"Asawa niya ako, pero hindi kailanman minahal." Sa loob ng isang taon, tiniis ni Anessa ang malamig na pagtrato ni Bart Divinagracia—ang CEO na asawa niyang itinuring siyang wala. Isang kasal na itinali ng obligasyon, hindi ng pag-ibig. Isang pusong tahimik na nasasaktan, umaasang mamahalin din siya balang araw. Pero hanggang kailan siya maghihintay? Nang siya’y tuluyang iwan, doon lang napagtanto ni Bart ang halaga ng babaing dati’y hindi niya pinansin. Ngayon, handa siyang bawiin ang pusong sinayang niya—pero may babalikan pa ba kaya siya? O huli na ang lahat?
View MorePROLOGUE
Divinagracia Interprises, 15th Floor – CEO’s OfficeAng bawat tunog ng stiletto heels ko sa sahig ay parang tibok ng aking pusong matagal nang sugatan, pero ngayo’y buo na ang desisyon. Matibay at matatag.
Dalawang dokumento ang hawak ko.
Isang resignation letter. Isang annulment petition.Dalawang papel na pareho ang ibig sabihin… paglaya.
Huminga ako ng malalim. Saglit na ipinikit ang mga mata. Nasa harap ko na ang pinto ng opisina ng CEO. Isang kwartong pamilyar ngunit laging malamig—parang relasyon naming dalawa ng aking asawa. Walang init. Walang emosyon.
Kumatok ako. Isang beses lang.
“Come in,” malamig na boses ang tumugon mula sa loob. Boses na dati kong inasam marinig… pero ngayon, gusto ko na lang kalimutan.
Binuksan ko ang pinto. At nandoon siya.
Si Bart Divinagracia. Ang CEO ko. Ang asawa kong hindi kailanman ako minahal.Naka-upo siya sa harap ng desk, tiklop ang mga kamay, nakatutok sa laptop. Hindi man lang ako tinignan.
“Sir,” mahina ngunit matatag ang boses ko.
Huminto siya sa pagta-type. Dahan-dahang tumingala.
Ang malamig niyang mata, saglit na nagulat—pero agad ding bumalik sa walang buhay niyang maskara.“Yes, Ms. Lacosta?”
Ms. Lacosta.
Bahagya akong napangiti. Oo nga pala. Sa kumpanyang ito, sekretarya lang ako. Empleyadong pinapasweldo niya. Hindi asawa.Hindi ako agad sumagot. Dahan-dahan kong inilapag ang dalawang sobre sa ibabaw ng mesa.
Isa, kulay cream—pormal, corporate. Isa, kulay puti—legal, personal.“What’s this?” tanong niya habang nag-angat ng kilay.
“I’m resigning,” sagot ko. Deretsahan. Walang paliguy-ligoy. Layunin ko lang ngayon ay tapusin ang paghihirap ko.
Bago pa siya makapagsalita, itinulak ko palapit ang puting sobre.
“At ito… petition for annulment.”
Biglang tumahimik ang buong silid. Parang huminto ang oras.
Ang lalaking minsang hindi ko maabot-abot, hindi ako kailanman minahal. Ngayon ay napatulala. Napatitig sa akin na parang isang estranghero.“What… is this some kind of joke?” mababa ang tinig niya, pero ramdam ang gulat.
Napangiti ako. Hindi ngiti ng saya. Kundi ng pagod. Ng pagsuko. At kahit nakitaan ko pa siya ng emosyon ngayon, wala ng silbi.
“Wala po akong lakas ng loob na biruin ka, sir. Alam mo 'yan.”
Tumayo siya. Matikas pa rin ang tindig. Perpektong plantsado ang polo. Walang gusot. Walang bahid ng gulo. Parang siya—plain. Walang emosyon. Walang damdamin.
“Why?” tanong niya. Isang salitang ubod ng ikli, pero maraming pwedeng isagot.
Tumingin ako sa kanya. Sa wakas, buong tapang. Hindi bilang sekretarya. Hindi bilang asawa. Kundi bilang babaeng nagmahal… at napagod.
“Because I already gave you everything.” Mahinahon ang boses ko, pero buo.
“Loyalty. Silence. Patience. Love… Anong sinukli mo?”Tahimik siya. Tulad ng dati. Hindi mo pa rin makikitaan ng emosyon. Hindi mo mababasa ang iniisip.
“In public, you were my boss. In private… You were barely my husband.”
Naglakad akong paatras. Kontrolado ang bawat hakbang.
“You said you wanted peace. I gave you that.”
Huminga ako nang malalim.
“I wanted love. But you never even tried.”
“I didn’t sign up for this…” Mababa ang tinig, pero mariin.
Napatawa ako. Mapait.
“Exactly. You signed a contract. I signed over my heart. Kasalanan ko…”
Muling lumubog sa katahimikan ang paligid.
