ตอนที่ 2 อดีตแสนเร่าร้อน

             “ที่จริงเธอก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย” ถ้อยคำที่ฉันได้ยินจากปากชายหนุ่มมาครึ่งค่อนชีวิต แต่ทำไมพออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ใจมันถึงได้เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกกันนะ สายตาค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลงมายังริมฝีปากหนาของคนบนร่าง ไม่รู้ทำไมร่างกายฉันมันถึงได้ร้อนรุ่มอย่างนี้ “อย่ามองกันอย่างนั้นสิ ความอดทนพี่ก็มีจำกัดนะ”

             “ไม่เห็นต้องอดทนเลยค่ะ” ฉันเคลื่อนสายตากลับมาสบตากับคนพี่ “ปกติพี่ก็มีคู่นอนไม่เลือกหน้าอยู่แล้วนี่”

             “เธอพูดเองนะ” พี่มิลเหยียดยิ้มอย่างได้ใจก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบกับริมฝีปากของฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

              เดี๋ยว ๆ เมื่อกี้ฉันประชดเหอะ

              คนพี่บดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างดูดดื่ม ร่างกายที่ร้อนระอุเป็นทุนเดิมจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำเอาอารมณ์ของฉันมันปะทุติดขึ้นมาได้อย่างง่าย ๆ เพียงแค่นี้ฉันก็เคลิบเคลิ้มเสียจนยอมเขยิบขึ้นมาบนเตียงนอนทั้งตัวโดยมีหนุ่มรุ่นพี่เขยิบขึ้นมาตาม

              เราสองคนผลัดกันบดเบียดแลกลิ้นร้อน มือหนาอยู่ไม่สุขรีบรูดซิปชุดกระโปรงที่แผ่นหลังของฉันอย่างชำนาญไม่นานอาภรณ์ของเราสองคน ก็ถูกปลดเปลื้องออกจนหมด พี่มิลไล่ริมฝีปากลงมาประทับที่ลำคอขาว ลมหายใจที่รินรดอยู่ที่ต้นคอและสัมผัสเฉอะแฉะตอกย้ำว่ามันคือเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นนี้มันเป็นเรื่องจริง

              มือขาวกอบกุมยอดประทุมสีหวานจนเต็มมือก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยมันเสียจนร่างกายฉันสะท้านไปด้วยความเสียวกระสัน สมองของฉันมันขาวโพลนไปหมดจนไม่มีเรื่องใดอยู่ในหัว รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ฉันต้องการ เรียวขาของฉันถูกจับชันเข่าขึ้นแล้วอ้าออกเผยให้เห็นของสงวน

              “เจ็บนิดหน่อยนะ” พี่มิลว่าก่อนจะค่อย ๆ จ่อแท่งร้อนไว้ตรงรูสวาทก่อนจะดันมันเข้ามาอย่างช้า ๆ

              ฉันกัดฟันกรอดด้วยรู้สึกเจ็บและคับแน่น สติที่เริ่มขาวโพลนเริ่มกลับมาอีกครั้งจนน้ำตาเล็ดออกมาจากขอบดวงตา

             “ถ้าเจ็บจิกหลังพี่ได้นะ” ฉันไม่รอช้าทำตามที่หนุ่มรุ่นพี่บอก จิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังขาวเนียน พี่มิลเห็นว่าฉันรู้สึกไม่ดีเลยก้มลงมาจูบซับน้ำตาบนเปลือกตาให้อย่างช้า ๆ ในใจฉันมันอุ่นซ่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “ผ่อนคลายอย่างนั้นแหละ”

              ด้วยคำปลอบใจให้ฉันได้ผ่อนคลายพี่มิลจึงสอดแก่นกายของตัวเองเข้ามาได้จนสุดความรู้สึกแปลกใหม่เข้ามาแทนที่ ข้างในท้องน้อยรู้สึกวาบหวามราวกับมีผีเสื้อบินวนอยู่นับร้อยตัว

              “พี่เริ่มเลยนะคะ” เสียงทุ้มแหบพร่าพาเอาใจสั่นก่อนที่เอวสอบจะเริ่มขยับแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาอย่างเหลือเชื่อ

              ฉันอดไม่ไหวที่จะส่งเสียงครางหวานออกมาด้วยความเสียวกระสัน พี่มิลขยับสะโพกถี่จนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังระงม ในตอนนั้นสมองของฉันโล่งไปหมดมีเพียงความรู้สึกที่นำทาง

              แถมยังรู้สึกดีสุด ๆ ไปเลย

             เสียงลมหายใจหอบดังอยู่ที่ข้างใบหูยิ่งทำเอาฉันรู้สึกวาบหวามไปหมดทั้งตัว ไม่นานนักฉันก็รู้สึกสุขสมไม่ต่างจากพี่มิลที่ปลดปล่อยออกมาข้างในตัวฉัน

