Semua Bab สามีของตัวร้าย น่ารักเหมือนกันนะ (ภาค 1-2): Bab 41 - Bab 50

(ภาค 2) บทที่ 42เจ้าโบ้จอมอืดอาด (1) “...แล้วก็นะ แล้วก็ ดาเรียนวิ่งฟิ้ว ฟ้าวๆ แบบนี้ แล้วก็ช่วยคายิ้ดด้วย สุดยอดไปเยย!” ภายในห้องนั่งเล่น คาร์ริสยืนทำท่าปล่อยหมัดฟิ้วฟ้าวกลางอากาศ โดยมีลูน่ากับฟาร์เลียสนั่งตรงหน้า ตั้งอกตั้งใจฟัง “ว้าว จริงเหรอคะ ดาร์เรียนเก่งจังเลยนะคะ” ลูน่าตบมือรัวๆ พลางทำท่าตื่นเต้น ส่วนฟาร์เลียสขบขันกับท่าทางน่าเอ็นดูของเด็กน้อย เมื่อวานลูน่าลาพักในรอบสองปี ได้ออกไปเที่ยวเล่นในเมือง ได้กินขนมหวานอร่อยๆ และที่สำคัญ มีเวลาพักผ่อนเต็มที่ สีหน้าของเธอจึงค่อนข้างสดใสและผ่อนคลาย “กำลังคุยอะไรอยู่เหรอ” ดาร์เรียนเข้ามาในห้องจังหวะนั้นพอดีจึงเอ่ยถาม สองเท้าเล็กป้อมวิ่งตึกๆ เข้าไปหา “ดาเรียนมาแย้วเหยอ” “ข้ากลับมาแล้วครับ คุณชายน้อย” ดาร์เรียนตอบพลางนั่งย่องๆ ตรงหน้าเจ้าหนูน้อย “จากนี้ดาร์เรียนกับฟาร์เลียสต้องรบกวนคุณชายน้อยด้วยนะครับ” “อือ” เมื่อวานพอกลับไปที่บ้าน ดาร์เรียนปรึกษากับทุกคน บารอนคาร์สันเห็นด้วยกับข้อเสน

(ภาค 2) บทที่ 44เจอท่านตา สามวันต่อมา ริคาร์โดได้รับจดหมายตอบกลับจากมาร์ควิสลีวาน เนื้อหาระบุแค่วัน เวลาและสถานที่นัดพบ ด้วยเหตุนี้ ริคาร์โดจึงต้องเร่งมือจัดการกับงานด่วน และเตรียมพร้อมเพื่อหยุด ก่อนจะโอนงานให้กับเลขาส่วนตัวรับผิดชอบต่อ ไม่ทันไรก็ล่วงเลยมาหนึ่งเดือน ช่วงนี้ริคาร์โดไม่ได้เข้าใกล้ดาร์เรียน ทำเพียงเฝ้ามองห่างๆ แม้ในบางวัน อยู่ๆ เจ้าหลานชายก็จูงมือดาร์เรียนเข้ามาในห้องทำงานของเขา แล้วปล่อยฝ่ายนั้นทิ้งไว้ที่นี่ ส่วนตัวเองออกไปเล่นกับฟาร์เลียสและลูน่า อดคิดไม่ได้ว่าคาร์ริสทำตัวเป็นสะพานเชื่อมเขากับดาร์เรียนหรือเปล่า แต่ว่า หลานของเขาทั้งฉลาดทั้งน่ารักจริงๆ นั่นละนะ อย่างไรก็ตาม ระหว่างเขากับอีกฝ่ายก็ไม่มีอะไรคืบหน้า เฮ้อ... ริคาร์โดถอดหายใจก่อนกลับมานั่งโต๊ะทำงาน “ท่านริคาร์โดครับ” ลอร์ฟเดินเข้ามาพร้อมกับยกชาเข้ามาเสิร์ฟ แล้วกล่าวเข้าเรื่องสำคัญ “ประมาณสี่เดือนที่แล้ว ตระกูลเทรย์เวอร์มีโจรบุกเข้าบ้านจริงๆ ครับ จากรูปคดีเหมือนโจรธรรมดา แต่ความเสียหายที่ตระกูลเทรย์เวอ

