Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 41 - Bab 50

“จริงหรือ?” “จริงแท้แน่นอน” “เหอะ ไปกันเถิด” แม้จะแสดงท่าทีเย่อหยิ่งออกไป แต่พอคิดว่าตนเองเป็นคนแรกที่ได้ยินถ้อยคำนี้จากฉินหมิง ในใจของกวนเยว่ก็ยังรู้สึกเบิกบานอยู่เล็ก ๆ หลายปีที่ผ่านมานี้ รัชทายาทเองก็ไม่เคยมีข่าวว่าใกล้ชิดกับสตรีใดเลย เช่นนั้นสิ่งที่เขาพูดมาก็น่าจะเป็นความจริง นางหารู้ไม่ว่า แท้จริงแล้วเมื่อสองวันก่อนฉินหมิงก็เพิ่งพูดประโยคเดียวกันนี้กับเสี่ยวชุ่ยตอนที่นวดให้เหมือนกัน เพราะได้กลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง ทำให้เขาสั่งสมประสบการณ์จนหน้าหนาหน้าทน ถึงได้กล้าป้อยอหลอกล่อดรุณีเช่นนี้ ขณะเดินเข้าจวนสกุลกวน การกลับมาของฉินหมิงและกวนเยว่ ทำให้บรรยากาศภายในที่แห่งนี้ตึงเครียดขึ้นไม่น้อย นางเฉินนั่งอยู่ในลานบ้าน เห็นสองคนเดินเข้ามา คล้ายว่าไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย “ท่านอ๋องเสด็จแล้ว เชิญประทับเพคะ” “ท่านแม่” กวนเยว่เดินขึ้นไปด้านหน้า ก่อนจะคล้องแขนนางเฉินไว้ ฉินหมิงยิ้มพลางสั่งให้สารถีไปนำของขวัญที่ตนเองนำมาวางไว้ด้านข้าง จากนั้นก็ถือโอกาสนั่งลงตรงข้ามนางเฉิน “ท่านอ๋องเสด็จมาวันนี้ มีเรื่องอันใดหรือเพคะ?” “พูดความจริงมิปิดบัง ข้าอยากพาเสี่ยวเยว

ช่างฝีมือประจำร้านตีเหล็กครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็ชี้ไปยังกลุ่มเด็กฝึกงานที่อยู่ข้างหลังตนเองซึ่งเป็นพวกที่มาขอทำงานหาเลี้ยงชีพพร้อมกับเอ่ยว่า “คุณชาย พวกข้ามิได้ขายตัวประทังชีวิต แต่ถ้าหากท่านต้องการผู้ช่วยในการหลอมโลหะ เด็กฝึกงานพวกนี้ใช้การได้ดีทีเดียว พวกเขาล้วนเป็นคนเร่ร่อนและเด็กกำพร้า จะไปอยู่ที่ใดก็เหมือน ๆ กัน” ฟังมาถึงตรงนี้ ฉินหมิงก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไปถึงหลิ่งหนานเขาต้องเริ่มทำงานทันที หากได้เด็กฝึกเหล่านี้ไป เกรงว่าอาจจะไม่ตอบสนองต่อความต้องการของตนเองมากนัก “ข้าต้องการพวกเจ้าทุกคน เสนอราคามา แล้วไปทำงานกับข้าที่อื่น” “ไม่ได้จริง ๆ ขอรับ พวกข้ามีบ้านมีครอบครัวอยู่ที่นี่ ย้ายไปที่อื่นไม่ได้จริง ๆ ขอรับ” คนงานของร้านตีเหล็กอึดอัดลำบากใจยิ่งนัก ช่างฝีมือผู้เฒ่าประจำร้านตีเหล็กแห่งนี้ก็ทำงานอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว ได้รับการดูแลมากมายจากเถ้าแก่ ในยุคสมัยนี้การออกมาประกอบสัมมาอาชีพ ล้วนต้องอาศัยน้ำใจไมตรีที่สั่งสมกันมายาวนานหลายปีนั่นแหละ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสียทีเดียว “เฮ้อ ดูเหมือนพวกท่านจะยังหวงศักดิ์ศรีกันน่าดูเลยนะ” ฉินหมิงส่ายหน้าพลางถอนหาย

