บทที่ 7 บทเรียน  

              สถานการณ์เริ่มเข้าสู่ช่วงปกติจนกระทั่งพี่มิลส่งข้อความเข้ามาในไลน์กลุ่มของบริษัทเรื่องกินเลี้ยงต้อนรีบนักศึกษาฝึกงานและพนักงานใหม่ในคราเดียว ดูก็รู้ว่าพี่เขาหาเรื่องชัด ๆ ทำงานมาเป็นสัปดาห์แล้วเพิ่งมากินเลี้ยงอะไรตอนนี้

              ฉันได้แต่ถอนหายใจอย่างจำใจ ทำไงได้ก็เขาเป็นเจ้านาย เป็นคนเขียนประเมินให้ฉันผ่านหรือไม่ผ่านก็ได้

             คิดได้อย่างนั้นก็แค่เข้าร่วมให้มันจบ ๆ ก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ

             ฉันเลยมานั่งหงอย ๆ ในร้านเดิม ที่เดิมกับแก้วเหล้าในมือ ร้านของรุ่นพี่ในคณะ และเป็นร้านเดียวกันกับที่เกิดเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนด้วย

             “น้องมน ไม่ไปดื่มด้วยกันเหรอคะ” รุ่นพี่สาวเดินเข้ามาถาม ฉันส่ายหน้าก่อนจะชูแก้วเหล้าที่ยังค้างอยู่ในมือ

             “มนยังดื่มไม่หมดเลยค่ะพี่” เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเต้นกับพวกเพื่อน ๆ งานเลี้ยงในวันศุกร์ทำเอาพวกพนักงานที่ทำงานกันอย่างเหนื่อยล้าได้ผ่อนคลายไปด้วย ฉันในตอนนี้แค่ได้นั่งเฉย ๆ โดยไม่ต้องทำอะไรก็มีความสุขแล้ว

             ฉันเดินหลีกหนีความวุ่นวายออกมาที่หลังร้านเพื่อสูดอากาศสักหน่อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนฟ้าที่ส่องแสงระยิบระยับจนฉันต้องเอนกายนั่งลงบนม้านั่งไม้แล้วแหงนหน้าขึ้นไปมอง

             วันนี้ท้องฟ้าสวยจัง

             “ออกมาทำอะไรคนเดียว” ฉันหันกลับมามองร่างสูงที่เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ อย่างถือวิสาสะ ไม่เอ่ยขอกันสักคำ ฉันถอนหายใจอย่างเอือมระอาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าเหมือนเดิม

             “มานั่งดูท้องฟ้าค่ะ” ฉันตอบกลับเพียงสั้น ๆ

             “ทำไมไม่สังสรรค์กับคนอื่น ๆ พี่อุตส่าห์จัดงานนี้ให้เธอเลยนะ” ชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยถามพลางทอดสายตาจับจ้องมาทางฉัน

             “คุณรามิลใช้อำนาจในทางไม่ชอบอีกแล้วนะคะ” ฉันหันหน้ากลับมามองหนุ่มรุ่นพี่เพื่อคุยกันดี ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มอ่อนที่มุมปาก ในตอนนี้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เจือจางไม่ได้ทำให้สติของฉันจางหาย

             อาจเป็นเพราะเรื่องในคืนนั้น ฉันเลยไม่ดื่มแอลกอฮอล์หนัก ๆ อีกเลย มันเหมือนเป็นบทเรียนสอนชีวิตของฉันไม่ให้พลาดอีก และฉันก็กลัวว่าเรื่องมันจะซ้ำรอยแล้วที่แย่ไปกว่านั้นฉันไม่รู้ว่าถ้าเรื่องครั้งนั้นผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พี่มิลมันจะเป็นอย่างไร

             ฉันคงดีใจที่ไม่ได้ท้อง แล้วก็คง... ไม่ต้องมาตกหลุมรักชายหนุ่มแบบที่ฉันเกลียด พวกผู้ชายเจ้าชู้

             “อยู่กันแค่สองคนไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่ก็ได้ยังไงตอนเรียนเราก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน หรือว่าไม่ได้นับถือพี่แล้ว ฮ่า ๆ” พี่มิลหัวเราะออกมาเบา ๆ

