All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 111 - Chapter 120

Tahimik ang umagang iyon sa mansion ng mga Verano. Si Ysabel ay nakaupo sa malapad na sofa sa sala, nakapatong ang isang unan sa kanyang tiyan. Habang nilalaro-laro niya ang strap ng kanyang damit, nakatitig lamang siya sa tasa ng tsaa na nasa ibabaw ng mesa. Hindi niya inaasahan na darating ang araw na kailangan niyang makipaghiwalay ng tuluyan sa isang matagal na kaibigan. Dumating si Clarisse, dala ang ngiti na dati’y paborito ni Ysabel, ngunit ngayon ay tila may bigat na sa kanyang puso. Nakasuot ito ng maikling bestida, halatang pinaghandaan ang pagpunta, at agad na lumapit kay Ysabel na parang walang nangyari. “Ysabel!” Masiglang tawag ni Clarisse sabay yakap, ngunit hindi ito sinuklian ni Ysabel. Nanatili lamang siyang nakaupo at bahagyang ngumiti, pilit at malamlam. “Clarisse, salamat at dumaan ka.” Ang tinig ni Ysabel ay mahinahon, ngunit bakas sa kanyang mga mata ang lungkot at pagod. Napakunot ng noo si Clarisse, tila nagtataka. “Bakit ganyan ka magsalita? Parang… p

Hapon na nang dumating si Elizabeth sa mansyon ng mga Verano. Tahimik na nagbabasa si Ysabel ng libro tungkol sa pregnancy tips habang nakahiga sa sofa, at si Leonardo nama’y nasa tabi niya, hawak pa rin ang ultrasound photo ng kanilang anak na para bang hindi siya nagsasawa tignan iyon. “Leo, sabi dito kailangan ko raw maglakad-lakad kahit twenty minutes sa umaga. Maganda raw para sa circulation. Well, ginagawa ko naman na pero mas maglalakad pa ako para kay baby.” Tumango si Leonardo, pero halatang wala sa librong binabasa ang atensyon niya. Nakatitig ito sa tiyan ng asawa. “Kung pwede nga lang, sasamahan kita sa bawat hakbang na mangyayari sa baby natin. Ayokong may mangyaring masama sa inyong dalawa, e.” Napangiti si Ysabel, pero bago pa siya makasagot, bumukas ang pinto ng sala. Pumasok si Elizabeth, naka-heels at naka-power suit, dala ang isang leather folder. May kumpiyansang ngiti sa kanyang labi, pero sa likod noon ay halata ang layunin. Ang inisin ang mag-asawa. “Well, w

Maagang dumating si Leonardo sa Verano Holdings. Gulat na gulat din ang mga employee sa kanyang biglang pagdating. Mahigpit ang panga niya habang binabagtas ang hallway ng kumpanya, hawak ang dokumentong nakuha niya kahapon mula sa kanyang assistant. Hindi siya makapaniwala na may ganitong klaseng pagtatangka sa mismong kumpanya niya, at higit sa lahat, galing pa sa taong pinakamaliwanag na motibo para saktan siya at si Ysabel. Pagpasok niya sa boardroom, nakaupo na roon si Elizabeth, parang walang ginawang masama. Suot nito ang paboritong pearl necklace at ang ngiting palaging ginagamit niya sa mga social gatherings, ngunit hindi nakatakas sa paningin ni Leonardo ang bahagyang kaba sa mga mata nito nang makita ang dokumentong dala niya. “Elizabeth,” malamig na bati niya. “We need to talk.” Umayos ng upo si Elizabeth, tumaas ang kilay. “Ano na naman ito, Leonardo? Bakit kailangan mo pa akong ipatawag? Hindi ba’t sinabi ko kahapon, kailangan na ng agarang aksyon ang expansion p

Pag-uwi ni Andres mula sa tensyonadong pag-uusap kay Leonardo, mabigat ang kanyang dibdib. Sa buong biyahe, paulit-ulit na umuukit sa isip niya ang sinabi ng kapatid. “She forged my signature.” Hindi niya matanggap. Hindi ganoon si Elizabeth. Hindi pwedeng maging ganoon ang kanyang asawa. Pagpasok niya sa kanilang mansion, nadatnan niyang nakaupo ang asawa sa sala, tila naghihintay. Suot pa rin nito ang magarang silk robe at nakangiti nang matipid. “Andres,” bati nito, sabay lapit upang halikan siya sa pisngi. Umupo si Andres, bakas ang pagod at bigat ng iniisip. “Elizabeth,” mahinahon niyang sambit. “Kinausap ko si Leonardo tungkol sa sinabi mo sa akin kanina.” Nanlaki ang mata ng babae. “At? Anong sinabi niya?” Pinagmasdan muna siya ni Andres bago sumagot. “Sinabi niya na ginaya mo raw ang pirma niya sa isang dokumento. Na pinalusot mo ang project na hindi niya man lang inaprubahan. Totoo ba iyon?” Halos hindi makita ang bahagyang panginginig sa kamay ni Elizabeth habang pi

Tahimik ang buong mansyon nang dumating si Andres mula sa opisina. Hatinggabi na, at inaasahan niyang mahimbing nang natutulog ang lahat. Ngunit habang tinatahak niya ang hallway patungo sa kanilang silid, may narinig siyang mahihinang kaluskos mula sa study room, ang silid na tanging siya at si Elizabeth ang karaniwang pumapasok. Napakunot ang noo niya. Bakit may tao roon sa ganitong oras? Lumapit siya nang dahan-dahan, at bago pa niya tuluyang mabuksan ang pinto, narinig niya ang malinaw na tunog ng ballpen na dumudulas sa ibabaw ng papel. Inabot niya ang seradura at marahang itinulak ang pinto. At doon, parang bumigat ang lahat sa dibdib niya. Nakita niya si Elizabeth, nakaupo sa kanyang mesa, nakayuko at abalang-abala sa pagsusulat. Nasa harap nito ang ilang dokumentong may letterhead ng kumpanya. At sa mismong sandaling iyon, kitang-kita niya, ginagaya nito ang pirma ni Leonardo. “Elizabeth,” malalim at malamig ang boses niya. Halos mapatalon ang babae sa gulat, bumagsa