Lahat ng Kabanata ng พันธะ(รัก)เมียบำเรอ: Kabanata 21 - Kabanata 30

"แต่เด็กคนนี้ยังไม่ได้ขโมยของคุณออกมาขายเลย ฉันว่าคุณปล่อยแกไปเถอะค่ะ""รู้ได้ยังไงว่ายังไม่ขโมย ตอนที่ไม่มีคนเห็นมันอาจจะมาขโมยแล้วก็ได้""คุณไม่มีหลักฐานสักหน่อย" "นี่เธอ!" เขาจะเอายังไงกับเธอดีเนี่ย"ยายขอโทษแทนหลานเลวๆ ของยายด้วย​ มันไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอน เป็นความผิดของยายเองที่ไม่สั่งสอนมันให้ดี""ไม่เป็นไรหรอกค่ะยาย ทีหลังเราก็อย่าไปทำอะไรแบบนี้นะไม่ว่าของของใครเราก็อย่าไปทำ" ประโยคหลังเธอหันไปสั่งสอนเด็กหนุ่มคนนั้น"ขอบคุณมากครับพี่สาวคนสวย พี่ใจดีที่สุดเลยครับ""ฉันบอกแล้วหรือว่าจะไม่เอาเรื่อง" ภูเบศตำหนิเธอต่อหน้าทุกคน"ฉันรับรองได้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ทำแบบนี้อีกค่ะ""แล้วถ้ามีครั้งต่อไปล่ะ""ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง" เธอมั่นใจว่าถ้ามีคนยื่นมือเข้ามาช่วยแบบนี้เด็กอาจจะไม่ทำให้คนที่ช่วยลำบาก เพราะถ้าเป็นเธอเธอก็จะไม่ทำเช่นกัน"ดี! ถ้างั้นก็ปล่อยมันไป อย่าลืมเรื่องที่พูดวันนี้แล้วกัน" เขากัดฟันแน่นพูดกับเธอแบบเอาจริงเอาจัง เพราะถ้าจะทำอะไรมากกว่านี้ชาวบ้านก็ออกมามุงดูกัน ภูเบศเลยต้องขึ้นรถออกไปก่อนส่วนรถอีกคันรอรับข้าวสวยไปด้วยก่อนไปข้าวสวยล้วงเอาเงินที่ติดกระเป๋าเธอมาด้วยวางใส่ม

พันธะ(รัก)เมียบำเรอ บทที่ 22ตุ๊บ!"กรี๊ดดด" ถึงแม้จะไม่โดนตัวเธอและก็เห็นแล้วว่าร่างของเด็กคนนั้นกระเด็นลงไปกองอยู่กับพื้นแต่มันก็ทำให้เธอตกใจอยู่ดี"เป็นอะไรไหม" ภูเบศเอื้อมไปจับตัวเธอแล้วเช็คดูว่ามันได้ทำอะไรเธอหรือยัง"คุณ?""พาเธอไปจากที่นี่ก่อน" เขาหันไปสั่งลูกน้องให้พาข้าวสวยออกไปก่อน"พ่อเลี้ยงอย่าทำอะไรพวกผมเลยนะครับ" นนท์ลุกขึ้นมาได้ก็กราบเท้าภูเบศ "พ่อเลี้ยงครับผมสำนึกผิดแล้ว" คนเหนือส่วนมากจะเรียกคนที่มีอิทธิพลว่าพ่อเลี้ยง"ถ้ามึงสำนึกผิดจริงมึงคงไม่ย้อนกลับมาที่นี่อีก แถมครั้งนี้มึงยังเอาเพื่อนมาด้วย หนำซ้ำมึงยังมากลางวันแสกๆ อย่าพูดเลยว่ามึงกลัวกู""ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ เพราะผมติดหนี้"ตุ๊บ!! ยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำเท้าของภูเบศก็ซ้ำเข้าไปอีก"โอ๊ย"ข้าวสวยที่กลับมารออยู่ที่บ้านพอเห็นเขากลับมาก็รีบเข้ามาถามว่าเป็นยังไงบ้าง"เป็นยังไงงั้นหรือ เห็นหรือยังว่าตัวเองทำอะไรลงไป""ฉันทำอะไร""ถ้าไม่เพราะเธอฉันคงจัดการมันไปตั้งแต่ทีแรกแล้ว""คุณทำอะไรกับเด็กพวกนั้น?""เอามันไปทำปุ๋ย""ห๊ะ?" สิ้นคำพูดนั้นใบหน้าของเธอถึงกับซีดเผือด เขาใจร้ายใจดำถึงขั้นฆ่าคนได้เลยหรือ แล้วต่อจากนี้

