Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 11 - Bab 20

พวกเขาไม่ได้ปิดบังอะไร เฉาชวนเป็นคนเอ่ยปากขึ้นก่อน“องค์ชาย หลิ่งหนานยากจนข้นแค้นที่สุด พวกเราจะไปทำอะไร?”หวู่ชิงเหย่กล่าวว่า“ค่ายทหารอู่เวยอยู่ที่เมืองหลวงยังมีราชสำนักคอยจัดหาเสบียงให้ หากไปหลิ่งหนานแล้ว แม้แต่ข้าวยังไม่มีจะกิน!”ฉินหมิงพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามต่อไปว่า“ยังมีอีกหรือไม่?”หลิวฉ่วงก็ไม่ได้ปิดบังเช่นกัน เอ่ยปากถึงปัญหาที่สำคัญที่สุดออกมาโดยตรง“พวกเรากับท่านไม่คุ้นเคยกัน”“เป็นไปไม่ได้ที่จะต้องทิ้งตำแหน่งในเมืองหลวง ไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเพื่อท่าน”ตอนนี้ฉินหมิงไม่ใช่แม้แต่องค์รัชทายาทแล้วผู้มีสายตาเฉียบแหลมล้วนมองออกว่าเขาถูกลดขั้นไปยังหลิ่งหนานก่อนจะไปยังคิดจะพาค่ายทหารอู่เวยที่ไม่คุ้นเคยกับเขาไปด้วยหากอีกฝ่ายยอมตามเขาไปโดยไม่มีคำบ่นแม้แต่น้อย นั่นสิถึงจะเรียกว่าแปลกฉินหมิงส่ายหน้าเล็กน้อยแต่ในเมื่อเขาได้ค่ายทหารอู่เวยมาแล้ว ก็จะปล่อยมือไปไม่ได้ในใจของเขาเริ่มคิดถึงเรื่องการแยกค่ายทหารอู่เวยแล้วผลไม้ที่เด็ดมาโดยใช้กำลังบังคับอาจไม่หวาน แต่มันก็ช่วยดับกระหายได้นี่คือวิธีสุดท้าย คือแยกพวกเขาออกจากกัน แล้วผนวกรวมเข้ากับสามหน่วยพิทักษ์ของตนเอง

“เริ่มงานเลี้ยง!”เมื่อฉินหมิงได้นั่งลงบนที่นั่งหลักของกองคาราวานสินค้าหนานหยางแล้วขันทีน้อยที่อยู่ด้านหลังก็รีบตะโกนเสียงดังไปยังที่ไกล ๆ สุราและอาหารเลิศรสนานาชนิดถูกยกขึ้นมาเดิมทีหลังจากเริ่มงานเลี้ยงแล้ว จะต้องเป็นฮ่องเต้เฉียนที่กล่าวสรุปผลสำเร็จในครั้งนี้แล้วถือโอกาสชื่นชมกองคาราวานสินค้าหนานหยาง กล่าวคำพูดตามมารยาท และแสดงความคาดหวังที่จะร่วมมือกับพวกเขาต่อไปในครั้งหน้าแต่บรรยากาศในวันนี้มันผิดปกติไปนานแล้วฉินหมิงนั่งอยู่บนที่นั่งหลักของกองคาราวานสินค้าหนานหยางฮ่องเต้เฉียนก็ย่อมไม่สามารถเอ่ยปากชื่นชมได้อีกต่อไปพระองค์ทรงแค่นเสียงเย็น แล้วตรัสโดยตรงว่า“เริ่มการประชันบทกวีได้!”“พ่ะย่ะค่ะ!”ซุนเหลียนอิงรีบเดินออกมาข้างหน้า“วันนี้เป็นวันมงคล การค้าขายระหว่างกองคาราวานสินค้าหนานหยางกับต้าเฉียนของเราได้สิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์”“ในเมื่อจัดงานเลี้ยงแล้ว ก็ย่อมมีเงินรางวัลและการประลองเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเพิ่มบรรยากาศในการดื่มสุราให้แก่ทุกท่าน!”“วันนี้ราชสำนักจะมอบเงินห้าหมื่นตำลึงเป็นรางวัล ทุกท่านสามารถประชันบทกวีและประลองยุทธ์ ผู้ที่คว้าตำแหน่งสุดยอดฝีมือฝ่ายบุ๋น

