Lahat ng Kabanata ng พันธะ(รัก)เมียบำเรอ: Kabanata 41 - Kabanata 50

"หยุดนะคุณภูเบศ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง" เขาไม่ยอมให้เธอซักเพราะมือมีแผลแต่พอจะตากเขาก็ยังจะทำให้ ข้าวสวยเลยเดินเข้าไปจะแย่งเอาชุดชั้นในมาตากเองแต่พอเธอจะเอื้อมมาหยิบจากมือภูเบศก็ยกชุดชั้นในของเธอขึ้นสูงไม่ให้แย่งไปได้"ฉันบอกให้เอามาไง""ใกล้จะเสร็จแล้วเหลืออีกแค่ขั้นตอนเดียวเอง""เดี๋ยวฉันตากเองมันไม่โดนแผลหรอก"นอกจากจะไม่ให้เธอแล้วเขายังสะบัดกางเกงชั้นในเพื่อให้มันคืนทรงแต่พอสะบัดให้มันคืนทรงแล้วเขาก็พลิกซ้ายพลิกขวาดู แถมยังมองต่ำลงมาดูตรงเป้ากางเกงของเธอด้วย ประหนึ่งเหมือนจะเทียบดูกับกางเกงชั้นในว่ามันเข้ากันได้เหรอ"คนบ้าเอาคืนมานะ!" ถึงแม้เขาจะไม่พูดอะไรแต่เธอก็รู้ว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร"หึหึหึ""ขำอะไร!" ข้าวสวยแย่งกางเกงชั้นในของเธอกลับคืนมาจนได้ พอได้มันมาแล้วเธอก็เอาไปตากโดยการใช้เสื้อของตัวเองที่ตากอยู่บนราวทับปิดไว้ ไอ้บ้านี่เป็นอะไรกับกางเกงชั้นในมากไหมเนี่ยครั้งก่อนก็เอาของเราไปแล้วตัวหนึ่ง จะพูดไปกางเกงชั้นในตัวนั้นก็ยังหาไม่เจอเลยไม่รู้ว่าเขาเอาไปไว้ไหน"นั่นใช่นายหัวของเราไหมวะ" วัลลภและลูกน้องอีกคนมารอรับนายหัวเพราะเขาส่งข้อความบอกว่าให้เข้ามารับเดี๋ยวจะออกไปทำ

แสบนักนะผู้หญิงคนนี้ ..ภูเบศถูกฝากขังก่อน แต่ตอนนี้เขาให้เจ้าหน้าที่ตำรวจติดต่อไปหาพ่อแล้ว ให้พ่อมายืนยันว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นรู้จักกันในฐานะอะไร แต่รออยู่หลายชั่วโมงมากก็ไม่เห็นพ่อมาสักที ถามตำรวจก็บอกว่าติดต่อให้แล้ว ถ้าภายในสองวันพ่อของเขาไม่มาภูเบศและลูกน้องก็ต้องถูกยื่นต่อศาล ถึงแม้เขาจะมีเงินประกันตัวแต่คดีลักพาตัวกักขังหน่วงเหนี่ยวทำร้ายร่างกายเป็นคดีอาญา ถ้ายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองไม่ได้ก็ต้องถึงชั้นศาล เขาได้แต่กัดฟันเฝ้ารอพ่อมา จะใช้โทรศัพท์ก็ไม่ได้เพราะถูกยึด สิ่งเดียวที่ทำได้คือขอให้ตำรวจติดต่อไปหาญาติให้อีกครั้ง หรือไม่ก็ให้เธอที่เป็นเจ้าทุกข์มาเจอเขาที่นี่หน่อย "จะติดต่ออะไรนักหนา" ตำรวจไม่กระทืบเอาก็บุญหัวแล้ว ยังจะมาใช้อารมณ์สั่งให้ตำรวจเร่งติดต่อพ่อให้ได้ เพราะคดีทำร้ายร่างกายผู้หญิงตำรวจชอบนักคนประเภทนี้ เก่งแต่กับผู้หญิง "นายหัวครับ ผมว่านายหัวนั่งเงียบๆ ก่อนดีกว่าไหมครับ" "พวกมึงจะให้กูเงียบได้ยังไงวะ เกิดมากูไม่เคยต้องถูกจับขังคุกแบบนี้" "แล้วทำไมนายหัวถึงทำเธอหัวแตกล่ะครับ" "มึงดูนี่" ภูเบศยกแขนเสื้อขึ้นให้ลูกน้องเห็นรอยที่เธอกัด ตอนนี้มันช้ำเ

