All Chapters of ทัณฑ์สวาททาสมาเฟีย 18+: Chapter 71 - Chapter 80

“เนตรก็คิดถึงพี่สุค่ะ” เสียงหวานตอบกลับตามแบบฉบับของตน ทันทีที่ได้ยินเสียงของเนตรแพรทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมีความสุขและหวังจะได้พบใบหน้าหวานในเร็ววัน“พี่สุมีอะไรหรือเปล่าคะ” คนปลายสายเอ่ยถามเมื่อสุธีราเงียบไปราว ๆ สองนาที“อ๋อ...ที่พี่โทร.หาน้องเนตรมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกน่ะ”“เรื่องอะไรเหรอคะ”“พี่กำลังจะแต่งงาน ก็เลยอยากจะชวนน้องเนตรมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวน่ะ”“อ๋อค่ะ ประมาณวันไหนเหรอคะ เนตรจะได้ดูว่าว่างไหม” เนตรแพรเงียบไปสักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะเอ่ยถามวันจัดงาน“สิ้นเดือนนี้จ้ะ พี่ขอที่อยู่ของน้องเนตรได้ไหม เดี๋ยวพี่จะส่งชุดเพื่อนเจ้าสาวไปให้”“เอ่อ ที่อยู่เนตรยังไม่สะดวกให้ค่ะพี่สุ เนตรขอโทษนะคะ ลืมถามไปเลยค่ะว่างานแต่งพี่จัดที่ไหนเหรอ”เนตรแพรเลือกที่จะเปลี่ยนคำถามเสีย เพราะเธอไม่อาจให้คนที่โรงแรมรู้เรื่องที่อยู่ของตนได้ เพราะกลัวว่าศรุตจะตามหาเธอพบ“โรงแรม ธาดากรณ์ที่พี่ทำงานนี่แหละ”“เนตรไม่สะดวกแล้วค่ะ” ทันทีที่ได้ยินถึงสถานที่จัดงานแต่งของสุธีรากับคนรัก เนตรแพรรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องใช้เวลาคิดไตร่ตรองอะไรเลยหลังจากได้ยินคำตอบของเนตรแพร ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของศรุตพลันหายวับไปกับตา

หลังจากที่เนตรแพรกลับจากงานแต่งงานของสุธีราและแฟนหนุ่ม หญิงสาวก็กลับมาใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายของตนกับลูกน้อยวัยสามเดือนเศษ และพยายามไม่คิดถึงคนใจร้ายที่เธอเพิ่งเจอเมื่อไม่นานมานี้บรรยากาศที่แสนสบายที่หาไม่ได้ในเมือง เนตรแพรอุ้มลูกสาวตัวน้อยไปฝากมะลิวัลย์ช่วยเลี้ยงดูในช่วงที่ออกไปทำงานในคราแรกหญิงสาวจะจ้างพี่เลี้ยงเด็กช่วย แต่ทางผู้ใจดีอย่างป้ามะลิที่เอ็นดูเจ้าตัวเล็กตั้งแต่ครั้งแรก ขันอาสาที่จะดูแลหนูน้อยให้ แต่ด้วยความเกรงใจไม่อยากรบกวนเธอจึงขอพาลูกไปเลี้ยงที่ทำงาน ทุกคนต่างพากันเอ็นดูช่วยกันเลี้ยงแต่ทางมะลิวัลย์เห็นว่าจะรบกวนการทำงานของเนตรแพรจึงขอให้เอาเจ้าหนูมาช่วยเลี้ยงดูระหว่างที่ทำงาน โดยให้เหตุผลต่าง ๆ นานา จนทำให้เนตรแพรยอมที่จะฝากลูกน้อยไว้กับนาง และเพียงเห็นว่านางเอ็นดูลูกสาวของเธอก็ดีใจแล้ว“สวัสดีค่ะป้ามะลิ”“มาเช้าจังเลยนะหนูเนตร” คุณมะลิวัลย์เดินตรงเข้ามาหาเนตรแพร หลังจากวางสายจากใครบางคนเมื่อครู่นี้ ก่อนที่จะอุ้มรับน้องนับดาวเด็กน้อยวัยแบเบาะจากคุณแม่ยังสาว“เนตรแค่มาก่อนเวลานิดเดียวเองค่ะป้ามะลิ ว่าจะรีบไปทำงานที่ค้างให้เสร็จก่อนไปซื้อของเข้าบ้านน่ะค่ะ”“ขยันไม่เปล