             ความอุ่นนั้นเองเริ่มดึงตัวฉันลงมาจากสวรรค์ที่เพิ่งขึ้นไปแตะ แต่ความเหน็ดเหนื่อยก็ทำดวงตากันปรือไปหมดราวกับโลกมันกำลังหมุนวนไปมาก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับวูบไป

             ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่แยงตาฉันอยู่จนรบกวนการนอนของฉัน ในหัวมันมึนตึบไปหมดจนแทบจะปรือตาไม่ขึ้น ร่างกายของฉันปวดร้าวไปทั้งตัวอย่างกับเพิ่งไปผ่านศึกหนักมาก็ไม่ปาน

            ความหนักพาดลงที่เอวของฉันจนขยับตัวไม่สะดวก ฉันค่อย ๆ เปิดตาขึ้นมามองต่ำลงไปสิ่งแรกที่เห็นคือแขนล่ำของใครบางคนที่พาดผ่านเอวของฉัน แถมร่างกายของฉันมันก็เปลือยเปล่าไปหมดทุกส่วน

           “เชี่ย” ฉันแทบจะกระโดดออกมาจากเตียงแต่พอขยับนิดเดียวเอวฉันมันก็แทบจะเคล็ด ฉันรีบหันหน้ามามองทางคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ หวั่นใจว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตกใจแต่ใบหน้าหล่อเหลายังคงปิดเปลือกตาสนิท

           ลมหายใจของฉันถี่กระชั้นด้วยความตกตะลึง

           “พี่มิล” ความทรงจำในหัวค่อย ๆ แล่นเข้ามาเป็นฉาก ๆ จนฉันต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ

            เมื่อคืนฉันเองก็เมา พี่เขาเองก็เมา คงจำอะไรไม่ได้หรอก

            ฉันรีบยกแขนของคนพี่ขึ้นมาอย่างเบามือแล้ววางหมอนไว้แทนที่ก่อนที่จะรีบสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย

            “เอาเป็นว่าเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีเลยจริง ๆ มันแค่ฝัน แค่ฝันเท่านั้น” เสียงพึมพำหลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่มพลางชำเลืองมองคนที่นอนอย่างไม่รู้สึกรู้สา บางจังหวะที่พี่เขาขยับตัวฉันก็หวาดผวาเสียจนต้องทำตัวแข็งเป็นหิน

             ยัง... ยังจะมานอนแจ๊บปากอีก

             ทันทีที่ฉันแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบคว้ากระเป๋าสะพายข้างของตัวเองแล้วหันหน้ากลับมามองคนที่นอนหลับอยู่

             “ลาก่อนนะพี่ ชาตินี้อย่าเจอกันอีกเลยนะคะ” ฉันรีบบึ่งออกจากห้องของเขาไปเดี๋ยวนั้นแล้วทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

             ฉันเดินออกมาจากคอนโดฯ หรูพลางกวาดสายตามองถนนที่ไม่คุ้นเคย แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู

             นี่มันก็ห่างจากคอนโดฯ ฉันมากเหมือนกันนะ ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วมองหาแท็กซี่ที่ดูเหมือนจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

             “มน” เสียงทุ้มจากข้างหลังทำเอาฉันถึงกับผวาวาบ

             “พี่มิล” ฉันหับขวับกลับมามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าคอนโดฯ

             “เธอลืมของ...” ยังไม่ทันที่พี่มิลจะเดินเข้ามาหาฉันก็รีบสับเท้าวิ่งลงบันได สายตาเหลือบไปเห็นแท็กซี่ที่กำลังมีผู้โดยสารเดินลงมาพอดีก็รีบแทรกตัวขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตูลง

              “ออกเลยค่ะพี่”

              “อ้าวเฮ้ย” พี่มิลเดินมาเคาะกระจกรถแต่ก็ไม่ทันเพราะพี่แท็กซี่เหยียบคันเร่งออกไปทันที ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นทาบอกด้วยความโล่งใจ

              “ทะเลาะกับแฟนมาเหรอลูก”

              “คะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองป้าคนขับที่มองผ่านกระจกมองหลังมาทางฉัน

              “ป้าเจอมาหลายเคสแล้วทะเลาะกันแล้วแฟนตามมาจะทำร้ายเนี่ย แม่หนูต้องเลิกให้เด็ดขาดนะ เขากล้าทำเราวันนี้เขาก็กล้าทำเราวันหน้าอยู่ดี อย่าไปใจอ่อนให้ผู้ชายแบบนี้นะลูก”

              ฉันได้แต่มองป้าที่ร่ายยาวตักเตือนด้วยความหวังดีเลยพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ อย่างน้อยวันนี้ก็เจอป้าคนดี ถึงแม้ว่าป้าแกจะเข้าใจผิดไปมากโขอยู่

