Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 51 - Bab 60

เมื่อสองวันก่อนภายในค่ายทหารอู่เวย การแสดงของเฉาชวนทำให้ฉินหมิงวางใจมาก เขายึดหลักการที่ว่าหากสงสัยคนจงอย่าใช้ หากใช้คนแล้วจงอย่าสงสัย หลังจากผ่านบททดสอบครั้งนี้ ฉินหมิงก็มิได้ระแวงเขาอีก อีกทั้งยังมอบหมายหน้าที่สำคัญจำนวนหนึ่งให้เขารับผิดชอบด้วย แต่อย่างไรก็ดีทั้งหมดนี้ที่ฉินหมิงได้วางแผนไว้ ต้องรอให้เขาเดินทางออกไปจากเมืองหลวงก่อน ถึงจะสามารถดำเนินการอย่างลับ ๆ ได้ เขาหวังจะร่ำรวยยิ่งใหญ่อย่างเงียบเชียบ แบบนี้ถึงจะไม่เป็นที่สนใจของคนอื่นมากเกินไป “ใต้เท้าตู๋” เฉาชวนเอ่ยทักทายอีกฝ่ายอย่างสุภาพนอบน้อม ตู๋เซิงพยักหน้าพร้อมยิ้มให้เขาเชิงทักทายเช่นกัน “ข้าจะเดินทางพรุ่งนี้แล้ว” เมื่อเห็นว่าเรื่องสุดท้ายจัดการเรียบร้อยดีแล้ว ฉินหมิงจึงกล่าวคำอำลากับพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ณ ที่ตรงนี้ เฉียนไฉวางตะเกียบลง สืบเท้าไปถึงเบื้องหน้าฉินหมิงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้ามือของเขามากุมไว้พร้อมเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง…ท่านจะกลับมาหรือไม่?” “หลังจากนี้ไว้ท่านเกษียณราชการหวนคืนสู่บ้านเกิด จะแวะไปเยี่ยมเยือนข้าที่นั่นก็ย่อมได้” ฉินหมิงยิ้มพลางผลักเขาออกเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวและเดินออกไป แต่แ

“แน่นอน ท่านเอาไปได้เลย” กวนเยว่ไม่รู้แผนการของฉินหมิง แต่ไม่ว่าอย่างไร หากได้เป็นอ๋องผู้ครองหัวเมืองของทางนั้นแล้ว แผนที่ย่อมเป็นของสำคัญอย่างแน่นอน “สมกับเป็นภรรยาที่แสนดีของข้า” ฉินหมิงปลื้มปริ่มในใจ ดึงมือของกวนเยว่มากุมไว้ก็เอ่ยชื่นชมนางพร้อมรอยยิ้ม “ใครเป็นภรรยาที่แสนดีของท่านกัน? ท่านยังมิได้ส่งเกี้ยวแปดหามมาสู่ขอข้าสักหน่อย” “เรื่องนี้มิต้องรีบร้อย ไว้ข้าลงหลักปักฐานในหลิ่งหนานให้มั่นคงก่อน หาเงินให้ได้แล้ว ข้าจะรับเจ้ามาเป็นภรรยาแน่” ฉินหมิงที่มือซุกซนอยู่ไม่นิ่ง แอบเอื้อมไปโอบไหล่ของกวนเยว่ไว้ กวนเยว่สะบัดหนีแค่ไม่กี่ที ก็มิได้ขยับตัวแล้ว หลังจากเงียบงันอยู่นานครู่ใหญ่ กวนเยว่ก็เอ่ยขึ้นมาทันทีว่า “ข้าได้ยินว่าเซียวฉีเหนียนผู้ว่าการเมืองเหลียงกว่าง เป็นญาติห่าง ๆ ของเซียวซูเฟย” “แค่นี้ยังต้องเดาด้วยหรือ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์หลังจากได้อำนาจ ต่อให้เป็นสุนัขในเรือนของสกุลเซียว นางก็พร้อมจะจัดแจงให้เข้ามากินเสบียงหลวงในราชสำนักแล้ว” ได้ยินว่าอีกฝ่ายสกุลเซียวเหมือนกัน ฉินหมิงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย “ท่านไม่กลัวหรือ?” “กลัวสิ เพราะแบบนี้ถึงต้องให้เจ้ามาปกป้องข้า”

ฉินหมิงพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ ดูเหมือนนอกจากบิดาที่ไม่ได้อยากมีคนนั้นแล้ว ความเหน็ดเหนื่อยที่ตนเองตรากตรำทำงานให้ราชสำนักมาหลายปี ยังพออยู่ในสายตาของใครหลาย ๆ คนบ้าง “ขอบใจทุกท่านยิ่งนัก” เขามิได้แสดงท่าทีถ่อมตัว แต่เดินลงมาจากรถม้าอย่างมั่นใจ ประสานมือคารวะต่อขุนนางทุกคน ณ ที่ตรงนั้น ด้วยวันนี้เป็นการอำลาส่วนตัว บรรดาศัตรูคู่อาฆาตของฉินหมิง รวมถึงขุนนางฝ่ายเซียวซูเฟยจึงมิได้มาร่วมส่ง ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่บนท้องถนนก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บางคนมิใช่ขุนนางด้วยซ้ำ เป็นแค่ข้าราชการชั้นผู้น้อยเท่านั้นเอง “กินอิ่มแล้ว ออกไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า” ท่ามกลางฝูงชน เฉินซื่อเม่ากลั้วหัวเราะพลางหยัดกายขึ้นยืน ถึงราชสำนักจะให้พิธีส่งอำลาไม่ได้ แต่เขาให้ได้ ขุนนางที่อยู่ด้านหลัง แต่ละคนทยอยวางถ้วยชาในมือและตะเกียบลง เดินตามขบวนรถไปด้วยความสมัครใจ มองดูบรรยากาศครึกครื้นนี้แล้ว ฉินหมิงพลันนึกประโยคหนึ่งขึ้นมาได้ อย่ากังวลหากทางข้างหน้าไร้คนรู้ใจ ในใต้หล้าใครเล่าไม่รู้จักท่าน กวนเยว่คล้องแขนฉินหมิงไว้ ผุดยิ้มอย่างปลาบปลื้มยินดียิ่งกว่าเขาเสียอีก “ฉินอ๋องของหม่อมฉ

“เรื่องอะไรหรือ?” “เกิดโรคระบาดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ หมู่บ้านกว่าสามสิบแห่งได้รับผลกระทบ แม้แต่เมืองหลินเจียงรวมถึงอำเภอในเมืองอีกหลายแห่ง ล้วนมีคนป่วยเป็นโรคระบาดทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ” “จากการตรวจสอบของพวกกระหม่อม บัดนี้บริเวณรอบเมืองหลินเจียงคนที่ป่วยเป็นโรคระบาด มีจำนวนมากกว่าหนึ่งพันคนแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ได้ยินเช่นนี้ หัวใจของฉินหมิงพลันหนักอึ้งขึ้นมาทันที! กองทัพยังไม่ทันได้จัดตั้งค่ายทหารนอกเมือง โรคระบาดก็เกิดขึ้นก่อนแล้ว มิหนำซ้ำยังแพร่กระจายขยายเป็นวงกว้างถึงเพียงนี้อีก แบบนี้จะไม่บังเอิญเกินไปหน่อยหรือ ยิ่งไปกว่านั้นยังเกิดแค่ภายในเขตพื้นที่การปกครองของฉินหมิงด้วย หากคลี่คลายสถานการณ์นี้ไม่ได้ เกรงว่าตนเองมาถึงหลิ่งหนานครานี้ จะถูกเล่นงานถึงตายตั้งแต่ด่านแรกแล้ว “ยามนี้คนพวกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?” “ทุกหมู่บ้านที่พบการระบาดของโรค ได้ถูกสั่งปิดตายพื้นที่เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ไม่อนุญาตให้พวกเขาก้าวเท้าออกมาแม้แต่ก้าวเดียว” ซ่งติ้งเซิงยังคงใช้วิธีการควบคุมโรคระบาดตามแบบแผนโบราณสมัยยุคศักดินา เมื่อเกิดโรคระบาด สิ่งแรกที่ต้องทำคือการควบคุมพื้นที่ หากแพร่กระจายออกไปอีก ก็

“ดูจากคุณธรรมของเจ้า ดีร้ายอย่างไรก็เป็นคนที่เคยได้รับเกียรติว่าเป็นผู้นำการบุก”ฉินหมิงกลอกตาใส่เขาไปทีหลิวฉ่วงเป็นคนกล้าหาญบ้าระห่ำ เคยได้รับเกียรติยกย่องเป็นผู้นำการบุกด้วยซ้ำไปในสนามรบบรรดาความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมีเพียงไม่กี่อย่างก็คือเป็นนำการบุกทะลวงแนวข้าศึก สังหารแม่ทัพศัตรู และการบุกชิงธงความหมายของผู้นำการบุกก็คือ การพุ่งตัวไปอยู่ด้านหน้าสุดในขณะทำศึกสงครามคนที่ไต่ขึ้นหอประตูเมืองได้โดยไม่ตาย ถึงจะได้รับเกียรติยศว่าเป็นผู้นำการบุกนี่คือวิธีเลื่อนขั้นที่เร็วที่สุดของทหารผู้น้อยที่ไม่มีเส้นสายหนุนหลัง และเป็นวิธีการที่เสี่ยงอันตรายมากที่สุดด้วยคนที่เป็นผู้นำการบุก หลังจากขึ้นไปบนหอประตูเมืองได้แล้ว สิ่งที่รอพวกเขาอยู่เบื้องหน้าคือการกระหน่ำแทงทะลวงของหอกทวนจำนวนนับไม่ถ้วน นี่ถือว่าเบาที่สุดแล้วบางครั้งอาจถูกสาดด้วยน้ำเดือดจัดหรือแม้แต่ทองหลอมร้อน ๆ หรือบางทีอาจจะถูกแผ่นไม้ที่เต็มไปด้วยตะปูแหลมทุบลงมา…ดังนั้นจึงยากนักที่จะมีคนรอดชีวิตมาได้แต่ขอแค่รอดชีวิตกลับมาได้ คุณูปการก็ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วหลิวฉ่วงเคยได้รับเกียรติยศนี้มาแล้วหลายครั้ง ถึงได้รับเลื่อน