Semua Bab Accidentally Yours, Mr. CEO!: Bab 121 - Bab 130

“Dahil sa inyo ay nasira ang buhay ko… kaya sisirain ko din ang mga buhay niyo! Lalo ka na, Ava. Dapat sayo mamatay kasama ng kapatid mo.” Inalis nito ang suot na wig. Nagulat ako na kalbo pala ang kalahati ng ulo nito. Sunog at parang naluto ang ulo nito kaya hindi na tinubuan ng buhok. Nakakadiri ang itsura nito at may mga nana pa. Kaya naman pinagkaguluhan ito ng ibang langaw. “Dahil sayo kaya nagkaganito ako… kasalanan mo ‘to! Ikaw ang sumira sa buhay ko… kayo ng kapatid mo! Nakunan ako at namatay ang aking anak dahil sa inyo… kaya magbabayad kayo!” “Wala akong kasalanan sa’yo, Celine. Kung nagkaganyan ka man kasalanan mo ‘yon. Ikaw ang may gawa niyan sa sarili mo. Nagpalamon ka sa inggit at selos mo. Hindi mo matanggap na hindi ka na mahal ng asawa ko. Nakikiramay ako sa pagkawala ng anak mo. Ina rin ako, alam ko kung gaano kasakit ang mawalan ng anak. Pero wag mong isisi sa amin ang pagkawala niya. Kung nawala man siya ay dahil ‘yon sayo— “Tumahimik ka! Kasalanan mo ang la

“I will kill you, Celine! Papatayin kita!” “E-Eljah, tama na… h-hindi ako makahinga.” Nasasaktan na makaawa ni Celine ng sakalin niya ito. “M-mahal na mahal lang kita kaya ko ito nagawa.” Tumulo ang luha nito. Takot na takot ito sa madilim na ekspresyon ng asawa ko, at the same time ay nasasaktan ito dahil wala ng bakas ng pagmamahal na makikita sa mukha ni Elijah para sa kanya. “M-mahalin mo ulit ako, Elijah. Nangangako ako sayo na hindi na kita babalewalain, palagi kitang pipiliin, hindi na ako aalis, mahalin mo ulit ako… magpakalayo-layo tayo kasama ang anak nating si Eliot…” “You’re crazy, Celine…” nanlaki ang mata nito ng maglabas ng baril si Elijah. “N-no… you can’t do that to me… minamahal mo ako ay may pinagsamahan tayo. Please, Elijah.. don’t…” Naggalawan ang panga na kinasa ng asawa ko ang baril niyang hawak. Nagkulay papel ang mukha ni Celine. Ang mga pulis na naroon ay tumalikod at nagkukunwaring walang nakita. Ang iba naman ay pinapaalis ang mga taong umuosyoso sa

“May himala pala talaga noh? Ang bruha kaya ng pinsan mo noon. Tapos bilang nagbago. Ang galing noh. Tama nga ang sinabi mo noon. Pwedeng magbago ang isang tao.” “Pwede naman talaga lalo na kapag pursigido ka. Pero ang first step ay alisin ang inggit sa puso. ‘Di ba, sweetheart?” “Yes indeed. Iba ang nagagawa ng inggit.” sang ayon ko. “Hay… tama kayo di’yan. Look at Celine. Sayang kung magsisi na lang sana siya.” Bumuntonghininga ang asawa ko. Nahalata naman ni Lorena na ayaw na itong pag usapan ni Ava kaya binago nito ang paksa. "Aalis nga pala sila Amber ngayon, discharge niya sa hospital. Sasabay sila papunta ng probinsya kina Lovely." "Biglaan naman yata." "Ikaw kasi hindi ka nagpapahinga kaya nag aalala sila sayo. Sinabi kasi ni tita ang ginawa niyo ni Elijah ng mawala sila. Ayun nag alala. Baka magkasakit kayo ng tuluyan kapag hindi kayo nagpahinga. Wag kayong mag aalala dahil nando'n naman sila tita at Lovely na mag aalaga sa kanila." "Bakit hindi sinabi ni Lovely

“Bago umalis ay hinalikan namin si Eliot. “Bye, baby. Kina lola ka muna. Love ka namin ni daddy.” “Promise, son. May kapatid ka na pagbalik namin.” Mahina kong hinampas sa tiyan ang asawa ko. “Ikaw talaga! Wag ka magbiro ng ganyan. Aasa sila lola.” “Kilala ko ang asawa mo. Hindi mapagbiro ‘yan.” Sabi ni lola. “‘Yun naman pala. Eh di maganda.” Sabat ni mama. “Wala mg bawian. Sige na, Elijah. Umalis na kayo. Congratulations sa inyong dalawa. Hangad namin ay magandang buhay at kinabukasan para sa inyo.” “Salamat po.” Hindi na kami nagbihis ni Elijah. Naka VIP naman kami. Saka hindi kami nahihiya kahit nakapangkasal pa kami. Proud kami na kinasal kami sa simbahan. Walang masama dito. Saka binalita ang kasal naming dalawa. Actually ay marami ang natutuwa para sa aming dalawa. Alam ng buong mundo ang mga pagsubok na pinagdaanan naming dalawa. “Mahal, hindi ka ba nalulungkot na wala ang parent mo sa kasal natin?” Ako kasi ay nalulungkot. Siyempre magulang niya pa rin ito. Mas

Tiningnan namin ang tuhod ni Annaliza. Mayroon itong maliit na galos. “Mommy, maliit lang po ito na sugat. Don’t worry ginamot na po ni kuya. I’m sure gagaling din ito agad.” “Ang titigas kasi ng ulo niyo, sabing wag tumakbo eh.” “Sorry, mommy…” “Sorry po…” “I’m sorry, mom.” Ginulo ng daddy nila ang mga buhok nila. “God job, walang umiyak. Mana kayo sa daddy, malakas at hindi iyakin.” Pagmamalaki pa nito. Napailing-iling ako at napangiti na rin. Wala talagang iyakin sa mga anak namin. Yes they are sweet and fragile. Para silang mahihina kung titingnan dahil sa mala-manika at mala-anghel nilang ka-cutan. Pero hindi sila mahihina. Namana nila ang aming pagiging matatag ng kanilang ama. Kahit Ilang beses madala ay tumatayo sila ng hindi umiiyak. Hindi sila kagaya ng ibang bata na mahina. Siguro dahil pinalaki namin sila na hindi maselan at mahina. Kapag nadadapa sila ay hinahayaan namin silang tumayo sa sarili nilang paa. “Daddy, mommy, tuloy po ba ang punta natin sa Siar