Semua Bab ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Bab 71 - Bab 80

“เสวี่ยหนิงได้เวลาแล้ว” โกวเหมี่ยนจือบอกสหายด้วยรอยยิ้มยินดีเต็มดวงหน้า เจ้าสาวถูกนางกำนัลช่วยพยุงลุกขึ้นด้วยกิริยาอ่อนช้อย แต่พอพ้นประตูมาได้ไม่กี่ก้าว ก็เผลอบ่นพึมพำอย่างอดกลั้นไม่ไหว “ศิราภรณ์นี่หนักกี่กิโลเนี่ย ข้ารู้สึกว่าคอข้าจะหักอยู่รอมร่อแล้ว ส่วนชุดนี่ก็ทั้งหนักทั้งร้อน ทำไมชุดแต่งงานสมัยนี้มันถึงทรมานเจ้าสาวขนาดนี้!” เว่ยลี่หยางกลั้นขำจนไหล่สั่นยามได้ยินเสียงเจ้าสาวของตนบ่นอุบมาแต่ไกล ด้วยรู้นิสัยชอบใส่เสื้อผ้าทะมัดทะแมงไม่เกะกะของนางเป็นอย่างดี เมื่อแม่สื่อพาร่างบางมาหยุดข้างกายเขา ดวงเนตรคู่คมพราวระยับเหลือบมองนางผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ริมฝีปากหยักหนาได้รูปยกยิ้มบางเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบข้างหูนาง “อดทนสักครู่เถิดหนา เมื่อถึงตำหนักอ๋องแล้ว…ข้าจะช่วยถอดออกให้ จนเจ้าเหลือแต่ตัวเปล่าโดยเร็ว” เสวี่ยหนิงชะงักกึก! ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย มือที่ถือชายผ้าแดงอีกฝั่งเกือบหลุด ใบหน้าแดงก่ำขึ้นทันตา หัวใจของเสวี่ยหนิงกระหน่ำราวกลองศึก สมองมึนตื้อไปครู่หนึ่ง แทบก้าวขาต่อไม่ออก นางกำนัลที่พยุงอยู่ถึงกับต้องกระซิบเบาๆว่า “คุณหนู…เดินต่อเจ้าค่ะ!” เพราะได้เสียงของนางกำนัล

“หม่อมฉันขอบพระทัยจวิ้นอ๋องมากเพคะ นับเป็นวาสนายิ่งแล้วที่ทรงเมตตา เลือกหม่อมฉันให้เป็นตัวแทนแสดงความสามารถต่อหน้าคณะทูต หม่อมฉันจะแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ ไม่ทำให้ความไว้วางพระทัยของพระองค์เสียเปล่าเด็ดขาดเพคะ” “เปิ่นหวางขอบใจคุณหนูซ่งมาก และจะรอดูการแสดงของท่านในวันนั้น ตั้งใจฝึกฝนให้ดีล่ะ” เสียงทุ้มต่ำรับสั่งอย่างสุภาพกับหญิงสาว กอปรกับดวงเนตรคู่คมที่กำลังทอดมองนางอย่างล้ำลึก “เพคะท่านอ๋อง” ใบหน้างามของซ่งเจียวเจียวมีริ้วแดงพาดผ่าน ยามได้เห็นสายตาลึกซึ้งมีความนัยของจวิ้นอ๋อง เสวี่ยหนิงลอบกลอกตามองบนให้แม่นางเอกที่กลายพันธุ์ เอ้ย กลายร่างเป็นนางร้ายแทน ซ่งเจียวเจียวยอบกายแช่มช้อยอีกครั้ง โอบอุ้มพิณโบราณที่ได้รับเป็นรางวัลด้วยหัวใจปลื้มปริ่ม เดินกลับไปหาบิดาที่มาร่วมชมงานคัดเลือกตัวแทนในครั้งนี้ด้วย “ทำได้ดีมากเจียวเอ๋อร์” เสียงของซ่งจงเจิ้งยามเอ่ยชมบุตรีอ่อนลงหลายส่วน ทว่าสายตาของซ่งเจียวเจียวยามมองบิดา กลับเย็นชาปราศจากความยินดีแม้แต่น้อย บุรุษหลายคนในงานมองตามหลังบุตรีเจ้ากรมโยธาอย่างสนใจ ถึงแม้ชื่อเสียงของนางอาจเสียหายไปบ้างในช่วงก่อน แต่ความงามของนางยังคงเจิดจรัสไม่แปรเ

