Semua Bab เป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น: Bab 101 - Bab 110

ตอนที่[28]รับบทไกด์นำเที่ยว“หมิ่นเออร์มาแล้วหรือ มานั่งนี่มา” ยามที่นางไปถึงก็พบว่าบุรุษสูงศักดิ์ทั้งสองก็มาถึงแล้วเช่นเดียวกัน มาเร็วกันเสียจริง “หมิ่นเออร์ เมื่อคืนสนุกหรือไม่” องค์รัชทายาทถามขึ้นทันทีเมื่อนางนั่งลงเป็นที่เรียบร้อย “แต่พี่ว่าเจ้าน่าจะเมื่อยมากกว่า เห็นมีคนเข้าไปคุยกับเจ้ามากมาย แต่ดีหน่อยที่ข้างกายเจ้ามีบางอย่างที่ชวนให้คนที่ไม่อยากเข้าใกล้อยู่ มิเช่นนั้นคงวุ่นวายกว่านั้นแน่” ไม่ต้องคาดเดาว่าเขากำลังกล่าวถึงผู้ใด เพราะยามนี้เขาก็กำลังมองที่คนผู้นั้น แต่คนผู้นั้นกลับจิบชานิ่ง ๆ ราวกับเรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับตน“ชวนเออร์เจ้าอย่าไปแกล้งหลินเออร์ให้มากนัก ระวังเขาจะเอาคืน” “เสด็จแม่ บุรุษผู้นี้น่ะ ทำเรื่องที่คาดเดาไม่ได้มากมายจนลูกชินแล้ว เขาจะทำอันใดอีก เช่นก็คืนก็ไปเฝ้าที่หลังค....”อั่ก ชิงจื่อชวนที่กำลังกล่าวบางอย่างอยู่ จู่ ๆ ก็ถูกสหายอย่างเสวี่ยอี้หลินยัดของว่างชิ้นใหญ่ใส่ปากเขา จนทำให้เขากล่าวอย่างอู้อี้ “อี้เอ้าอำอันใด (นี่เจ้าทำอันใด)” การกระทำนั้นทำให้ฮองเฮาและซือเฟยฟาหัวเราะเบา ๆ แต่ซือเฟยฟาก็อยากรู้ไม่น้อยว่าเมื่อครู่องค์รัชทายาทกำลังกล่าวถึงสิ่ง

ตอนที่[30]พบเหตุร้ายหลังจากวันที่นางพาองค์ชายสามไปเที่ยววันนั้น จะกล่าวว่าไปเที่ยวก็ไม่ถูกเพราะได้ไปเพียงแค่สองสถานที่เท่านั้น นางก็ไม่ได้พบกับเขาอีกรวมทั้งไม่ได้ไปที่ใดทั้งนั้นนั่นก็เพราะนางได้ถูกมัดมือชกต้องเย็บถุงหอมให้เขาอย่างไรเล่า แล้วนางทำเป็นที่ใดกัน และเหมือนฮองเฮาจะรู้ถึงได้ส่งคนมาสอนนางถึงที่ตำหนัก นี่มันจะจริงจังไปหรือไม่ แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็นั่งเย็บให้เขาแล้ว บอกเลยว่ามันยากและเมื่อยมาก งานฝีมือนี่นางไม่ถนัดเลยสักนิด นอกจากการเย็บถุงหอมแล้ว สิ่งที่อยู่ภายในนางก็ต้องทำเอง ทั้งการเก็บดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมเกือบยี่สิบชนิดมาตากแห้ง อบควันให้เกิดกลิ่นหอม ทุกขั้นตอนล้วนแต่ยุ่งยากและประณีต นางเกือบจะปาทุกอย่างทิ้งเพราะไม่อยากทำแล้วแต่ดีที่หนิงอันมาห้ามไว้ทัน เหตุใดเขาต้องให้นางทำด้วยเล่า ถามหนิงอันรายนั้นก็ได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ที่จริงจะว่านางไม่รู้เลยก็มิใช่ แต่นางไม่อยากคิดไปเอง เอาเถอะ ไว้เดี๋ยวรู้กัน ในที่สุดความพยายามของนางก็เป็นผลสำเร็จ หลังจากผ่านไปกว่าเจ็ดวัน เจ็ดวันที่นางแทบไม่ได้หลับได้นอน เพราะอยากจะทำให้เสร็จเร็ว ๆ จะได้ไม่ค้างคา ถุงหอมที่ว่าออกมาอย่างสวยงามหลังจากที

ตอนที่[31]ข้าจะเกี้ยวเสด็จพี่“เจ้าเป็นอันใดหรือไม่” “หม่อมฉันสบายดีเพคะ ซือจางจิ้งทำอันใดหม่อมฉันไม่ได้หรอกเพคะ เห็นอย่างนี้หม่อมฉันเก่งต่อสู้นะ” ว่าแล้วก็ยกแขนข้างหนึ่งยกทำท่าเบ่งกล้ามให้เขาดู แต่พบว่าเขากลับไม่ได้มีอารมณ์ขันแต่อย่างใด นางจึงได้เอาแขนลงด้วยความเก้อเขิน“อ่าจริงสิเพคะ” เมื่อครู่เมื่อมองหน้าเขานางก็นึกบางอย่างขึ้นได้ เสวี่ยอี้หลินที่เห็นว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดคุยกับเขาจึงได้มองไปที่หนิงอัน หนิงอันที่เห็นเช่นนั้นก็รู้ทันทีว่าองค์ชายสามต้องการสิ่งใด จึงรีบปลีกตัวออกไปรอเจ้านายที่รถม้าทันที “เจ้ามีอันใดหรือ” เดิมทีเขาโกรธที่นางออกมาโดยที่ไม่พาทหารหรือผู้ติดตามผู้อื่นมาเลยนอกจากหนิงอันทั้งที่รู้ว่าต้องมาพบกับอันตรายเช่นนี้ แต่เมื่อได้สบกับสายตาของนาง เขาก็โกรธไม่ลง “เอ่อคือ เรื่องถุงหอม” “เสร็จแล้ว...” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงคำถาม “เพคะ” ซือเฟยฟาคิดอย่างกังวล แม้นางจะคิดว่ามันงามแต่ไม่รู้ว่าองค์ชายสามจะคิดว่ามันงามหรือไม่ จึงละล้าละลังที่จะมอบให้เขา “หากเสร็จแล้ว ก็นำมันมาให้พี่”ในที่สุดนางก็ตัดสินใจ หากว่าเขาไม่ชอบนางก็แค่ใช้เองก็แค่นั้น อุตส่าห์ทำตั้งหลายวัน นา

ตอนที่[32]ขั้นตอนของการเกี้ยวพาวันแรกของนางและเขาผ่านไปได้ด้วยดี ก่อนแยกย้ายกันนางกล่าวว่าพรุ่งนี้จะไปทำขนมแสนอร่อยให้เขากิน ให้เขารออยู่ที่ศาลาริมน้ำได้เลย เขาก็พยักหน้ารับคำที่จริงนางยังไม่คิดว่าจะทำอันใดเพียงแค่เอ่ยชวนเขาไปก่อน ไว้ค่อยไปคิดอีกทีแล้วกัน ในที่สุดหลังจากที่นอนคิดอยู่ทั้งคืนก็ได้ข้อสรุปว่านางจะทำ ‘ไดฟุกุ’แม้จะไม่ง่ายแต่นางคิดว่านางทำได้ และนางก็เพิ่งเห็นว่าฮองเฮาเพิ่งให้คนนำเฉ่าเหมยมาให้นาง ส่วนถั่วแดง แป้งก็คงหาไม่ยาก เช่นนั้นพรุ่งนี้นางจะเตรียมทุกอย่างให้พร้อม แล้วค่อยไปปั้น ๆ กับเขาแล้วกัน วันรุ่งขึ้น นางก็นำทุกอย่างไปหาเขาที่ศาลาริมน้ำพร้อมกับหนิงอันและนางกำนัลอีกสองคน“นี่คือ....”แค่เห็นสีหน้าของเขาก็รู้ว่าเขากำลังสงสัยว่านางจะทำอันใด “หม่อมฉันกำลังจะทำไดฟุกุเฉ่าเหมยถั่วแดงเพคะ” “ดะ...ได ฟา กุ”“ไดฟุกุเพคะ ได้ฟากุอันใด” “มันคือ”หากไม่อธิบายเขาคงไม่หายข้องใจ แม้แต่หนิงอันยังฉายแววสงสัยตั้งแต่ช่วงเช้าที่เริ่มเตรียมวัตถุดิบ “อันอันเอาน้ำมาเตรียมล้างมือ” ไม่นานอ่างล้างมือก็มา นางล้างและซับมือให้แห้งจากนั้นก็นำแป้งที่เตรียมไว้ มาปั้นเป็นก้อนกลม ๆ ก่อนจะค่

ตอนที่[33]จดหมายเป็นเหตุไม่น่าเชื่อว่าอานุภาพของเหล้าหนึ่งอึกใหญ่จะทำให้นางกระโดดข้ามกำแพง ปีนต้นไม้ว่าหาเขาที่เรือนจนได้ ทั้งยังสั่งหนิงอันให้ไม่ต้องตามมาอีกด้วย ยามที่พบหน้าตงเต๋อก็สั่งเขาว่าอย่ารบกวนเพราะว่านางเรื่องอยากจะคุยกับเจ้านายของเขา ด้านตงเต๋อเมื่อพบกับท่านหญิงจางหมิ่นตนก็รู้สึกราวกับสวรรค์มาโปรด เพราะผู้เป็นนายตั้งแต่กลับจากด้านนอกมา ก็เอาแต่แผ่ความกดดันใส่ผู้คนรอบข้างจนหวาดกลัวและอึดอัดกันไปหมด เมื่ออยู่หน้าห้องนอนของเขานางก็ไม่รอช้ารีบผลักประตูเข้าไปทันที เสวี่ยอี้หลินคราแรกจะเอ่ยดุคนที่เข้ามารบกวนเขาในยามนี้ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดก็ชักไปทันที เหตุใดนางจึงมาที่นี่“ตกใจมากหรือเพคะที่เห็นหม่อมฉัน หากเป็นคนอื่นพระองค์จะตกใจหรือไม่” ‘นี่นางเมาหรือ’ เสวี่ยอี้หลินคิดอย่างไม่เข้าใจด้านซือเฟยฟาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขา ด้วยฤทธิ์สุรายิ่งทำให้นางทำอะไร ๆ อย่างใจกล้ามากยิ่งขึ้น เช่นการเดินไปนั่งที่ตักของเขา นางรู้สึกได้ทันที ว่าเขาตัวแข็งทื่อราวกับมนุษย์หินไปแล้วจริง ๆ “หากหม่อมฉันเป็นท่านหญิงเลี่ยงหรู พระองค์ดีใจหรือไม่เพคะ” “เลี่ยงหรูหรือ....” เขาคิดอย่างไม่เข้าใจ เลี