Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

"กางเกงในฉัน???" แต่พอเงยหน้าขึ้นมองดูเธอก็เห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ภูเบศ "กรี๊ด" ข้าวสวยตกใจกำลังจะก้าวถอยแต่ถูกมือของอัศวินโอบเอวไว้เพราะถ้าเธอถอยไปอีกนิดชนประตูแน่ภูเบศเลยเดินเข้ามาแกะมือของเพื่อนออก แล้วจับตัวเธอให้ขยับออกมาด้วย"ผู้ชายคนนี้ใคร?" คิดว่ามีแต่เขาที่เดินขึ้นมา รูปร่างก็คล้ายกันเลยไม่ได้ดูหน้า"คนนี้เหรอวะ" อัศวินหันไปยิ้มเหมือนจะขำ"ตามกูมาห้องนี้" เขาปรายหางตามองดูเธอเล็กน้อยก่อนจะพาเพื่อนไปดูห้อง"เพื่อนเขาเหรอ?" ข้าวสวยยืนรออยู่จนเขาออกมาจากห้องนั้น เพราะวันนี้เธอต้องทวงกางเกงชั้นในของเธอกลับคืนมาให้ได้ "มันอยู่ไหนเอาคืนมาให้ฉัน""ไม่มีแล้ว""คุณเอาไปไว้ไหน""ใครจะบ้าพกกางเกงในเธอร่อนไปทั่ว""คุณเอาทิ้งแล้วเหรอ""อยู่ในห้อง" ตอนที่บอกว่าอยู่ในห้องสายตาเขาก็มองไปดูห้องตัวเอง"คุณเอาไว้ตรงไหน" เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง​ จนลืมคิดเลยว่าเขาเพิ่งขึ้นมายังไม่เข้าห้องเลยมันจะมาอยู่ในห้องได้ยังไงแต่พอเธอเข้ามาข้างในประตูห้องก็ถูกล็อก แถมลงกลอนด้านบนของประตูด้วย"คุณ!" ข้าวสวยหันกลับไปอีกทีก็เห็นว่าเขาล็อกห้องแล้ว เธอเลยเดินมาที่ประตู แต่ก็ถูกเขาพาตัวมาทิ้งลงบนเตียง "อย่

บ่ายคล้อยของวันนั้น.. ภูเบศพาอัศวินไปดูปางไม้ ช่วงเที่ยงก็เข้าไปทานข้าวในเมือง กลับมาถึงบ้านก็บ่ายแก่มากแล้ว"ภูคะ ออกไปข้างนอกก็ไม่ชวนลิลลี่ไปด้วย" ลิลลี่เห็นรถของเขาวิ่งเข้ามาก็รีบออกมาเสนอหน้าก่อนเลย"ผมไปดูลูกน้องตัดไม้คุณจะไปทำไม แล้วนี่คุณข้าวสวยไปไหน" ประโยคหลังภูเบศหันไปถามแม่บ้าน เพราะไม่เห็นเธอ"ออกไปกับคนงานตัดองุ่นตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ" คนที่ตอบก็คือลิลลี่อีกนั่นแหละ"คนงานตัดองุ่น?" ภูเบศเลยหันไปถามแม่บ้านอีกรอบ"ไปกับแม่แก้วค่ะ""ให้ใครไป​ ตามเธอกลับมา" เขาหันไปสั่งวัลลภ แต่พอวัลลภจะออกไปตามเธอกลับมา​ ภูเบศก็เลยบอกว่าเดี๋ยวเขาไปเอง"ภูจะไปทำไมคะ"ภูเบศเริ่มจะรำคาญเลยหันไปมองลูกน้อง ลิลลี่เห็นแบบนั้นก็รีบปล่อยมือที่เกาะแขนเขาอยู่ออก"กูออกไปด้วยนะ""มึงจะไปทำไม""จะได้ไม่ต้องวนรถกลับมารับกูไง เย็นนี้ต้องไปคุยงานกับไอ้อิฐจำไม่ได้เหรอ""อืม"อัศวินเลยเดินตามหลังเพื่อนไปขึ้นรถ เขาต้องใช้รถตู้เพราะมีลูกน้องตามไปด้วยอีกกว่ารถจะมาถึงในตัวเมืองและกว่าจะไปถึงบ้านของแก้วและศักดิ์ก็ใช้เวลาอยู่ร่วมชั่วโมง"พ่อเลี้ยงมา" แก้วมองออกไปเห็นรถตู้ก็จำได้แล้วว่าเป็นรถตู้ของปางไม้"ไม่รู้จะตาม