(ภาค 2) บทที่ 46พันธะที่ถูกทำลาย ดาร์เรียนกลับมาคฤหาสน์ใหญ่พร้อมกับยาระงับอาการรัท[1] เพราะริคาร์โดรู้ตัวเร็วและยังดื่มยาทันท่วงที อาการของชายหนุ่มจึงสงบลงในเวลาไม่นาน ถึงอย่างนั้นกลับบอกให้ดาร์เรียนอยู่ต่อ “ท่านครับ เพื่อความปลอดภัยของท่าน ข้าควร...” “ดาร์เรียน” ดาร์เรียนอยากรีบๆ ออกจากที่นี่ ต่อให้ไม่สามารถได้กลิ่นของอัลฟ่า กระนั้นเขาก็เป็นโอเมก้าคนหนึ่ง อย่างไรก็ดี ริคาร์โดรั้งเรียกดาร์เรียนไว้ แถมน้ำเสียงยังเหมือนกับเคยรู้จักกันมาก่อน เพราะให้รู้สึกถึงความเศร้าและสิ้นหวัง ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเช่นนั้นกันล่ะ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนำยาระงับมาให้ริคาร์โด ดาร์เรียนแอบตื่นเต้นนิดหน่อยด้วย เหมือนว่าอยากชายหนุ่มกอดอย่างนั้นแหละ ดาร์เรียนยืนอยู่ตรงประตู กัดริมฝีปากด้วยความประหม่า “เจ้าไม่ได้กลิ่นข้าจริงเหรอ” คำถามแบบนี้อีกแล้ว? ทำไมริคาร์โดถึงพูดคล้ายว่ารู้จักเขามาก่อน ไม่สิ ต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ เพราะคนอย่างริคาร์โดไม่มีทางสร้างเรื่องโกหกขึ้นมา

(ภาค 2) บทที่ 48เยือนสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า (1) บารอนคาร์สันกำชับนักหนา ตอนอยู่คฤหาสน์ลูกัสตาร์ให้ทั้งสองตั้งใจทำงานของตนให้ดี บ้านเด็กกำพร้าเบียทริซ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางนี้ ทว่า เพราะสถานการณ์การเงินที่ย่ำแย่ ฟาร์เลียสอดห่วงเพื่อนๆ ในบ้านเด็กกำพร้าไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ถึงได้ทำใจกล้า ขอวันหยุดต่อหน้าริคาร์โด ริคาร์โดไม่เพียงอนุญาตให้ลาหยุด ยังสั่งให้หัวหน้าพ่อบ้านเตรียมอาหารสำหรับเลี้ยงเด็กๆ ไว้อีกมากมาย ในเช้าวันถัดมา รถม้าสองคันวิ่งออกจากคฤหาสน์ลูกัสตาร์มุ่งตรงมายังบ้านเด็กกำพร้าเบียทริซ ก่อนหน้านี้ ทางบ้านเด็กกำพร้าเบียทริซได้รับเอกว่าถึงการมาเยือนของริคาร์โด ‘ผู้อำนวยการเชอรีน’ ซึ่งเป็นทั้งพี่เลี้ยงและคุณครูสอนหนังสือให้กับเด็กๆ ได้พาเด็กทุกคนออกมายืนต้อนรับ เด็กทั้งหมดมีสิบกว่าคน อายุน้อยสุดคือเด็กแบเบาะที่ถูกทิ้งหลังคลอด อายุมากสุดคือเด็กวัยสิบสองสิบสาม แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กเล็กอายุไม่ถึงสิบขวบ หลังจากทำการต้อนรับ ‘แขกผู้มาเยือน’ พอเป็นพิธีเรียบร้อย พวกเด็กๆ ต่างแยกย้าย เด็กบางกลุ่มเดินตา

(ภาค 2) บทที่ 50ลักพาตัว (1) อย่างน้อย ข้อดีของข่าวลือระหว่างริคาร์โดกับดาร์เรียนก็ทำให้ขุนนางในท้องถิ่นที่เคยขัดแข้งขัดขาบารอนคาร์สัน ไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายบ้านเด็กกำพร้าเบียทริซชั่วคราว หากก็แลกมาด้วยสายตาที่จ้องจับผิดมากมาย ในขณะเดียวกัน ลอร์ฟรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง จึงเข้าร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์ สั่งทำนกหวีดพิเศษขึ้นมา ซึ่งในช่องเล็กๆ ของนกหวีดมีกระดาษม้วนอยู่ข้างใน ลอร์ฟนำสิ่งนี้มาให้คุณชายน้อยทั้งสอง “คุณชายน้อยทั้งสอง กรุณาพกสร้อยเส้นนี้ติดตัวไว้ตลอดด้วยนะครับ” ลอร์ฟบอกขณะคุกเข่าลงตรงหน้าคุณชายน้อยคาร์ริสเพื่อช่วยสวมสร้อยคอให้ คาร์ริสพยักหน้าแรงๆ “อือ” โลกเดิมที่จากมา ทั้งเด็กทั้งคนชราพกนกหวีดก็เพื่อใช้ขอความช่วยเหลือยามฉุกเฉิน แค่เห็นก็เข้าใจแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ในสายตาของคนอื่น คาร์ริสเป็นเพียงเด็กสองขวบ ลอร์ฟกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจจึงอธิบายเพิ่มเติม “คุณชายน้อยครับ หากเกิดเหตุฉุกเฉินให้เป่านกหวีดนี้ทันทีเลยนะครับ ในนกหวีดมีกระดาษอยู่ด้วย ท่านฟาร์เลียสใช้เวทมนตร์ได้ ข้าเลยใส่รูปนกสำหรับส่งข่าวสา