All Chapters of ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 26 ใครมาหาแต่เช้าเลยเนี่ย ตอนปลาย ซ่งจงเจิ้งหยุดตรองดู พยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของฮูหยินรอง “เอาตามที่เจ้าว่าก็แล้วกัน” พูดจบก็ลุกออกจากโถงพักผ่อน ตรงไปหาอนุคนโปรดที่เรือนหลัง ซ่งเจียวเจียวที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นเงยหน้าหัวเราะเย้ยหยัน บิดาต้องการลงโทษเพียงนาง แต่ไม่คิดจะไต่ถามถึงสาเหตุที่นางบีบแขนซ่งซินเหวินจนเป็นรอยแม้แต่คำเดียว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเป็นตามที่ต้องการ เนี่ยซื่อจึงสั่งให้พ่อบ้านพาซ่งเจียวเจียวไปเก็บของ เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปยังอารามชีนอกเมืองหลวงในวันรุ่งขึ้น ภายในเรือนของซ่งเจียวเจียว เครื่องเรือนงดงามล้ำค่า ฉากปักลายบุปผาน้ำตกฝีมือประณีต ดูแล้วสบายตาพาให้จิตใจสงบ ทว่าไม่อาจกลบไฟโทสะที่กำลังลุกท่วมในใจของหญิงสาวได้แม้แต่น้อย หญิงสาวกรีดร้องจากความคับแค้นใจ กวาดชุดน้ำชาบนโต๊ะกลางห้องจนกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ใบหน้างามแดงก่ำบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด แทบไม่เหลือเค้าเดิมของยอดพธูอันดับหนึ่ง “กรี๊ด!! เนี่ยซื่อ ซ่งซินเหวิน สักวันพวกเจ้าต้องเสียใจ กับสิ่งที่ทำลงไปในวันนี้!” เสี่ยวหมี่รู้นิสัยของเจ้านายเป็นอย่างดี เลยปล่อยให้หญิงสาวกรีดร้องอาละวาดจนพอใจ โดยไม่คิดห้

ทางด้านจวิ้นอ๋องเว่ยลี่หยางก็รวบรวมความกล้า ประสานสายตากับเสวี่ยหนิงกระชับมือบางแน่นขึ้นอีกหน่อย “หนิงเอ๋อร์ ความจริง ข้า…ไม่ใช่แค่อดีตทหารธรรมดาแต่ข้าคือเว่ยลี่หยางจวิ้นอ๋องแห่งแคว้นต้าเว่ย ที่ข้าปลอมตัวมาเป็นชาวสวนเพราะต้องการมาจีบเจ้า ข้าชอบเจ้าตั้งแต่วันนั้นวันที่ข้าช่วยเจ้าไว้ที่ข้างกำแพง“ สารภาพจบก็แกะปานดำปลอมออกจากแก้ม พร้อมล้วงหยกประจำตำแหน่งออกมาจากอกเสื้อเพื่อยืนยันคำพูดของตน เสวี่ยหนิงดวงตาเบิกกว้างสูดหายใจลึกอ้าปากค้างเล็กน้อยในระดับพองามความคิดมากมายผุดขึ้นในหัว ‘โอ้ แม่เจ้า ที่แท้พ่อหัวหน้าโจรหนวดครึ้มอกแข็งปึ้กอย่างกับกำแพงคือจวิ้นอ๋อง! กรี๊ดดด นี่ข้าตกพระเอกได้จริงๆหรือนี่ นิยายเรื่องนี้กลายเป็นแนวนางร้ายตกพระเอกได้แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเสียแล้วเหรอ!? ตกลงว่าข้าใช้ชีวิตแบบทิ้งผัวเก่าได้ข้าจึงไปปลูกผัก แล้วบังเอิญตกพระเอกได้แบบฟลุคๆเจ้าค่า!‘ โชคดีอย่างกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเลยนะเนี่ย! ถึงจะตื่นเต้นและประหลาดใจสุดชีวิตแต่สีหน้าของเสวี่ยหนิงกลับสงบนิ่ง ยืนจ้องตาพระเอกอย่างเงียบๆพยายามสกัดกั้นเสียงกรี๊ดไม่ให้หลุดออกจากปาก สายลมอ่อนพัดกลีบดอกอิงร่วงลงรอบกายค

คนเป็นหลานแอบถอนหายใจอีกรอบ ‘มาแล้วไง สมาคมกีดกันหญิงหม้ายประจำปี’ “จริงขอรับ” เว่ยลี่หยางตอบกลับอย่างไม่อ้อมค้อม เขาไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร เพียงให้รับรู้ไว้เป็นพอ เพราะอย่างไรเสียเขาก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากเชียนเสวี่ยหนิง หญิงสาวที่ทั้งงดงาม ฉลาดกล้าหาญมีน้ำใจ คิดดีทำดี แถมตลกแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เรื่องอะไรเขาต้องตามใจคนที่ไม่ได้นอนเคียงหมอนกับเขาด้วยเล่า ใครอยากได้สตรีแบบไหน บุตรีของใครก็เชิญแต่งกันเองเถอะ! คำตอบตรงไปตรงมาของหลานชาย สร้างความตกตะลึงให้ท่านหญิงเจียงอิ่งไม่น้อย แต่กระนั้นนางก็ไม่อยากกดดันเขามากนัก ด้วยรู้ว่าเว่ยลี่หยางเป็นคนดื้อเงียบ หากตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว ก็ยากที่จะเปลี่ยนใจ ถึงแม้จะไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ปฏิบัติตามเช่นกัน หน้ามึนสุดๆ! คนเป็นยายจึงเลือกใช้วิธีประนีประนอม ในการเกลี้ยกล่อมหลานชายให้ตรึกตรองเรื่องการอภิเษก “หากท่านอ๋องต้องการจะพานางเข้าตำหนัก ก็ให้เป็นอนุชายายังพอรับได้บ้าง แต่ตำแหน่งพระชายาเอกคงไม่เหมาะสมกระมัง หวังว่าท่านอ๋องจะเห็นแก่หน้าตาของราชวงศ์และสกุลเฉิน เอาตามที่ยายแนะนำดีกว่านะ เรื่องการอภิเษกนั้นเกี่ยวพันถึง…ฉอดๆๆๆ” สีหน้าของเว่ยลี่ห