“เจ้าออกจากราชสำนักไปแล้ว ก็อย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนักอีก”“เซียวผิงซานจัดงานเลี้ยงก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ครั้งแรกย่อมเกิดข้อผิดพลาดได้...”ฮ่องเต้เฉียนทรงเตรียมที่จะประนีประนอมฉินหมิงคุ้นเคยกับลูกไม้เช่นนี้ดีอยู่แล้วตาเฒ่านี่ ตอนนี้รู้จักรุกด้วยการถอยแล้วหรือ?ฝันไปเถอะ!“ลูกเห็นว่า นี่เป็นเรื่องง่าย ๆ ไม่ควรจะทำผิดพลาด!”“แต่ในเมื่อทำผิดพลาดแล้ว ก็ต้องยอมรับ หากไม่ลงโทษอย่างหนัก มิใช่ว่าจะทำให้ต้าเฉียนของเราต้องเสียทั้งหน้าตาเสียทั้งชื่อเสียงต่อหน้าแคว้นต่าง ๆ ในแถบหนานหยางหรอกหรือ!”เซียวซูเฟยโมโหอย่างยิ่ง“ใครบ้างจะไม่เคยทำผิดพลาด? เจ้าอย่าได้จู้จี้จุกจิกกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ยอมปล่อย!”“ท่านว่าใครบ้างจะไม่เคยทำผิดพลาดหรือ?”ช่างถามถูกคนจริง ๆ !ฉินหมิงแสยะยิ้มแล้วกล่าวว่า“บังเอิญนัก ข้าทำงานมาหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยทำผิดพลาดเลย”เซียวซูเฟยเงียบไปฮ่องเต้เฉียนก็ทรงเงียบไปเช่นกันก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกตเลยว่า เจ้าเด็กนี่รับมือยากถึงเพียงนี้นับตั้งแต่ที่ฉินหมิงสละตำแหน่งองค์รัชทายาทไป ก็เหมือนกับได้ปลดปล่อยตัวเองออกมาไม่เห็นใครอยู่ในสายตาที่แ

ความสัมพันธ์ระหว่างเย่โส่วเจียงและกวนเจิ้นซานนั้นดีมาก ทั้งสองฝ่ายต่างเป็นแม่ทัพผู้รักษาการณ์ในเขตแดน ต่างก็ชื่นชมซึ่งกันและกัน เมื่อรู้ถึงสถานการณ์ของตระกูลกวนในปัจจุบัน เขาก็ไม่ต้องการที่จะซ้ำเติมให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีกแต่ฉินหมิงกลับดึงดันที่จะส่งกวนเยว่ขึ้นไปแล้วเย่โส่วเจียงจะลงมือได้อย่างไรกัน?“แม่ทัพเย่ ท่านไม่อยากรู้หรือว่า เหตุใดกวนเยว่จึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่?”เมื่อเผชิญกับคำถามของเย่โส่วเจียงฉินหมิงไม่มีความละอายใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับเอ่ยปากถามเขากลับไปในใจของเย่โส่วเจียงหนักอึ้ง เขานึกถึงเงินสองหมื่นห้าพันตำลึงนั้นแล้วก็นึกถึงข่าวที่แพร่สะพัดในราชสำนักเมื่อไม่นานมานี้ กล่าวว่าฉินหมิงได้รับช่วงต่อค่ายทหารอู่เวย แต่ต้องเลี้ยงดูเองเมื่อนำมารวมกับการที่กวนเยว่ยืนอยู่ที่นี่ในวันนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะกระจ่างแจ้งแล้ว“เสี่ยวเยว่ ข้าขอถามเจ้า วันนี้เจ้ามาที่นี่เพื่อต้องการเงินเหล่านั้น จะนำไปทำอะไร?”“ค่ายทหารอู่เวยเจ้าค่ะ”ริมฝีปากสีแดงสดของกวนเยว่ขยับเบา ๆ เอ่ยออกมาสามคำอย่างช้า ๆ การเคลื่อนไหวของเย่โส่วเจียงพลันแข็งทื่อไปชั่วขณะเมื่อมองไปยังฉิน

“เอาละ ไม่ต้องปฏิเสธข้าหรอก ข้าได้ส่วนแบ่งก้อนใหญ่ไปแล้ว เหล่าพี่น้องก็ต้องได้ส่วนแบ่งเช่นกัน”ฉินหมิงผลักพวกเขาออกไปส่วนตัวเองก็พากวนเยว่ขึ้นรถม้าเวลานี้ดึกมากแล้ว เขาเตรียมจะส่งคนไปรับของจากเฉียนไฉในวันพรุ่งนี้เมื่อนั่งอยู่ในรถม้า กวนเยว่ยังคงรู้สึกผิดที่ทำให้เย่โส่วเจียงบาดเจ็บเมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง ฉินหมิงก็ค่อย ๆ วางมือลงบนไหล่ของนาง แล้วโอบนางเข้ามาในอ้อมแขนดูเหมือนว่ากวนเยว่จะยังคงจมอยู่กับความรู้สึกผิด ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรฉินหมิงพลันยิ้มแล้วกล่าวว่า“เจ้าควรจะดีใจนะ”“ดีใจเรื่องอะไร?”กวนเยว่เงยหน้าขึ้นมองฉินหมิงด้วยความสงสัย“ดีใจที่เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ก็ยังมีสหายเก่าบางคนที่ยังจดจำท่านอากวนได้”“ท่านรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่ว่า หลังจากที่หม่อมฉันขึ้นไปแล้ว จะใช้วิธีนี้เอาชนะการประลอง?”กวนเยว่เป็นเด็กสาวที่ฉลาดหลักแหลมอย่างยิ่งฝีมือของนางไม่ได้ถือว่าแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาคนที่อยู่ในที่นั้นแม้กระทั่งสิบอันดับแรกก็ยังไม่ติดที่กล้าขึ้นไป ก็เป็นเพราะความภาคภูมิใจของตระกูลกวนของพวกนางที่คอยค้ำจุนอยู่แต่ฉินหมิงไม่ใช่คนตระกูลกวน และก็ไม่ได้มี