Semua Bab The Secret Wife of the Obsessed Zillionaire Boss: Bab 41 - Bab 50

Dorryn’s Point of ViewHindi ko na alam kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon. Mula sa mariing halik na nagsimula sa opisina niya, hanggang sa bigla na lang niya akong binuhat na parang wala akong timbang. Parang bangka akong inilulutang ng alon habang buhat-buhat niya ako, at sa bawat hakbang niya papunta sa loob ng isang kwarto, patuloy pa rin ang matinding halikan namin—mapusok, nag-aalab, at parang ayaw nang matapos.Pagkabagsak ng katawan ko sa malambot na kama, ramdam ko agad ang lambot ng kutson at lamig ng hangin na bumalot sa balat ko. Hindi siya tumigil; bagkus ay mas naging agresibo pa. Ang mga labi niya, dati ay nakadikit lamang sa labi ko, ngayon ay dahan-dahang bumaba sa leeg ko. Ramdam ko ang init ng hininga niya na humahalo sa kiliti at pleasure na bumabalot sa akin. Hindi ko mapigilang mapaungol, at sa bawat ungol na lumalabas, pakiramdam ko ay lalo niyang pinag-iigting ang ginagawa niya.“A-Ahhh…”Parang musika sa tenga niya ang ungol ko. Naramdaman ko ang kam

Dorryn’s Point of ViewDi ko alam kung makakalakad pa ba ako nito o baka tuluyan na lang akong matumba kapag pinilit ko. Jusko, parang dinurog ang buong katawan ko. Ang bawat kalamnan ko ay sumisigaw ng sakit at hapdi, at ang ibabang parte ko ay tila binaha ng pamamanhid. Parang wala na akong pakiramdam sa kalahati ng katawan ko, at kung susubukan kong tumayo, baka magmistula akong basahan na bumagsak sa sahig.Nasa loob na kami ng malaking mansion ngayon, at heto ako, nakahilata pa rin sa malambot ngunit nakakabigat na kama. Para bang bawat hibla ng bedsheet ay kumakapit sa balat ko at ayaw akong pakawalan. Kahit gustuhin kong bumangon, hindi kaya ng katawan ko. Napapikit ako sandali at huminga nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili.Kinuha ko ang cellphone na nasa gilid lang ng kama. Hawak ko ito habang naglalaban ang isip ko—iniisip ang mga nakaraan. Hindi ko naranasan ang ganito kay Jacob. Oo, naging mag-asawa kami, pero iba ang pakiramdam noon. Si

Dorryn's point of viewPara bang saglit na nag-iba ang itsura ng opisina. Hindi na ito yung typical na malamig na kwarto na puno ng papeles, leather chairs, at saradong bintana. Sa paningin ko, parang naging isang kakaibang kwento ito—isang alamat kung saan ang mga dragon ay hindi gawa sa apoy kundi mula sa buntong-hininga at matitinding tingin ng pagsaway.Nando stood tall, his eyes sharp and commanding, habang si Sir Cloud naman ay parang batang nahuli sa kalokohan, nakatungo at hindi makatingin ng diretso. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nila, parang may apoy na sumisingaw mula sa bibig ni Nando sa bawat salitang binibitawan niya.At doon, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kahit may kirot pa sa katawan ko na parang nananatiling alaala ng nakalipas na mga oras, tumakas pa rin ang isang maliit at mahina kong tawa. Parang ibong nagpakawala ng unang paglipad matapos ang ulan.“Waaa! Promise, kakatok na ako next time!” mahina ani ni Sir Cloud sabay pigil ng tawa. Naalala ko kasi kun

Dorryn’s Point of ViewNakahawak ako sa braso ni Nando habang naglalakad pababa ng hagdan, dahan-dahan lang ang bawat hakbang ko na para bang ayaw kong mapahiya sa harap ng mga magulang niya. Ramdam ko ang init ng palad niya sa braso ko, at kahit pa medyo kinakabahan ako, may kakaibang kapanatagan akong nararamdaman kapag siya ang kasama ko.“Are you sure na hindi mo na kailangan buhatin?” malumanay niyang tanong, sabay sulyap sa akin na parang handang-handa siyang alalayan ako anumang oras.Ngumiti ako ng bahagya at bahagyang umiling. “Sure ako, hubby. Huwag kang mag-aalala sa akin,” sagot ko, pilit na pinapakita na kaya ko naman.Dahan-dahan siyang napatango, para bang ayaw niya akong kontrahin pa. Hanggang sa makarating na kami sa ibaba, napansin ko ang lawak at ganda ng paligid. Ang laki talaga ng lugar na ito—hindi ko masasabing bahay lang, dahil mansion talaga siya. Ang bawat sulok ay parang gawa para ipakita ang yaman at kapangyarihan ng pamilya niya.“Wife? Tumutulo na ang law

Dorryn’s Point of ViewAng resulta ngayon ay kaming dalawa na lang ni Nando ang naglalakad sa loob ng mall, na para bang kami lang ang tao sa malawak na lugar na puno ng ilaw, ingay, at samu’t saring mamahaling bilihin. Nakapout pa rin ako hanggang ngayon, dahil ayon kay Mom ni Nando, bilang pag-sorry raw ni Nando sa nangyari kanina ay bibilhan niya ako ng mga damit. At ang mas nakakapagtaka, walang kahirap-hirap na sumang-ayon itong mister ko sa sinabi ng kanyang ina—na parang automatic na lang siyang napapayag kahit wala namang tanong kung gusto ko ba o hindi.Napabuntong-hininga na lang ako habang nakasunod sa kanya. Nakaangkla pa ang isang kamay niya sa likod ng kanyang bulsa, habang ako nama’y parang batang nahuhuli ng tingin sa bawat kinang ng mga display lights. Habang dumadaan kami sa bawat boutique at shop, hindi ko maiwasang mapanganga sa mga presyong nakadisplay—parang bawat isang damit ay katumbas na ng renta ng maliit na apartment o kaya’y isang buwang groceries sa probin