"อุ๊ย""มีอะไรของเธอ" วัลลภรีบเปิดประตูเข้ามาดูและก็เห็นภาพบนเตียง "หึหึ" เห็นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ เพราะนายหัวถอดเสื้อผ้านอนกอดกับเธออยู่บนเตียงเหมือนที่วัลลภแนะนำ และตอนนี้ก็คงจะนอนหลับไปทั้งคู่แต่พอมะนาวจะเดินเข้าไปปลุกวัลลภก็รีบคว้าตัวไว้แล้วพาออกมาจากห้องก่อน"แล้วยาล่ะ""คงไม่ต้องใช้แล้ว"มะนาวได้แค่มองตาละห้อยแล้วก็เดินตามมือขวาคนสนิทของนายหัวออกมา อุตส่าห์เฝ้ามองมาตั้งหลายปีเสร็จแม่นี่จนได้ ขออย่าให้นายจริงจังกับมันเลยเช้าวันต่อมา.."กรี๊ดดด ปล่อยนะ!" รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเขานอนกอดเธออยู่โดยที่ร่างกายของทั้งสองไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น"จะร้องทำไมหนวกหู""คุณทำอะไรฉัน คนฉวยโอกาส" หญิงสาวรีบขยับตัวออกห่างพร้อมเอาผ้าห่มมากอดไว้เพื่อเป็นการปิดบังเรือนร่างที่เปลือยเปล่า"ฉวยโอกาสอะไรล่ะ นึกยังไงถึงไปนอนตากฝนจนทำให้ตัวเองไม่สบาย""ก็คุณเองไม่ใช่เหรอที่สั่งให้ฉันไปยืนตากฝน""ถ้าฉันสั่งให้ไปตายก็จะไปงั้นหรือ""ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ""แสดงว่าหายดีแล้ว""คุณถอดเสื้อผ้าฉันทำไม อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้คุณ?""พูดเหมือนไม่เคย" สายตาคมเพ่งมองผ่านผ้าห่มแถมริมฝีปากยังมีรอยยิ้มจางๆ

"แต่ที่จริงให้ลิลลี่พักห้องเดียวกับภูก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องให้คนจัดห้องใหม่ให้เลยค่ะ" คำพูดประโยคนี้ของลิลลี่ดังตามหลังข้าวสวยที่กำลังยกกระเป๋าขึ้นไปชั้นบนเหมือนจงใจให้คนในบ้านได้ยินด้วย"ให้ผมทำเองดีกว่าครับ" วัลลภรีบเดินตามหลังข้าวสวยกลัวว่าจะตกลงไปทั้งคนและกระเป๋า"ฉันทำเองได้" กว่าจะดึงกระเป๋าขึ้นมาถึงชั้นบนได้ก็ถึงกับเหนื่อยหอบ พอขึ้นมาเธอก็ไม่รู้ว่าจะเอากระเป๋านี้ไปไว้ห้องไหนไม่รู้ว่ามะนาวจะจัดห้องไหนให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย เลยทิ้งกระเป๋าไว้ตรงทางขึ้นแล้วก็เข้าห้องของเธอไป"ผู้หญิงคนนี้พักชั้นบนเหรอคะ?" ลิลลี่เห็นแล้วว่าข้าวสวยเดินเข้าไปเหมือนเป็นเจ้าของห้อง"เอาเข้าไปไว้ในห้องรับรองแขก" ภูเบศสั่งวัลลภบอกให้เอากระเป๋าเข้าไปในห้องรับรองแขก สวนมะนาวที่เดินตามขึ้นมาอีกคนก็เข้าไปเปิดห้องให้เข้ามาถึงในห้องเธอก็รู้สึกจุกในอกทำอะไรไม่ได้นอกจากระบายมันออกมาทางน้ำตา ถ้าเขามีผู้หญิงคนใหม่เธอก็คงต้องเซ็นใบหย่าให้ แต่พอคิดถึงพ่อและคุณลุงณภัทรแล้วก็ต้องถอนหายใจ เพราะถ้าเธอหย่าพวกท่านก็ต้องมีปัญหา หรือเราต้องอดทนมองผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีพาผู้หญิงอื่นเข้ามาพลอดรักกันในบ้าน"แล้วภูพักห้องไหนค

ก๊อกๆ "ภูคะคุณเข้าไปทำไมในห้องนั้นคะ" เห็นว่าภูเบศเข้าไปในห้องของผู้หญิงคนนั้นลิลลี่ก็รีบมาเคาะประตูเรียก กลัวว่าเขาจะเมามากจนเข้าผิดห้องก๊อกๆ "ภูเปิดประตูนะคุณเข้าไปทำไม"ได้ยินเสียงผู้หญิงของเขาเคาะประตูห้อง อารมณ์ที่ถูกเขาควบคุมอยู่เมื่อครู่ก็กลับมา"ปล่อยนะ!" หญิงสาวขยับใบหน้าหลบริมฝีปากแต่เขาก็ยังคงตามมาจูบ "อืมๆ" กลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจของเขามันฟุ้งมากจนเธอทนไม่ไหวแต่ก็สลัดเขาออกไปไม่ได้ชุดที่เธอใส่เป็นชุดนอนไม่ได้รัดกุมมากเพียงแค่เขากระชากออกมันก็หลุดแล้ว และพอมันหลุดเขาก็จับท่อนเอ็นแข็งๆ เสียดสีตรงใต้หว่างขาเหมือนเขาหิวกระหายมาจากไหนนักหนา"โอ๊ย" จะหลบไปไหนก็หลบไม่ได้แล้วท่อนที่เขาดันมันเข้ามาก็ได้ฝังลึก และเขาก็ไม่ระมัดระวังถึงแม้ว่ามันจะเข้าลำบากเขาก็ใช้แรงที่มีมากกว่าดันมันเข้ามาจนเกินครึ่งแล้วเริ่มกระแทก เหมือนเขารู้อยู่แล้วว่าอวัยวะส่วนนั้นของเธอมันยังคงฟิตแน่นยากต่อการสอดใส่"ซี๊ดด""ฉันเจ็บนะ! โอ๊ย" ร่างเล็กโยกคลอนไปตามแรงกระแทก ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งใช้แรงกระแทกหนักหน่วงโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บไหม"อาาา" ความเสียวเกิดขึ้นเร็วมากและเขาก็ไม่กลั้น พอมันถึงจุดสิ้นสุดภูเบศก็ห