Pinulot niya ang envelope ng annulment. Binuksan.
“Are you sure about this?”
Tumango ako. Buong buo.
“Anessa…”
“Sir,” agad kong putol. “Let’s keep it professional.”
“Professional?” Sa unang pagkakataon, kumunot ang noo niya.
“Isn’t this what you always wanted?”
Muli, nanahimik ang silid.
“Did mom know this?” tanong niya, at ramdam kong unti-unting nawawala ang kanyang composure. Namulsa siya na parang hindi na alam ang susunod na sasabihin.
“Hindi pa. Pero wala ka dapat ikabahala. Sisiguraduhin kong papayag siya. Papayag sila.”
“Tingin mo papayag siya?” may pag-aalinlangan sa boses niya. “She likes you…”
Ngumiti ako. Hindi para makuha ang pabor niya—kundi para ipaalam sa kanya na wala nang makapagbago sa disesyon ko.
“I know… At alam ko ring hindi mo ako gusto—hindi mahal. Kaya sarili ko na lang ang mamahalin ko.”
“That’s more important,” sabay talikod. Hinarap ko ang pinto.
“If I sign… Wala nang balikan.”
Huminto ako. Humarap muli.
“I know… Isang taon na akong nanatili. Isang taong naghintay. Pero kahit minsan, hindi mo ako binigyan ng dahilan para manatili pa.”
At sa kauna-unahang pagkakataon, iniwan ko siya. Mag-isa sa malamig na opisina—opisinang kasing lamig ng puso niya.
Pagkalabas ko, huminga ako ng malalim.
Ngumiti. Hindi ngiting masaya, kundi ngiting may kalayaan.Ngayon, malaya na ako.
Hindi na ako ang Anessa’ng laging naghihintay. Hindi na ako ang babaing umaasa.Ako na ang babaing pumiling kumawala. Piniling mahalin ang sarili.
At si Bart?
Nanatili siyang nakatayo. Walang imik. Nakatitig sa dalawang papel.Dalawang papel… na mas mabigat pa sa alinmang kontratang napirmahan niya bilang CEO.
Tumunog ang phone ko sa gitna ng nakaka-ilang na titigan namin ni Bart. Para akong natauhan. Agad ko itong sinagot, hindi man lang tiningnan kung sino ang tumatawag.“Hello?”“Anessa, it’s me.” Si Jyrone. Nag-init ang tainga ko. Napatingin ulit sa name ng caller, saka muling nilapat sa tainga ko.“Napatawag ka?” Iniiwasan kong mapatingin kay Bart.“I’ll be flying back to Manila tomorrow. Can we meet tonight before I leave?”Tumango-tango ako na para bang nakikita niya ako. “Yes. Mamaya, let’s meet.”“Good. I’ll message you the time and place.” Malumanay ang tono niya, pero bakas ang tuwa. “Take care, Anessa.”Pagkababa ng tawag, hindi sadyang mapatingin ako kay Bart. Parang nakakaubos ng hangin sa baga tingin niya. Tahimik nga siya, kilay niya salubong naman. Mata nanliliit na parang nagseselos sa kausap ko. Nilagay ko ulit sa bag ko ang phone. Tinuro naman niya ang plate ko, “finish your meal.” Umawang ang labi ko. Sasabihin sanang busog na ako pero umasim ang ekspresyon niya. Paran
Inis akong kumilos. Papasok na sana ako sa backseat nang tumikhim si Bart. Napalingon ako.“Are you making me your driver?”Napapikit ako sandali, pigil ang hininga, saka dahan-dahang isinara ang pinto at lumipat sa harap. Naninigas ang panga ko sa inis. Pinigil ko ang sarili kong ‘wag sumabog sa galit. Pagpasok ko, agad niyang pinaandar ang makina.“Where to?” tanong niya na parang walang nangyari.Grabe. Parang sinusubok niya ang pasensya ko.“Ako na lang sana ang nag-drive, Sir Bart—hindi ka sana tanong ng tanong,” sagot ko, pilit pinapakalma ang tono ko.Tiningnan niya ako nang matalim. Para akong natusta sa tingin na ’yon, kaya wala akong nagawa kundi ituro ang daan.“Straight lang.”Ngumisi pa siya bago pinaandar ang sasakyan. Ako naman, mahigpit ang hawak sa seatbelt, pilit iniiwas ang tingin habang siya naman ay sumisipol-sipol lang. Nakuyom ko na naman ang kamay; naninigas na ang mga daliri ko. Parang mauubos na rin ang hangin sa baga ko dahil sa pagpipigil.“Saan na tayo pu
“Alam mo naman pala, nagtatanong ka pa,” sagot ko, madiin pero mahina. Sapat para umangat ang sulok ng labi ni Bart. Nanliit ang mga mata ko. Para bang sinadya niyang asarin ako. At mas nakakainis, mas inilapit pa niya ang mukha sa akin.Napatayo ako, pero hindi ko siya tinantanan ng titig. ‘Yong titig na papatay sa balak niyang gawin. Pero parang wala lang na sumandal siya sa desk ko. Inangat pa ang picture namin ni Mama, sandaling tinitigan. “Hindi ko alam, kaya nga ako nagtatanong.” Nilapag niya ang frame. Napasulyap ako kay Estra na napasinghap. Halos malaglag ang panga, nanlalaki ang mga mata habang nakatingin kay Bart. Tinapik ko siya. Napakurap-kurap naman siyang umayos sa pag-upo. At si Bart, ngumiti. Sumakit ang batok ko sa nakakataas-presyon na pagmumukha niya.Aalis na sana ako, pero agad siyang humarang sa daraanan ko. Madiin kong kinuyom ang mga kamao ko. Dibdib ko, nagtambol na sa inis. Nasa amin na kasi ang tingin ng lahat. Nagsimula na rin ang bulungan. Napahapl
Mainit ang upuan ng driver’s seat, pero mas mainit ang ulo ko. Hirap na hirap akong pakalmhin ang sarili. Hindi ko nga alam kong iiwas ng tingin, o makipagtitigan kay Bart na iba ang tingin—may kakaibang ngiti.“Hi, Anessa,” malumanay niyang bati.Bahagyang nanginig ang mga daliri ko sa manibela. Sasagot na sana ako, pero bothered ako kay Ms. D na nagpalipat-lipat ang tingin sa amin.“You two know each other?” tanong niya, kilay nakataas, tinapik pa ang tuhod ni Bart na para bang sinisita ito. Pinipilit tumingin sa kanya.“Yes,” agad na sagot ni Bart. Malambing, pero pabulong. “We do.” Hindi siya tumigil doon; nanatili ang mga mata niya sa akin, malagkit, parang nang-aakit.Napakagat ako sa loob ng pisngi ko. Doon ko binuntong ang inis ko. Pinilit kong maging propesyonal. “Opo,” sagot ko, madiin, pero magalang. “I used to be Sir Bart’s secretary.” Sinadyang diniinan ko ang salitang secretary.Kumipot ang mga mata ni Bart, parang diskontento sa naging sagot ko. Pero hindi na siya nagsal
Matamlay akong pumasok sa opisina. Mabigat ang hakbang, parang may nakasabit sa balikat ko na hindi ko matanggal. Nakakainis. Dapat sana masaya ako ngayon. Nakita ko ulit si Jyrone kahapon pagkatapos ng halos isang buwan. Pero imbes na ligaya, guilt ang bumalot sa akin.Kahit pilit na siyang ngumingiti, hindi pa rin nabura ang tension sa pagitan namin. Hinatid ko siya sa hotel kung saan siya mag-stay, at sa byahe, nag-sorry pa siya. Sinabi niya, baka raw nakukulitan na ako sa kanya. At oo, ang kulit nga niya, pero hindi naman ako naiinis. Naiintindihan ko siya. Ang totoo, ako ang may kasalanan. Para akong paasa. Hinahayaan ko siyang suyuin ako, ligawan ako—pero hindi ko naman kayang suklian."I’ll wait. Even if it takes forever, I’ll wait. Because no one makes me feel the way you do, Anessa." Iyon ang iniwan niyang salita bago siya bumaba. Hanggang ngayon ay parang echo na paulit-ulit sa isip ko.Bakit ba gano’n siya? Ilang beses ko na siyang pinakiusapan. Tumigil ka na, Jyrone. Tam
Paglabas ko ng building, ramdam ko agad ang maalinsangan na hangin. Pero hindi ko na iyon pinansin. Bumungad kasi si Jyrone. Nakangiti. Mas mainit pa sa maalinsangan na panahon ang tingin sa akin. May bitbit siyang bouquet ng puting lilies—alam niyang paborito ko ang lilies, kaya iyon ang lagi niyang binibigay sa akin.Lumapit siya. “Para sa napakagandang babae na kilala ko,” sabi niya, sabay abot ng bulaklak. Pero bago pa ako makakilos—makapagsalita, dumampi ang kanyang labi sa pisngi ko.Nanigas ako. Nanlaki ang mga mata, pero hindi na ako nagreklamo. Hindi ko rin siya tinabig nang yakapin niya ako.Tinapik ko ang likod niya. Agad naman siyang bumitiw. Ngiting-ngiti na muling inabot sa akin ang bulaklak.Tinanggap ko at ngumiti nang pilit. Kunwari, hindi ako apektado sa halik at yakap niya.“Salamat, Jyrone,” mahina kong sabi.Mas lalo siyang napangiti. Lumiwanag ang mukha, kumislap pa ang mga mata. Parang may nabuhay sa loob niya.“Anong oras ka dumating?” tanong ko, para pagtakpan
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments