All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 121 - Chapter 130

Tahimik ang opisina ng legal department ng Verano Holdings nang sabay na pumasok sina Leonardo at Andres. Kapwa seryoso ang mga mukha nila, mabigat ang bawat hakbang, tila ba may dala silang pasaning hindi lamang para sa negosyo kundi para sa buong pamilya. “Good morning, Mr. Leonardo, Mr. Andres,” bati ng head legal counsel habang mabilis na tumayo. “Ano pong maipaglilingkod namin?” Hindi na nag-aksaya ng salita si Leonardo. Ibinaba niya sa mesa ang makapal na folder na kanina pa niya hawak. “Gusto kong ipafile ang kaso laban kay Elizabeth Verano. Forgery. Falsification of documents. Lahat ng basehan ko ay nandiyan na.” Nagulat ang mga abogado, lalo na’t asawa ng kapatid mismo ni Leonardo ang tinutukoy. Ngunit agad ding nagpakita ng professional ang head counsel at maingat na binuksan ang folder. Tahimik lamang si Andres sa gilid, nakahalukipkip ang mga kamay. Kita sa mukha niya ang poot at sakit, ngunit higit na nangingibabaw ang determinasyon. “Isama mo na rin ako, magrereklamo

Sa tahimik na gabi sa mansion, nakaupo sina Ysabel at Leonardo sa veranda. Malamig ang simoy ng hangin at ramdam ni Ysabel ang banayad na pag-ihip nito sa kanyang balat habang nakasandal siya sa balikat ng asawa. Subalit, sa kabila ng ginhawa ng sandali, mabigat pa rin ang kanilang isip. Hindi nila maiwasang pag-usapan ang tungkol sa kaso ni Elizabeth. “Leonardo…” mahinahong bungad ni Ysabel, habang hinahaplos ang tiyan na nagsisimula nang bumilog. “Sigurado ka ba talaga na itutuloy mo ang kaso laban kay Elizabeth? Alam kong sobra ang ginawa niya, ang pandaraya, pagsisinungaling, pati na rin ang paninira sa atin. Pero… asawa pa rin siya ng kapatid mo. Hindi ba galit si Andres na ginawa mo iyon?” Huminga nang malalim si Leonardo bago tumingin sa kanyang asawa. Kita sa kanyang mga mata ang matinding galit na pinipigil. “Alam kong iniisip mo ang kapatid ko, Ysabel. Pero hindi na ito tungkol sa simpleng pagkakamali o tampuhan sa pamilya. Nilagay niya sa alanganin ang pangalan ko, pa

Pagkabukas pa lang ng pinto ng kanilang mansyon ay sumabog na agad ang tensyon. Walang imik si Andres mula nang lumabas sila ng korte; ni hindi man lang siya tumingin kay Elizabeth sa sasakyan. Pagkarating nila sa bahay, diretsong pumasok siya sa sala, tinanggal ang coat at ibinagsak iyon sa sofa. “Anong klaseng kahihiyan ‘to, Elizabeth? Hindi ka pa rin tumiigil kahit na nasa korte na tayo kanina? Nababaliw ka na talaga!” malakas na bulyaw ni Andres, habang ang tinig ay nanginginig sa galit. “Sa harap ng korte, sa harap ng kapatid ko, at sa harap ng buong pangalan ng Verano, nilagay mo ako sa sitwasyong ganito! Kinahihiya ko na naging asawa kita!” Sumunod si Elizabeth, pilit pinapakalma ang tinig. “Andres, makinig ka muna—” Pero hindi na siya nakapagpatuloy. “Makinig?!” singhal ni Andres. “Ilang beses mo na akong niloko, ilang beses kang gumawa ng desisyon nang hindi mo ako sinasabihan, at ngayon, pati batas na ay kumakalaban sa’yo! Forgery, Elizabeth! Alam mo ba kung gaano kabi

Mainit ang hapon nang dumating si Marco sa isang maliit na condominium unit sa Quezon City kung saan pansamantalang tumutuloy ang kanyang ina. Galing pa siya sa opisina, dala-dala ang bigat ng sama ng loob sa kanyang ama. Nang bumukas ang pinto, agad siyang sinalubong ni Elizabeth, nakasuot ng simpleng bestida, bakas sa mukha ang pagod pero pilit na nakangiti. “Anak…” Mahigpit niya itong niyakap, halos hindi na bumitaw. “Salamat at dumating ka. Akala ko’y iiwasan mo na rin ako.” Huminga nang malalim si Marco, at pinisil ang kamay ng ina. “Hindi ako gano’n, Ma. Hindi kita pababayaan. Hindi ko matatanggap ang ginawa ni Papa sa’yo.” Napangiti si Elizabeth, ngunit may kirot sa kanyang mga mata. Dinala niya ang anak sa loob at pinaupo sa sofa. “Nakikita mo na, anak? Ganito ang ginawa ng Papa mo sa akin. Pinalayas niya ako, parang wala akong halaga sa kanya. Ako na asawa niya, ako na nanay mo.” Nanginginig ang panga ni Marco dahil sa galit. “Wala siyang karapatan na gawin iyon sa iy

Tahimik ang gabi nang bumalik si Andres sa kanilang mansion. Wala siyang inabutang ilaw sa sala, ngunit alam niyang naroon si Marco. At hindi siya nagkamali, nakatambay ang anak sa veranda, hawak ang bote ng tubig at nakatanaw sa dilim. Ang kanyang balikat ay tila mabigat, at ang bawat buntong-hininga ay parang sigaw ng damdaming hindi masabi. Dahan-dahang lumapit si Andres. “Marco,” mahinang tawag niya. Hindi kumibo ang binata. Tila ba wala itong naririnig, o marahil ay ayaw lang niyang magsalita. Umupo si Andres sa tabi niya, hindi pilit, hindi rin nagmamadali. Matagal silang nanahimik, hanggang sa siya na ang nagbukas ng usapan. “Alam kong galit ka sa akin,” aniya, mababa ang boses. “At may karapatan kang magalit. Pinalayas ko ang Mama mo… at nasaktan kita dahil doon.” Napakuyom ng kamao si Marco, at sa wakas ay tumingin sa ama. “Bakit, Pa? Bakit mo kailangang gawin ‘yon? Hindi ba pwedeng pag-usapan ang problema na iyon at wala nang layasan na magaganap? Hindi ba pwedeng bigy