค้างมาสามเดือนแล้ว นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนท่านจะมอบค่ายทหารให้ลูก ตอนนี้หาเงินเจอแล้ว คืนเงินให้ลูกได้หรือไม่?”“ยอดเงินที่เซียวผิงซานกับจ้าวจิ่นทุจริตไปเยอะมาก สามารถพิจารณาโทษหรือไม่?”“สามารถสืบสวนผู้ที่พยายามปกปิดคดีนี้ต่อได้หรือไม่?”เสียงของฉินหมิงดังก้องไปทั่วท้องพระโรงจินหลวนที่นั่นเงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นภาพนี้ทำให้หัวใจของทุกคนสั่นสะเทือนเฉินซื่อเม่ากำหมัดแน่นแอบะโกนในใจว่า ‘เยี่ยม!’หากท่านเป็นเช่นนี้แต่แรก จะถูกบีบให้ไปหลิ่งหนานได้อย่างไร!?เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของฉินหมิง ฮ่องเต้เฉียนก็พูดไม่ออกเช่นกัน เอาแต่นิ่งเงียบทั้งเช่นนี้จิตใจของเซียวซูเฟยสั

หวู่ชิงเหย่กับหลิวฉ่วงพาทหาร คุมตัวจ้าวจิ่นกับเซียวผิงซานเข้าเมืองหลวงจ้าวจิ่นกับเซียวผิงซานยังคงเอะอะโวยวายตลอดทางยิ่งเข้าใกล้เมืองหลวง ทั้งสองก็ยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นเท่านั้น“ฉินหมิง เจ้ามันก็แค่สุนัขที่ถูกไล่ออกจากบ้าน!”“ฉินหมิง ข้าขอบอกไว้เลยนะ เมื่อเจ้าไปหลิ่งหนาน ข้าสามารถฆ่าเจ้าตายด้วยมือข้างเดียว!”“เจ้ากล้าไปท้องพระโรงกับข้าหรือไม่?”เมื่อวานหลังจากจ้าวจิ่นโดนซ้อม ร่างกายได้รับบาดเจ็บ เสียงจึงค่อนข้างเบาแต่เซียวผิงซานที่เกลียดชังฉินหมิงเต็มอก กลับตะโกนลั่นในรถคุมขังไม่หยุดฉินหมิงฟังเขาสั่งเสียเงียบๆ พบว่าพูดไปพูดมาก็มีแต่คำเดิมจึงกล่าวกับเขาอย่างหงุดหงิด“ข้าจะบอกความลับอย่างหนึ่งให้เจ้า”“ข้าเพิ่งกลับจากราชสำนัก วันนี้ตั้งใจมาฆ่าเจ้าโดยเฉพาะ”……เซียวผิงซานสะดุ้งด้วยความตกใจ!ส่วนจ้าวจิ่นที่ผิงอยู่ในรถคุมขังรู้สึกชาไปทั้งหนังศีรษะลองคำนวณเวลา แล้วดูท่าทางของฉินหมิงเหมือนว่าเขาจะพูดจริงนะ…ฉินหมิงยังคงกล่าวต่อ“ไปราชสำนักกับเจ้า? ไปแล้วอย่างไร? ข้าไปและกลับมาแล้วด้วย”“ไปเรียกพี่หญิงของเจ้ามา ให้นางลองแตะต้องข้าดู”“ข้าสามารถให้เวลาเจ้าครึ่งชั่วยา

เซียวซูเฟยผลักองครักษ์หลวงไม่หยุด“ลงมือสิ! รีบลงมือสิ!”แต่องครักษ์หลวงก็เป็นมนุษย์เช่นกันจางหมิงที่เป็นผู้บัญชาการของพวกเขาเกือบถูกฆ่าตายต่อหน้าต่ตาใครก็รู้ว่าฉินหมิงกล้าฆ่าคนจริงๆมีแม่ทัพของค่ายทหารอู่เวย กับองครักษ์ส่วนพระองค์ของรัชทายาทที่นำโดยฉางไป๋ซานคอยคุมเชิงตอนนี้ไม่มีใครกล้าขยับแล้วเซียวซูเฟยวิ่งเข้าไปด้วยความโกรธแค้น เตรียมขัดขวางคนของฉินหมิงแต่ฉางไป๋ซานพลันพลิกกายมายืนขวางตรงหน้านาง“พระสนม โปรดอย่าขัดขวางการประหารพ่ะย่ะค่ะ”เซียวซูเฟยยังไม่ยอมแพ้ นางหันไปขู่ฉินหมิงด้วยความโกรธ“ฉินหมิง หากเจ้ากล้าฆ่าเขา ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้ตายดี!”เมื่อฉินหมิงที่อยู่บนลานประหารได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าดูแปลกใจไปเล็กน้อยสมกับที่เป็นพี่น้องกันจริงๆ แม้แต่คำขู่ก็ยังคล้ายกันขนาดนี้แต่น่าเสียดาย ข้าไม่ใช่คนที่จะโดนขู่ได้ง่ายๆ“จ้าวจิ่นและเซียวผิงซาน ในฐานะขุนนางสำคัญของราชสำนัก ฉ้อราษฎร์บังหลวง ละเมิดกฎหมาย ยักยอกเบี้ยทหารเข้ากระเป๋าตนเอง วันนี้ข้าจะกำจัดภัยร้ายแทนประชาชน คืนความยุติธรรมให้ราษฎร”“ประหาร!”“พ่ะย่ะค่ะ!”หลิวฉ่วงคว้าดาบมาจากมือเพชฌฆาตเดินเข้าไปฉึกๆ

“ท่านอ๋องไม่ต้อนรับที่หม่อมฉันมาเยี่ยมเยียนหรือ?”กวนเยว่เชิดคางขึ้น เหมือนหงส์น้อยที่หยิ่งทะนงตน“ใครเขามาเยี่ยมเยียนกันมือเปล่า?”“แล้วใครเขาหมั้นหมายกันโดยให้ของแค่นี้เล่า?”กวนเยว่เบะปาก พลางยื่นมือออกไปบนนิ้วนางของนาง เป็นแหวนที่ฉินหมิงใช้ธงค่ายทหารอู่เว่ยทำขึ้น“มากินข้าวกับข้า”ฉินหมิงชี้อาหารเที่ยงที่เสี่ยวชุ่ยเตรียมไว้ให้จากนั้นก็ดึงกวนเยว่มานั่งลงที่ข้างโต๊ะโดยไม่สนว่านางจะกินหรือไม่กวนเยว่ไม่ได้ปฏิเสธ แต่หลังจากนั่งลงบนโต๊ะอาหาร นางก็เท้าคาง มองดูเขาเงียบๆดูเหมือนจะกินข้าวมาแล้ว“ข้าทวงเงินของค่ายทหารอู่เวยคืนมาแล้ว”“หม่อมฉันรู้เพคะ”กวนเยว่ยิ้มที่มุมปาก ดวงตาเปล่งแสงอันอ่อนโยนเช้าวันนี้ นางเพิ่งตื่นก็ได้รับข่าวแล้ว“เจ้าช่วยไปค่ายทหารอู่เวยที คอยดูพวกเขาจ่ายเบี้ยทหารไว้”“หม่อมฉันต้องไปหรือเพคะ เหตุใดต้องคอยดูพวกเขาจ่ายเบี้ยทหารด้วย?”กวนเยว่ถามอย่างไม่เข้าใจฉินหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม“ข้าอยากรู้ว่าพวกเขาจะจ่ายออกไปเท่าไร”ตั้งแต่ฉินหมิงเข้ามาควบคุมค่ายทหารอู่เวย แม้ได้ใกล้ชิดกับพวกเขาอยู่บ้างแต่ความสัมพันธ์พื้นฐานกลับยังไม่มั่นคงเวลาสั่งการอะไรไ

เขาถอนหายใจอย่างกระอักกระอ่วนทันที ก่อนจะหันไปมองเฉาชวนหลิวฉ่วงก็รู้ว่าพวกเขามีเรื่องที่ต้องพิจารณาหลายอย่างเขาเป็นคนหยาบกระด้างที่ชอบมุทะลุ พูดมากไปก็มีแต่จะส่งผลกระทบต่อเฉาชวน จึงกล่าว “เหล่าเฉา เจ้าเป็นคนที่มีความคิดลึกซึ้งที่สุดในบรรดาพวกเราสามคน เจ้าตัดสินใจเถิด พวกเราฟังเจ้า!”เฉาชวนเอาแต่เงียบมาโดยตลอดตกลงจะหักเบี้ยทหารหลายหมื่นตำลึงนี้หรือไม่ เขารู้สึกกดดันมาก“ท่านลุงทั้งสาม พวกท่านกำลังทำอะไรหรือ?”ในตอนนั้นเอง มีเสียงสายหนึ่งดังมาจากข้างนอกกวนเยว่เปิดม่านกระโจมเดินเข้ามานางมักจะมาค่ายทหารอู่เวยตั้งแต่เด็ก คุ้นเคยกับทุกซอกทุกมุมของที่นี่เป็นอย่างดีกลับมาครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับกลับบ้าน“เสี่ยวเยว่ เจ้ามาแล้ว”บรรยากาศที่ตึงเครียดระหว่างทั้งสาม ผ่อนคลายลงเพราะการมาถึงของกวนเยว่“ข้าได้ยินมาว่าทวงเงินของค่ายทหารกลับมาได้แล้วหรือ?”กวนเยว่ไม่รู้ข้อตกลงระหว่างฉินหมิงกับค่ายทหารอู่เวยจึงเอ่ยถามด้วยความดีใจ“ใช่ ท่านอ๋องพูดอะไรกับเจ้าหรือไม่?”“ไม่นะ ข้าได้ยินข่าวดีเรื่องนี้ ก็เลยแวะมาดูหน่อย”เมื่อเห็นท่าทางของกวนเยว่ไม่รู้อะไรเลยหวู่ชิงเหย่รู้สึกดีใจขึ