Semua Bab ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว: Bab 61 - Bab 70

“ไป!”“หม่อมฉันเองก็ไปด้วย”คราวนี้เสียงเสนาะใสกังวานสายหนึ่งดังขึ้นภายในรถม้าอย่างฉับพลันเป็นกวนเยว่ที่คอยฟังคำสั่งของฉินหมิงมาโดยตลอดมองดูฉินหมิงจัดการทรัพยากรในท้องถิ่นอย่างสุขุมเยือกเย็นเพื่อรับมือกับโรคระบาดในตอนนี้ภายในดวงตานางทอประกายดุจดวงดาราเล็กๆสมเป็นบุรุษที่ตนเลือก ท่าทางเช่นนี้หล่อเหลาจริงๆ“ไม่ได้”ฉินหมิงปฏิเสธโดยไม่ยั้งคิดไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนสามารถติดไข้ทรพิษได้ แต่กวนเยว่ไม่ได้“เพราะเหตุใด?”กวนเยว่เบ้ปาก นางเป็นหญิงสาวหยิ่งทระนงคนหนึ่ง ไม่ชอบเป็นภาระผู้อื่นในขณะที่ทุกคนกำลังขะมักเขม้นกับการรับมือโรคระบาดตนเองกลับนั่งอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง ไม่ทำอันใดทั้งสิ้น นางคิดว่าตนเองไม่คู่ควรยืนเคียงข้างฉินหมิง“ไม่ได้ก็คือไม่ได้”ฉินหมิงพูดอย่างรำคาญหนึ่งประโยค ขยิบตาให้หลิวฉ่วงทีหนึ่งหลิวฉ่วงโคลงศีรษะ สืบเท้าขึ้นมาอยากเกลี้ยกล่อมกวนเยว่กวนเยว่กลับพูดอย่างดื้อรั้น“พวกเขาล้วนสามารถไปได้ หม่อมฉันเองก็ไปได้เพคะ”“เอาเช่นนี้แล้วกัน รอได้รับวัคซีนชุดที่สาม เจ้าค่อยมา”ฉินหมิงครุ่นคิด เสนอความคิดประนีประนอมอย่างหนึ่งออกไปผลข้างเคียงของวัคซีนรอบที่สามจะต้องลดลงม

คิดได้ดังนี้ ฉินหมิงหยิบยาขวดเล็กหลายขวดแล้วออกเดินทางนี่คือวัคซีนที่เขาใช้วิธีสุ่ยเหมียว ทำให้มีผลข้างเคียงรุนแรงที่สุดเพราะไม่สะดวกเก็บรักษา เขาต้องรีบเดินทางไปให้ทันถึงจะสามารถเล่นงานเซียวฉีเหนียนได้ฉางไป๋ซานและหลิวฉ่วงเตรียมทหารไว้ตั้งนานแล้วหลังซ่งติ้งเซิงออกคำสั่ง ก็ขับรถม้าพาฉินหมิงออกเดินทางรอนแรมทั้งวันคืนโดยไม่หยุดพัก มุ่งหน้าไปยังเมืองเซี่ยซาของเขตหูกว่าง“หยุด!”มาถึงเขตรอยต่อระหว่างสองเมือง ฉินหมิงถูกทหารรักษาการณ์ขวางไว้ไม่ผิดไปดังคาด“ราชรถของฉินอ๋องนี้พวกเจ้าเองก็กล้าขวางกระนั้น?”ฉางไป๋ซานกระโดดลงจากรถม้า ร้องตะโกนบอกพวกเขาเสียงดังทีหนึ่งจากนั้นหยิบหนังสือผ่านด่านออกมานี่คือขั้นตอนที่จำเป็นต้องทำในยุคสมัยศักดินาเพราะผู้ปกครองในยุคสมัยศักดินาไม่ชอบให้ราษฎร์ออกเดินทางไปทุกหนแห่งนั่นอาจทำให้เกิดคนเร่ร่อนมากมาย ทั้งยังสร้างความวุ่นวายนี่ทำให้ราษฎร์โดยส่วนมากล้วนอาศัยอยู่ในถิ่นฐานเดิมต้องการไปเขตอื่น ก็ต้องมีหนังสือผ่านด่านของทางการแน่นอน สิ่งเหล่านี้สำหรับฉินหมิงนั้นง่ายมากหลังได้เห็นตราประทับขนาดใหญ่ของราชสำนักแล้ว ทหารหลายคนที่นี่ลังเลเล็กน้อย

