Lahat ng Kabanata ng She Was My Wife, Never My Love—Until I Lost Her...: Kabanata 51 - Kabanata 60

Tumunog ang phone ko sa gitna ng nakaka-ilang na titigan namin ni Bart. Para akong natauhan. Agad ko itong sinagot, hindi man lang tiningnan kung sino ang tumatawag.“Hello?”“Anessa, it’s me.” Si Jyrone. Nag-init ang tainga ko. Napatingin ulit sa name ng caller, saka muling nilapat sa tainga ko.“Napatawag ka?” Iniiwasan kong mapatingin kay Bart.“I’ll be flying back to Manila tomorrow. Can we meet tonight before I leave?”Tumango-tango ako na para bang nakikita niya ako. “Yes. Mamaya, let’s meet.”“Good. I’ll message you the time and place.” Malumanay ang tono niya, pero bakas ang tuwa. “Take care, Anessa.”Pagkababa ng tawag, hindi sadyang mapatingin ako kay Bart. Parang nakakaubos ng hangin sa baga tingin niya. Tahimik nga siya, kilay niya salubong naman. Mata nanliliit na parang nagseselos sa kausap ko. Nilagay ko ulit sa bag ko ang phone. Tinuro naman niya ang plate ko, “finish your meal.” Umawang ang labi ko. Sasabihin sanang busog na ako pero umasim ang ekspresyon niya. Paran

Pagkapreno ng kotse, agad akong bumaba. Pero napabuntong-hininga nang makita ang mataas na hagdan na gusto ko nang akyatin agad. Habang iniisip kong maaaring magkasama na sina Anessa at Jyrone, sumisikip ang dibdib ko, parang namanhid ang kamay ko na kanina pa nakakuyom.“Bart! Wait for me!” boses ni Dionne mula sa likod. Rinig ko ang tunog ng takong niyang dumadagundong sa sahig ng parking area.Napapikit ako at napabuntong-hininga ng malalim. Asar akong tumigil, humarap sa kaniya, at iniabot ang kamay ko.“This is why I told you not to wear those heels,” sermon ko habang inaakay siya. “Hindi ka na naman bago rito, alam mong mataas ang hagdan sa pupuntahan natin, pero nagsuot ka pa rin ng ganyan.”Inirapan lang niya ako. Walang sagot, pero ramdam ko ang higpit ng pagkakakapit niya sa braso ko, parang sinadyang ibaon ang mga kuko sa balat ko. Napailing na lang ako. Inip na sinabayan ang mabagal niyang hakbang. Hanggang sa makarating kami sa tuktok ng canopy grill.Pareho kaming kapos

Diretso ang takbo ng kotse, halos hindi ko na naririnig ang ugong ng makina. Tanging hikbi lang ni Anessa ang pumupuno sa loob. Hanggang tumunog bigla ang phone niya, pero hindi niya iyon pinansin. Hindi sinagot. Parang wala siyang naririnig—tuloy-tuloy lang sa pag-iyak, walang humpay ang pagpatak ng luha.Inabot ko ang kamay niya, pinisil ko iyon nang mahigpit. At wala lang sa kanya. Hinayaan niya ako. Para bang nasa ibang mundo siya.Sa loob ng anim na buwan na hindi ko siya kasama, hindi ko siya pinababayaan. Kapag may oras, sinusundan ko siya. Tinatanaw mula sa malayo. Tinuruan ko ang sarili kong kumain ng mga simpleng pagkain sa karinderya, sa mga kainan na lagi niyang pinupuntahan. At kung busy naman ako, walang time na sundan siya, sinisiguro kong may ibang tao na magbabantay sa kanya. Bukod do’n, ako rin ang nag-recommend kay Anessa sa kumpanya ni Dionne. Ako ang humiling na siya ang gawing personal assistant nito. Syempre para may paraan ako na makalapit muli sa kanya. At para

Napalunok si Bart habang nakatitig sa akin. Saglit lang ang titig niya, saka agad na umiwas. Para bang natatakot siyang salubungin ang mga mata ko. Syempre, sa talim ng tingin ko, parang hinahalukay ko ang loob ng utak niya.“Oo nga pala, mayaman ka. Kayang-kaya mong gawin kahit ano. Maski ang i-stalk ang dati mong asawa.”“Hindi gano’n…” utal-utal niyang sagot, halos pabulong. “I didn’t stalk you. I just… I asked HR.” Kamot-kamot niya naman ang ulo.Napaawang ang labi ko. HR? So, talagang inalam niya kung saan ako nakatira.Pero bago pa ako muling makapagsalita, biglang nagbago ang ekspresyon niya. Umigting ang panga, saka dahan-dahan siyang lumapit. Agad akong umatras, pero maagap niyang nahawakan ang braso ko at diniin ako sa pader.“Bart!” Pinilit kong kumawala. “Let go of me!”Pero imbes bitiwan ako, idiniin niya lalo ang katawan sa akin. Halos maduling na ako sa lapit ng mukha niya.Umiwas ako ng tingin, pero nasalubong ko naman ang mga matang nakatingin sa amin sa hallway—ilang

Umawang ang labi ni Anessa. Napatitig sa akin. Ang mga mata niya, klarong naghahanap ng kasagutan—ng matinong rason kung totoo ba ang lahat ng sinabi ko kanina.Huminga ako nang malalim. Sa ngayon, ‘yon lang muna ang kaya kong sabihin. Ang importante, maging aware sila sa nakaabang na panganib.“Bart…” Nakikiusap ang boses ni Anessa.Humugot ako ng malalim na buntong-hininga. “Wala pang lead kung sino ang bumangga kay Mama…” mahina kong sabi, mahigpit ang pagkakahawak sa gilid ng kama. “But they’re sure it wasn’t an accident. The CCTV shows… the car was waiting. Parked just a few meters away from your house. It looked like they were waiting for the right time.”Nagkatinginan sila ni Mama. Pareho ang takot na bumakas sa mukha nila.Napayakap si Anessa kay Mama, at kitang-kita kong nanginginig ang mga kamay ni Mama habang hinahaplos ang buhok ni Anessa. Ang sakit makita na ganito sila natatakot—nabalot ng kaba.“Anak…” sabi ni Mama, halos pabulong.Umupo ulit si Anessa, pinupunasan ang l