Semua Bab บ่วงเล่ห์บำเรอรัก: Bab 21 - Bab 30

แวซ็องผุดลุกขึ้นยืน เขามองเลยไปทางด้านหลังผู้หญิงสาวสวยแต่ไร้เสน่ห์ ทอดสายตามองน้องชายถึงจะไม่ได้คลานตามกันมาแต่ดิดิเย่ร์ก็ถือว่าเป็นน้องชายคนหนึ่ง แวซ็องไม่อยากทำอะไรรุนแรงเมื่อ ‘ออกัสตัส’ มีแค่ไม่กี่คนเขาอยากรักษาสถานภาพการเป็นพี่น้องไว้ ทำให้ยาวนานที่สุด ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกับเขาเพราะฉะนั้นมันไม่ใช่ปัญหาดิดิเย่ร์เสหลบตาวูบ เขาละอายใจเกินกว่าจะสู้หน้าพี่ชายความผิดของเขาเกิดขึ้นก็เพราะอารมณ์หึง หวงชั่ววูบ โชคดีที่แวซ็องหนีรอด เขาเลยไม่ต้องมีตราบาปไปจนตาย“ฉันขอโทษพี่ ฉันกำลังพยายามอยู่ พยายามทำให้ดีที่สุด”เสียงของดิดิเย่ร์อ่อนล้า แววตาของเขาหม่นเศร้าจนชายหนุ่มรุ่นพี่โกรธไม่ลง“เมื่อสุดทนก็ไม่ต้องทน! ออกัสตัสทะนงและไม่ยอมลงให้ใคร ยกเว้นคนที่เรารักแต่...เมื่อสายป่านตึง มันก็จะขาดคลายความตึงลงบ้างหากยังเหมือนเดิม...ตัดมันทิ้งเลย”ชายหนุ่มกล่าวเตือน...ภรรยาคนเดียวควบคุมไม่ได้ แล้วจะบริหารคนเป็นพันๆ ได้ยังไง ต่อให้รักก็เถอะเวลานี้แวซ็องพูดได้เพราะเขายังไม่ได้เผชิญหน้ากับปัญหาชวนปวดหัว เหมือนท

“น้องอิจฉาคุณพี่มากกว่า มีลูกชายสองคนที่เอางานเอาการทั้งคู่ น่าเสียดายนะคะที่เราไม่ได้ดองกัน” นางลองแย๊บๆ ไม่ได้พี่คนน้องก็ยังว่างหากมาดามแลงก้าสนใจ บุตรสาวมีดีแค่ให้นางมีความสุขแต่ไม่สามารถสร้างรายได้ให้กับครอบครัวได้ ยกเว้นแต่งออกไปกับสามีร่ำรวย“อืม...มันคงไม่ใช่วาสนาของฉัน ลูกฉันมันไม่รักดีเอง” นางยอมรับ บอกตามตรงก็คือ...นางโล่งใจด้วยซ้ำ เมเรียมาจากตระกูลดัง มีชื่อเสียงมาแต่บรรพบุรุษ แต่ในความเป็นจริงปูมหลังของครอบครัวนี้ ‘กลวง’ เพราะต้องรักษาหน้าตาในสังคมทั้งที่กำลังยอบแยบ...มีแต่รายจ่าย...ไม่มีรายรับเพิ่มเข้า เพราะทำตัวฟุ้งเฟ้อ อวดรวย ไม่รู้จักทำมาหากิน เป็นความลับที่ปิดกันให้แซ่ด!! มาดามเอมิลีจึงเร่งหาลูกเขยเพื่อให้ตัวเองกลับมาเชิดหน้าในสังคมได้อีกครั้ง ตอนแรกมาดามแลงก้าไม่ได้คิดอะไร เพราะนางเห็นว่าเสมอกันในเรื่องชาติตระกูล แต่พอแวซ็องมีเรื่อง นางจึงได้คิด คนนอกจ้องจะเข้ามามีเอี่ยวกับ ‘ออกัสตัส’ ก็เพราะนางมั่งมี หากนางมีแต่ตัวเล่าจะมีใครแล“เห้อ!! ลูกสาวของน้องอาจจะไม่มีวาสนาเองก็ได้ค่ะ ที่ทำได้ตอนนี้คือเสียใ

สายตาคมดุกวาดมองรอบตัว ก่อนจะหยุดอยู่ที่น้องชายตัวแสบ ต่อให้มีหูผี จมูกมด แต่หากคนในไม่แพร่งพรายให้รู้ มีหรือคนนอกจะดมกลิ่นจนเจอ เพราะฉะนั้นคนใกล้ตัวเขานี่แหละคือต้นตอ... ไอ้น้องเวรหาเรื่องปวดหัวให้เขาแท้ๆ “การถูกหักหลังจากคนที่ตัวเองไว้ใจนี่มันเจ็บ...ฉิบหาย!”เซดริกกดปิดทีวีจอยักษ์ เขายิ้มประจบพี่ชาย “บางทีพี่อาจจะขอบใจฉันก็ได้นะ สำหรับความหวังดีครั้งนี้”หลุยส์หลบไปอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้สิงห์หนุ่มตกลงกันเอง“ขอบใจแก!! เรื่องที่แกทำให้ฉันปวดหัวแทบแตกมากว่า1 อาทิตย์นี่นะ!”แวซ็องยกมือเท้าสะเอว เขาเดินหมุนไปหมุนมา เหมือนคิดไม่ตก ตรองไม่ถูก“อาการพี่ย่ำแย่เกินเยียวยา และฉันคิดว่านี่เป็นทางเดียวที่ทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น”ชายหนุ่มหมุนตัวขวับ เขาถลึงตาให้น้องชาย “อย่ามารู้ใจฉัน ดีกว่าตัวฉันเอง” แวซ็องเค้นเสียงแหบแห้งตอกกลับ เขาคิดไม่ตกเรื่องเมวิกาจริงๆ แต่ไม่เคยคิดที่จะย้อนกลับไปหาเธอ เมื่อเขากับเธอ...ต่างกันเกินไป...“เอาน่า...ไหนๆ เธอก็มาฝรั่งเศสแล้ว พี่ไม

เขาดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงตาคมดุนั่น เฉยชาจนเธอใจหาย...ชายหนุ่มอึ้ง! เขารู้ว่าเมวิกาสวย...แต่ไม่คิดว่าอดัมจะดึงจุดเด่นของเธอมาล่อ อวดสายตาผู้คนได้ ผิวของเมวิกาขาวลออ ระเรื่อด้วยผิวขาวอมชมพู ผิวที่มีกลิ่นหอมๆ แทรกอยู่ในนวลเนื้อ กลิ่นที่เขาไม่เคยลืมว่าหอมจรุงใจแค่ไหน? เธอดูซูบไปนิด แววตาร้าวรานนั่น ทำให้เขาอยากเข้าไปปลอบประโลม...เธอดูเหมือนกวางน้อย กลางฝูงหมาป่า ที่รอยคอยเวลากระโจนทึ้ง!!ชายหนุ่มกำมือแน่น เขาขบฟันกรามจนเป็นสันนูน...ไอ้หมอนั่นอยู่ใกล้เธอเกินไป และดูเหมือนจะสนิทสนมกับเมวิกาเกินเหตุ เขาเห็นมันก้มลงไปกระซิบ ข้างๆ หูหล่อน ปลายจมูกนั่นเฉียดผิวแก้มเธอไปนิดเดียว...สติแวซ็องเกือบหลุด! ยิ่งเมวิกาอิงแอบใกล้ชิดอดัมเท่าไร เขาก็ยิ่งใกล้สติหลุดมากขึ้นเท่านั้นเสียงรอบตัวพูดอะไรกัน!! ไม่ได้เขาหูแวซ็องสักนิด เมื่อเวลานี้สายตาของเขาจ้องมองเมวิกาเพียงคนเดียวด้วยสายตาคั่งแค้น...แค้นที่หล่อนใกล้ชิดผู้ชายคนอื่น...มากกว่าตัวเขาเองไอ้คนพวกนั้นไม่มีสิทธิแตะต้องหล่อน...เมวิกาเป็นของเขาคนเดียว...หล่อนจะต้องเป็นกรรมสิทธิ์ของเขา...แต่เ

“ยะ อย่าคะ...อย่าทำรำเพยเลย” ริมฝีปากเป็นอิสระ เพราะชายหนุ่มมีเป้าหมายใหม่ เขากระถดตัวลงต่ำ พยายามจะแกะกระดุมชุดฟอร์มของสาวใช้ให้ได้หญิงสาวตะครุบจับมือของเจ้านายหนุ่มไว้แน่นๆ เธอวอนขอเขาเสียงแผ่วปร่า เมื่อความรุ่มร้อนยังไม่สร่างซา“โฮ่งๆ” ไอ้ตัวแสบวิ่งมาขัดจังหวะ มันโถมเข้าใส่ทั้งสองคน เมื่อคิดว่าเจ้านายกำลังเล่นด้วย“เห้ย!” เซดริกผงะหงายหลังเพราะเขาตั้งตัวไม่ทันจริงๆ กำลังสาละวนกับร่างเล็กๆ แต่อวบอัดเหลือประมาณ ไอ้หมาแสบก็ดันมาขัดจังหวะเสียอีกนี่รำเพยรีบกระถดตัวหนี เธอยกมือขึ้นกลัดกระดุมมือไม้สั่น แค่เสี้ยววินาที เจ้านายหนุ่มปลดรังดุมเสื้อเธอออกไปได้2 เม็ด หากมีเวลามากกว่านี้เธอคงถูกปอกเปลือกโดยไม่มีโอกาสขัดขืน“ฮ่าๆ ออกไปไกลๆ เลยฉันไม่พิศวาสแกนะโว้ย ไอ้หมาผอมโซ”ชายหนุ่มหัวเราะก้อง เขายกมือดันศีรษะของมัน เมื่อสุนัขแสนแสบ พยายามแทรกตัวเข้ามาให้เขากอด เหมือนที่กอดกันกลมดิกกับรำเพยรำเพยพยายามลุกขึ้นยืน แต่ขาเธออ่อนแรงจนไม่สามารถทรงตัวได้ จึงพยายามกระถดตัวไปให้ไกลมือเจ้านายหนุ่มที่สุด