             “ต้องนับถือสิคะก็คุณรามิลเป็นหัวหน้าฉัน สามารถเซ็นใบให้ฉันผ่านประเมินได้ ก็ต้องให้เกียรติด้วยการเรียกว่าคุณสิ จะให้ฉันตีสนิทกับเจ้านายเหรอคะ”

             “โอเค ๆ เรื่องเถียงพี่ยอมเธอแล้วจริง ๆ” ฉันหัวเราะหึในลำคอก่อนจะเสหน้าหันไปมองทางอื่นเพราะสายตาที่พี่มิลจับจ้องมองมามันทำหันใจฉันสั่นข้างในอย่างชอบกล “พี่แค่อยากคุยกับเธออะ”

             “คุยกับฉันเรื่องอะไรคะ” เรียวคิ้วของฉันขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยก่อนจะหันหน้ากลับมามองรุ่นพี่หนุ่มอีกครั้ง

             “ไม่รู้สิ พี่แค่อยากอยู่กับเธอ พี่แค่คิดถึงเธอละมั้ง” คำตอบของพี่มิลทำเอาฉันตกตะลึงจนพูดไม่ออก

             “คุณรามิลพูดเรื่องอะไรคะ” แม้ว่าฉันจะเข้าใจคำตอบของพี่มิลดี แต่ฉันแค่อยากรู้ว่าในใจของพี่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ นึกอยากจะพูดก็พูดทั้งที่พี่เขามีสาวรุมล้อมขนาดนี้อะนะ

             ฉันเกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย

             “พี่พูดจริง ๆ นะ พี่คิดถึงเธอมากจริง ๆ” ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำนี้มาจากพี่รามิล ชายหนุ่มที่แพรวพราวที่สุดในรุ่น

             “คุณรามิลคงจะเมามากแล้ว เลยพูดอะไรโดยไม่ทันคิด ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงาน จะไปสำคัญอะไรกับคุณรามิลที่มีผู้หญิงที่เพียบพร้อมเดินเข้านอกออกในห้องทำงานเป็นว่าเล่นล่ะคะ”

             ฉันข่มอารมณ์ขุ่นเคืองของตัวเองเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืน พี่มิลพยายามยื้อข้อมือของฉันเอาไว้ด้วยกันดึง

             “ฟังพี่ก่อนนะ”

             “ฉันเคยบอกคุณรามิลแล้วไงคะ พวกเราไม่มีเรื่องอะไรมายุ่งเกี่ยวกันอีกแล้วค่ะ” ฉันดึงข้อมือของตัวเองออกแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านปล่อยให้พี่มิลนั่งอยู่ที่ม้านั่งตามลำพัง

             “พี่มนเย็นนี้ไปกินข้าวกัน” น้องชายของฉันพูดขึ้นหลังจากที่นอนเล่นเกมขดอยู่บนเตียงทั้งวัน เมื่อคืนฉันโทร.เรียกให้น้องชายตัวดีของฉันมารับเห็นว่าดึกมากแล้วเลยยอมให้นอนค้างที่ห้องด้วย อันที่จริงก็ทนลูกอ้อนของมันไม่ไหว ไม่รู้แม่เลี้ยงมันมายังไงถึงได้อ้อนเก่งซะเหลือเกิน

             “ที่ไหน” ฉันเอ่ยถามขณะที่ตัวเองนั่งพิมพ์รายงานส่งอาจารย์อยู่บนโต๊ะทานข้าวภายในห้อง

             “ผมจองร้านไว้แล้ว เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวพี่เอง”

             “ไปเอาเงินมาจากไหนจะเลี้ยงข้าวพี่” ฉันหัวเราะเยาะเบา ๆ สงสัยคงเป็นเงินที่ฉันคอยแบ่งให้เวลาที่แม่ฝากเงินเจ้ามิกซ์มาให้แน่ ๆ

             “เอาเหอะน่าพี่มนแต่งตัวสวย ๆ แล้วกัน”

