Lahat ng Kabanata ng พันธะ(รัก)เมียบำเรอ: Kabanata 51 - Kabanata 60

เย็นวันนั้น.."จะลงไปกินข้าวหรือจะกินอย่างอื่น" เขาให้มะนาวขึ้นมาตามเธอลงไปทานข้าวแต่เหมือนเธอจะงอแงไม่ลงไป"ฉันไม่หิว""ตั้งแต่ลงเครื่องมายังไม่ทันได้กินอะไรเลย""ฉันก็กินอยู่บนเครื่องแล้วไง""ดีถ้างั้นก็ไม่ต้องกิน"กึก! ได้ยินเสียงปิดประตูเธอถึงได้หันกลับไปมอง เพราะตอนคุยกับเขาเธอไม่ได้มองไป"อุ๊ยคุณ!" เสียงปิดประตูเมื่อครู่นึกว่าเขาออกไปแล้ว แต่ที่ไหนได้เขาปิดประตูแล้วก็เข้ามาในห้องหาเธอ "คุณจะทำอะไร""ก็ในเมื่อเธอไม่กินข้าวแสดงว่าเธออยากกินอย่างอื่นมากกว่า""ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น""ฉันบอกไว้ก่อนนะว่าฉันง้อใครไม่เป็น และเอาใจใครไม่เป็นด้วย" ก็รู้ตัวอยู่หรอกว่าตัวเองผิดแต่ขอไถ่โทษด้วยวิธีอื่นดีกว่า"ฉันขอให้คุณมาง้อหรือไง ออกไปนะ นี่มันห้องของฉัน""ต่อไปนี้ฉันจะย้ายมาอยู่ห้องนี้กับเธอ""ฉันไม่ให้คุณมาอยู่ด้วย""ก็ในเมื่อเธอเป็นเมียฉัน" คิดถึงเรื่องที่ตัวเองเข้าใจผิดแล้วก็นึกขำ พ่อนะพ่อรู้ทั้งรู้ว่าเราเข้าใจผิดแทนที่จะบอกเราแต่นี่ยิ่งขยี้"คุณภูเบศฉันบอกให้คุณออกไปไง""แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าฉันเข้าใจผิด""เข้าใจผิดอะไร""ก็เข้าใจผิดเรื่องที่เธอเป็นเมียพ่อไง""ฉันจะไปรู้กับคุณเหรอ

"กรี๊ดดดหยุดนะ!" ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุแถมจะดิ้นมากก็ไม่ได้เพราะรู้สึกจุกท้อง เลยต้องปล่อยให้เขาฝังใบหน้าอยู่กับเนินน้องสาวจนพึงพอใจภูเบศถึงได้จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วก็โน้มตัวเข้าไปหาเธออีกรอบ"อาาาา" ท่อนเอ็นที่มันแข็งลำรออยู่แล้วก็ถูกดันเข้าไปในร่องเล็กซึ่งตอนนี้เริ่มมีน้ำเจือปนเพื่อช่วยหล่อลื่นออกมาเยอะเลย"อ่ะๆ อือ บะ เบาก่อนค่ะ" คงห้ามเสือหิวแบบเขาไม่ได้หรอก เลยต้องขอให้เขาอย่ากระแทกลงมาแรง เพราะเจอเข้าไปกี่ครั้งก็รู้สึกเจ็บจุกคงเพราะขนาดของมัน ความฝันของผู้หญิงอยากได้ผู้ชายที่ขนาดอวัยวะเพศใหญ่ๆ แต่ทำไมเธออยากได้เล็กลงกว่านี้หน่อย เพราะไม่อยากรับศึกหนักแบบนี้ไปทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์กัน"ซี๊ดดด ถ้าไม่อยากให้กระแทกแรงก็อย่าตอดสิ""......." แล้วจะพูดออกมาทำไมล่ะ ที่เธอต้องขมิบร่องไว้เพราะกลัวการกระแทกลงมาแต่ละทีมันจะทะลุเข้าไปถึงมดลูก"พูดเล่นเฉยๆ มันเสียวมากรู้ไหม" เสียงพูดปนเสียงครางออกมา และระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยสะโพกของเขาก็ไม่ได้หยุดซอย จนภูเบศเปลี่ยนท่าใหม่ให้เธอ"โอ๊ย" เขาไปคิดค้นท่าพวกนี้มาจากไหนนักหนาเนี่ย จับเธอตะแคงข้างแล้วยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นสูงแล้วก็นั่งทั

พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 55และก็มาถึงวันเผา วันนี้นนท์ออกมาไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือขอให้เจ้าหน้าที่ช่วย Video Call เพื่อให้นนท์ได้ร่วมส่งยายขึ้นสู่สวรรค์เขาขอให้เธออย่าร้องไห้แต่วันนี้เธออดกลั้นไม่ได้จริงๆ ทำไมเธอถึงมีความผูกพันกับคุณยายมากขนาดนี้ เหมือนว่าเธอกำลังเสียญาติผู้ใหญ่ไป ยิ่งตอนเห็นนนท์ร่ำไห้อยู่ในห้องขังมันก็ยิ่งสะเทือนใจเธอหนักมาก"คุณข้าวสวยคะ ยายไปสบายแล้ว" อยู่จังหวัดเดียวกันก็จริง แต่แก้วไม่เคยรู้จักกันกับยายเลย จะมารู้จักก็ตอนที่ยายจากไป และก็รู้จักผ่านข้าวสวยนี่แหละ เด็กคนนี้มีจิตใจโอบอ้อมอารีมาก คิดว่าตัวเองได้มาพบเจอและรู้จักเป็นวาสนาที่ดีมากเลย"ขอบคุณพี่แก้วกับพี่ศักดิ์มากเลยนะคะที่มาช่วยงาน""ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอกค่ะ พวกพี่เองต่างหากที่ต้องขอบคุณหนู ที่ช่วยคนในจังหวัดของเรา"งานศพเสร็จทุกคนก็แยกย้ายส่วนเรื่องเก็บงานภูเบศก็มอบหมายให้ลูกน้อง อัฐิของยายเขาเก็บไว้ที่วัดนี้ เผื่อสักวันหลานของยายออกมาจะได้มาไหว้"หลายวันแล้วนะยังจะเศร้าอยู่อีกเหรอ""ไม่ได้เศร้าสักหน่อย" ทำไมจิตใจเธออ่อนไหวแบบนี้เนี่ย หรือเป็นเพราะฮอร์โมนไม่ปกติ เสร็จงานศพยายแล้วเธอยังคงคิดถึง ทั้งๆ ท