วันเดียวกันนั้น ในขณะที่เว่ยลี่หยางกำลังเจรจากับท่านยายของตน เสวี่ยหนิงก็กำลังเพลิดเพลิน กับการขายผักดองมูเตลูรสเด็ดอยู่หน้าโรงพนันของมารดา เย่หลินอุ้มอวิ๋นเอ๋อร์ยืนสังเกตการณ์อยู่ริมหน้าต่างชั้นสามของโรงพนัน “เร่ เข้ามาเจ้าค่ะ เร่เข้ามา พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ผักดองมูเตลู ของสวนอรุณรัก อร่อย สะอาด คุณภาพเป็นเลิศ กินแกล้มสุรา แกล้มเนื้อย่าง แกล้มหม้อไฟ หรือกินเล่นๆ แก้เบื่อก็อร่อย เข้ามาชิมกันก่อนได้เจ้าค่า ไม่ถูกใจ ไม่ต้องซื้อ แต่รับรองว่าเมื่อได้ชิมแล้ว ท่านต้องติดใจอย่างแน่นอน เอ้า เร่เข้ามา ช้าหมดอดนะเจ้าคะ” เสียงหวานกังวานมีชีวิตชีวาของเสวี่ยหนิงร้องเรียกลูกค้า กอปรกับผ้าคาดเอวสีสันสดใสปักลายดวงตะวันยิ้มแป้น รวมกับรอยยิ้มเจิดจ้างดงามราวแสงตะวันของนาง จึงไม่อยากนักที่จะเรียกความสนใจจากชาวบ้าน ที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาให้แวะชิม สาวใช้สองซู พานข่าย และอาเฟิง ยืนถือถาดผักดองหั่นเป็นชิ้นพอคำเสียบไม้จิ้มฟัน ยื่นให้ชาวบ้านได้ชิม “มีทั้งแบบเผ็ดและไม่เผ็ดเจ้าค่ะ สนใจชิมรสชาติไหนดีเจ้าคะ” ซูลี่เอ่ยถามสตรีรุ่นป้า ที่เดินเข้ามาขอชิมสินค้าเป็นคนแรก “ใครชอบความเผ็ดให้มาทางข้าเจ้าค่ะ คิกๆๆ

ร่างสูงของเฉินกั๋วกง ยืนมองทิวทัศน์งดงามตระการตาเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง กระทั่งอันอ๋องที่มาด้วยกันยังนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “งดงามราวภาพวาดเลยทีเดียว ช่างเป็นสตรีที่น่าทึ่งคนหนึ่ง” เมื่อชื่นชมทิวทัศน์กันพอสมควร รถม้าทั้งสามคันก็วิ่งข้ามสะพานหินไปถึงเรือนอรุณเคียงใจ เรือนพักรูปแบบแปลกตา ทาสีขาวและสีฟ้าสดใส ประดับประดาด้วยไม้ดอกไม้ประดับดูสดชื่นสบายตาโดยรอบ ตัวอาคารตั้งตะหง่านห่างจากแม่น้ำครึ่งลี้ ด้านหลังเป็นภูเขาเขียวขจี เสียงนกร้อง เสียงน้ำไหล กลิ่นหอมเย็นเจือกลิ่นดอกไม้ลอยอวลในอากาศ โชยเข้าจมูกของผู้มาเยือนบางเบา ทุกคนสัมผัสได้ถึงความสงบร่มรื่นผ่อนคลาย ซึ่งแผ่ซ่านอยู่รอบกายได้ทันทีที่ลงจากรถม้า และเป็นอีกครั้งที่ท่านหญิงเจียงอิ่งตกตะลึงจนพูดไม่ออก หญิงชรากวาดตามองโดยรอบ รู้สึกเหมือนตนได้หลงเข้ามาอยู่ในอีกโลกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น “การออกแบบทั้งหมดนี้ เป็นฝีมือของแม่หนูเชียนเสวี่ยหนิงอย่างนั้นหรือท่านอ๋อง” เสียงทุ้มต่ำทรงพลังของเฉินกั๋วกงเอ่ยถามหลานชาย “ขอรับท่านตา ทั้งหมดนี่ หนิงเอ๋อร์ของข้าเป็นผู้ออกแบบเองกับมือ” เว่ยลี่หยางตอบกลับด้วยความภาคภูมิใจเต็มเปี่ยม คนรักของเขาเก่งก