ซ่งเจียวเจียวนั่งลงอีกครั้ง สูดหายใจเข้าออกลึกและยาวอยู่สามสี่ครา เห็นทีว่าคราวนี้นางคงต้องยอมคล้อยตามคำสั่งของบิดาในเมื่อฝ่าบาททรงออกพระราชโองการแล้ว หากขัดขืนไม่ปฏิบัติตามก็มีเพียงโทษตาย “ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ จะรีบเตรียมตัวให้พร้อม” วันรุ่งขึ้นเสิ่นกงกงได้นำพระราชโองการสมรสมายังจวนสกุลซ่งเพื่อมอบให้ซ่งเจียวเจียว สองวันถัดมาตวนอ๋องก็มาพบว่าที่พระชายารองถึงจวนสกุลซ่งด้วยตนเอง ชายหนุ่มแต่งกายด้วยอาภรณ์สีขาวดูสง่างามบริสุทธิ์สูงส่ง ซ่งเจียวเจียวที่ได้ยลโฉมอีกฝ่ายชัดๆในวันนี้ แอบเผลอใจสั่นเล็กน้อย สายตาของตวนอ๋องทั้งมีเสน่ห์และอันตรายจนนางเกิดอาการประหม่าไปพักหนึ่ง แม้นว่าช่วงนี้จะเป็นปลายฤดูสารททว่าอากาศก็ยังไม่เย็นนัก หญิงสาวจึงพาชายหนุ่มไปออกเดินเล่นสนทนา ทำความคุ้นเคยในสวนของจวนตามคำสั่งของบิดา “สมกับที่เป็นสวนของจวนเจ้ากรมโยธา ช่างสง่างามและมีเสน่ห์ยิ่งนัก” รับสั่งพร้อมมองหญิงงามข้างกายด้วยสายตาลุ่มลึก “เปิ่นหวางพูดถูกหรือไม่ ว่าที่ชายาของข้า” “นับเป็นวาสนาของสกุลซ่งเพคะ ที่ท่านอ๋องทรงพอพระทัยสวนเล็กๆแห่งนี้” ซ่งเจียวเจียวหน้าร้อนวาบเอ่ยตอบอย่างเก้อเขิน โจวฉู่เจียงยกมุ

อากัปกิริยาของเย่หลินสร้างความตื่นตกใจให้เสวี่ยหนิง นางรีบเข้ามากอดมารดา ซูลี่ช่วยหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาจากพื้น “ท่านแม่! เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะใครทำอะไรท่านบอกลูกมาเจ้าค่ะ ลูกจะไปจัดการให้!“ “หนิงเอ๋อร์ ฮึก ท่านพ่อของเจ้า ฮึก ท่านพ่อของเจ้าถูกคนสังหาร เขาไม่ได้ตายเพราะโรคหัวใจ ฮือ…” เย่หลินปล่อยโฮเสียงดังอย่างไม่อาย นางทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้นแบมือสั่นเทาขอจดหมายจากซูลี่และยื่นให้เสวี่ยหนิง “ท่านหัวหน้าราชบัณฑิตเชียนเพ่ย นี่เป็นอีกครั้งที่ข้าขอให้ท่านพิจารณาข้อเสนอ เพียงแค่ช่วยแนะนำกำยานและชาอำพันสวรรค์ของข้าให้กับเหล่าบัณฑิตขุนนางและคหบดีทั้งหลาย ตัวท่านเองจะได้รับส่วนแบ่งจำนวนมากเป็นค่าตอบแทน ส่วนการดื้อรั้นไม่ยอมให้ความร่วมมือตัวท่านน่าจะทราบถึงผลที่ตามมา และนี่คือโอกาสสุดท้ายที่ข้ามอบให้ท่าน!” หัวคิ้วสวยของเสวี่ยหนิงขมวดเป็นปมแน่น ความคิดเรื่องที่เชียนเพ่ยถูกฆาตรกรรมปรากฏขึ้นในหัว ‘นี่มันจดหมายข่มขู่ชัดๆ หรือว่านี่คือสาเหตุการจากไปของเชียนเพ่ยที่แท้จริง บิดาของเชียนเสวี่ยหนิงถูกคนสังหาร! ว่าแต่อำพันสวรรค์มันคือสิ่งใดกัน’ เมื่อไม่รู้ย่อมต้องถาม…เสวี่ยหนิงประคองมารดาไปนั่งที่ตั

ในน้ำชาที่กงจ้านดื่มมีส่วนผสมของสมุนไพรซึ่งมีฤทธิ์กล่อมประสาท ชาชนิดนี้เสวี่ยหนิงปรุงขึ้นมาเพื่อเขาเป็นพิเศษ ยามที่ถูกสะกดจิตล้วงข้อมูลกงจ้านจะได้คายความลับแบบไม่ขัดขืน แถมเพลิดเพลินอีกต่างหาก! เสวี่ยหนิงหยิบนาฬิกาพก ซึ่งได้รับมาจากพ่อค้าชาวโพ้นทะเลนาม มิเชล ผู้ที่มอบเมล็ดลาเวนเดอร์ให้นาง เขาได้กลายมาเป็นลูกค้าเจ้าประจำของเรือนอรุณเคียงใจ ทั้งกล่าวว่ามาพักที่นี่เหมือนได้พักอยู่บ้านในประเทศบ้านเกิด ก่อนเริ่มสะกดจิตตามวิธีที่ได้ฝึกมา อดีตแพทย์หญิงเสวี่ยหนิงตั้งสมาธิมั่นสูดหายใจเข้าออกยาวสองสามครั้ง สีหน้าแววตาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมราวกับคนละคน “หม่อมฉันจะเริ่มแล้วนะเพคะ ขอฝ่าบาท ท่านอ๋องและท่านกงกงช่วยเงียบเสียงลงสักครู่ ยิ่งเงียบเท่าใดยิ่งดี” จากนั้นจึงก้าวมายืนอยู่หน้ากงจ้าน ที่ยังคงยิ้มกริ่มตาลอย “ใต้เท้ากง ท่านมองมายังนาฬิกาพกที่ข้ากำลังจะเริ่มแกว่งนี้ด้วย” สายสร้อยห้อยนาฬิกาเริ่มแกว่งไปมา นัยน์ตาทั้งสองของกงจ้านกลอกมองซ้ายขวาตามจังหวะการเคลื่อนไหวของนาฬิกา ครู่ต่อมากงจ้านก็ตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเห็นแววตาและรูม่านตาของเขาขยายเสวี่ยหนิงจึงลองถามคำถามง่ายๆเพื่อทดสอบ “ใต้เท้ามีนามว