              “ขอบคุณนะคะป้า แต่เมื่อกี้เขาไม่ใช่แฟนหนูหรอกค่ะ” ฉันหัวเราะแห้ง ๆ

              “อ้าวเหรอ เห็นถือรองเท้าวิ่งตามมาด้วยนึกว่าเขาเอามาตีหนู” ฉันเลิกคิ้วสูงก่อนจะก้มหน้ามองรองเท้าที่ตัวเองสวมใส่มา

              “ตาเถร รองเท้าแตะไอ้พี่มิลปะวะ”

              “ให้ป้าวนรถกลับไปให้ไหม” ฉันรีบยกมือประหนึ่งเป็นปรางห้ามป้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอับอาย

              “ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูหวังว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่เจอเขาอีกแล้วนะคะ”

              ฉันมายืนอยู่หน้าร้านขายยาใต้คอนโดนฯ ของตัวเองแล้วก็ใจแป้วเดินมาเดินกลับอยู่หลายรอบพลางยกมือขึ้นมาขบกัดบนเล็บนิ้วโป้งเบา ๆ ด้วยความเป็นกังวลจนเล็บยาวกุดสั้นลง

              ไปซื้อร้านอื่นดีปะวะ ถ้าเกิดพ่อมาแล้วเขาเอาไปฟ้องพ่อทำไงอะ แต่ถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวจะไม่ทันการเอานะ

              ฉันถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สิบของวันก่อนจะเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ในใจฉันมันเต้นตุบ ๆ คิดเรื่องต่าง ๆ ร้ายดีไปสารพัด

              “เอ่อ คุณลูกค้าคะ”

              “ตาเถรแม่ร่วง” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อถูกเภสัชกรสาวเดินเข้ามาดึงแขนของฉันไว้แล้วชวนให้เดินเข้ามาในร้าน

              “เห็นเดินหลายรอบแล้ว ไม่กล้าเข้ามาซื้อใช่ไหมล่ะ” หญิงสาวพูดด้วยท่าทางที่เป็นมิตร ฉันได้แต่พยักหน้ารับ

              “นิดหน่อยค่ะ คือหนู...” น้ำเสียงของฉันมันประหม่าเสียจนเธอต้องจับมือฉันเอาไว้เบา ๆ

              “ไม่เป็นไร มีอะไรบอกพี่ได้ เป็นหน้าที่ของพี่ที่ต้องให้คำปรึกษาและเก็บความลับของลูกค้าอยู่แล้ว วางใจได้” เธอว่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนฉันรู้สึกอุ่นใจ

              “คือว่าเมื่อคืนหนูมีอะไรกับผู้ชายคนหนึ่งโดยที่ไม่ได้ตั้งใจค่ะ

แล้วน่าจะไม่ได้สวมถุงยาง หนูเลยกลัวว่าตัวเองจะ...” ฉันตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเภสัชกรสาว

              “อย่างแรกพี่ก็ต้องแนะนำให้ทานยาคุมฉุกเฉินก่อน แล้วก็พี่อยากจะแนะนำให้เราไปตรวจพวกโรคติดต่อที่โรงพยาบาลด้วยนะ เดี๋ยวนี้คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ มีอะไรกับคนแปลกหน้าไม่ใช่แค่เรื่องท้องเท่านั้นนะ

แต่เรื่องโรคติดต่อก็น่ากลัวไม่แพ้กันเลยนะ”

               “ค่ะพี่ เมื่อคืนหนูไม่น่าดื่มหนักเลย” ฉันยกมือขึ้นเสยผม เหตุการณ์แบบเมื่อคืนไม่ควรเกิดขึ้นเลยจริง ๆ

               “อ๋อแล้วก็ทีหน้าทีหลังพกถุงยางไว้บ้างก็ดีนะ เผื่อเหตุการณ์ฉุกเฉินจะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้อีก มีอะไรก็มาปรึกษาพี่ได้เข้าใจไหม” หญิงสาวว่า ท่าทางใจดีและอ่อนโยนทำเอาฉันรู้สึกผ่อนคลายจากที่คิดไว้มาก

               “ขอบคุณพี่มากนะคะ ถ้าไม่เจอพี่หนูคงกดดันตายเลย” ฉันยกยิ้มเจื่อน ก่อนที่เภสัชกรสาวจะจัดของใส่ถุงให้ฉัน

               “อ้าวนี่จ้ะ” เธอส่งถุงยามาให้ฉันก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาหาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบ “ส่วนถุงยางพี่แถมให้ฟรีนะเผื่อฉุกเฉิน”

               “ขอบคุณค่ะ” ฉันรับถุงนั้นมาก่อนที่จะสแกนจ่ายผ่านแอปพลิเคชันชำระเงินบนโทรศัพท์มือถือก่อนจะเดินออกมาจากร้านขายยาด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดแฮะ