All Chapters of สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2): Chapter 21 - Chapter 30

(ภาค 2) บทที่ 22 เกิดใหม่เป็นลูกชายของตัวร้าย ตอนตื่นขึ้นมา ภาพตรงหน้าไม่คุ้น มองซ้ายมองขวา ทุกอย่างดูหรูหราระยิบระยับตาไปหมด เครื่องเงินประดับอัญมณีแวววาว กรอบรูปทองคำ ผ้าม่านลวดลายสวยหรู บ้านของเขาร่ำรวยตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าบอกนะ พ่อแม่ขุดสมบัติที่ฝังอยู่ใต้ดินขึ้นมาใช้ ...ใช่ซะที่ไหน! ถ้ามีพ่อแม่ก็คงดี แต่ ตั้งแต่จำความได้ ก็ถูกทิ้งไว้ที่หน้าศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ยังเรียนมัธยมปลายได้เพราะเงินทุน บวกกับเงินจากงานพิเศษ เพราะฉะนั้น ห้องที่หรูหราแบบนี้คงมีแค่ในความฝันเท่านั้น คิดพลางยกมือขึ้นมาหยิกแก้มเพื่อปลุกให้ตัวเองตื่นจากฝันหวาน แม้ว่าจะเสียดายนิดๆ ก็ตาม แต่ทันใดนั้นก็ต้องร้อง ‘เอ๊ะ’ ด้วยความแปลกใจ (แก้มนิ่มเหมือนก้อนโมจิเลย!) มือน้อยยกขึ้นบีบแก้มอีกครั้ง ยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิม “แว้ อุแว้!!” หือ...เสียง!? ไหงเสียงที่เพิ่งแตกหนุ่มของเขา ถึงได้กลายเป็นเสียงน่าเกลียดของเด็กทารกแบบนี้

(ภาค 2) บทที่ 24ป่าป๊ากลับมาแล้ว (1) ในวันเกิดอายุครบหนึ่งขวบ ในห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยกล่องของขวัญ เจ้าตัวจิ๋วนั่งแหมะบนพื้น แหงนหน้ามองภูเขาของขวัญที่กองพะเนินสูง ดวงตาสีฟ้ากลมโตไม่เพียงเปล่งประกายอย่างตื่นเต้น ปากเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มยังมีน้ำลายยืดย้อยออกมาด้วยอย่างควบคุมไม่ได้ (ว้าว ของขวัญละ) ชีวิตในชาติที่แล้ว ของขวัญที่ได้รับในวันเกิด หากไม่ใช่ผ้าพันคอเก่าๆ ก็เป็นกระเป๋านักเรียนมือสอง ทว่าพอเกิดมาเป็นลูกชายของซีเอล คาร์ริสได้รับของขวัญมากมายจากท่านลุงท่านป้า ส่วนท่านปู่กับท่านตา หลังจากค้นพบว่าคาร์ริสมีความสนใจของแวววาวอย่างอัญมณีกับทองคำ พวกเขามักจะแข่งขันความอู่ฟู่เพื่อเอาใจหลานชายคนนี้ ของเล่นที่ซื้อมาฝากล้วนประดับด้วยอัญมณีหรือไม่ก็ทำมาจากทอง แต่สำหรับซีเอลที่เป็นหม่าม้า คาร์ริสยังเด็กเกินกว่าจะแยกระหว่างของมีค่ากับของเล่น ฝ่ายนั้นจึงเก็บของล้ำค่าทั้งหมดลงหีบสมบัติแล้วล็อกอย่างแน่นหนา เขาเคยประท้วงด้วยการลงไปดีดดิ้นบนพื้น พร้อมกับเบะปากร้องไห้โฮ ตอนแรกค่อนข้างขุ่นเคืองเลยทีเดียวที่

(ภาค 2) บทที่ 26ป่าป๊าช่างน่าผิดหวัง ภายในห้องรับรองเงียบกริบ เมื่อริคาร์โดอุ้มเด็กชายวัยสองขวบกว่าเดินเข้ามา ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีขาวสว่างมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของริคาร์โด ทั้งสีหน้าทั้งสายตาของชายหนุ่ม แสดงถึงความงุนงงและไม่อยากเชื่อ ขณะเดียวกัน ดวงตากลมโตของคาร์ริสจ้องมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ซีเอล ถึงก่อนนั้นจะบอกว่าไม่ได้อยากเจอ แต่พอได้พบกันจริง เขากลับตื่นเต้นและคาดหวัง ตั้งแต่อยู่ในท้อง ซีเอลมักเล่าเรื่องของไคล์เดนให้ฟังเสมอ พอได้เจอไคล์เดนตัวจริง ก็รู้สึกว่าหน้าตาของอีกฝ่ายไม่ได้แย่ เรือนผมสีขาวสว่างแบบเดียวกับคาร์ริส แถมหน้าตายังคล้ายๆ กันอีก ทันใดนั้น เด็กน้อยพลันสะดุ้งเมื่อเห็นแผลเป็นตรงหางคิ้วของไคล์เดน จู่ๆ ก็เกิดความเห็นใจขึ้นมา ไคล์เดนต้องผ่านศึกเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่ในสนามรบ เพื่อเอาชีวิตรอดกลับมาหาซีเอล แม้ว่าสองปีหลังจะไม่เขียนจดหมายตอบกลับซีเอลเลย แต่คงมีเหตุผลในแบบของไคล์เดนหรือเปล่า หรือเขาไม่ควรโกรธผู้ชายคนนี้ ถึงยังไงก็เป็นป่าป๊าของเขา ระหว่างคิดอย่า

(ภาค 2) บทที่ 28เป้าหมายของคนสวย...คืออะไร? ตั้งแต่คนรับใช้ชุดใหม่เข้ามาทำงานในคฤหาสน์ ก็ล่วงเลยมาแล้วสามสี่วัน แต่ริคาร์โดก็ยังไม่ได้เจอดาร์เรียน หากดาร์เรียนมีนิสัยปอกลอกอัลฟ่าอย่างที่คนอื่นลือกัน ฝ่ายนั้นต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาที่เป็นทั้งอัลฟ่าและผู้สืบทอดตำแหน่งมาร์ควิส อย่างไรก็ตาม หากดาร์เรียนมีเจตนาเข้าหาเขาอย่างไม่บริสุทธิ์จริงๆ ริคาร์โดก็ไม่ขัดข้องอะไร เพราะอีกฝ่ายมีสิทธิ์ทำแบบนั้น ทว่า การพบกัน(อีกครั้ง) ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยยามมองริคาร์โดให้ความรู้สึกห่างเหิน ราวกับไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับเขาแม้แต่น้อย และจากรายงานของลอร์ฟในสามสี่วันมานี้ ดาร์เรียนทำหน้าที่พ่อบ้านอย่างขยันขันแข็ง เหมือนว่าตั้งใจเข้ามาทำงานเป็นพ่อบ้านเท่านั้น ดาร์เรียน เทรย์เวอร์...มีเป้าหมายอะไรกันแน่ ท่ามกลางความคิดอันวุ่นวาย เสียงเคาะประตูดังขึ้น หลังจากนั้นลอร์ฟก็เข้ามารายงานเรื่องที่คาร์ริสตกบันได ริคาร์โดดึงสติกลับแล้วโพลงด้วยความเป็นห่วง “คาร์ริสเหรอ...บาดเจ็บตรงไหน อ

(ภาค 2) บทที่ 30ความจำเป็นของดาร์เรียนลมร้อนพัดมาเป็นระยะ นอกจากเป็นสัญญาณว่าเข้าสู่ต้นฤดูร้อน เผลอแป๊บเดียว ดาร์เรียนก็ทำหน้าเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของคาร์ริสร่วมสองเดือนแล้ว ค่ำคืนเงียบสงัด บนเตียงกว้างแสนนุ่มเต็มไปด้วยตุ๊กตา เด็กชายตัวน้อยนอนพลิกซ้ายทีขวาที ทันใดนั้นดวงตาคู่หนึ่งก็เปิดโพลงปวดฉิ้งฉ่อง...!ภายนอกเป็นเด็กสองขวบ แต่จิตวิญญาณข้างในคือเด็กนักเรียนมัธยมปลาย ต่อให้เด็กวัยนี้จะปัสสาวะรดที่นอนก็ไม่มีใครต่อว่า หากลึกๆ เขากลับรู้สึกกระดากใจ พอคิดถึงเรื่องนี้ ความรู้สึกตอนปล่อยรดใส่ผ้าอ้อมสมัยแบเบาะก็หวนเข้ามาในความทรงจำ ตอนนั้นลุกไปไหนมาไหนเองไม่ได้ แถมยุคนี้ไม่มีผ้าอ้อมสำเร็จรูปดูดซับของเหลว เขาปวดจนทนไม่ไหว เลยต้องปล่อยออกมาอย่างจนใจ ทุกครั้งที่ปล่อยหนักปล่อยเบา ศักดิ์ศรีของเขาเหมือนถูกทำลาย เพราะอย่างนั้น พอปล่อยออกมาแล้วเขามักจะร้องไห้โยเย เมื่อเข้าสองขวบ เขาก็ตั้งมั่นว่าจะไม่ปล่อยรดใส่ที่นอนอีก จึงบอกลูน่าให้เปิดประตูแง้มๆ ไว้ พอปวดกลางดึกจะได้ลุกไปเข้าห้องน้ำเองคาร์ริสในชุดนอนหมีลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาหนึ่งที ทั้งตบแก้มนุ่มยุ้ยอีกสองที ปลุกตัวเองให้ตื่นเต็มตาเสร็จแล้วก็ไต