Semua Bab ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Bab 81 - Bab 90

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยบีบคั้นหัวใจของผู้ได้ยิน ซ่งเจียวเจียวกำมือแน่นภาพความทรงจำย้อนกลับมา… ไม่ว่านางจะพยายามร่ำเรียนหนังสือหรือเรียนศาสตร์ทั้งสี่ได้ดีแค่ไหนบิดาก็ไม่เคยคิดจะเอ่ยชม แต่หากทำสิ่งผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว เขากลับต่อว่านางกับมารดาด้วยประโยคเสียดแทงจิตใจ… “ไร้ประโยชน์ทั้งแม่ทั้งลูก!” ส่วนซ่งเจิ้งเฉียวไม่ว่าทำใดสิ่งผิดก็ไม่เคยถูกลงโทษ กระทั่งทำแจกันล้ำค่าในโถงรับรองแตกบิดาก็เพียงแค่ว่ากล่าวตักเตือนเพียงไม่กี่คำ หากนางเป็นคนทำแตกคงถูกเฆี่ยนหลังขาดไปแล้ว “บิดาสารเลวเช่นนี้อย่านับถือจะดีกว่า“ ซ่งเจียวเจียวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบริภาษบิดาของตนและของเด็กหญิง จากนั้นจึงเดินไปหาเจ้าตัวน้อย “ข้าขอเหมาขนมทั้งหมดของเจ้าเองแม่หนูน้อย” ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความหม่นหมองก่อนหน้านี้พลันสดใสมีความหวังขึ้นมาทันที “จริงหรือเจ้าคะพี่สาวจะซื้อขนมของข้าทั้งหมดจริงๆหรือ” “จริงสิหนูน้อย” ซ่งเจียวเจียวยกมือลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู เด็กหญิงดีใจอย่างยิ่งในที่สุดนางก็ขายขนมหมดไม่ต้องถูกบิดาลงโทษเหมือนที่ผ่านมา ดวงตากลมโตไร้เดียงสา จ้องมองหญิงสาวหน้าตางดงามตรงหน้าประหนึ่งมองเห็นเทพธิดาอย่างไรอย่างน

ขณะรับมื้อเย็นด้วยกัน โจวฉู่เจียงมองพระชายารองที่พฤติกรรมเปลี่ยนไป จากที่เคยตัวสั่นงันงกน้ำตาคลอเบ้ายามที่เขาเข้าใกล้นาง ทว่าสองวันมานี้กลับสงบจนน่าแปลกใจ พอถามว่านางไม่กลัวเขาแล้วหรือ ซ่งเจียวเจียวตอบกลับมาด้วยเสียงสั่นเทา “กลัวสิเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันแต่งให้ท่านอ๋องแล้ว ต่อไปท่านอ๋องก็คือแผ่นฟ้าและชีวิตของหม่อมฉัน อะไรที่ทำให้ท่านอ๋องพอพระทัย หม่อมฉันก็จะอดทนเพคะ ขอเพียงท่านอ๋องเมตตาหม่อมฉันสักเล็กน้อยก็พอ” คำตอบของนางสร้างความประหลาดใจกึ่งพอใจให้โจวฉู่เจียง แต่กระนั้นนิสัยวิปริตของเขาก็มิได้จางหาย เพียงแต่ยั้งมือไว้บ้างยามร่วมหอ ซ่งเจียวเจียวจึงไม่สะบักสะบอมเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ค่ำคืนนั้นหลังเสร็จกิจ เขาจึงมอบยาชะลอพิษให้ เพราะเห็นว่านางเริ่มมีอาการเจ็บปวดในทรวงอกพร้อมกับมีกำเดาไหล เป็นผลพวงจากฤทธิ์ของยาพิษที่เขาบังคับให้นางกินเข้าไป ในที่สุดก็มาถึงวันเดินทางกลับแคว้นโจว ภายในรถม้าของตวนอ๋องซ่งเจียวเจียวได้รับอนุญาตให้เดินทางร่วมกับเขา นางแต่งกายเรียบง่ายทว่ายังคงความงดงาม เกลัาผมอย่างสตรีที่ออกเรือนแล้ว บนมวยผมประดับเพียงปิ่นทองคำสองอันและกำไลทองคำไร้ลวดลายสองวงเพื่อสะดวกแก

เช้าตรู่วันถัดมา เสียงกรีดร้องโหยหวนของท่านเสนาบดีกรมขุนนางดังลั่นไปทั้งจวน “อ๊ากกกกก!!! ใครมันเอาสัตว์ประหลาดมาไว้ในเป้ากางเกงข้า!! มันดูดตรงนั้นของข้า ม่ายยยยย!” กงฮูหยินลมจับล้มทั้งยืนเมื่อเห็นสภาพของสามี องครักษ์พากันวิ่งวุ่นเกือบชนกันเอง หมอประจำจวนถูกลากลงจากเตียงทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้า รีบหอบสังขารแก่ๆมายืนมองเป้าของกงจ้านจนตาแถบถลนออกมานอกเบ้า “เอ่อ ท่านเสนาบดี ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนขอรับ อนุของท่านคนไหนสอนมา…” ปลิงสามตัวอวบอ้วนเกาะอยู่ตรงส่วนสำคัญแน่น พวกมันยังดูดเลือดไม่อิ่มเลยยังไม่ยอมคายคมเขี้ยว…หากฝืนดึงออกตอนนี้ ส่วนนั้นของท่านเสนาบดีอาจเสียหายใหญ่หลวงได้ การประชุมเช้าในท้องพระโรงวันนี้ท่านเสนาบดีกรมขุนนางจำต้องลาป่วย หลังเลิกประชุมเช้า เว่ยลี่หยางเดินตามพระบิดาไปยังห้องทรงงาน เขามอบเอกสารสำคัญทั้งหมดที่เย่หลินนำมาให้แก่ฮ่องเต้ ฮ่องเต้เว่ยจินหยางเปิดอ่านอย่างใจเย็น ทว่าอ่านไปได้เพียงครึ่งเล่มแรกสีพระพักตร์พลันดำคล้ำจากโทสะ เขาวางสมุดบัญชีเล่มนั้นลง เปลี่ยนมาเขียนพระราชโองการก่อนยื่นให้โอรส “จวิ้นอ๋องรับราชโองการ นำทหารรักษาเมืองเข้าปิดล้อมจับกุมคนสกุลกงเจ็ดชั่

เสียงเย็นเยียบหนาวเยือกถึงขั้วหัวใจแทรกผ่านอากาศ ร่างระหงก้าวออกมาจากเงามืด ดวงตาคู่คมดำมืดราวหุบเหวลึกอำมหิตประดุจดวงตาแห่งยมทูต รอบกายเต็มไปด้วยรังสีแห่งการเข่นฆ่า ก้าวขามาหาชายวัยกลางคนตรงหน้าด้วยความแค้นอัดแน่นสุมอก กงจ้านชาวาบไปทั้งตัวชะงักฝีเท้าหยุดลงราวถูกตรึงด้วยคำสาป ความกลัวที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนผุดขึ้นในจิตใจ “ยะ เย่หลิน!?” เขาผงะถอยหลังไปหลายก้าว ใครบ้างในเมืองหลวง ไม่รู้จักนายหญิงเย่แห่งสำนักคุ้มภัยเย่จงหนิง สตรีผู้กุมบังเหียนสำนักคุ้มภัยอันดับหนึ่งของเมืองหลวง หรืออาจกล่าวว่าเป็นอันดับหนึ่งของแคว้นต้าเว่ยก็ยังได้ “ใช่ ข้าเอง เจ้าจำข้าได้ แล้วเจ้าจำได้หรือไม่ว่าทำสิ่งใดไว้กับสามีของข้า!” ควับ! แส้หนังสีดำเงาวับดูคล้ายอสรพิษตัวยาว เหินผ่านอากาศรัดรึงรอบคอของกงจ้านไว้ในพริบตา เย่หลินออกแรงกระตุก ร่างทั้งร่างของกงจ้านก็ลอยละลิ่วมาสยบอยู่แทบเท้านาง กงจ้านเงยมองใบหน้างดงามของสตรีที่เขาเคยพึงใจทว่านางก็ปฏิเสธไมตรีเขามาโดยตลอด แต่กลับไปเลือกบัณฑิตผู้เงียบขรึมเย็นชาอย่างเชียนเพ่ย ผู้ที่ด้อยกว่าเขาทั้งฐานะและชาติตระกูล! ขนาดว่าอีกฝ่ายตายไปแล้ว นางก็ยังปฏิเสธไมตรีที่เขามีต่อนา

สีหน้าของเว่ยลี่หยางมิต่างจากคนหมดอาลัยตายอยาก เขารู้สึกว่าตนเหมือนไก่บ้าน ที่หลุดรอดจากหม้อไฟและได้ใช้ชีวิตอิสระมาหลายปี แต่สุดท้ายกลับหนีโชคชะตาไม่พ้น ถูกเจ้าของบ้านจับไปอบสมุนไพรใส่โอ่งแทน… เมื่อตระหนักถึงความซวยนี้ได้ เว่ยลี่หยางถอนหายใจหนัก รับสั่งตอบเสิ่นกงกงเสียงดังฟังชัดว่า “ข้าไม่ต้องการ!!!” (0[]0!) “ห๊าา?!” ทั้งเสิ่นกงกง และหลางจื่อ เวลานี้สีหน้าเหมือนกันเปี๊ยบ! นั่นคือดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากค้างมองเว่ยลี่หยางด้วยสีหน้าเหลือเชื่อค่อนไปทางสติหลุด ครั้นดึงสติกลับมาได้ เสิ่นกงกงจึงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ทะ…ท่านอ๋อง รับสั่งว่า ไม่ต้องการหรือพะย่ะค่ะ” เพราะไม่ว่าจะกี่รัชสมัย บรรดาองค์ชายต่างตบตีแย่งชิงเข่นฆ่ากันแทบตาย เพื่อให้ได้ครอบครองตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ ทว่าจวิ้นอ๋องกลับปฏิเสธออกมาเสียงดังฟังชัดว่า ไม่ต้องการ! นี่ตัวเขาแก่จนหูเพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร หรือว่าเขายังหลับไม่ตื่นและกำลังฝันอยู่ ใครก็ได้ช่วยปลุกขันทีแก่ๆอย่างเขาที!!! ทว่าก่อนที่เว่ยลี่หยาง จะตัดสินใจเอ่ยยืนกรานเรื่องที่ตนไม่อยากนั่งบัลลังก์มังกรอีกครั้งอยู่นั้น หลางจื่อก็ลุกพรวดขึ้นมาอย่างว่