All Chapters of She Was My Wife, Never My Love—Until I Lost Her...: Chapter 41 - Chapter 50

Hindi kaagad ako nakasagot. Napatulala akong nakatitig lang sa seryosong mukha ni Jyrone. Para bang ang titig niya ay may kalakip na tanong na hindi ko kayang tugunan. Ilang minuto ring wala ni isa sa amin ang nagbukas ng bibig.Hanggang sa marinig ko ang sinadyang pag-ubo ni Jenny. Napalingon ako sa kanya. Nakakunot ang noo niya pero may mapang-unawang ngiti.“Sige na, Anessa,” sabi niya. “Mag-usap muna kayo. Ako na bahala sa kotse mo.” Sumulyap rin siya kay Jyrone na tumalikod na. Pero panay hagod naman sa buhok.Tumango-tango ako. Walang lakas na tumutol. “Sige na, Anessa… bumaba ka na bago pa ‘yon mag-collapse.” Nguso niya si Jyrone. Buntong-hininga lang ang naging sagot ko, bago ko binuksan ang pinto at bumaba. Agad namang lumingon si Jyrone na mataman pa akong pinagmamasdan.Lumapit ako sa kanya. Akmang magsasalita na sana ako, pero biglang hinawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sa kamay niya. Pinakiramdaman ang mainit na palad na lumapat sa balat ko. “Let’s talk som

Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng pasensya nang dumating si Bart sa apartment ko na parang wala lang. Hindi man lang nagtanong kung tanggap ba siya. Pumasok siya, at imbes na sagutin ang tanong ko, tumalikod lang siya, diretso sa mesa, saka inilapag ang dalang cake at wine. Feeling at home ang sira-ulo. Parang kami pa ni Jenny ang nahiya. Ang mas nakakainis—ngumiti siya. Kahit kanina pa nanlilisik ang mga mata ko sa kanya. “Seriously, Bart?” Gigil kong tinuro ang kahon at bote. Nagkibit-balikat lang siya. “Umalis ka na. At saka, I’m not into cake and wine. Lalo na kung galing sa’yo.” Gusto ko na siyang kaladkarin palabas. Kung puwede lang isampal sa kanya ‘yang cake at ibuhos ang wine sa ulo niya, ginawa ko na. Pero imbes na umalis, umupo pa siya. Walang kaabog-abog. Walang paki. Kahit nanginginig na ako sa galit. “Relax,” mahina pero buo ang tono niya. “Hindi naman para sa’yo ang cake at wine.” Mas lalo akong nag-init. “Then why bring it here? At bakit ka ba nandito, Bar

Pisil ko ang aking sentido, habang nakaupo sa harap ng desk ko, nakapako ang tingin sa screen ng computer. Ramdam ko na rin ang hapdi ng mata ko sa kaka-double check ng bawat numero sa spreadsheet—hindi kasi puwedeng may mali sa ginagawa ko.Ito ang bago kong trabaho–Budget Analyst ng DB Construction Company dito sa Cebu. Ako ang taga-balangkas ng budget plans para sa mga projects, materials, equipment, pati manpower. Lahat kailangan detalyado. Isang maling compute lang, puwedeng magkaproblema ang buong project.Mahigit anim na buwan na mula nang tanggapin ako rito. Sa una, akala ko hindi ko kakayanin—lalo’t hindi naman ito ang nakasanayan kong trabaho. Pero sa bawat araw na lumilipas, natuto ako. Nasanay na rin ako sa bagong papel ko sa buhay.Kung dati, nagigising akong mabigat lagi ang loob, ngayon magaan na. Nakakahinga na ako ng maluwag. Unti-unting natabunan ng trabaho ang nakaraan ko. At masasabing masaya na ako sa buhay ko ngayon.“Done,” bulong ko nang matapos ko ang budget r

Matamlay akong pumasok sa opisina. Mabigat ang hakbang, parang may nakasabit sa balikat ko na hindi ko matanggal. Nakakainis. Dapat sana masaya ako ngayon. Nakita ko ulit si Jyrone kahapon pagkatapos ng halos isang buwan. Pero imbes na ligaya, guilt ang bumalot sa akin.Kahit pilit na siyang ngumingiti, hindi pa rin nabura ang tension sa pagitan namin. Hinatid ko siya sa hotel kung saan siya mag-stay, at sa byahe, nag-sorry pa siya. Sinabi niya, baka raw nakukulitan na ako sa kanya. At oo, ang kulit nga niya, pero hindi naman ako naiinis. Naiintindihan ko siya. Ang totoo, ako ang may kasalanan. Para akong paasa. Hinahayaan ko siyang suyuin ako, ligawan ako—pero hindi ko naman kayang suklian."I’ll wait. Even if it takes forever, I’ll wait. Because no one makes me feel the way you do, Anessa." Iyon ang iniwan niyang salita bago siya bumaba. Hanggang ngayon ay parang echo na paulit-ulit sa isip ko.Bakit ba gano’n siya? Ilang beses ko na siyang pinakiusapan. Tumigil ka na, Jyrone. Tam

“Alam mo naman pala, nagtatanong ka pa,” sagot ko, madiin pero mahina. Sapat para umangat ang sulok ng labi ni Bart. Nanliit ang mga mata ko. Para bang sinadya niyang asarin ako. At mas nakakainis, mas inilapit pa niya ang mukha sa akin.Napatayo ako, pero hindi ko siya tinantanan ng titig. ‘Yong titig na papatay sa balak niyang gawin. Pero parang wala lang na sumandal siya sa desk ko. Inangat pa ang picture namin ni Mama, sandaling tinitigan. “Hindi ko alam, kaya nga ako nagtatanong.” Nilapag niya ang frame. Napasulyap ako kay Estra na napasinghap. Halos malaglag ang panga, nanlalaki ang mga mata habang nakatingin kay Bart. Tinapik ko siya. Napakurap-kurap naman siyang umayos sa pag-upo. At si Bart, ngumiti. Sumakit ang batok ko sa nakakataas-presyon na pagmumukha niya.Aalis na sana ako, pero agad siyang humarang sa daraanan ko. Madiin kong kinuyom ang mga kamao ko. Dibdib ko, nagtambol na sa inis. Nasa amin na kasi ang tingin ng lahat. Nagsimula na rin ang bulungan. Napahapl