“ใครมาเยอะแยะเลย ชอบไหมลูก” คุณมะลิวัลย์มองคนที่กำลังลงจากรถที่เพิ่งจอดอยู่เมื่อครู่นี้แล้วหันมาคุยเสียงเล็กเสียงน้อยกับหนูนับดาวที่ท่าทางร่าเริงทันทีที่เห็นคนมากมาย“สวัสดีครับคุณแม่…ไปเอาลูกใครมาเลี้ยงครับเนี่ย”ศรุตเดินตรงเข้ามาหามารดาของตนที่กำลังอุ้มหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วปล่อยให้ลูกน้องทั้งสองจัดการเอาของลงจากรถ“ลูกของพนักงานรีสอร์ตแม่น่ะ” นางตอบกลับอย่างไม่ให้มีพิรุธอะไร“จ๊ะเอ๋ ชื่ออะไรคะ”ร่างสูงโปร่งย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับแม่หนูน้อยก่อนเอ่ยขึ้นเสียงนุ่มทุ้มพลางมองหน้ามารดาอย่างขอคำตอบ“ชื่อนับดาว ศรุตา”“ชื่อเพราะจัง ชื่อเหมือนลุงเลย” นิ้วเรียวใหญ่ลูบเข้ากับกำปั้นน้อย ๆ ของศรุตาอย่างอ่อนโยนมะลิวัลย์ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ จะไม่ให้ชื่อเหมือนได้ยังไงไอ้ลูกซื่อบื้อ“คุณนายครับห้องน้ำอยู่ตรงไหนเหรอครับ” ตุลธรเดินเข้ามาถามด้วยความสุภาพ“เดี๋ยวแม่ให้เด็กพาไป น้อยหน่ามานี่หน่อยเร็ว” นางตอบพลางร้องเรียกน้อยหน่าเสียงไม่ดังนักเพราะกลัวคนที่กำลังสนุกจะตกใจเพราะเสียงดัง ยัยหนูมักจะร้องไห้งอแงอยู่ตลอด“ขาคุณท่าน มาแล้วค่ะ”“ไปช่วยเขายกของเข้าบ้า

ศรุตตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพราะเมื่อคืนนี้เขานอนไม่หลับใจคิดถึงแต่สองแม่ลูกที่อยู่บ้านข้าง ๆ อยากจะไปหาใจจะขาด แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ เพื่อรอเวลานี้ เวลาที่จะได้เอาใบหน้าหล่อ ๆ ของตนไปให้เมียได้เห็น แต่เขากลัวเหลือเกินว่าหญิงสาวจะยังคงโกรธเขาอยู่ เหมือนวันนั้นที่งานแต่งแม้แต่หน้าของเขาเธอก็ยังไม่มอง จับต้องก็รังเกียจ“จะไปไหนแต่เช้าน่ะตาเสือ” คุณมะลิวัลย์ถามบุตรชายที่เดินลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มจนอดถามขึ้นไม่ได้“ไปเดินเล่นน่ะครับแม่”“เดินเล่น? ปกติตอนมาคราวก่อนบ่ายสองยังไม่ตื่น แต่มาวันนี้ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า หิมะจะตกเมืองไทยรึเปล่าเนี่ย”“คุณแม่ก็พูดไปนั่น…ตื่นเช้าสูดอากาศสดชื่นมันดีจะตายจริงไหม แล้วอีกอย่างที่นี่ก็ดีมากด้วย ถ้าตื่นสายก็พลาดแย่เลย” ศรุตตอบมารดาด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มไม่เหมือนเมื่อวานที่มาถึงใหม่ ๆ“จริงหรือ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่หรอกนะ” นางหยอกเอินลูกชายเล็กน้อยแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือนวนิยายเล่มโปรดของนางในยามเช้า ระหว่างรออาหารก่อนออกไปทำงาน“แม่ครับ แล้ววันนี้นับดาวจะมาที่นี่อีกไหม” ศรุตกำลังจะเดินออกจากบ้าน แต่พอนึกถึงหนูน้อยหน้าตาน่ารักจึง

“เมื่อไหร่จะลงมาวะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบาแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากชั้นสอง เห็นเนตรแพรอุ้มลูกน้อยอย่างระมัดระวัง ทางด้านหลังของหญิงสาวมีกระเป๋าเป้สะพายเอาไว้อยู่“เธอจะไปไหน” เขารีบมาขวางทางเธอและถามออกไปอย่างร้อนรน“…”เนตรแพรไม่ยอมตอบอะไรนอกเสียจากโอบอุ้มลูกน้อยของเธอเอาไว้แน่นและเดินออกจากบ้านไป แต่ศรุตก็ยังคงไม่ยอม เดินมาดักหน้าหญิงสาวและถามคำถามเดิมอีกครั้ง“ฉันถามว่าเธอจะไปไหน”“ไปจากที่นี่ไงคะ” เนตรแพรตอบชายหนุ่มเสียงเรียบเฉย“ฉันไม่ให้เธอไป”“ในเมื่อคุณไล่ฉันก็ไปแล้ว ยังจะต้องการอะไรจากฉันอีก”“ฉันต้องการเธอกับลูก” น้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความจริงใจไร้ความเสแสร้ง เขาต้องการเธอกับลูกจริง ๆ“เราสองคนไม่ต้องการคุณค่ะ”“นั่นลูกของผมนะ” ชายหนุ่มใช้สรรพนามแทนตัวเองเสียใหม่ หาหนทางรั้งเธอกับลูกเอาไว้กับเขา“เฮอะ! แน่ใจเหรอคะว่าเขาเป็นลูกของคุณ วันนั้นคุณปฏิเสธเองนะ”“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมต้องการคุณกับลูกจริง ๆ ตลอดเวลาที่คุณหนีมาผมไม่เคยมีความสุขเลย”“นั่นมันเรื่องของคุณค่ะ ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันขอตัวนะคะ” เนตรแพรเชิดหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดลึ