She Was My Wife, Never My Love—Until I Lost Her...

Divinagracia Interprises, 15th Floor – CEO’s Office

Ang tunog ng stiletto heels ni Anessa Lacosta-Divinagracia ay parang tibok ng pusong buo na ang desisyon. Matibay. Determinado.

Dalawang dokumento ang hawak niya. Isang resignation letter.

Dalawang papeles, pareho ang nilalaman. Paglaya.

Huminga siya ng malalim. Nasa pintuan na siya ng opisina ng CEO. Isang pamilyar ngunit malamig na silid na parang salamin ng relasyon nila. Walang emosyon, walang init.

Kumatok siya. Isang beses. 

“Come in,” malamig na tugon mula sa loob. Boses na pagod na siyang pakinggan. Sawa na siyang marinig.

Bumukas ang pinto. At naroon siya. Si Bart Divinagracia. Ang CEO niya. Ang Kanyang asawa, ngunit kailanman hindi siya minahal.

Nasa harap siya ng desk, tiklop ang mga kamay, nakatitig sa laptop. Hindi man lang tumingin sa kanya. 

“Sir,” mahinahon ngunit matatag ang boses ni Anessa.

Tumigil sa pag-type si Bart. Dahan-dahang tumingala. Ang malamig niyang mata, bahagyang nagulat, pero agad ding bumalik sa walang emosyon niyang maskara.

“Yes, Ms. Lacosta?”

Ms. Lacosta… Bahagya siyang napangiti sa pormal na tawag sa kanya. 

Tama. Dito sa kumpanya, isa lang siyang sekretarya. Isa lang siyang empleyado. Isa sa mga taong pinapasweldo niya, hindi asawa niya.

Hindi siya tumugon agad. Bagkus, marahan niyang inilapag ang dalawang sobre sa ibabaw ng mesa. Isa, kulay cream. Pormal, pang corporate. Isa, kulay puti—legal, personal.

“What’s this?” tanong ni Bart, nag-aangat ng kilay.

“I’m resigning,” sagot niya, deretsahan. Walang paliguy-ligoy.

At bago pa makapagsalita si Bart, itinulak niya palapit ang puting sobre.

“At ito… petition for annulment.”

Agad binalot ng kakaibang katahimikan ang buong silid.

Tila huminto ang orasan.

Ang lalaking nasa harap niya—ang asawang itinuturing siyang multo. Nararamdaman, ngunit hindi pinapansin ay hindi agad nakakapagsalita. Hindi agad nakagalaw. Napatitig lang sa sobreng nasa harap niya. 

“What… is this some kind of joke?” bulong ni Bart, mababa ang tono, pero may halong gulat.

Napangiti siya. Hindi ngiti ng tuwa. Kundi ng pagod. Ng pagbitaw. Ng pasuko.

“Wala po akong lakas ng loob na biruin ka, sir. Alam mo po ‘yon.”

Tumayo si Bart. Ang tikas pa rin ng kanyang tindig. Ang puti ng polo niya, perpektong plantsado. Walang kulubot, walang gusot. Parang siya, plain. Walang emosyon, walang damdamin.

“Why?” tanong niya. Isa lang ang salitang ‘yon, pero puno ng kahungkagan. 

Anessa blinked. For the first time, she allowed herself to meet his eyes—not as his secretary, not as his wife, but as a woman who loved… and got tired of waiting.

“Because I already gave you everything.” Boses niya ay malambot pero buo. “Loyalty. Silence. Patience. Love… Anong sinukli mo?”

Tahimik si Bart. Tumitig lang sa kanya ang mga mata nitong wala pa ring makikitang emosyon. Walang galit… walang kahit ano.

“In public, you were my boss. In private… You were barely my husband.”

Naglakad siya paatras. Kontrolado ang hakbang na lumayo sa kanya.

“You said you wanted peace. I gave you that.”

Huminga siya ng malalim. “I wanted love. But you never even tried.”

“I didn’t sign up for this,” bulalas ni Bart, mababa ngunit mariin ang tono.

Tumawa si Anessa, mapait. “Exactly! You signed a contract. I signed over my heart.” Kasalanan ko…”

Muling natahimik ang kwarto.

Pinulot ni Bart ang envelope ng annulment, binuksan.

“Are you sure about this?”

Tumango si Anessa.

“Sir,” mabilis niyang pagputol. “Let’s keep it professional.”

“Professional?" Sa unang pagkakataon, kumunot ang noo ni Bart.

"Isn’t this what you always wanted?”

Muling bumigat ang hangin. Muling nanahimik ang paligid.

“Did mom know this?” unti-unti nang nawawala ang composure ni Bart.

“Hindi pa. But wala ka dapat ikabahala, sisiguraduhin kong papayag siya.”

“Tingin mo papayag siya?” May duda sa tono nito. “She likes you…”

Ngumiti si Anessa. Kumuntra sa nagdududang tingin ni Bart. 

“I know… alam ko rin na hindi mo ako gusto. So, sarili ko na lang ang mamahalin ko,” sagot ni Anessa. “That’s more important,” tumalikod siya. Humarap sa pinto. Handa nang umalis sa opisina, at sa buhay ni Bart.

“If I sign… Wala nang balikan…”

Muli siyang humarap.

“I know… Isang taon na akong nanatili… but you never gave me a reason to stay…”

At sa unang pagkakataon, iniwan niya si Bart na nakatayo. Mag-isa sa malamig na opisina na gaya ng puso niya.

Bumuga ng hangin si Anessa. Ngumiti nang nasa labas na siya. Ngayon ay malaya na siya. Hindi na siya ang Anessa na laging naghihintay lang. Hindi na siya ang babaing umaasa na mamahalin balang araw.

Siya na ang kusang kumawala sa malamig na hawlang naging kulungan niya sa loob ng isang taon.

At si Bart?

Nanatili siyang nakatayo, nakatitig sa dalawang papel.

Dalawang papel… na mas mabigat pa sa alinmang kontratang napirmahan niya bilang CEO...