All Chapters of She Was My Wife, Never My Love—Until I Lost Her...: Chapter 1 - Chapter 10

PROLOGUE Divinagracia Interprises, 15th Floor – CEO’s OfficeAng bawat tunog ng stiletto heels ko sa sahig ay parang tibok ng aking pusong matagal nang sugatan, pero ngayo’y buo na ang desisyon. Matibay at matatag.Dalawang dokumento ang hawak ko. Isang resignation letter. Isang annulment petition.Dalawang papel na pareho ang ibig sabihin… paglaya.Huminga ako ng malalim. Saglit na ipinikit ang mga mata. Nasa harap ko na ang pinto ng opisina ng CEO. Isang kwartong pamilyar ngunit laging malamig—parang relasyon naming dalawa ng aking asawa. Walang init. Walang emosyon. Kumatok ako. Isang beses lang.“Come in,” malamig na boses ang tumugon mula sa loob. Boses na dati kong inasam marinig… pero ngayon, gusto ko na lang kalimutan.Binuksan ko ang pinto. At nandoon siya. Si Bart Divinagracia. Ang CEO ko. Ang asawa kong hindi kailanman ako minahal.Naka-upo siya sa harap ng desk, tiklop ang mga kamay, nakatutok sa laptop. Hindi man lang ako tinignan.“Sir,” mahina ngunit matatag ang b

Muli kong kinuha ang cellphone at muling tinitigan ang larawan naming dalawa ni Bart. Larawang hindi man lang kami nakaharap sa camera. Nakaw na kuha lang ni Mama Bettina, pero kahit kailan, hindi ko magawang i-delete. Wala mang ngiti sa labi ni Bart, wala ring kislap sa mata, mahalaga pa rin sa akin ang larawang ’to. Isa kasi ’to sa patunay na kasal kami. Na asawa niya ako. At habang tinititigan ko ito, lalo akong nadudurog. Wala ni isang palatandaan na masaya kami. Isa iyong kasal na walang selebrasyon. Parang pamamaalam kaysa pagsisimula.Napangiti ako—mapait. Sa likod ng larawang iyon, buhay pa rin sa isip ko ang bawat detalye ng araw na ’yon. Araw na buong buhay kong inasam. Pero nauwi sa araw ng tahimik na pagtanggap.Sariwa pa rin sa akin ang pagpasok namin sa maliit na opisina. Walang red carpet, walang bulaklak, walang musika. Linoleum floor, lumang stand fan, isang lamesa, ilang plastik na upuan, at isang mayor na halatang minamadali lang ang seremonya.Nakakatawa. Ang yama

Ang mga dingding ng opisina ay gawa sa salamin—hindi lang literal, kundi pati damdamin. Sa bawat tingin, sulyap, at bulungan, hindi mo na kailangan ng mikropono para marinig ang panghuhusga— ang mga eksenang masakit sa mata.At ako, araw-araw, humaharap sa salamin ng panghuhusga.“Bart, here’s the marketing proposal you asked for.”Boses iyon ni Kyline. Kapapasok niya lang sa opisina ni Bart. Masigla. Punong-puno ng extra effort.Mula sa labas ng opisina, kitang-kita ko ang bawat kilos niya. Iniangat pa talaga ang mini pencil skirt habang inilalapag ang folder sa mesa ni Bart. Kumindat pa at ngumiting may malisya.Walang imik si Bart. Saglit lang siyang tiningnan, saka kinuha ang folder—tahimik. Walang emosyon. Ewan ko lang sa ilalim ng pantalon niya.Um-effort pa si Kyline. Gumapang ang kamay, akmang hahawakan ang kamay ni Bart, pero inilayo niya. Hindi ko alam kung ayaw talaga niya sa ginagawa ni Kyline o nagkukunwari lang siyang walang pakialam—walang nararamdaman dahil alam niyang

“Ready ka na ba, hija?”Boses iyon ni Mama Bettina. Warm, elegant, and full of maternal pride. Hindi mo mararamdamang siya’y isang mayamang haciendera at makapangyarihan ang pamilya. Sa kabila ng dami ng pera’t tanyag na pangalan, ang puso niya ay nanatiling mabuti at malapit sa amin ng nanay ko.Isang beses sa isang buwan ay ini-imbita niya kami ni Bart sa hacienda. Para raw makasama ko naman si Mama, at syempre siya. Bukod do’n, kinukumusta rin nila ang pagsasama namin. Aware nga sila sa sitwasyon namin no’ng una.Kaya sa buong araw na nado’n kami, doon lang ako tinuturing na asawa ni Bart. Nagpapanggap na okay kami, masaya ang pagsasama namin sa harap nila. “Yes po, Mama Bettina. Handa na po ako.”“Good! Dinner’s at six sharp. Huwag kayong ma-late ng asawa mo, ha.”Napangiti ako na parang kaharap siya. Hindi dahil excited akong makasama si Bart, kundi dahil sa salitang asawa mo.Ang sarap sanang pakinggan kung ‘yon ang trato niya sa akin. Pero hindi. Matamlay akong lumabas ng kw

Takbo-lakad ang ginawa ko mula sa labas ng gusali hanggang sa 15th floor. Basang-basa ng pawis ang likod ko, bitbit pa rin ang epekto ng maliit na insidenteng nangyari kanina sa parking area. Kainis. Dahil do’n, naabutan ako ng matinding traffic.Bumuga ako ng hangin habang mabilis ang lakad papunta sa conference room. Hindi ko rin pansin ang mga matang nakatingin sa akin— mga natutuwa dahil late ako. Ang tanging goal ko ay makarating bago matapos ang meeting.Bumuga ako ng hangin nang nasa harap na ako ng pinto. Pero pawis ko hindi ko nagawang pahirin. Agad kong binuksan ang pinto. Mas lalo pang tumakagtak ang pawis sa noo ko nang makapasok ako. Lahat ba naman ng mata ay sabay-sabay na tumama sa akin. Saglit ring tumigil ang nagsasalita, binasag lang ng kalansing ng kutsarita sa tasa—kay Kyline. Hindi siya nagsalita, pero halatang hindi natutuwa sa pagdating ko. Nakataas ang kilay niya, bahagyang sumandal sa upuan, at gumulong ang mga mata.Nakakainis, pero hindi ko na pinagtuun