Masuk"Asawa niya ako, pero hindi kailanman minahal." Sa loob ng isang taon, tiniis ni Anessa ang malamig na pagtrato ni Bart Divinagracia—ang CEO na asawa niyang itinuring siyang wala. Isang kasal na itinali ng obligasyon, hindi ng pag-ibig. Isang pusong tahimik na nasasaktan, umaasang mamahalin din siya balang araw. Pero hanggang kailan siya maghihintay? Nang siya’y tuluyang iwan, doon lang napagtanto ni Bart ang halaga ng babaing dati’y hindi niya pinansin. Ngayon, handa siyang bawiin ang pusong sinayang niya—pero may babalikan pa ba kaya siya? O huli na ang lahat?
Lihat lebih banyakPROLOGUE
Divinagracia Interprises, 15th Floor – CEO’s OfficeAng bawat tunog ng stiletto heels ko sa sahig ay parang tibok ng aking pusong matagal nang sugatan, pero ngayo’y buo na ang desisyon. Matibay at matatag.
Dalawang dokumento ang hawak ko.
Isang resignation letter. Isang annulment petition.Dalawang papel na pareho ang ibig sabihin… paglaya.
Huminga ako ng malalim. Saglit na ipinikit ang mga mata. Nasa harap ko na ang pinto ng opisina ng CEO. Isang kwartong pamilyar ngunit laging malamig—parang relasyon naming dalawa ng aking asawa. Walang init. Walang emosyon.
Kumatok ako. Isang beses lang.
“Come in,” malamig na boses ang tumugon mula sa loob. Boses na dati kong inasam marinig… pero ngayon, gusto ko na lang kalimutan.
Binuksan ko ang pinto. At nandoon siya.
Si Bart Divinagracia. Ang CEO ko. Ang asawa kong hindi kailanman ako minahal.Naka-upo siya sa harap ng desk, tiklop ang mga kamay, nakatutok sa laptop. Hindi man lang ako tinignan.
“Sir,” mahina ngunit matatag ang boses ko.
Huminto siya sa pagta-type. Dahan-dahang tumingala.
Ang malamig niyang mata, saglit na nagulat—pero agad ding bumalik sa walang buhay niyang maskara.“Yes, Ms. Lacosta?”
Ms. Lacosta.
Bahagya akong napangiti. Oo nga pala. Sa kumpanyang ito, sekretarya lang ako. Empleyadong pinapasweldo niya. Hindi asawa.Hindi ako agad sumagot. Dahan-dahan kong inilapag ang dalawang sobre sa ibabaw ng mesa.
Isa, kulay cream—pormal, corporate. Isa, kulay puti—legal, personal.“What’s this?” tanong niya habang nag-angat ng kilay.
“I’m resigning,” sagot ko. Deretsahan. Walang paliguy-ligoy. Layunin ko lang ngayon ay tapusin ang paghihirap ko.
Bago pa siya makapagsalita, itinulak ko palapit ang puting sobre.
“At ito… petition for annulment.”
Biglang tumahimik ang buong silid. Parang huminto ang oras.
Ang lalaking minsang hindi ko maabot-abot, hindi ako kailanman minahal. Ngayon ay napatulala. Napatitig sa akin na parang isang estranghero.“What… is this some kind of joke?” mababa ang tinig niya, pero ramdam ang gulat.
Napangiti ako. Hindi ngiti ng saya. Kundi ng pagod. Ng pagsuko. At kahit nakitaan ko pa siya ng emosyon ngayon, wala ng silbi.
“Wala po akong lakas ng loob na biruin ka, sir. Alam mo 'yan.”
Tumayo siya. Matikas pa rin ang tindig. Perpektong plantsado ang polo. Walang gusot. Walang bahid ng gulo. Parang siya—plain. Walang emosyon. Walang damdamin.
“Why?” tanong niya. Isang salitang ubod ng ikli, pero maraming pwedeng isagot.
Tumingin ako sa kanya. Sa wakas, buong tapang. Hindi bilang sekretarya. Hindi bilang asawa. Kundi bilang babaeng nagmahal… at napagod.
“Because I already gave you everything.” Mahinahon ang boses ko, pero buo.
“Loyalty. Silence. Patience. Love… Anong sinukli mo?”Tahimik siya. Tulad ng dati. Hindi mo pa rin makikitaan ng emosyon. Hindi mo mababasa ang iniisip.
“In public, you were my boss. In private… You were barely my husband.”
Naglakad akong paatras. Kontrolado ang bawat hakbang.
“You said you wanted peace. I gave you that.”
Huminga ako nang malalim.
“I wanted love. But you never even tried.”
“I didn’t sign up for this…” Mababa ang tinig, pero mariin.
Napatawa ako. Mapait.
“Exactly. You signed a contract. I signed over my heart. Kasalanan ko…”
Muling lumubog sa katahimikan ang paligid.
Pinulot niya ang envelope ng annulment. Binuksan.
“Are you sure about this?”
Tumango ako. Buong buo.
“Anessa…”
“Sir,” agad kong putol. “Let’s keep it professional.”
“Professional?” Sa unang pagkakataon, kumunot ang noo niya.
“Isn’t this what you always wanted?”
Muli, nanahimik ang silid.
“Did mom know this?” tanong niya, at ramdam kong unti-unting nawawala ang kanyang composure. Namulsa siya na parang hindi na alam ang susunod na sasabihin.
“Hindi pa. Pero wala ka dapat ikabahala. Sisiguraduhin kong papayag siya. Papayag sila.”
“Tingin mo papayag siya?” may pag-aalinlangan sa boses niya. “She likes you…”
Ngumiti ako. Hindi para makuha ang pabor niya—kundi para ipaalam sa kanya na wala nang makapagbago sa disesyon ko.
“I know… At alam ko ring hindi mo ako gusto—hindi mahal. Kaya sarili ko na lang ang mamahalin ko.”
“That’s more important,” sabay talikod. Hinarap ko ang pinto.
“If I sign… Wala nang balikan.”
Huminto ako. Humarap muli.
“I know… Isang taon na akong nanatili. Isang taong naghintay. Pero kahit minsan, hindi mo ako binigyan ng dahilan para manatili pa.”
At sa kauna-unahang pagkakataon, iniwan ko siya. Mag-isa sa malamig na opisina—opisinang kasing lamig ng puso niya.
Pagkalabas ko, huminga ako ng malalim.
Ngumiti. Hindi ngiting masaya, kundi ngiting may kalayaan.Ngayon, malaya na ako.
Hindi na ako ang Anessa’ng laging naghihintay. Hindi na ako ang babaing umaasa.Ako na ang babaing pumiling kumawala. Piniling mahalin ang sarili.
At si Bart?
Nanatili siyang nakatayo. Walang imik. Nakatitig sa dalawang papel.Dalawang papel… na mas mabigat pa sa alinmang kontratang napirmahan niya bilang CEO.
BARTPagbaba ko sa kanya sa kama, handa na akong angkinin siya, pero pansin kong nagbago ang ekspresyon niya. Parang malungkot siya. Naging matamlay.“My love…” Nilapat ko ang palad ko sa pisngi niya. “What’s wrong?”Umiling siya. “Wala.” Umiwas siya ng tingin.Pinihit ko agad paharap sa akin. “Malungkot ka e. Anong problema? Tell me…”“May naalala lang ako.” Wala na naman sa akin ang tingin niya. Kaya sinundan ko.Napakunot-noo ako. Ang sofa lang naman ang tinitingnan niya.Then, sumagi sa isip ko ang nangyari noon. Napahigpit ang hawak ko sa kama bago ako lumapit sa kanya at niyakap siya.“You remembered the stupidity I did,” sabi ko. “I let you sleep on that sofa.”Hindi siya sumagot. Hindi rin siya tumingin sa akin. Pero maya maya ay tumalim ang tingin niya, parang naniningil ng utang na hindi ko nabayaran.Hinaplos ko ang braso niya, dahan-dahan. “I’m sorry,” bulong ko. “I was an idiot back then.”Mas lalong umismid si Anessa. “Maniwala ka man o hindi, gusto kong makatabi ka noon
BART Hinawakan ko ang kamay ni Anessa, pinapakalma siya. “Anessa… we won’t be gone long,” sabi ko habang hinihigpitan ang pagkakahawak ko sa kanya. “Ito na lang… isama na lang natin siya, para hindi ka mag-alala.” Tumingin ako kay Mama. “Siguradong matutuwa si Mama Bettina kapag nakita siya.”Napatingin si Anessa sa mama niya. Tahimik lang silang nagtitigan pero may bahagyang ngiti.“My love, I want my mom to bless us again. At saka, galit pa ‘yon sa akin e. Baka hindi papayag…”Lumapit si Mama Anelita. Hinawakan niya ang kamay ni Anessa at ngumiti. “Anak, sasama ako sa inyo. Tama si Bart, miss ko na rin ang kaibigan kong ‘yon,” malumanay niyang sabi. May ningning pa ang mga mata.Tumango-tango si Anessa, pero nasa akin na ang tingin niya. Matamis ang ngiti.“Ihanda ang mga gamit ni Mama. We leave early tomorrow,” utos ko sa nurse.Agad siyang sumunod, inayos ang mga kailangan. Pati ang dalawang bodyguard ay tinawag ko.“Pack up. We’re all going.”Kinabukasan, si D ang sumundo sa a
