All Chapters of She Was My Wife, Never My Love—Until I Lost Her...: Chapter 71 - Chapter 80

“Your kiss is the only cure I need.”Napakurap ako. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinis sa linyang ’yon. Hindi ko rin alam kung ano ang isasagot ko.Para namang mas lumakas ang loob niya. Bahagyang inilapit ang mukha sa akin, at bago pa niya ako maabot, tinampal ko na ang noo niya—hindi malakas, pero sapat para ipaalala sa kanya na hindi na ako ang dating Anessa na gustong makuha ang atensyon at pagmamahal niya.Humaba ang nguso niya. Dumaing habang kinakapa ang noo.“Gamutin mo ang sarili mo! Wala ka sa ayos,” sabi ko sabay talikod.Dinampot ko ang mga damit sa sahig at dumiretso sa banyo. Sa likod ng pinto, saka lang ako nakahinga nang maluwag. Pinilig ko ang ulo ko, pilit inaalis ang kung anong nararamdaman ko sa mga pang-aakit ni Bart sa akin.Humarap ako sa salamin. ‘Wag kang padala, Anessa. Gamitin mo ang utak mo, hindi ang puso. ‘Wag mo nang hayaang masaktan ka ulit ng parehong tao.Paglabas ko, kinuha ko ang isang unan at kumot at dumiretso sa couch. Humiga ako, binal

Ramdam kong umawang ang labi niya. Napangiti ako. Mas ninamnam ko pa ang labi niya. Ang lambot… ang sarap…“Ouch!” Parang nagising ako mula sa magandang panaginip.Nalasahan ko rin ang dugo sa labi kong napunit. Kinagat ni Anessa.“Bastos ka!” Nanlilisik ang mata niya, ang talim parang hinihiwa ang lalamunan ko.Akmang itataas ang kamay niya, pero mabilis ko iyong nasalo. “Hey, wait. Sorry. I just got carried away,” sabi ko, pinapakalma siya. Pero lalo lang nanlilisik ang mga mata niya.“Carried away?” Nanginginig ang boses niya. “Ang sabihin mo, sinasamantala mo ang sitwasyon!”Sabay hablot ng kamay niya na mariin kong pinigilan, pero nabawi pa rin niya. Pagkabitaw niya, sunod agad ang hampas niya—mabilis, masakit, pero hindi ko iniiwasan.Sa kabila ng galit niya, hindi ko mapigilang ngumiti. Masaya akong makagat niya. “Sorry na nga, ‘di ba?” bulong ko. Pero lalo lang siyang nagngitngit. “Ang lungkot mo kasi, pinapasaya lang kita…”“Tingin mo mapapasaya mo ako sa halik mong manya

Hindi sumagot si Anessa. Hindi na rin niya ako tinapunan ng tingin hanggang sa makarating kami sa opisina. Pero kapag may nakasalubong kami, ngumingiti siya, bumabati pa. Sa akin lang siya malamig. Parang ako noon sa kanya. Kapag binalikan ka nga naman ng karma.“Where are you going?” tanong ko nang papunta siya direksyon ng dati niyang desk. Hindi pa rin siya sumagot, tumingin lang. “Nakalimutan mo na ba—”“Hindi ko nakakalimutan,” sagot niya, hindi pa rin ako tinitingnan. “Kukunin ko lang ang mga gamit ko, sir.”“Leave it to your co-workers—”Pinatigil niya ako sa isang matalim na sulyap. Napalinga-linga pa. Takot na may makarinig na iba. “Kung ipapagawa ko sa kanila, tingin mo ano ang iisipin nila?”Hindi ako nakasagot. Wala naman kasi akong pakialam sa mga iniisip ng iba. Ang alam ko lang, she’s my wife at dapat lang na iba ang trato ko sa kanya. Pero nakalimutan kong ayaw niyang malaman ng kahit sino ang totoo naming relasyon.Mapait akong napangiti. Lahat ng ginawa ko no

ANESSADali-dali akong naglakad papunta sa opisina ni Bart. Late na ako nang dalawang oras. Ngayon nga kasi ang discharge ni Mama, at hindi dumating si Bart. Pero siya naman ang nagbayad ng bills. Siguro kaya hindi siya dumating dahil sa nangyari kahapon. Mabuti na lang, dumating si Jyrone. Siya ang tumulong sa akin. Siya rin ang naghatid sa amin pauwi, kasama ang dalawang bodyguards at ang private nurse ni Mama. At dahil ginagamit nina Jenny at Gabriel ang kotse ko, hinatid na rin ako ni Jyrone sa opisina.Bumuga muna ako ng hangin bago pumasok sa office. Handang bumati at magpakumbaba. Ngunit wala siya. Napakunot ang noo ko. Nilapag ko ang bag sa table, binuksan ang tablet, at sinilip ang schedule niya. Napatampal ako sa noo. May site visit nga pala siya kaninang 8:30. Nawala sa isip ko. Umupo na lamang ako. Huminga nang malalim. Alam naman ni Bart na ngayon ang discharge ni Mama, kaya sigurado akong maiintindihan niya kung bakit ako late.Kinuha ko ang phone, nagpadala ng messa

“Bart!”Hindi ko alam kung alin ang mas masakit, ang pagbagsak ko sa sahig o ang bigat ng katawan niyang dumagan sa akin. Ang laking tao nga niya. Parang nadurog lahat ng buto ko.“Aray…”Inangat ko ang ulo ko at tiningnan siya. Nakalapat ang mukha niya sa dibdib ko. Hindi siya gumalaw.“Bart, tumayo ka…” Hinawakan ko ang pisngi niya, bahagya kong niyugyog. Pero wala pa ring galaw.“Bart, ano ba?” pilit kong itinulak ang balikat niya. “Hindi ka nakakatuwa! Ang bigat mo!” Muli ko siyang tiningnan. Tinulak siya, pero wala pa ring response. Kumabog na ang dibdib ko. Mukhang hindi siya nagbibiro, hindi nagkukunwari, talagang nahimatay siya.Pinilit kong gumalaw, dahan-dahan siyang tinulak sa tabi ko, at nang makawala, agad akong tumayo. Kinuha ko ang cellphone ko at tumawag sa hospital. “Please, send an ambulance, dito sa DB Construction.”Pagkababa ng tawag, umupo ako sa tabi niya. Inangat ang ulo niya, pinaunan sa hita ko. “Bart…” Hinaplos ko ang noo niya, pisngi, at dibdib. Mas lumala