All Chapters of Owned By Mr. Verano: Chapter 101 - Chapter 110

Leonardo's POV Pagkatapos ng hapunan, naupo ako sa study room dala ang laptop ko. Hindi pa man lumilipas ang init ng kape sa mesa, nakabukas na agad ang browser at listahan ng mga kailangan para sa baby. Cribs. Strollers. Mga pangalan ng pediatricians. Interior designers na specialized sa baby rooms. Lahat nakalista. Plano ko na rin sana ang nursery gusto ko ng soft cream walls, wooden crib, at rocking chair sa tabi ng malaking bintana. Habang busy akong nagta-type, biglang bumukas ang pinto at pumasok si Ysabel. Suot niya ang oversized shirt ko, nakalugay ang buhok, at may hawak na baso ng gatas. “Leo,” tawag niya, nakataas ang kilay. “Anong ginagawa mo?” “Planning,” diretso kong sagot, hindi inaalis ang mata sa screen. “We need to secure the best OB for your next trimester, book parenting classes, and start the nursery setup.” Lumapit siya at sumilip sa laptop ko. Nakita ko ang pag-ikot ng mga mata niya. “Are you serious? Leo, eight weeks pa lang tayo. Sobrang aga pa para s

Mula nang maospital si Ysabel dahil sa pananakit ng tiyan, naging mas maingat si Leonardo. Para bang bawat segundo, bantay-sarado niya ang asawa. “Leo, hindi mo naman kailangang samahan ako maglakad sa garden,” sabi ni Ysabel isang hapon habang nakatayo sa gilid ng terrace, hawak ang maliit na basket ng mga sariwang bulaklak. “Kaya ko naman—” “Kaya mo?” mabilis na putol ni Leonardo, nakasunod na parang anino. “Ysabel, isang maling hakbang lang at baka madapa ka. What if—” “What if, what if,” natatawang inulit ni Ysabel habang umikot para humarap dito. “Hindi naman ako masyadong mahina, Leo. First trimester pa lang ako. Hindi pa ako parang bombang pwedeng sumabog kapag nadapa.” “Hindi ako nagbibiro, Ysabel.” Matigas ang boses ni Leonardo, pero bakas sa mukha ang kaba. Lumapit siya, marahang kinuha ang basket mula sa mga kamay nito. “Kung gusto mong maglakad, fine. Pero I’m walking with you. Always.” Napabuntong-hininga si Ysabel pero hinayaan na lang ito. Alam niyang hindi si

Tahimik ang umaga sa mansion. Ang tanging ingay na maririnig ay ang mahinang huni ng mga ibon mula sa hardin at ang paglipat ng pahina mula sa librong hawak ni Ysabel. Nasa veranda siya, nakaupo sa recliner chair, at may hawak na makapal na pregnancy guidebook habang sa kabilang kamay naman ay ang tablet na ginagamit niya sa pagre-research. Sa tabi niya, may nakahandang malamig na tubig at bowl ng prutas. “First trimester symptoms…” bulong niya habang binabasa ang naka-highlight na bahagi. “Mood swings, fatigue, morning sickness... Well, check na check ako dito.” Napasapo siya sa tiyan niya, napapangiti habang binubulong, “Hi, baby… behave ka lang ha. I'm just reading para alam ko kung ano ang mga possible na mangyari sa atin.” “Good morning,” basag ng tinig na pamilyar sa kanya. Napalingon si Ysabel at nakita si Leonardo, suot ang simpleng white shirt at pajama pants, bitbit ang dalawang tasa ng mainit na tsaa. “Morning,” bati niya, sabay abot sa tasa. “Ang aga mong gising. Ma

Habang nasa sala ng mansion, nakatingin lang si Leonardo kay Marco na tahimik na nakaupo sa gilid. Kita sa mukha ng binata ang pag-aalala kahit pilit nitong tinatago. “Thank you,” malamig pero tapat ang tinig ni Leonardo. “Kung hindi dahil sa’yo, baka kung ano na ang nangyari.” Umiling si Marco, seryoso ang mga mata habang nakatingin kay Ysabel na nakasandal pa rin sa balikat ng tiyuhin nito. “Walang anuman, Uncle Leo. Alam mo namang… kahit ano pa ang nangyari, hindi ko hahayaang mapahamak si Ysabel.” Napatingin si Ysabel kay Marco, bahagyang nagulat sa sinabi nito. Gusto niyang magsalita, pero inunahan siya ni Leonardo. “Aalagaan ko siya,” mariing sambit ni Leonardo, malamig ang tono pero ramdam ang tindi ng emosyon. “Hindi ko hahayaan na masaktan ulit si Ysabel. Wala ka nang dapat ipag-alala sa kanya.” Sandaling natahimik ang buong paligid. Tumikhim si Marco, bahagyang ibinaling ang tingin sa sahig bago muling nagsalita. “Alam kong… mahal mo siya. Pero sana, tiyuhin man kit

Madalas na ang pagpunta ni Clarisse sa mansion. Sa umpisa’y kasama pa niya ang iba nilang kaibigan, pero kalaunan, solo na lang siyang dumadalaw. Palaging may dalang pagkain o kung anu-anong pasalubong para kay Ysabel, pero hindi maikakaila ni Leonardo na tila siya ang tunay na dahilan ng pagbisita ng babae. Isang hapon, habang abala si Ysabel sa pag-aayos ng nursery room, naabutan ni Leonardo si Clarisse sa veranda, nakatayo at tila may hinihintay. “Hi, Leonardo,” malambing na bati ni Clarisse, sabay flip ng buhok. Nakasuot ito ng fitted dress na masyadong maiksi para sa casual na dalaw. “Nagkataon lang na malapit ako dito, so I thought I’d drop by. Baka gusto mong sabayan kita ng kape, you know.” Nag-angat ng kilay si Leonardo, malamig ang titig. “Ysabel’s upstairs. Tatawagin ko siya para sabay na kayo uminom ng kape.” Bahagyang nainis si Clarisse pero ngumiti pa rin. “Ay, hindi na. Busy siya sa taas, sabi ng kasambahay. Eh baka gusto mong may makausap habang wala siya. Pwede na