ANESSAHawak-hawak ni Bart ang kamay ko habang naglalakad kami papasok sa bakuran. Hindi rin maputol ang tinginan namin na parang may sarili kaming mundo na hindi pwedeng guluhin ng kahit sino.Kaya lang, napaigtad ako. Awtomatikong naglaho ang ngiti ko. Kasi naman, si Mama nasa bungad ng pinto.Nakakunot-noo. Nakahalukipkip habang nakasandal sa hamba ng pinto. Dinaig niya pa ang dalawang bodyguard.“Magandang gabi, ‘Ma…” sabay naming bati ni Bart.“Bakit ngayon lang kayo?” mahinahon niyang tanong, pero alam kong may dalang bagyo.Nagkatinginan kami ni Bart. Sandaling humigpit ang hawak ko, pero nang bumaba ang mga mata ni Mama sa magkahawak naming kamay, mabilis akong bumitaw. Saka ko palihim na kinurot ang likod ni Bart.Napangiwi siya, pero nakuha pang ngumiti. “I fell asleep po, Ma,” sabi ni Bart. “She waited for me to wake up.”Tumaas ang isang kilay ni Mama, nanlilisik pa ang mga mata. “Tingin mo, maniniwala ako sa sinabi mong ‘yan? Mga mukha n’yo…”Napalingon kami sa dalawang g
ANESSAKanina pa ako nakatitig sa mga isdang nasa lababo. Ni isa, wala pa akong nalilinis. Hawak ko lang ang kutsilyo pero hindi ko pa rin kayang hiwain ang hito. Kasi naman, hindi itong mga isda ang iniisip ko. Si Bart. Kauuwi lang namin mula sa team building. Medyo pagod ako, pero masaya. Apat na araw kaming magkasama ng mahal ko. Kaya sa sobrang saya ko, nagpresenta akong magluto.“Anessa!”Napaigtad ako. Muntik ko nang maitsa ang kutsilyo. “‘Ma…” nasabi ko.Nasa likod ko na pala si Mama, hindi ko man lang napansin. Nakahalukipkip siya, may tinging kakaiba. “Kanina pa ako nagsasalita. Hindi ka sumasagot. Nakatitig ka lang d’yan. Kulang na lang kausapin mo ‘yang mga isda!”Napahaba ang nguso ko. Nahihiya akong tumingin kay Mama, pero hindi ko rin maiwasang mapangiti. “Sorry po, ‘Ma. May iniisip lang.”“May iniisip? Sino? Si Bart?” tono niya, medyo galit pero may halong biro.Tiniim ko lang ang labi ko. Hindi ako makasagot. Paulit-ulit nga kasi niya akong pinaalalahanan. Pero nah
BARTIlang segundo rin akong natahimik, at napatingin kay Anessa na wala ring imik na tinitigan ako. Habang si Kyline, walang tigil sa pakiusap na puntahan ko siya.“I’m sorry…” mahina kong sabi. “Hindi ako makakapunta. I have something more important to do.”Agad kong pinutol ang tawag bago pa siya makapagsalita ulit. Walang alinlangan. Walang guilt. At wala akong pakialam kung nasaktan siya. Mas concern ako kay Anessa na alam kong curious kung sino ang tumawag.Hinawakan ko ang kamay niya. Pilit akong ngumiti. “Sino ‘yon? Anong nangyari? Bakit parang bothered ka?” tanong niya.Hinaplos ko ang pisngi niya, marahan, parang sinusuyo siya. Binubura kung ano man ang iniisip niya. “I’m not bothered because of the call,” sabi ko. “I’m bothered because I don’t want you to get mad at me.”“Get mad? Bakit naman ako magagalit? Sino ba kasi ‘yong tumawag?” “Hindi importante… Ayaw ko lang na mag-isip ka ng masama. And I don’t want this night to be ruined.”Napakunot ang noo niya, sabay ngiti
BARTPuno ng tawanan ang dalampasigan. Ang saya ng lahat. Para silang bumalik sa pagkabata. Napapangiti na lamang akong pinagmamasdan sila. Pero mas napapangiti ako sa tuwing magtatama ang mga mata namin ni Anessa na masayang nakikipaglaro sa mga kasamahan.Si D ang host ng palaro. No’ng una, parang alanganin pa ang mga tauhan na sumali sa palaro. Kilalang masungit at estrikto nga kasi si D, pero hindi na siya ‘yong CEO na kinatatakutan ng lahat. Ang cool na niya ngayon. Naging parang kabarkada siya ng mga empleyado.“The first game is Human Tunnel!” sigaw niya. “Each team will run through the sand while passing under the arms of their teammates!” Nag-demo pa si D kung paano gawin ang palaro niya. At nang magsimula, walang tigil ang tawanan. Lalo nang matumba si Gabriel, tapos nadamay si Estra. Muntikang maglapat ang mga labi nila.Tuloy ang masayang palaro, nauwi sa tuksuhan. Dahil nga palpak ang team nila Gabriel, ang team nila Jenny ang nanalo na makakatanggap ng 5 thousand pesos












Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Komen