             “จ้า ๆ” ฉันตอบรับทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอแล็ปท็อปเพื่อทำงานให้เสร็จ พอถึงเวลาฉันก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินทางมาตามที่มิกซ์พาไปก่อนจะมาจบที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งภายในห้างดัง ฉันถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

             “ถึงแล้วพี่”

             “นี่มีเงินจ่ายจริง ๆ ใช่ไหม” ฉันหันมากระซิบถามน้องชายเมื่อเห็นลักษณะการตกแต่งร้านอาหารที่ดูเรียบหรูเสียจนการันตีราคาอาหารได้เลยว่าฉันอาจจะต้องเสียเงินเดือนเดือนนี้ของฉันทั้งเดือนเลยก็ได้ถ้ามิกซ์ไม่มีเงินจ่าย

             “มีสิพี่มน ก็เนี่ยร้านอาหารของพ่อผมเอง พ่อผมเป็นเชฟ”

             “หา” ฉันร้องเสียงยาวด้วยความแปลกใจก่อนจะถูกน้องชายลากเข้ามาในร้าน มิกซ์พาฉันให้เดินไปตามทางเดินก่อนจะมาหยุดอยู่ที่โต๊ะริมสุดภายในร้านที่เป็นโซนที่เงียบสงบ ผู้คนน้อยจนให้บรรยากาศความเป็นส่วนตัว สายตาของฉันไปจับจ้องบริเวณแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่

             “แม่ครับ ผมพาพี่มาแล้ว” ฉันถึงกับต้องแปลกใจเมื่อมิกซ์เรียกเธอคนนั้นว่าแม่ นั่นเท่ากับว่าเธอก็เป็นแม่ของฉันด้วยน่ะสิ

              เธอค่อย ๆ หันหน้ามาทำเอาฉันประหลาดใจเข้าไปอีก เพราะแม่ที่ฉันเคยเห็นต่อหน้าจริง ๆ ไม่ใช่ในรูปถ่ายก็เป็นตอนที่ฉันอยู่ประถมนู่นน่ะ ตอนนั้นเธอยังดูซูบผอมหน้าตาดูโทรมมากทั้งที่อายุยังน้อย แต่ในตอนนี้ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

              นี่แม่ฉันจริง ๆ เหรอ ทำไมถึงได้ดูสาวสวยราศีจับอย่างนี้ล่ะ

              “มนเหรอลูก” น้ำเสียงดีใจเอ่ยเมื่อเห็นหน้าฉัน ผู้เป็นแม่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเข้ามาจับแขนของฉันเบา ๆ ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใส ฉันแอบเกร็งเล็กน้อยจนรู้สึกเหมือนตัวเองหดลงไปเป็นเด็กประถมอย่างนั้นแหละ

              “แม่... จริง ๆ เหรอคะ” หญิงสาวยกยิ้มอย่างดีใจก่อนจะประคองให้ฉันนั่งลง ๆ บนเก้าอี้ข้าง ๆ เธอ

              “แม่ดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอลูกวันนี้” ฉันเหลือบตาไปมองมิกซ์อย่างคาดโทษที่พาฉันมาเจอแม่โดยที่ไม่บอกไม่กล่าวกันเลย “อย่าไปโกรธน้องเลยลูก แม่เป็นคนบอกน้องให้พาลูกมาเองแหละ”

              “หนูไม่ได้โกรธหรอกค่ะแม่” ฉันหัวเราะแห้ง ๆ ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะก่อนจะมีชายคนหนึ่งลงมานั่งร่วมโต๊ะข้าง ๆ กับมิกซ์

              “หนูมนตัวจริงหรือนี่ ในรูปว่าสวยแล้วตัวจริงสวยได้คุณเต็ม ๆ เลยนะ” เขากล่าวพลางหัวเราะอย่างขบขันเรียกรอยยิ้มจากแม่ฉันจนพวงแก้มเห่อแดง

              “คุณก็...”

              “พ่อแม่เลิกจีบกันสักวันเถอะครับ ผมเนี่ยอิจฉาอะ” ทั้งโต๊ะหัวเราะกันกับมุกของมิกซ์ทำเอาฉันแอบเกร็งเล็กน้อย

              ฉันไม่เคยสัมผัสบรรยากาศบนโต๊ะอาหารแบบนี้มาก่อนถ้าไม่ได้ไปกินกับเพื่อนหรือพวกรุ่นพี่ที่สนิทกัน

              “ไม่ต้องเกร็งไปหรอกนะมน นี่คุณภูมิพัฒน์ พ่อของมิกซ์จ้ะ” ฉันยกมือไหว้ไว้ก่อน ชายหนุ่มมีอายุแต่ใบหน้ายังมีเค้าลางความหล่อเหลายกยิ้มอย่างอ่อนโยน

              “ทำตัวสบาย ๆ เถอะหนูมน คิดซะว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันหมดนั่นแหละนะ พ่อเองก็อยากมีลูกสาวเหมือนกัน ติดที่ว่าแม่เขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเลยมีโควตาให้พ่อแค่นี้” คุณภูมิว่าพลางหัวเราะ

คิกคักเป็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่ดูไม่จืดเลย ฉันเองเริ่มผ่อนคลายลงบ้างเมื่อทุกคนเริ่มหันมาทานอาหารกัน

              แม่ตักอาหารหลายอย่างมาไว้ในจานฉันพลางคะยั้นคะยอให้ฉันทานเยอะ ๆ เพราะรู้จากมิกซ์มาว่าฉันชอบทานแต่ข้าวกล่องแช่แข็ง พ่อของมิกซ์เลยเสนอว่าจะทำอาหารฝากเจ้ามิกซ์มาให้บ่อย ๆ ฉันจะได้ร่างกายแข็งแรง

               บรรยากาศเป็นไปอย่างราบรื่น จนฉันสามารถพูดคุยและหัวเราะร่วมกับวงสนทนาได้อย่างไม่รู้สึกเคอะเขิน

               “แล้วลูกมีแฟนหรือยังจ๊ะ” แม่เอ่ยถามจนทุกคนพากันส่งสายตาแซวมาทางฉัน

               “สวย ๆ อย่างนี้ต้องมีอยู่แล้ว ใช่ไหมเจ้ามิกซ์” คุณภูมิว่าก่อนจะหันมาสะกิดไหล่ของบุตรชาย

               “ระดับพี่มนอะนะมีอยู่แล้ว เป็นถึงระดับหัวหน้านู่นน่ะ”

               “มิกซ์” ฉันเรียกชื่อน้องชายเพื่อปราม “จีบเจิบอะไรเล่า”

               “ไม่จีบก็ได้ แต่แค่เขาชอบพี่แค่นั้นเอง” คำพูดของน้องชายฉันทำเอาสองสามีภรรยาตาลุกวาวแล้วหันมาจับจ้องทางฉันด้วยความอยากรู้

               “จริงเหรอลูก เขาเป็นใคร ชื่อแซ่อะไร หน้าตาเป็นยังไงไหนเล่าให้แม่ฟังสิ” ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างเอือมระอา

               “โธ่แม่คะ จะไปเชื่ออะไรน้องมันล่ะคะ”

               “เขาชื่อรามิลครับแม่ เคยเป็นรุ่นพี่ของพี่มนในคณะ” ฉันรีบส่งสายตาปรามน้องชายสุดปากไวของตัวเองจนเจ้ามิกซ์นั่งอมยิ้มแล้วก้มหน้าลงไม่ยอมสบสายตากับฉัน

               “ว้ายตายแล้ว ถ้าเขามาจีบลูกเมื่อไหร่ต้องพามาให้แม่รู้จักนะจ๊ะ” 

               “แม่ น้องมันก็พูดไปเรื่อยค่ะ” ผู้เป็นแม่หัวเราะก่อนจะตักอาหารใส่ไว้ในจานของฉัน

               “ทานเยอะ ๆ นะจ๊ะ คุณภูมิเขาตั้งใจทำทุกจานเอง” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคุณภูมิที่ยกยิ้มอย่างอ่อนโยน จนฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ถึงได้เลือกแต่งงานกับเขา เขาช่างแตกต่างจากพ่อของฉันมากจริง ๆ