“ท่านคือเชื้อพระวงศ์ มีคุณสมบัติในการเข้าร่วมพิธี จึงถูกเรียนเชิญมาพ่ะย่ะค่ะ” “ในเมื่อเป็นเชื้อพระวงศ์แล้ว หากจะนั่งรวมกับขุนนางคงไม่เหมาะสมนัก ท่านเลือกที่นั่งด้านหลังสักที่หนึ่งตามแต่สะดวกเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ฉินหมิงครั้นได้ยินเช่นนั้น ก็ส่ายศีรษะเบา ๆ เซียวซูเฟยช่างอ่อนหัดยิ่งนัก วิธีการของนายบ่าวคู่นี้ ไม่เกินความคาดหมายของตนเองแม้แต่น้อย “หวังกงกง เรื่องนี้ข้าต้องตำหนิเจ้าแล้ว ระเบียบพิธีการไม่รอบคอบเอาเสียเลย” ฉินหมิงตบบ่าหวังเป่าเบา ๆ “ตำหนิข้า?” มุมปากของหวังเป่ากระตุกเบา ๆ ที่ฉินหมิงถูกเชิญมาวันนี้เป็นกรณีพิเศษ จึงไม่มีความจำเป็นต้องสนใจเรื่องความเหมาะสมอยู่แล้ว แต่ละยุคและแต่ละรัชสมัยที่ผ่านมา ไม่เคยปรากฏเหตุการณ์ที่รัชทายาทสละตำแหน่งตนเอง แล้วแต่งตั้งรัชทายาทพระองค์ใหม่ขึ้นมาก่อน ดังนั้นไม่ว่าจะจัดแจงที่นั่งให้ฉินหมิงอย่างไร ล้วนแต่มีเหตุผลทั้งสิ้น “ข้าอยากนั่งข้างหน้าสุด ไปยกโต๊ะและที่นั่งมาให้ข้า” ฉินหมิงเอ่ยพลางชี้นิ้วไปยังตำแหน่งที่นั่งของเฉินซื่อเม่าและพวกขุนนางหกกรมซึ่งอยู่ด้านหน้าสุด “เช่นนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!” ถูกฉินหมิงตอบโต้กลับอย่างเหนือชั้น หว

“เจ้าก็นั่งตรงนั้นไป แล้วตั้งใจดูให้ดีด้วย!” ฮ่องเต้เฉียนเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปแล้วจริงๆ จึงแค่นเสียงฮึดฮัดออกมาคำหนึ่ง และไม่เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับฉินหมิงอีก ฉินเยว่จิ้นอ๋องที่ยังเยาว์วัยแค่นั้น สังเกตเห็นฉินหมิงแล้ว จึงกดเสียงและถามเซียวซูเฟยว่า “เสด็จแม่ เสด็จพี่กำลังทำอะไรหรือขอรับ?” เซียวซูเฟยเอ่ยด้วยเสียงกระซิบ “เสด็จพี่ของเจ้าเป็นคนเลว หลังจากนี้หากมีโอกาส จะต้องฆ่าเขาให้ตาย” ฉินเยว่ด้วยวัยเพียงแค่นี้ ยังไม่เข้าใจเรื่องราวจริงจังนัก ถูกเสี้ยมสอนเช่นนี้ สายตาที่มองไปยังฉินหมิงพลันปรากฏแววปฏิปักษ์ขึ้นมาทันที “ลูกเข้าใจแล้วขอรับ เสด็จแม่!” ฮ่องเต้เฉียนกลับไม่ได้ยินบทสนทนาของแม่ลูกคู่นี้แต่อย่างใด พยักหน้าเบา ๆ ให้ซุนเหลียนอิงที่อยู่ไกลออกไป ซุนเหลียนอิงครั้นได้รับสัญญาณ ก็ถือประกาศราชโองการเดินขึ้นมาด้านหน้าทันที “ตามบัญชาสวรรค์ ฮ่องเต้ทรงมีราชโองการว่า…” หลังจากอ่านถ้อยคำทั้งหมดจบลงแล้ว ก็ต่อด้วยราชพิธีอันยุ่งยากซับซ้อนอีกหนึ่งกระบวนอย่างพิธีพระราชทานเครื่องอิสริยาภรณ์ และพิธีคำนับฟ้าดินเป็นต้น เซียวซูเฟยมองฉินหมิงด้วยสายตาอาฆาตเคียดแค้นเต็มประดา

จุดนี้นอกจากซุนเหลียนอิง ฮ่องเต้เฉียนเองก็ทราบดี เซียวซูเฟยกลับโง่เขลาไร้เดียงสายิ่งนัก ยังคิดจะใช้อุบายนี้มายั่วโทสะฉินหมิงอีก ฉินเยว่ที่ยังเด็กมาก บัดนี้งุนงงเคว้งคว้างยิ่งนัก ไหนใครว่าได้เป็นรัชทายาทแล้ว จะได้รับความเคารพจากราษฎรทั้งแผ่นดิน เหตุใดตนเองได้เป็นรัชทายาทแล้ว กลับไม่มีสิ่งเปลี่ยนแปลงแม้เพียงสักนิด? ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าถูกผู้คนหัวเราะเย้ยหยันตลอด… “จริงสิ! ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง!” เซียวซูเฟยฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็ประกาศต่อหน้าทุกคนว่า “รัชทายาทได้รับแต่งตั้งแล้ว ย่อมมีส่วนในการบริหารราชการแผ่นดิน” “บัดนี้ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้เซียวฉีเหนียนผู้ว่าการเขตหูกว่าง รับหน้าที่ช่วยเหลือองค์รัชทายาทจัดการราชกิจของเขตเหลียงกว่าง และศึกษาวิธีการปกครองแผ่นดิน” “เขตเหลียงกว่าง?” เฉินซื่อเม่ามุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย การจัดการเช่นนี้ช่างแปลกพิกลนัก เหลียงกว่างและหลิ่งหนานมีพื้นที่ทับซ้อนกันมากเกินไป อีกทั้งยังตั้งอยู่ห่างจากเมืองหลวงไกลเกินไป สั่งจัดการแบบนี้ เห็นได้ชัดเจนว่ามีเจตนาเล่นงานฉินหมิง นี่คงเป็นไพ่ตายใบสุดท้ายของเซียวซูเฟยแล้วสินะ ต่อให้ฉินหม