Semua Bab The Secret Wife of the Obsessed Zillionaire Boss: Bab 31 - Bab 40

Dorryn’s Point of View* Habang nakaupo ako sa mahaba at eleganteng dining table, ramdam ko ang titig ng bawat katulong na para bang sinusuri nila ang buong pagkatao ko—mula ulo hanggang paa, mula sa paraan ng paghawak ko sa kutsara hanggang sa bawat kagat na ginagawa ko. Para akong nasisilaban sa kanilang mga mata, tila ba ako ay isang bisitang hindi nila maintindihan kung bakit nandoon, o isang taong bigla na lang sumulpot sa mundong pagmamay-ari nila. Dahil sa hiya, dahan-dahan akong napayuko, pilit na itinatago ang pamumula ng aking pisngi. Maingat kong ibinaba ang kutsara at tinidor sa ibabaw ng plato, marahang nag-ingay iyon laban sa porselana, at agad na napansin iyon ni Nando. “Any problem, wife?” malamig ngunit puno ng pagtataka niyang tanong, at ang mga mata niya’y dumiretso sa akin. Nag-angat ako ng tingin at nagtagpo ang paningin namin. Saglit akong natigilan, bago ako napailing nang bahagya. “Ah, wala… ayos lang ako.” Ngunit ang totoo, hindi ako sanay na may mga matang

Dorryn’s Point of View Napakagat ako sa labi ko nang maramdaman ko ang dampi ng kanyang mga labi sa aking leeg. Parang dumaloy ang kuryente sa bawat himaymay ng aking balat, at muntik na talaga akong mawalan ng ulirat kung hindi lang biglang tumunog ang elevator na hudyat na nakarating na kami sa floor namin. "Ehem..." Mahina pero sapat na para gisingin ako sa mahika ng sandaling iyon. Bahagya ko siyang itinulak, hindi para itaboy kundi para lang maalala niya kung nasaan kami. Itinuro ko ang numero sa floor indicator, saka ko siya tinapunan ng tingin na may halong hiya at kilig. Mahina naman siyang napaubo, at kasunod noon ay isang ngiting parang bata na nahuli sa kalokohan. Pagharap niya sa pintuan, tila bumalik siya sa pagiging malamig at seryoso—yung tipong boss mode na kinikilala ng lahat. Wala na yung mapang-akit na lalaking kanina lang ay halos kainin ang buong atensyon ko. Lumakad siya palabas ng elevator, at gaya ng dati, sinundan ko siya—ako naman, parang anino niyang lagi

3rd Person’s Point of View Seryosong nag-uusap ang lahat sa loob ng meeting room, at tila bawat sulok ng kwartong iyon ay puno ng mabigat na enerhiya. Parang isang makapal na ulap ng tensyon ang bumabalot sa hangin, mahirap huminga, at lalo pang nagpapakaba sa bawat isa. Ang mga ka-meeting ni Nando ay halatang naiipit sa pressure; ang ilan ay nanginginig ang mga kamay habang hawak ang ballpen, ang iba nama’y paulit-ulit na nag-aayos ng necktie na parang hindi nila mahanap ang tamang ayos. Si Nando lamang ang tila walang pakealam. Sanay na siya sa ganitong atmospera—sanay sa mga matatalim na tingin, sa mga hindi mahuhulaang sagot, at sa larong nilalaro ng business world. Habang ang iba ay nag-aalangan, nanlalamig, at halos matunaw sa bigat ng sitwasyon, siya ay tahimik lang na nakasandal sa upuan, matalim ang titig, at walang kahit anong emosyon ang mababasa sa kanyang mukha. “You want this deal? Gumawa ka ng paraan na kina-agree ko.” Malinaw, matalim, at parang wala nang espasyo pa

Dorryn’s Point of View* Nasa opisina na kami ngayon ni Nando. Tahimik lang akong nakaupo habang pinagmamasdan ko siya mula sa gilid ng aking paningin. Kita ko pa rin sa mukha niya ang hindi magandang mood na parang may bigat siyang dinadala. Mabigat ang aura niya, at para bang may malamig na ulap na bumabalot sa buong silid. Hindi ko alam kung ano ang eksaktong dahilan, pero ramdam ko na hindi siya okay. Ano ba ang nagawa ko? Ako ba ang may kasalanan? Naglaro ang mga daliri ko sa ibabaw ng mesa, pilit na hinahanap ng utak ko ang tamang paraan para lapitan siya. Hindi naman ako eksperto pagdating sa ganitong sitwasyon. Hindi ko alam kung paano mag-comfort ng isang taong may dalang bigat sa dibdib. Pero siguro, maaari kong subukan. Huminga ako nang malalim, at sa halos pabulong na tinig ay sinubukan kong tawagin siya. “Uhmm… Hubby.” Pero hindi siya kumilos. Hindi man lang kumurap, parang hindi niya narinig o baka pinili niyang hindi pansinin. Nanatili siyang abala sa hawak niyang pa

Dorryn’s Point of View Napakagat ako sa labi ko habang pilit kong pinapakalma ang sarili kong nanginginig. Alam ko na hindi talaga sila titigil hangga’t hindi nila nakukuha ang gusto nila. Ang gusto nila ay mapakasal ako sa matandang iyon na ni sa panaginip ay hindi ko kayang mahalin. Pakiramdam ko ay isa na naman akong laruan sa mga kamay nila, parang wala akong sariling boses. Napatingin ako kay Nando at mahigpit kong hinawakan ang kamay niya, na para bang doon lang ako kumukuha ng lakas. “Haharapin ko ang mga magulang ko…” mahina kong bulong, halos kinakain ng kaba ang bawat salitang lumalabas sa bibig ko. Napatingin siya sa akin, at ang mga mata niya ay punong-puno ng pag-aalala. “Are you sure?” Dahan-dahan akong napatango. Ramdam ko ang pagbigat ng balikat ko, pero mas ramdam ko ang paghawak ni Nando na parang sinasabi niyang nandito lang siya. Napalingon naman ako kay Sir Cloud na mula pa kanina ay tahimik na nakatingin sa akin, at bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Sa