วันต่อมาภูเบศต้องให้เธออยู่ที่บ้านกับคนรับใช้​ ส่วนเขาก็ออกไปจัดการงานที่เหมือง"สวัสดีจ้ะหนูนุ้ย" ข้าวสวยลงมาก็เห็นเด็กกำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่ "ทำอะไรอยู่จ๊ะ""มองไม่เห็นหรือไง""?" ทำไมเด็กถึงได้ก้าวร้าวขนาดนี้ ..ได้ยินที่เด็กตอบเมื่อสักครู่ข้าวสวยก็หันไปมองดูแม่ของเด็กที่ทำงานบ้านอยู่แถวนั้น จะว่าแม่ไม่ได้ยินก็คงไม่ใช่แต่ทำไมถึงไม่สั่งสอนลูกหน่อยว่าไม่ให้พูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ "เมื่อกี้ฉันฟังไม่ชัดหนูพูดว่าอะไรนะ" ในเมื่อแม่ไม่สั่งสอนเดี๋ยวฉันจะสั่งสอนเอง"หูหนวกเหรอถึงไม่ได้ยินคนพูด""ฉันเป็นภรรยาของผู้ชายที่หนูเรียกว่าพ่อ ถ้างั้นหนูก็ต้องเรียกฉันว่าแม่อีกคน ไหนลองเรียกแม่ซิ""ฉันมีแม่คนเดียว อย่าคิดว่าจะเข้ามาแทนที่แม่ของฉันได้""แทนที่แม่หนูเข้าใจผิดแล้วมั้ง เพราะแม่หนูไม่ได้เป็นอะไรกับสามีฉันสักหน่อย""แม่" หนูนุ้ยหันไปมองหน้าแม่และมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้"ทำไมคุณต้องว่าให้เด็กแบบนี้ด้วยไม่นึกถึงจิตใจของเด็กบ้างหรือคะ""ฉันแค่พูดให้เด็กเข้าใจ""แกยังเด็กโตขึ้นเดี๋ยวแกก็รู้เองค่ะว่าอะไรคืออะไร""ทำไมต้องรอให้โตด้วยล่ะ เราบอกตอนนี้ให้เด็กเข้าใจก็ได้นี่""แม่คะ ผู้หญิงคนนี้จะมาแย่งพ

ข้าวสวยและจินดาไม่ได้พูดคุยอะไรกันหรอก หลังจากเหตุการณ์นั้นข้าวสวยก็เดินกลับมา"ไปไหนมา" เขากลับมาไม่เห็นเธอกำลังจะใช้คนให้ไปตามหาอยู่พอดีเลยแต่เห็นเธอเดินกลับมาก่อน"ไปเดินเล่น" ข้าวสวยพูดแค่นี้แล้วก็เดินผ่านหน้าของเขาไป"เรื่องห่อหมกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ป้าซื้อจากตลาดมาให้ใหม่""ฉันไม่อยากกินแล้ว""ยังโกรธอยู่เหรอ""ทำไมฉันต้องโกรธด้วย""ก็บอกจะซื้อมาให้ใหม่ไง""ฉันอยากจะกลับแล้ว" เธอไม่อยากพูดเรื่องห่อหมกอะไรนั่นแล้ว และขณะที่เธอกำลังยืนคุยกับภูเบศอยู่ จินดาก็เดินกลับมาพอดี สายตาของข้าวสวยมองไปและเป็นจังหวะเดียวกับที่จินดามองมาทั้งสองสบตากัน จินดาเริ่มพะวงแล้วกลัวว่าข้าวสวยจะเอาเรื่องนั้นมาพูดกับนายหัว"แม่ แม่ไปไหนมาหนูนุ้ยหาแม่ไม่เจอ" หนูนุ้ยเห็นแม่มาก็รีบวิ่งเข้าไปกอด"แม่ไปเดินเล่นมา""นายผู้หญิงทานอะไรหรือยัง" เขามองตามหลังเธอที่เดินขึ้นบ้านแล้วหันไปถามจินดาว่าเธอทานข้าวหรือยัง"ทานแล้วค่ะ" จินดาไม่รู้หรอกว่าทานหรือไม่ทาน เพราะตัวเองออกไปก่อนแถมยังกลับเข้ามาทีหลังภูเบศได้ยินว่าเธอทานแล้วเขาเลยบอกให้จินดาเตรียมอาหารมาให้ ทีแรกว่าจะกลับมาทานพร้อมเธอนั่นแหละ แต่ถ้าเธอทานแล้วเขาก็