All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 141 - Chapter 150

Naroon si Leonardo sa bungad ng kusina, nakatayo at nakatitig kay Ysabel na abala sa paghalo ng adobo sa kawali. Naka-pony tail lang ito, suot ang simpleng damit na pambahay at bahagyang basa pa ang pisngi marahil dahil sa singaw ng niluluto. Hindi niya maiwasang mapangiti. Sa gitna ng lahat ng kaguluhan sa korte at sa negosyo, ang tanawing ito ang bumubura ng lahat ng bigat sa kanyang dibdib. “Hindi ko akalaing marunong ka palang magluto ng adobo,” malumanay na sabi ni Leonardo, naglalakad papalapit. “Akala ko si Aling Maritess lang ang may hawak ng trono dito sa kusina.” Napahagikhik si Ysabel at sinimangutan siya ng pabiro. “Huwag mo akong maliitin. Baka hindi ako magaling gaya ni Aling Maritess, pero kaya ko namang pakainin ang asawa ko. Lalo na’t galing ka sa korte ngayon. Malamang ay gutom ka dahil sa stress.” Huminto si Leonardo sa tabi niya at saglit na tumingin sa niluluto. Inamoy niya ang sabaw, saka tumingin kay Ysabel. “Amoy pa lang, panalo na itong niluto mo ah. Pero m

Makalipas ang ilang araw, muling bumisita si Samuel sa Verano mansion. Bitbit niya ang pamilyar na ngiti at ang aura ng isang taong sanay sa negosyo ngunit marunong ding magdala ng casual na pakikitungo sa ibang tao. Nang makita siya ni Leonardo sa sala, agad itong tumayo at sinalubong ang kaibigan. “Samuel,” ani Leonardo, nakipagkamay ito nang mahigpit. “Hindi ko inaasahang darating ka ulit nang ganito kabilis. Nandito ka lang nung nakaraan, ah?” “Gusto ko lang kayong kamustahin,” sagot ni Samuel, saka siya napatingin kay Ysabel na pababa mula sa hagdanan. “At syempre, gusto kong makita si Mrs. Verano. Kumusta ka na, Ysabel? Kamusta ang pagbubuntis mo?” Ngumiti si Ysabel, bahagyang nahihiya pero magiliw pa rin. “Maayos naman, Samuel. Medyo madalas lang ang pagod dahil sa pagiging pregnant, pero kinakaya naman.” “Good, good.” Tumango si Samuel, halatang masaya para sa dalawa. Matapos ang ilang palitan ng kuwento tungkol sa negosyo at sa kalagayan ni Ysabel, bigla siyang naglabas

Pagkatapos ng maikling pahinga sa kanilang villa, inimbitahan sila ni Samuel na pumunta sa isang special dinner na inihanda mismo para sa kanila. Bandang alas-siyete ng gabi, dinala sila ng staff sa isang private na dalampasigan kung saan nakahanda ang mesa na may puting tela, mga kandilang nakalagay sa basong may buhangin at maliliit na bulaklak na nakakalat bilang dekorasyon. Sa di kalayuan, maririnig ang banayad na tugtog ng gitara mula sa isang local na music band na parang sumasabay sa hampas ng alon. “Grabe…” mahina ngunit puno ng paghanga ang sabi ni Ysabel habang nakatingin sa paligid. “Para akong nasa pelikula, Leo.” Ngumiti si Leonardo at inalalayan siyang maupo. “Kung pelikula man ito, ikaw ang bida. Ako, leading man lang, pwede na.” Napailing si Ysabel at natawa, pero hindi maitago ang kilig na kanyang nararamdaman. Lumapit si Samuel para tiyaking komportable sila. “Everything good? May special na menu na inihanda ng chef, safe para sa buntis, at syempre may kontin

Mainit ang hangin ng Maynila nang bumalik sina Leonardo at Ysabel mula sa resort ni Samuel. Kahit medyo pagod, may ngiti sa kanilang mga labi. Hawak-hawak ni Leonardo ang mga maleta habang nakasandal si Ysabel sa balikat nito, nakasuot ng maluwag na puting dress at flat sandals. Ang katahimikan ng biyahe pauwi ay puno ng mga halakhakan at mga bulungan tungkol sa mga plano nila sa pagdating ng kanilang anak. Pagbukas ng gate ng Verano mansion, sinalubong sila ng malamlam na hangin. Parang tahimik ang buong bahay, kakaiba kumpara sa karaniwang sigla tuwing bumabalik sila. “Ang tahimik…” bulong ni Ysabel habang pinagmamasdan ang mga ilaw sa sala na tila nakalimutang buksan. Si Leonardo, na sanay sa mga ganitong pagbabago ng energy sa paligid ay agad nakaramdam ng kaba. “Tay Victor?” sigaw niya, ngunit walang sumagot agad. Ilang segundo lang ang lumipas, ngunit tila tumagal ng ilang minuto ang katahimikan bago may narinig silang mabilis na yabag mula sa loob. Pagbukas ng pinto, tumat

Bahagyang namula si Ysabel, napatingin sa asawa niyang nakangiti lang. “Nay, huwag ka munang magsalita ng kung anu-ano. Kailangan mong magpahinga.”Ngunit umiling si Zenaida. “Gusto ko lang kayong makita ng ganito. Magkasama, nag-aalaga sa isa’t isa. Ang tagal kong inasam na magkaroon ka ng pamilya na magmamahal sa ‘yo nang ganito.”Hindi napigilan ni Ysabel ang mapaluha. “Salamat, Nay. Pangako, aalagaan namin kayo.”Nang makatulog muli si Zenaida, lumapit si Leonardo sa bintana at bahagyang binuksan ito. Pumasok ang malamig na simoy ng hangin ng gabi. Tumayo si Ysabel sa tabi niya.“Leo…” mahinang sabi niya. “Alam mo bang habang nakikita ko si Nanay sa ganitong kalagayan, parang mas lalo kong naiintindihan kung gaano kahalaga ang buhay ng isang tao?”Tumango si Leonardo, pinagmamasdan ang mga ilaw sa labas ng ospital. “Kaya nga gusto kong maging maayos ang lahat bago lumabas ang anak natin. Gusto kong walang iniintinding sakit o problema si Mama. Gusto kong maramdaman mong ligtas kay