ทำเช่นนี้ไม่ใช่เพราะฉินหมิงใจแคบจริงๆสำคัญคือชาติก่อนและชาตินี้ ผลงานมักถูกคนอื่นแย่งไปในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องพูดให้ชัดเจนตั้งแต่แรกอย่าให้ถึงตอนนั้นคนรู้สึกซาบซึ้งใจแต่หาตัวคนไม่พบมองเห็นฉินหมิงร้องหาพรรคพวกอยู่ที่นี่ ท่าทางคล้ายต้องการพังทลายกำแพงของพวกเขาให้ได้ก็มิปานทหารรักษาการณ์หลายคนกลัวมากหลิวฉ่วงลงจากรถม้า มาหยุดเบื้องหน้าพวกเขา กำหมัดเท่ากระสอบทรายแน่นแล้วพูดว่า“ข้าว่าพวกเจ้าเหล่านี้ช่างดื้อรั้นโดยแท้!”“ฟังเซียวฉีเหนียน พวกเจ้าก็รอคอยความตายเถอะ!”“รีบไสหัวไป!”หลิวฉ่วงพูดแล้วก็เตรียมถลันเข้าไปภายในเหล่าราษฎร์ต่างพากันสนับสนุนทั้งยังไม่ใช่ทหารรักษาการณ์ทุกคนอยากขัดขวางทว่าเพิ่งเข้าใกล้ก็ถูกชกล้มลงบนพื้น ผ่านไปนานแล้วก็ยังลุกขึ้นไม่ไหวดังนั้นฉินหมิงจึงพาคนหนึ่งกลุ่มเข้าไปในเมืองเซี่ยซาภายในเมืองเซี่ยซา โรคระบาดใกล้จะควบคุมเอาไว้ไม่ได้แล้วได้เห็นภาพนี้ ฉางไป๋ซานรู้สึกผิดอยู่บ้าง“ท่านอ๋อง ปล่อยให้คนภายนอกเข้ามา โรคระบาดจะต้องแพร่กระจายออกไปภายในระยะเวลาอันสั้นแน่”“หากมีคนตายมาก พวกเราถูกเซียวฉีเหนียนเล่นงานกลับจะทำเช่นไร?”“ไม่ตาย

ฉินหมิงโบกมือ เตรียมออกไปรับดูแลเรื่องโรคระบาดต่อฉางไป๋ซานเอ่ยถามอยู่ทางด้านหลัง“ท่านอ๋อง ตีตายไปจะทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?”“ตายไปก็ดี นั่งครองตำแหน่งในที่ดินศักดินาของข้าแต่ไม่ทำอันใด ทำเสียจนโรคระบาดลุกลามใหญ่โต เขาไม่ตายแล้วใครสมควรตาย?”ฉินหมิงคิดหาเหตุผลไว้ดีแล้วต่อให้ราชสำนักตรวจสอบ เขาก็ไม่จำเป็นต้องแก้ตัวไข้ทรพิษระบาดหนัก ใต้เท้าเซียวโชคร้ายติดเชื้อ หลังตายไปก็ถูกเผาศพ ไม่มีหลักฐานหรือพยาน แล้วใครจะกล้าตัดสินว่าเขามีความผิด?“ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“อืออืออือ! อืออือ! อืออือ!”ในตอนนี้เอง เซียวฉีเหนียนที่กำลังดิ้นรนรีบร้องเสียงดังออกมาเขากลัวขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆทีแรกคิดว่าฉินหมิงจะขู่ตนเองแต่ได้เห็นท่าทางของเขา นี่คือจะเอาชีวิตคนจริงๆ!ฉางไป๋ซานดึงผ้าออก พูดอย่างรำคาญ“จะทำอันใด?”“อย่าตีอีกเลย ข้าเขียน ข้าเขียน!”“รับปากแต่แรก ไฉนเลยจะมีเรื่องมากเพียงนี้ ใช่แล้ว...”ฉางไป๋ซานนึกเรื่องบางอย่างขึ้นได้ในตอนนี้เอง จู่ๆ เขาก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบสีเขียวอมฟ้าใบเล็กออกมาหลังเปิดผนึกแล้ว ยัดขวดนั้นเข้าไปใกล้จมูกของเซียวฉีเหนียนแล้วเขย่าเบาๆ“เจ้าติดไข้ทรพิษแล้ว หากอย

“ท่านไม่เปิดโปงกระหม่อมหรือ?”“อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้”“เช่นนั้นกระหม่อมติดไข้ทรพิษแล้วยังมีทางรักษาหรือไม่?”“มี”ฉินหมิงเอ่ยปากอย่างจริงจังฉางไป๋ซานทางด้านข้างเผยสีหน้างุนงง“ท่านอ๋อง นี่ท่านหมายความว่า...?”เสียเวลาไปมากถึงเพียงนี้ เดินทางมายังเมืองเซี่ยซาเป็นพิเศษไม่ใช่เพื่อจัดการเซียวฉีเหนียนหรอกหรือ เช่นนั้นพวกเขามายังมีประโยชน์อันใด?“เช่นนี้นี่เอง”ร่างกายเซียวฉีเหนียนแข็งทื่อไป แม้ว่าไม่เข้าใจสถานการณ์แต่รู้ว่าตนเองไม่ต้องตายแล้ว ใบหน้าสะท้อนแววดีใจ เช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นจากพื้นฉินหมิงเดินทางมาเที่ยวนี้ ไม่ใช่ยอมทุ่มเทเพียงเพื่อจัดการเซียวฉีเหนียนนั่นฟุ่มเฟือยเกินไป“ข้าถามเจ้า ราชสำนักส่งงบประมาณช่วยบรรเทาภัยพิบัติมามากน้อยเพียงใด?”“...หนึ่งแสนตำลึงกระมัง”หลังพูดถ้อยคำนี้ออกไปภายในเบ้าตาบวมเปล่งของเซียวฉีเหนียน ดวงตาเล็กๆ เหลือบมองสีหน้าของฉินหมิง คล้ายกำลังรู้สึกผิด“หนึ่งแสนตำลึงกระมัง? เจ้าเป็นผู้ว่าการหูกว่าง ไม่รู้ว่าราชสำนักมอบเงินให้มากน้อยเพียงใดกระนั้น?”“ข้าบอกเจ้า ไข้ทรพิษสามารถเอาชีวิตรอดได้ แต่ก็ต้องมีคนดูแล เจ้าดูว่าจวนในตอนนี้ นอกจากคน