เช้าวันต่อมา..แกร็ก.. ข้าวสวยจะออกมาจากห้องเวลานี้เกือบทุกวัน พอตื่นขึ้นมาเธอก็จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาเดินรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า และพอเธอเปิดประตู ห้องของภูเบศก็เปิดออกมาเช่นกันด้วยความสงสัยข้าวสวยที่กำลังจะลงไปหันกลับไปมองด้านหลังเพราะเขาเป็นคนไม่ตื่นเช้าขนาดนี้ แต่พอหันกลับไปก็เห็นว่าคนที่ออกมาจากห้องเขาไม่ใช่เจ้าของห้องแต่กลับเป็นผู้หญิงคนนั้นลิลลี่ออกมาจากห้องก็แกล้งจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วก็กลับเข้าห้องของตัวเอง โดยที่ไม่ได้สนใจหันมาพูดประชดประชันข้าวสวยเหมือนทุกครั้ง แต่ท่าทีแบบนี้มันก็ทำให้ข้าวสวยเข้าใจได้ว่าเมื่อคืนลิลลี่ก็คงจะค้างในห้องนั้นจากที่จะออกไปเดินรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเธอก็หมดอารมณ์ที่จะไปแล้วเลยกลับเข้ามาในห้องผู้ชายแบบนี้หรือที่เธอจะฝากชีวิตไว้ ชีวิตของเธอมีค่ามากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอต้องทนอยู่กับผู้ชายมักมากไม่รู้จักพอนั่งคิดอยู่ว่าจะเอายังไงกับตัวเองต่อดี และเธอก็คิดออกว่าถ้าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนั้นไปเลยทีแรกเธอเอากระเป๋าออกมาว่าจะเก็บเอาเสื้อผ้า แต่ถ้ามีกระเป๋าติดตัวออกไปด้วยเธอก็จะออกจากที่นี่ได้ลำบากเลยต้อง

"ลูกเขยผมเอง""เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?"สินธุสงสัยภูเบศงงประโยคไหนของตน ก็เมื่อกี้พูดแค่ว่าลูกเขย"เราขอโทษด้วยค่ะไม่รู้ว่าคุณเป็นสามีของคุณหนูข้าวสวย" คนที่ยืนขวางภูเบศอยู่เมื่อครู่กล่าวคำขอโทษแทบจะพร้อมเพรียงกัน"สามี? ลูกเขย??" มันเรื่องอะไรกันวะ? เมื่อสักครู่เขาได้ยินคำนี้จากปากพ่อของเธอแหละถึงได้สงสัย"พ่อไม่รู้ว่าเราจะมาว่าแต่ข้าวสวยล่ะ ไม่มาด้วยหรือ""เธอไม่ได้มาที่นี่หรือครับ""เห็นบอกว่าไปเที่ยวภาคเหนือกับเราไม่ใช่เหรอ"เรื่องไปภาคเหนือพ่อของเธอก็รู้เหรอ? "เธอไม่ได้มาที่นี่หรือครับ""ข้าวสวยหนีกลับมาก่อนเราหรือ""เปล่าครับเรามาพร้อมกันแต่ผมคิดว่าวันนี้เธอมาที่นี่" ยังไงก็ต้องโกหกไปก่อน เพราะดูเหมือนว่าพ่อของเธอจะยังไม่รู้เรื่องนี้ แล้วตกลงเธอไปไหนกันแน่เนี่ย"พ่อยังไม่เห็นมาหรอก และไม่ได้โทรหาหลายวันแล้ว"ได้ยินว่าเธอไม่ได้มาและไม่ได้ติดต่อมา​ เขาเลยไม่พูดอะไรอีกกลัวว่าท่านจะตกใจ แล้วเธอหนีไปอยู่ที่ไหน ทำไมต้องหนีเข้าใจผิดอะไรทำไมไม่ถามกันดีๆ"ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"คล้อยหลังภูเบศ สินธุก็โทรไปถามเสี่ยภูริว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมลูกชายของท่านถึงมาถามหาลูกสาวถึงที่นี

"รสชาติเป็นยังไงบ้าง" ข้าวสวยรอฟังอยู่ว่าเขาจะพูดถึงอาหารที่เพิ่งเอาเข้าปากยังไง​ แต่อีกฝ่ายก็ไม่พูดเลย"ก็พอกินได้""แค่พอกินได้เองเหรอ" ชมเราหน่อยก็ไม่ได้ ข้าวสวยเลยตักผัดมะละกอที่เธอตั้งใจทำขึ้นมาชิมดู "อืม" ถ้าชมฝีมือตัวเองจะมีใครว่าอะไรไหมเนี่ย"ทำไมไม่ผัดผักบุ้งไฟแดงด้วยล่ะ""กลัวคนแถวนี้บอกว่าพอกินได้" ประโยคนี้ออกจากปากเธอ​ ภูเบศที่กำลังเอาผักบุ้งจิ้มกับน้ำพริกก็มองมา "มองอะไรไม่ทราบ""ไม่กลัวเสียตัวเหรอ บรรยากาศแถวนี้เป็นใจด้วยสิ""พูดมากจะกินไหมถ้าไม่กินเดี๋ยวฉันกินคนเดียวก็ได้" หญิงสาวเอื้อมไปขยับถ้วยน้ำพริกออกจากมือของเขา​ ภูเบศเลยแย่งถ้วยน้ำพริกกลับมาแล้วก็นำผักบุ้งจิ้มลงไปก่อนจะยัดใส่ปาก ขณะที่เคี้ยวสายตาเขาก็มองเธอไม่วาง ประหนึ่งเหมือนเขากำลังเคี้ยวกินเธออยู่มองทำไมไม่เคยเห็นคนกินข้าวหรือไง ไม่เก็บสายตาไว้ไปมองแม่ลิลลี่นั่นล่ะ แต่พอคิดถึงคนที่ชื่อลิลลี่ขึ้นมาข้าวสวยก็วางช้อนที่กำลังตักกินข้าวอยู่"อ้าวอิ่มแล้วเหรอ""กินไม่ลง" ว่าแล้วเธอก็ยกชามข้าวของตัวเองเข้าไปเก็บ"?" เป็นอะไรอีกล่ะ ผู้หญิงนี่ก็แปลกมีอะไรก็ไม่พูดหลังจากล้างเก็บทำความสะอาดในครัวเสร็จแล้ว​ ข้าวสวยก็เด