"จอดรถก่อน"แต่พอเขาสั่งลูกน้องให้จอดเธอก็ยื่นมือมาเขย่าแขนเสื้อเขาแล้วส่ายหน้าขอร้องอย่าให้เขาทำแบบนี้เลย แค่นี้เธอยังอับอายไม่พออีกเหรอ ถ้าเขาให้จอดรถลูกน้องจะมองเธอยังไงล่ะ แต่พอรถหยุดลงภูเบศก็สั่งให้ขับต่อไป ลูกน้องได้แค่มองตากันจะเอายังไงกันแน่เนี่ย "กูบอกให้ขับต่อไปไง""ครับ"ผ่านไปอีกเป็นชั่วโมงเธอเห็นป้ายจังหวัดที่ติดอยู่ข้างทางเลยหันมาหาเขา"คุณจะพาฉันไปไหน" ป้ายจังหวัดที่เธอเห็นเมื่อสักครู่ไม่ได้ไปทางภาคเหนือ ข้าวสวยเลยต้องถามเขาดู"อยากจะรู้ไปทำไม""ฉันอยากกลับบ้าน จอดให้ฉันลงตรงนี้ได้ไหมฉันกลับเองก็ได้""ถ้าเธอยังไม่หุบปาก คงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น"เขาเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย หรือว่าโกรธที่เราหนีมา แต่ถ้าโกรธตอนอยู่บ้านกลางทุ่งเขาก็ยังทำดีกับเราอยู่เลย ..เธอยังคิดถึงตอนที่เขาซักผ้าให้ เขาดูอบอุ่นมาก แต่ตกเย็นมาเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน..ไม่สิต้องบอกว่าเขากลับมาเป็นคนเดิมข้าวสวยนั่งมาเงียบๆ จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นอีกทีรถก็จอด"ถึงแล้วเหรอ?""ลงไปกินข้าว"ได้ยินว่าจะได้ลงเธอเผลอยิ้มออกมาจนเขาสังเกตเห็น"ถ้าเธอหนีหรือแจ้งตำรวจจับฉันอีกสาบานได้เลยว่าเธอไม่ได้เดือดร้อนคนเดียวแ

พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 46 //18+"ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ" เธอพยายามทำทุกทางเพื่อให้หลุดพ้นจากกุญแจมือที่เขาล็อกไว้หัวเตียง รู้ทั้งรู้ว่าตะโกนให้คนช่วยก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย ผู้ชายคนนี้ไม่เหมาะสมที่จะเป็นสามีของใคร เพราะเขาจิตไม่ปกติ วันดีคืนดีอยากจะร้ายก็ร้ายขึ้นมา แต่บางครั้งก็ดูอบอุ่น"ร้องอีกสิ รู้ไหมว่าเธอยิ่งร้องมันก็ยิ่งทำให้ฉันมีอารมณ์""ไหนคุณบอกให้ฉันไปอาบน้ำไง ปล่อยก่อนสิคะเดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำ""ไม่เป็นไรหรอกอย่างมากก็แค่ฟอกไต"นี่เราเค็มขนาดนั้นเลยเหรอ เริ่มจะไม่มั่นใจในตัวเองแล้วสิ เพราะได้ยินเขาพูดบ่อยเหลือเกิน "คุณภูเบศคะเล่นแบบนี้มันไม่สนุกนะ คุณต้องปล่อยให้ฉันได้เล่นด้วยบ้าง" ในใจของเธอหวาดกลัววิตกกังวลอีกนิดคงแพนิคแน่ ถูกจับล็อกไว้แบบนี้ถ้าไฟไหม้บ้านแล้วเธอจะออกไปยังไง"หึ! เล่นบทอะไรอีกล่ะ""ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนจิตวิปริตแบบนี้ ปล่อยฉันก่อนสิคะ อ๊อยซี๊ดดเจ็บมือไปหมดแล้วเนี่ย" น้ำเสียงของเธออ่อนลงจนกลายเป็นออดอ้อนและเธอก็ทำมันได้สำเร็จเพราะอารมณ์เกรี้ยวกราดอยู่เมื่อครู่ก็เปลี่ยนไป"ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ""อาบทำไมเดี๋ยวกลิ่นหมด"อ้าวตกลงจะเอายังไงกันแน่เนี่ย ไอ้บ้

"ครั้งนี้ถือว่าสวยขอนะคะ ช่วยพ่อสวยให้พ้นคดีถือว่าเป็นสิ่งรับขวัญหลานของเสี่ย""รับขวัญหลาน.." ดวงตาของผู้เป็นพ่อกลอกมองไปดูใบหน้าลูกชายจะว่าไม่เต็มตาก็ได้เพราะท่านมองไปแค่หางตา"เอ่อ..พ่อครับ..ผมขอ..ขอ.." อะไรวะเนี่ย เราจะพูดแบบนี้จริงหรือ ขอเมียพ่อเนี่ยนะ"พ่อจะให้ภูเบศเข้าไปช่วยพ่อของเราก่อน ถ้ามันไม่ได้เรื่องช่วยไม่ได้จริงๆ พ่อถึงจะพิจารณาอีกทีว่าจะช่วยไหม" สิ้นคำพูดภูริก็ดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปบอกให้คนขับรถเอารถออกทำไมพ่อถึงไม่ถาม? พ่อโกรธเราเหรอ? ..พ่อของเขาไม่เคยเดินหนีแบบนี้ เพราะส่วนมากเขาจะเดินหนีก่อน มันเลยทำให้ภูเบศผู้ที่รู้ว่าพ่อเป็นคนยังไงเริ่มเสียวสันหลังขณะที่ภูเบศกำลังเป็นกังวลเรื่องพ่อ เขาก็เห็นว่าสายตาเธอมองจ้องมาที่เขา"วันนี้ค่ำแล้วพรุ่งนี้ค่อยเข้าบริษัท"หญิงสาวหยิบเอากระเป๋าสะพายแล้วลุกขึ้น​ ทีแรกเขาคิดว่าเธอจะกลับขึ้นชั้นบน​ แต่ไม่เธอเดินออกมาหน้าบ้าน "จะไปไหน""ไปนอนบ้านพ่อ""ทำไมไม่นอนที่นี่""เรื่องของฉัน" ภูเบศเดินตามออกมาแล้วเรียกลูกน้องให้เอารถออก ตอนที่ลูกน้องถอยรถมารับข้าวสวยบอกเขาไม่ต้องตามมา แต่เธอหรือที่จะสั่งเขาได้ ถ้าไม่ให้เขาไปด้วยงั้นเธอก็ไ