All Chapters of ทัณฑ์สวาททาสมาเฟีย 18+: Chapter 41 - Chapter 50

"เนตรฟังฉันนะ นั่นมันคืออดีต ฉันอยากจะให้เธอลืมการกระทำทั้งหมดที่ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอแล้วเรามาเริ่มต้นเรียนรู้กันดีไหม" สองมือหนาจับไหล่มนของหญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่หวานปนเศร้าของคนตรงหน้า"คุณเสืออยากจริงจังกับผู้หญิงอย่างเนตรจริง ๆ เหรอคะ ผู้หญิงอย่างเนตรมันก็ไม่ต่างจาก..." ยังไม่ทันที่เนตรแพรจะเอ่ยจบประโยค เสียงของเธอก็ถูกกลืนหายด้วยริมฝีปากของชายหนุ่มก่อนถอนจูบออกมา"เธอมีค่า ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น"เขารู้ว่าเธอจะพูดอะไร เขารู้สึกดีที่ได้อยู่กับเนตรแพร ตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกันมา เธอไม่เคยทำให้เขาไม่สบายใจแม้แต่ครั้งเดียว"เรามาเริ่มต้นเรียนรู้กันใหม่ไหม ค่อย ๆ เรียนรู้กัน""คุณเสือคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ ไหนคุณเสือบอกว่าไม่ต้องการที่จะจริงจังกับใคร""ก็บอกแล้วไงว่าให้ทิ้งมันไปซะ" เขาย้ำกับเธออีกครั้ง ก่อนเอ่ยประโยคต่อมา "เมื่อกี้ถ่ายรูปอยู่ไม่ใช่เหรอ""อ๋อค่ะคุณเสือ แต่เนตรถ่ายพอแล้วแหละ" คนตัวเล็กเสียงหวานตอบกลับยิ้ม ๆ"แต่ฉันยังไม่มีรูปกับเธอเลย" เขาสวนกลับเสียงนุ่มทุ้ม

สองเดือนผ่านไป...หลังจากที่ศรุตและเนตรแพรกลับจากหัวหิน ทั้งคู่ใช้ชีวิตการทำงานปกติ อยู่ที่โรงแรมเจอกันก็ทักทายกันพอเป็นมารยาทเท่านั้น คนตัวเล็กพยายามที่จะไม่ออกอาการใด ๆ ให้ผู้อื่นสงสัยหรือผิดสังเกต แต่ผิดกับคนตัวโตที่มักจะคอยสอดส่องสายตาคมเจ้าเล่ห์ทอประกายสื่อความหมายส่งไปให้เธอในยามที่เดินเข้ามาในโรงแรม บ้างก็เรียกให้เธอเข้าไปหาที่ห้องทำงานโดยที่ไม่มีธุระสำคัญอะไรเช่นตอนนี้"เรียกเนตรมามีอะไรหรือเปล่าคะ" เนตรแพรถามเสียงแผ่วเบา"ต้องมีธุระด้วยหรือไงถึงเรียกได้" เขาถามกลับเสียงเข้ม"เรียกได้ค่ะ ในเมื่อเนตรเป็นพนักงาน แต่ถ้าคุณเสือเรียกเนตรบ่อยแบบนี้จะโดนพนักงานจับผิดเอาได้นะคะ คนในนี้ยังไม่มีใครรู้นอกจากคุณตุลธรกับคุณทินกร"เนตรแพรบอกตามความจริงในสิ่งที่เธอคิด พนักงานผู้หญิงบางคนไม่ค่อยจะชอบใจนักที่เธอขึ้นมาที่นี่บ่อย ๆ เพราะหน้าที่ของเธอคือต้อนรับแขกอยู่ทางด้านล่าง ไม่ใช่ขึ้นมาชั้นบริหารแบบนี้ แต่ทว่าสิ่งที่คนตัวเล็กบอกกับเขา ทำเอาศรุตถึงกับฉุนขึ้นทันที"อยู่กับเมียใครมีปัญหาพ่อไล่ออกแม่ง" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหัวเสียก่อนลุกจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ตรงเข้ามาหาเนตรแพรที่ยืนอยู่ทางด้านห

จนกระทั่งดึก เขาก็ยังไม่ถึงบ้านไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่อยากจะโทร.ไปรบกวนเวลา คนตัวเล็กในชุดกระโปรงสีหวานเดินไปเดินมาชะเง้อคอรอเขา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มาจึงตัดสินใจนั่งรอที่โซฟาจนกระทั่งตนเองเผลอหลับไปเวลาผ่านไปเกือบสี่ทุ่มศรุตกลับมาถึงบ้านพร้อมกับลูกน้องคนสนิทที่ขับรถมาส่งเป็นประจำพร้อมกับพบว่าไฟในบ้านยังคงสว่างครบทุกดวง เขาคิดว่าเนตรแพรน่าจะหลับไปแล้ว พลันสายตาคมของตนมองเห็นร่างเล็กในชุดสีหวานแปลกตานอนคุดคู้อยู่บนโซฟาตัวใหญ่ จึงหันไปสั่งลูกน้องให้กลับไปพักผ่อนที่บ้านพักที่ถูกสร้างอยู่ทางด้านหลังของบ้านหลังนี้ หลังจากลูกน้องหนุ่มทั้งสองคนออกไปแล้ว ศรุตถอดเสื้อสูทราคาแพงพาดเข้ากับโซฟาและเดินไปหาหญิงสาวที่หลับพริ้มในชุดสวย เขาสงสัยเหลือเกินเหตุใดเธอไม่เข้าไปนอนที่ห้อง แล้วมานอนทำไมตรงนี้หรือว่าเธอรอเขา"เนตรตื่น ทำไมไม่ไปนอนในห้อง" เขาปลุกคนตัวเล็กเบา ๆ"อื้อ คุณเสือกลับมาแล้วเหรอคะ" เสียงครางเล็ก ๆ อืออ้าดังขึ้นในลำคอก่อนพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม"ง่วงทำไมไม่ไปนอน”"ก็เนตรรอคุณเสือไงคะ" เธอตอบเขาด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มหวาน ทำเอาคนที่เพิ่งกลับถึงบ้านทำหน้าฉงน

อรุณรุ่งในวันที่อากาศไม่ค่อยจะเป็นใจนักให้กับคนที่ต้องเดินทางไปทำงานตอนเช้า แต่มันกลับส่งผลดีต่อคนที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงกว้างทั้งสองคน ที่เพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเวลาที่คุ้นเคยปลุกให้เนตรแพรในสภาพกายเปลือยเปล่า ที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนใหญ่สีเข้มที่ผล็อยหลับไปเมื่อไม่นานนี้กะพริบตาขึ้นช้า ๆ พยายามปรับสายตาให้เข้ากับความอึมครึมของฟ้าฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ปลุกให้เธอต้องตื่นมาเพราะเสียงของมัน คนตัวเล็กเหลือบมองไปยังนาฬิกาดิจิทัลที่อยู่ข้างหัวเตียงก็ตกใจตาเบิกโพลงทันใดตายละ นอนเพลินแบบนี้ได้ยังไง วันนี้ต้องไปทำงานทันทีที่ตั้งสติได้มือเรียวพยายามยกแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามแน่นออกจากเอวคอดกิ่วของเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งยกขึ้นน้ำหนักมันยิ่งมากกว่าเดิมราวกับว่าชายหนุ่มตั้งใจไม่ให้เธอลุกไปไหนอย่างนั้นแหละ“จะรีบลุกไปไหนแต่เช้า”ศรุตที่นอนซ้อนหลังเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียยังไม่ยอมลืมตา มิหนำซ้ำยังรั้งเอวเล็กเข้าหาตัวเขาอีก อยากจะขืนตัวอย่างไรก็แพ้คนตัวโตอยู่ดี“เนตรจะลุกอาบน้ำไปทำงานค่ะ”“จะไปทำไม ฝนตกลาหยุดสักวันจะเป็นอะไร” ชายหนุ่มตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญอะไร“คุณเสือคะ

“นี่มองหน้าแบบนี้มีอะไรเหรอยัยฝ้าย”“เปล่าหรอกแค่อยากดูหน้าผู้หญิงของคุณศรุตน่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัวขนาดนี้ ไปทำอีท่าไหนมาเหรอ?” ปุยฝ้ายบอกพร้อมมองเนตรแพรตั้งแต่หัวจรดเท้า“นี่มันจะมากไปแล้วนะ มีหลักฐานอะไรที่จะไปกล่าวหายัยเนตรแบบนั้น” ขวัญนภาสวนกลับแทนเนตรแพรอย่างไม่พอใจ ซึ่งคนที่ถูกกล่าวหาพยายามห้ามปรามเพื่อนไม่ให้มีเรื่องกัน“ไม่กล้าพูดเหรอเนตร ที่หยุดไปไม่ได้ป่วยหรอก แต่แกน่ะไปช็อปปิงกับคุณศรุต หน้าตาร่าเริงไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด”“…” เนตรแพรไม่ตอบอะไรยืนฟังด้วยความกังวลเพราะถึงอย่างไรเธอกับศรุตก็ยังตกลงกันไว้ว่ายังไม่พร้อมที่จะให้ใครรู้เรื่องของเรา“ไง ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ แสดงว่าที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริงสินะ”"จะจริงหรือไม่จริง นั่นมันเรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวกับเธอเลยนะฝ้าย" เนตรแพรตอบกลับเสียงราบเรียบก่อนเดินออกไป"แน่จริงก็อย่าเดินหนีสิยัยเนตร" ปุยฝ้ายไม่ลดละพยายามตามหญิงสาวไปหาเรื่องอีก คว้าแขนของคนที่เดินหนีให้หยุด พนักงานคนอื่น ๆ ที่พักในเวลาเดียวกันต่างให้ความสนใจมองมาที่สองสาว"ฉันจะกลับบ้าน ปล่อย!"เนตรแพรบอกเสียงแข็ง แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบโต้กลับก็ต้องหยุด